รู้ล่วงหน้ามาได้เดือนสองเดือนแล้วว่าลูกชายสุดที่ร๊ากของอาโกว(คนเดิม หากนึกไม่ออกไปดูบล็อคเก่า ๆ นะจ๊ะ)จะพาแขกคนสำคัญมาเที่ยวญี่ปุ่น น้องโป้ง ลูกชายคนที่สองของอาโกวบอกฉันว่า

"พี่ออย อนาคตของโป้งขึ้นอยู่กับพี่กบคนเดียวเลย เนี่ย..โป้งต้องเทกแคร์พี่กบให้ดีที่สุด"

นี่เป็นครั้งแรกของน้องโป้งที่มาเที่ยวญี่ปุ่น ซ้ำเจ้าตัวยังหนีบเอาพี่กบและคุณภรรยามาด้วย เพื่อเอามารับรองเลี้ยงดูปูเสื่อ (พี่กบออกเอง) เท่านั้นยังไม่พอยังฉุดเอาน้องชายสุดหล่อ น้องปี่ (บ้านนี้เค้า 3 หนุ่ม 3 มุม) มาช่วยเป็นต้นหน งานนี้น้องปี่บ่นอุบบอกว่าไม่ค่อยอยากมาเพราะเดือนหน้าก็ต้องเป็นตัวแทนของบริษัทมาประชุม แล้วเดือนธันวาก็ต้องมาเทรนอีก...ที่ซีดยิ่งกว่าน้องปี่น่ะ ตาอ้วนของฉัน งานนี้แบงค์คงจะแห้งไม่ทันแน่ ๆ

ฉันนัดกับแก๊งค์ 4 ชีวิตที่สถานีฮาราจุกุ นั่งรถไฟจากบ้านเข้าเมือง (ค่ารถไฟทำน้ำตาซึมทุกที คนบ้านนอกคอกนาก็งี้แหล่ะ เข้าเมืองทีต้องทุ่มทุนกันหน่อย) ตอนแรกนัดกับน้อง 12.30 น. แต่คาดว่าไปสายแน่นอน ก็เลยเลื่อนเป็นบ่ายโมง

พาน้อง ๆ ไปกินข้าวร้านซอมซ่อแถวนั้นเสร็จก็พาเดินเที่ยวเลย น้องปี่ว่าคราวที่แล้วที่มาก็ไม่ได้มาดูวัยรุ่นแต่งตัวกันจ๊าบ ๆ แบบนี้ ได้แต่เดินดูถนนหนทาง ก็นับว่าเป็นครั้งแรกสำหรับน้องปี่เหมือนกัน

พี่กบของน้องโป้งเป็นนายตำรวจชั้น...คาดว่านายพัน แต่พันต้น ๆ หรือพันปลาย ๆ ฉันก็ไม่ได้ถามมา รู้แต่ว่าน้องโป้งโฆษณาสรรพคุณไว้เยอะ ฟังดูคล้าย ๆ จะควบคุมพื้นที่ภาคเหนือ ตอนนี้ประจำการอยู่เชียงใหม่

"โห...พี่เค้าอยู่เชียงใหม่ แล้วโป้งไปรู้จักมักจี่เค้าได้ยังไงวะ" ฉันอดถามไม่ได้ด้วยความสงสัย ก็เชียงใหม่กับแปดริ้วน่ะมันคนละทิศเลยนี่นา

"อ๋อ...โป้งรู้จักกับพี่เค้าตอนไปสึนามิ คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าแฟนพี่กบเป็นหมอประจำอยู่รพ.XXX ที่แปดริ้ว จากนั้นโป้งก็นัดกินเหล้ากับพี่กบบ่อย ๆ" น้องโป้งพยายามนับญาติร่วมโลกให้ฉันฟัง

