รถกระป๋องจอดเทียบท่าหน้าเรียวคัง(ryokan)ก็เมื่อตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว การมาถึงยามวิกาลแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่เห็นเรียวคังที่ตาอ้วนจองไว้อย่างถนัดตา ไม่งั้นอาจจะขวัญหนีดีฝ่อก็ได้

"สวัสดีครับ ผม....จองห้องพักไว้สำหรับ 2 คนครับ" ตาอ้วนตะโกนร้องบอกเจ้าของบ้าน เพราะว่าบริเวณหน้าเรียวคังไม่มีแม้แต่วิญญาณ

"ครับ ๆ ยกกระเป๋าตามมาเลยครับ" ชายหนุ่มวัยประมาณ 40 ปลาย ๆ 50 ต้น ๆ ในชุดจิมเบ(甚平) เลื่อนประตูกระดาษ เดินออกมาจากห้องข้าง ๆ

ฉันและตาอ้วนเดินตามเจ้าของเรียวคังไปตามทางเดินยาว ๆ มาสุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง เราเปิดประตูเข้าไปเป็นห้องพื้นเสื่อตาตามิ（畳）ที่ตาอ้วนลองขย่มตัวรู้สึกว่าพื้นยวบยาบไปมา ฉันคิดว่าใต้เสื่อนี้คงจะชื้น มีรอยกระดำกระด่างเปื้อนเสื่อ

"ห้องกว้างดีเหมือนกันนะตาอ้วน 6 เสื่อตาตามิได้มั้ง" ฉันพยายามมองโลกในแง่ดี

"ใช่ ๆ เนอะ ๆ คืนละ 5,000 เยน พร้อมอาหารเช้าหน้าท่องเที่ยวแบบนี้ หาที่อื่นไม่ได้แล้วนะ" ตาอ้วนกระหยิ่มยิ้มย่องกับความสำเร็จตัวเอง ก็พี่แกเล่นจองเรียวคัง 3 วันก่อนออกเดินทางนี่ แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว

"อุ๊ย....มีทีวีด้วย" ฉันกรี๊ดกร๊าดใส่ทีวีเครื่องเล็ก ๆ จอกว้างประมาณ 14 นิ้วตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง

" เปิดยังไงอ่ะอ้วน ทำไมกดแล้วไฟไม่ติดล่ะ" ฉันพยายามกดมันทุกปุ่มหาทีวี เพราะไม่มีรีโมทคอนโทรล

"ต้องหยอดเงิน นี่ไง...100 เยน ดูได้ 1 ชั่วโมง ดูมั้ย ๆ" ตาอ้วนคลำหาเหรียญในกระเป๋าสตางค์

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวก็ออกไปทานข้าวแล้ว เสียดายตังค์ดูไม่ครบชั่วโมง"

ฉันและตาอ้วนเดินเที่ยวไปตามถนนสายเล็ก ๆ แวะร้านค้าเก่า ๆ ที่ขายของแกะสลักจากไม้ เพื่อหาซื้อของฝากไปให้หม่าม้า เพราะหม่าม้าชอบพวกงานฝีมือแบบนี้

เมื่อเจรจาต้าอวยซื้อของจ่ายเงินเสร็จสรรพ ของหม่าม้าได้ไม้ที่รองของร้อนแกะสลัก ส่วนเราได้ไม้วางตะเกียบ 5 คู่แกะสลักเป็นรูปผลไม้ ตาอ้วนจึงถามกับคุณป้าเจ้าของร้านว่าพอจะแนะนำร้านอร่อย ๆ ที่พอจะกินเนื้อฮิดะย่างเกาหลี(yakiniku)ได้ไหม คุณป้าทำหน้างงงวยเหมือนในชีวิตนี้ไม่เคยทานอาหารนอกบ้านเลย หันหน้าไปปรึกษากับลูกสาว

"...เอโต่เน้...มีอยู่ร้านนึงที่เห็นคนไปทานกันบ่อย ๆ นะคะ อะโหน่....เป็นร้านขององค์การเพื่อเกษตรกร อยู่เยื้อง ๆ กับสถานีรถไฟค่ะ" ลูกสาวคุณยายแนะนำแบบไม่มั่นใจ(หรือว่านั่นคือสไตล์คนญปที่พูดไป ซู้ดปากไป)

ตาอ้วนจึงรีบจูงมือฉันเดินลิ่วไม่แวะที่ไหนเลย ข้ามถนนในที่สงัดเปลี่ยว ไฟแรงหิ่งห้อย 10 ตัวในคืนเดือนมืด หากไม่สังเกตฉันคงไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้มีร้านอาหารยอดนิยม

แต่พอเปิดประตูเข้าไป โห....หัวดำนั่งรอคิวกันอยู่นับสิบคน ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นปาเข้าไปจะ 3 ทุ่มอยู่แล้ว แล้วร้านก็ปิด 4 ทุ่ม จะทันมั้ยเนี่ย ตอนแรกตาอ้วนทำท่าเปลี่ยนใจว่าไปกินที่อื่นดีมั้ย แพงกว่าที่นี่ เนื้อฮิดะเหมือนกัน แต่ไม่ต้องรอ

"ไม่เอาหรอกอ้วน ก็ร้านนี้เค้าแนะนำว่าดีนี่นา แล้วเห็นมั้ย คนรอเยอะขนาดนี้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรดี" รอเถอะนะ ๆ

ฉันรีบชี้ชวนให้ตาอ้วนผู้กำลังโมโหหิวดูของที่ระลึกที่วางอยู่บนหิ้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

ราคาของเจ้าลิงน้อย(sarubobo)เมื่อเทียบกับที่อื่นดูจะแพงกว่านิดหน่อย ฉันว่าคงจะมีคนหลวมตัวซื้อไปบ้างไม่มากก็น้อย เพราะราคาต่างกันแค่ 50 เยน คนญปคงจะเห็นว่าขี้ปะติ๋ว

นอกจากนั้นยังมีผลิตภัณฑ์ที่ทำจากนมวัวมาขายด้วย ไม่ว่าเป็นแยมนมสด / นมเปรี้ยว / โยเกิร์ต แต่ฉันกับตาอ้วนไม่กล้าซื้อไป เพราะเรียวคังไม่มีตู้เย็นให้ กว่าจะกลับบ้านพอดีส่งกลิ่นหึ่งทั่วรถ

รออยู่ประมาณ 20 นาทีได้ คนก่อนหน้าเราทะยอยกันเข้าไปในร้านทีละคู่ 2 คู่ สุดท้ายก็ถึงคิวของเรา ข้างในโอ่โถง รับลูกค้าได้น่าจะเฉียดร้อย ซึ่งมองจากหน้าร้านไม่บ่งเลย บริกรนำเมนูมาให้ ฉันยกหน้าที่สั่งอาหารให้ตาอ้วนจัดการ

"มีเนื้อธรรมดา กับเนื้อฮิดะ เอาแบบไหน" ตาอ้วนพลิกเมนูไปพลาง ถามอย่างไม่ต้องการคำตอบไปพลาง

เพราะลงทุนมาที่นี่เพื่อจะมากินเนื้อฮิดะ แล้วจะให้เลือกอย่างอื่นคงไม่ยอมแน่ ๆ ที่ถามฉันแบบนั้น ถามตามมารยาทมากกว่า

"อยากสั่งอะไรก็สั่งเถอะอ้วน เอาที่ไม่ต้องแพงมากนะ" บอกไปอย่างนั้นแหล่ะ รู้อยู่แล้วว่าตาอ้วนไม่ฟังหรอก

ตาอ้วนสั่งเบียร์เอบิสึดำให้ตัวเองขวดใหญ่ สั่งน้ำคาลปิสให้ฉัน 1 แก้ว สั่งเนื้อวัวชุดรวม 1 จานใหญ่ ตับวัวแยกต่างหาก สั่งกิมจิรวม ซุปวะกะเมะ ข้าวสวย 2 ถ้วย