ก่อนน้องแกจะมาญี่ปุ่นแกก็พยายามโฆษณาชวนเชื่อฉันอยู่นานพอดู แถมยังให้ข้อมูลผิด ๆ ฉันก็หลงเรียกแฟนพี่กบว่าพี่ ๆ แถมยังยกมือไหว้น้องให้เค้าอายุสั้นเสียอีก

"พี่ออยจบจุฬาใช่ไหม นี่แฟนพี่กบก็จบหมอจุฬาเหมือนกัน พี่ออยรหัสอะไร แฟนพี่กบเค้ารหัส 35" งานนี้ตาโป้งหน้าแตกเพล้งชนิดที่ว่าหมอเตือนไม่รับเย็บ จากนั้นฉันก็ผันตัวกลายมาถูกเรียกพี่แทน คิก คิก คิก

ฉันพาทีมนี้ไปไหว้พระเอาฤกษ์เอาชัยก่อนเลย น้องปี่เองขนาดมาโตเกียว 2 เที่ยวแล้วก็ยังไม่เคยมาที่ศาลเจ้าเมจิ(Meiji Jingu) ตาอ้วนทำอิดออดเพราะของฝากที่น้อง ๆ ขนมาจากเมืองไทยให้ฉันมันหนักพอดู (ประมาณ 10 กิโล) ฉันเอากระเป๋ามีล้อใบย่อมไปถ่ายของ ไอ้แซมโซไนต์รุ่นพระเจ้าจิ๋นซีฮ่องเต้ใบนี้มันกำลังจะตามไปเฝ้าพระเจ้าจิ๋นซีในเร็ววันแล้ว ทั้งซิปแตก ทั้งล้อหัก เรียกว่าอยู่ได้เพราะกำลังใจล้วน ๆ ตาอ้วนเดินลากกระเป๋าไปบนทางเดินโรยกรวด เดินคู่ไปกับน้องปี่ที่สะพายกระเป๋าใส่กลองใบเขื่อง ข้างในยังมีของฝากจากเมืองไทยที่ยัดแซมโซไนท์ไม่ลงอีก

เดินไปตาอ้วนก็อธิบายไป คุยกระหนุงกระหนิงกับน้องปี่ไป (สองคนนี้คุ้นเคยกันมาก ๆ นักดนตรีเหมือนกัน เข้าขากันได้ดี)

"ดูที่ตราดอกเบญจมาศติดเหนือประตูสิ ดอกเบญจมาศเป็นสัญญลักษณ์ของราชวงศ์ญี่ปุ่น"

"กระดาษแล้วฟางข้าวที่ห้องเป็นสิ่งที่แยกเขตโลกภายนอก กับเขตธรรม"

"ก่อนเข้าวัดบ้วนปาก และล้างมือก่อนนะ เป็นการทำให้ร่างกายและจิตใจบริสุทธิ์"

"ตอนมากับไอ้ต้นเพื่อนปี่ ถามอะไรมัน ๆ ก็บอกไม่รู้ ไม่รู้ สู้มากับพี่ด้งไม่ได้"น้องปี่ไม่รู้เรอะ ว่าพี่ด้งน่ะเป็นอับดุลห์นะ ถามอะไรรู้โหม้ด หุหุ

ฉันอธิบายให้ทีม 4 คนรู้ถึงไอ้ป้ายไม้ขนาดเท่าฝ่ามือป้ายนี้ เพราะทุกคนสงสัยว่าทำไมมันผูกเรียงเป็นตับแบบนี้

สรุปทุกคนก็เลือกที่จะเขียนขอพรลงบนกระดาษเปล่าที่ทางศาลเจ้าเตรียมไว้พร้อมกับซองสีน้ำตาล ห้ามเขียนเฉย ๆ นะต้องบริจาคเงินด้วย ทางวัดว่าให้เอาทั้งใบขอพร และปัจจัยที่ถวายใส่พร้อมกันลงในซองนั่นแหล่ะ หากใบขอพรไม่มาพร้อมปัจจัย พระท่านคงจะช่วยยาก ส่วนจะบริจาคเท่าไหร่ก็แล้วแต่กำลังศรัทธาของญาติโยม

แล้วเราก็เข้าไปไหว้พระกัน เบื้องหน้ามีลังไม้ขนาดใหญ่ ฝาด้านบนเป็นซี่ ๆ แต่ละซี่ห่างกันประมาณ 1 นิ้ว

"พี่ออยครับ ปี่ต้องทำยังไงบ้างครับ"

"ที่นี่เป็นศาลเจ้า น้องปี่โยนเหรียญใส่ไปในลังไม้นะ ก่อนอธิษฐานตบมือแปะ ๆ ก่อน 2 ที แต่หากไปวัดไม่ต้องตบมือนะ โยนเหรียญแล้วอธิษฐานได้เลย"

โชคดีที่วันนี้มีพิธีแต่งงานตามแบบฉบับชินโต น้องโป้งผลุบหายไปคนแรก ไปถ่ายรูปคู่บ่าวสาวมาอวดพวกเราทันที (ไอ้เสือปืนไว) ตอนนั้นพวกเรามัวแต่เขียนขอพรกันอยู่ พอไหว้พระเสร็จยังคิดว่าคงไม่ได้เห็นคู่บ่าวสาวในชุดกิโมโนแต่งงานเป็นบุญตาเสียแล้ว แต่ยังโชคดีที่คู่บ่าวสาวโดนกล้องของบรรดานักท่องเที่ยวสกัดกั้นยืนเป็นหุ่นให้พวกเราถ่ายรูป ฉันกับทีมจึงได้กดชัตเตอร์เป็นที่ระลึกกับเค้าด้วย

น้องโป้งตื่นตาตื่นใจไปกับสาว ๆ หนุ่ม ๆ ที่มาแต่งตัวCosplayยืนท้าสายลมและแสงแดดอยู่บริเวณสะพาน

"พี่ ๆ หากโป้งถ่ายรูปเค้าจะว่าไหม"

"คงไม่ว่าหรอก พี่ว่าพวกนี้เค้าอยากถูกถ่ายอยู่แล้วนะ ไม่งั้นคงไม่ลงทุนแต่งหน้าแต่งตัวกันสุดสวิงดิงโก้แบบนี้ แต่จะให้ดีน้องโป้งถามเค้าก่อนว่าถ่ายได้มั้ยก็ดีนะ"

แล้วน้องโป้งก็เริ่มเล็งสาว ๆ ทันที กระดี๊กระด๊าคนที่แต่งตัวเจ็บ ๆ แต่งหน้าจัด ๆ เอาตัวเข้าไปแทรกกลุ่มขอถ่ายรูปกับเค้า แค่นั้นยังไม่พอชวนฉันข้ามสะพานไปเก็บตกอีกฟากนึงด้วย คนที่ผ่านไปมาแต่ละคน เห็นกล้องแล้วยังกะพวกมืออาชีพ บางคนมีเลนส์ชนิดที่เอาไว้เกาะขอบสนามแข่งรถเอามาถ่ายสาว ๆ พวกนี้ มันจะต้องการความชัดระดับนั้นเลยเหรอวะ....

เมื่อถ่ายรูปอิ่มหนำสำราญแล้วก็มาตกลงว่าจะเอายังไง ไปไหนกันต่อดี พี่กบอยากไปตึกม่วง น้องปี่อยากไปอาคิฮาบาระ น้องโป้งยังไงก็ได้ แฟนพี่กบไม่ออกความเห็น ตอนแรกแผนการเที่ยวยาวเหยียด ว่าจะไปทั้งโตเกียวโดม อาซะกุสะ โตเกียวทาวเวอร์ สรุปตัดออกหมดเหลืออยู่เพียงอาคิฮาบาระ และอุเอโนะเท่านั้น