ฉันมองซ้ายมองขวา เอ๊ะ...น้ำจิ้มเนื้อย่างอยู่ไหน ทำไมมีน้ำจิ้มอะไรแตะ ๆ ก้นถ้วยมา โกะชูจังก็ไม่มีด้วย สรุปนี่เป็นเนื้อย่างเกาหลีสไตล์ญป นับว่าเป็นครั้งที่ 2 ที่ฉันมาลองทานแบบนี้ ครั้งแรกนั้นไปทานที่นากาโน่ ที่ร้านอาหารของแม่สามีพี่พิมพ์เทพ ครั้งนั้นก็อร่อยแซ่บหลาย ๆ อร่อยกว่าร้านเนื้อย่างเกาหลีร้านทั่วไปที่ขายในโตเกียวหลายร้าน ยิ่งร้านยอดฮิตอย่างกิวคะคุ(Gyukaku)ที่ฉันกินบ่อย ๆ ห่างกันแบบลูกเมียหลวงกับลูกชู้เลย

คราวนี้เนื้อนิ่มสุด ๆ แต่ละชิ้นที่จัดใส่จานมาเบ้ง ๆ ทั้งนั้น ย่างกับเตาเสียงดังฉี่ฉ่า กลิ่มหอมรัญจวนใจ คีบเนื้อใส่ปากจนลืมน้ำหนักตัวเองไปเลย

สวรรค์.....เนื้อฮิดะอร่อยละลายในปาก juicyมาก ๆ ส่วนลิ้นวัวก็นิ่มไม่กระด้างลิ้น โรยเกลือไว้ข้าวหน้าบีบมะนาวใส่หน่อย โอ้ว ๆ

แค่คิดก็น้ำลายไหลหยดติ๋ง ๆ แล้ว หน้าที่ย่างตาอ้วนรับไปทำตลอด คอยคีบเนื้อที่สุกแล้วส่งมาให้ฉัน

หันไปมองโต๊ะอื่น ๆ ไม่ค่อยเห็นคนสั่งจานเนื้อรวมนี้เท่าไหร่ สงสัยปริมาณมันจะมากเกิน 2 คนทาน แขกถึงไม่นิยมทาน???

มื้อนี้เป็นมื้อที่สุขใจมาก อาหารเรียวคังที่Shirakawagoนั้นเทียบไม่ได้กระผีกเสี้ยวของร้านนี้เลย หากเพื่อน ๆ คนไหนไม่เคยลิ้มลอง ฉันแนะนำว่าไม่ควรพลาดหากคุณไปเยือนTakayama ฉันเคยคิดว่าต้องเนื้อโกเบ เนื้อมัตสึซากะเท่านั้นที่อร่อยสุดยอดปรมาจารย์ความอร่อยในบรรดาเนื้อญป แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่...หากเป็นเนื้อที่ผลิต+เชือดในญปแล้ว ไม่ว่าจากแหล่งไหน ๆ ก็อร่อยไม่แพ้กัน

ค่ำคืนนั้นเรา 2 คนกลิ้งกันออกไปจากร้านAjikura ตอน 4 ทุ่มกว่า ๆ ร้านปิดไม่รับแขกภายนอกแล้วก็จริง แต่ก็ไม่มีการทำทีเก็บโต๊ะ ถูพื้นไล่แขกที่ทานอยู่เลย บริการเนี้ยบเฉียบ กระวีกระวาดเสมือนลูกค้านั้นคือพระเจ้า ให้การดูแลเอาใจใส่จนลูกค้าทานเสร็จ ถึงขั้นตอนจ่ายเงิน....

ราคาที่จ่ายไปเทียบกับความอร่อยถือว่าสมเหตุสมผล คราวหน้าหากฉันและตาอ้วนได้มาเยือนถิ่นนี้อีก ก็คงจะแวะเวียนไปที่ร้านAjikuraอีกแน่นอน

โฮมเพจของร้าน
//www.ajikura.jp/

เมื่อกลับถึงโรงแรม ตาอ้วนควานหาเหรียญ 100 เยนหยอดใส่ทีวี ดูไปยังไม่ทันจะครบ 1 ชั่วโมงเลย ทั้งคู่ก็ม่อยกะร่อก มีพละกำลังเหลือแค่ถือแปรงสีฟันไปแปรงฟันหน้าห้องน้ำเท่านั้น ก่อนที่จะหัวซุกหัวซุนเข้าไปใต้ฟูตง แล้วก็หลับไปอย่างอ่อนเพลีย

mahalo

Create Date : 07 สิงหาคม 2549
Last Update : 8 สิงหาคม 2549 10:32:17 น.		0 comments
Counter : 1734 Pageviews.
Share Tweet