เมื่อตัดสถานที่ ๆ ค่อนข้างไม่อยู่ในเส้นทางเดียวกันออกไปบางแล้ว ทำให้เราพอมีเวลาเดินช้อปปิ้งแถวนั้น แต่อย่าคิดว่าได้เดินตลอดรอดฝั่งนะ เจอร้านPumaลดราคาสกัดดาวรุ่ง เวลาก็หมดไปร่วมชั่วโมงแล้ว

"โห...พี่ออย...พูม่าที่นี่ถูกมากเลย ที่บ้านเรามันไม่เคยเอามาเซล" แล้วทั้งน้องโป้งและน้องปี่ก็ร่วมด้วยช่วยกันบวกลบคูณหารจากเงินเยนไปเป็นเงินไทย

ขนาดฉันผู้ที่ไม่เคยพิสวาสแนวสปอร์ตี้ยังอดคว้ารองเท้าลดราคามาไม่ได้เลย เพราะตาอ้วนคะยั้นคะยอสุดริด เท่านั้นยังไม่พอ ฉันยังสอยกระเป๋าถือใบเล็ก ๆ ฝากน้องปี่น้องโป้งให้เอากลับไปให้แม่ด้วย ตาอ้วนเป็นคนเลือก สีชมพูเชียว น้องปี่น้องโป้งก็ยุขึ้น บ้าซื้อกระเป๋าตามฉันไปกันอีกคนละใบ น้องโป้งน่ะ มันจะเอาไปฝากแฟน แต่น้องปี่เอาไปฝากใครก็ไม่รู้ แฟนก็ไม่มี เห็นพี่ชายซื้อกลัวจะตกเทรนก็รีบซื้อตาม ผิดกับน้องเป้งพี่ชายคนโต ขานั้นนอกจากจะไม่ยอมเสียตังค์แล้ว ยังห้ามไม่ให้แม่ซื้ออีก

เมื่อออกจากร้านพูม่าแล้วทีมของเราก็เริ่มดูเหมือนบ้าหอบฟางเล็ก ๆ จากนั้นก็เดินเข้าร้านKiddy Landอีก ฉันน่ะไม่ซื้ออะไรเลย เพราะเกินวัย แต่น้องโป้งสอยตุ๊กตาคิตตี้ในชุดกิโมโนตัวโตขนาดเกือบ ๆ 1 ฟุตไปฝากแฟน(ตามเคย) น้องปี่ก็ก้ม ๆ เลือกกระเป๋าคิตตี้อยู่เป็นนานสองนานตัดสินใจไม่ได้สักที พี่ ๆ ต้องช่วยเลือกให้ พอเลือกได้แล้วไปยืนต่อคิวจ่ายตังค์แป๊บนึงก็เปลี่ยนใจเอากระเป๋าตังค์ไปคืนหิ้ง ไปคว้าตุ๊กตาแบบเดียวกับพี่ชายแทน (เข้าตำราน้องคนสุดท้องเล้ย...) พี่กบสบใจมาก คว้าตุ๊กตุ่นอุลตร้าแมนทั้งเซ็ต ซื้อได้ในราคา 1 หมื่นเยนเท่านั้น เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แก้มปริไปเลย

เห็นทีจะไปต่อไม่ไหวแล้ว เพราะมื้อไม้เต็มทั้งสองข้าง แล้วก็เริ่มเย็นเข้าไปทุกที ๆ ตาอ้วนจึงชวนขึ้นรถไฟใต้ดิน(190 เยน) ไปสถานีอุเอะโนะเลย พี่กบเคยมาญี่ปุ่นเมื่อ 7 ปีที่แล้ว แต่ความจำพี่แกดีมาก แกจำทุกอย่างได้หมดเลย แต่แกไปไม่ถูก แกอยากไปตึกม่วง เพราะคราวที่แล้วเคยมา คราวนี้กลัวว่าหากไปเองจะหลง ฉันกับตาอ้วนก็เลยพาไปให้พี่จำเส้นทางไว้ เพื่อที่ว่าก่อนกลับเมืองไทยจะไว้แวะมาซื้อของฝาก

ส่วนน้องปี่นั้น หลังจากที่พวกเราไปถึงอุเอะโนะแล้ว ตาอ้วนก็พาน้องปี่ขึ้นแท๊กซี่ไปอาคิฮาบาระ น้องปี่จดชื่อร้าน และเบอร์โทรมาเสร็จสรรพ น้องต้องการไปซื้อกลอง 6 ใบ เอากลับเมืองไทยไปด้วยคราวนี้

"คราวที่แล้วปี่ก็ซื้อไปแล้ว ทำไมคราวนี้ต้องซื้ออีกล่ะ" ฉันตะหงิด ๆ ใจมาก เพราะคราวที่มาญี่ปุ่นน้องแกก็ซื้อไปแล้ว 2-3 ใบ แล้วน้องปี่เคยเล่าว่าตอนกลับมาจากโครงการwork&travelที่อเมริกาน้องแกก็หอบเอากลองทั้งชุดมาด้วยทีนึงแล้ว(ชุดนึงมีกี่ใบฉันก็ไม่รู้) มือก็มีแค่ 2 มือไม่ได้เป็นยี่สิบเหมือนทศกัณฐ์สักหน่อย

"ปี่จะเอาไปขายครับ พี่รู้เปล่ากลองใบนึงที่เมืองไทยขาย 24,000 บาท ปี่ซื้อที่่ญี่ปุ่นตก 14,000 บาท ขายได้กำไรใบละหมื่นนะพี่" โอ...น้องฉันหัวการค้าเสียจริง

ฉันก็เลยเป็นนาวิเกเตอร์พาน้องโป้ง พี่กบ คุณหมอไปที่ตึกม่วงตามลำพัง ตอนแรกพาไปตึกLadies' ก่อน น้องโป้งซื้อยาหยอดตาชนิดแก้ตาเหนื่อยล้า ฉันแนะนำเองแหล่ะ เพราะฉันใช้คอนแทกซ์ตามักจะแห้งบ่อย ๆ แต่ยาหยอดตาที่ว่านี้ไม่ใช่น้ำตาเทียม มันแค่ทำให้ตากระกรี้กระเปร่าเท่านั้น เพราะพอหยอดลงไปความเย็นจะซาบซ่าแผ่กระจาย

น้องโป้งตอนก่อนจะเข้าไปฝึกเป็นนักบินที่สถาบันการบินพลเรือน น้องเค้าเคยใส่คอนแทกซ์มาก่อน แต่ด้วยความที่ว่าอยากเป็นนักบินมาก น้องแกก็เลยไปทำเลสิกซ้า ก็ได้เข้าไปเรียนสมใจ

พี่กบซื้อยานิด ๆ หน่อย ๆ แล้วฉันก็พาไปตึก 1 แม่เจ้าโว้ยตอนนี้แหล่ะ ทุกคนเจอวิญญาณนักช้อปเข้าสิง หลุดโลกกันไปเลย เริ่มจากพาไปที่แผนกนาฬิกา พี่กบเกาะเคาน์เตอร์โรเล็กซ์ไม่ปล่อยเลย ขอเครื่องคิดเลขพนง.ขายมาจิ้ม ๆ มาเจอลุกคู่ช่างยุอย่างน้องโป้ง มีเหรอพี่กบจะรอด แต่ แต่ แต่....เมื่อวานนี้ยังไม่มีใครถูกจับเสียตังค์หรอก เหตุเพราะ...

ตึกม่วงมันไม่รับบัตรเครดิต คริ คริ คริ จ่ายสดงดเชื่อเบื่อทวง เพราะทำการค้าแบบใช้เงินสด ทำให้ตึกม่วงสามารถขายสินค้าได้ในราคาถูกกว่าร้านอื่น ๆ มาก ฉันก็ไม่รู้ว่าที่เมืองไทยราคาเท่าไหร่ ราคาโรเลกซ์แบบสายสแตนเลส หน้าปัดมีเพชรที่ตึกม่วงขาย 56x,xxx เยน เมื่อจิ้มเครื่องคิดเลขคิดเป็นเงินไทยออกมาแล้ว น้องโป้งบอกว่าถูกมาก ๆ เพราะตอนนี้ค่าเงินญี่ปุ่นปวกเปียกยังกะดินน้ำมันทิ้งไว้กลางแดด พี่กบบอกให้น้องหมอภรรยาแสนรักเลือกเรือนที่ถูกใจ จะซื้อให้กันคนละเรือน แล้วโชคดีกระหน่ำซ้ำเติม หากมีพาสปอร์ตสามารถทำคืนภาษี 5 เปอร์เซนต์(ได้คืนมาเป็นเงินสดเลยที่เคาน์เตอร์ข้าง ๆ) ได้ด้วย เมื่วานนี้ตึกม่วงฉลองครบรอบ 60 ปี ก็ยิ่งลดราคาพิเศษเข้าไปใหญ่ ฉันสุดแสนเสียดายที่นาฬิกา Frank Muller ลดมาเหลือ แสนกว่าเยนเท่านั้น แต่ขอโทษขายหมดบ๋อแบ๋ ไม่เหลือมาถึงมือฉันหรอก

แต่พี่กบมาตกม้าตายตอนที่พนง.ขายบอกว่ารับแต่เงินสด ก๊ากๆๆๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าจะตกลงกันยังไง เห็นว่าอาจจะขอยืมเงินเสี่ยต้น เพื่อนน้องปี่ หรือไม่ก็ให้อาโกวฉันโอนเงินมาจากไทยมาให้ยืมล่วงหน้าก่อน

แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อน้ำคำน้องโป้งหรอก เพราะน้องใช้เงินมือเติบ รีดเงินกับแม่เป็นกระจำ (ลูกอาโกว 3 คน ใช้เงินมือเติบทุกคน) น้องโป้งบอกกับน้องปี่ว่าTag Heuerรุ่นที่น้องเป้งซื้อมาเรือนละ 4 หมื่นกว่าบาท ที่ตึกม่วงขาย 2 หมื่นกว่าบาทเอง น้องปี่บอกว่าไม่ใช่ พี่เป้งไม่ได้ซื้อมา 4 หมื่นกว่าบาท ที่พี่เป้งซื้อมาตก 2 หมื่นกว่าบาทเท่านั้น และแล้วพี่น้องก็พากันขึ้นไปเช็คราคาอีกรอบด้วยความรวดเร็วก่อนตึกปิด แต่ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ เพราะรุ่นที่น้องเป้งซื้อมามันไม่ได้วางขาย

น้องโป้งติดใจนาฬิกาBreitling มาก น้องแกว่าที่เมืองไทยขาย 190,000 บาท ที่ตึกม่วงขาย 4 แสนกว่าเยนเท่านั้น (ฉันว่าน้องจำราคามาผิดแหง ๆ) ร่ำร้องจะเอาให้ได้ บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรไปให้แม่โอนเงินมาให้เลยทีเดียว

ฉันรู้จักยี่ห้อนี้ แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะแพงขนาดเป็นแสน ๆ น้องโป้งว่ามันเป็นนาฬิกาที่นักบินใช้กัน เพราะนาฬิกามันช่วยคำนวณการconsumeน้ำมันของเครื่องบินได้ วัดความเร็วลม ฯลฯ อะไรอีกเยอะแยะ ฉันจำไม่หวาดไม่ไหว เอาเป็นว่าคนที่ไม่ได้มีอาชีพขับเครื่องบินซื้อไปใช้ก็คงไม่คุ้ม

คนที่อยากได้นาฬิกาหรู ๆ ได้แต่เกาะตู้กระจกซู้ดน้ำลาย สู้ฉันไม่ได้สักคน 555 เพราะคนที่ซื้อน่ะฉัน....

ฉันซื้อนาฬิกาDiesel ฝากน้องโป้งน้องปี่ไปเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องชาย ถึงจะรู้ว่ามันวัยรุ่นไม่เหมาะกับน้องชาย แต่ตอนนี้ยังไม่มีอัฐซื้อของแพงกว่านี้ให้ง่ะ

ฉันซื้อรุ่นนี้ แต่หน้าปัดสีขาว แบบมันมีให้เลือกน้อยมาก ซื้อแล้วทำtax refundแล้ว ตก12,XXX เยน คิดเป็นเงินไทยตก 3,500 กว่าบาทเท่านั้น น้องปี่บอกว่าที่เมืองไทยขายไม่มีต่ำกว่า 4 พันบาท ดีใจจัง หวังว่าน้องชายคงจะชอบ

มีเวลา 30 นาทีก่อนตึกม่วงปิด ซื้อขนมกันใหญ่เลย พี่กบคลั่งแค้นใจจากนาฬิกามาขนซื้อขนมไป 2 ตะกร้าใหญ่ ๆ ขนมที่ตึกม่วงถูกมาก ๆ ราคาคนละเรื่องกับในซุปเปอร์เลย เสียที่มีไม่มากอย่างเหมือนในซุปเปอร์ หากครั้งไหนฉันได้ไปตึกม่วง ฉันก็ขนซื้อขนมกลับบ้านมาเหมือนกันแหล่ะ เที่ยวนี้ซื้อกลับบ้าน และซื้อฝากน้องปี่หิ้วไปให้คุณแด๊ดกับแม่ด้วย

จากนั้นเราก็ไปกินเนื้อย่างเกาหลีกัน เดี๋ยวจะเขียนไว้ในบล็อคแนะนำร้านอาหารนะคะ ตาอ้วนแสดงตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีแอบดอดไปจ่ายเงินก่อนทั้งมื้อกลางวัน และมื้อเย็น งานนี้ขอให้พี่กบประทับใจ เพราะน้องโป้งขอให้พี่กบช่วยพูดกับเพื่อนซี๊พี่กบเจ้าของXXX เผื่อหนทางการเป็นนักบินของน้องจะสดใสรุ่งโรจน์ น้องจะจบเดือนหน้าแล้ว ปลายปีนี้ก็คงจะรู้หมู่หรือจ่า เห็นบอกว่ารายชื่อตัวเองได้เข้าไปในกลุ่มที่ทางxxxจะรับปลายปีนี้แล้ว โอมเพี้ยง ขอให้ติดทีเถิ้ด....อาโกวจะได้ชื่นใจ...เพราะเสียเงินกับลูกคนนี้มามากแล้ว

รู้สึกว่าน้อง ๆ ของฉันจะเกี่ยวข้องกับแวดวงสายการบินเหลือเกิน น้องปี่ก็ANA แถมซื้อตั๋วมาญี่ปุ่น ได้ราคาถูกให้พี่ ๆ อีก ว่าแต่ว่ามันถูกจริงหรือเปล่า....กรุงเทพฯ-นาริตะ รวมค่าน้ำมัน ภาษีสนามบินตกคนละ 20,400 บาท หากถูกจริง ฉันจะได้ให้คุณแด๊ดกับแม่ใช้บริการน้องปี่มาญปเสียหน่อย

แล้วฉันก็ได้ของฝากจากอาโกว และแม่อีกครั้ง อาโกวซื้อของมาให้เยอะมาก ๆ สงสัยคราวที่แล้วฉันหลุดปากไปว่าเอาไปให้ลูกศิษย์กับเพื่อน ๆ ด้วยมั้ง เที่ยวนี้น้ำพริกกุ้งเสียบเลยมา 3 กล่อง

คราวที่แล้วฉันบอกไปแล้วว่าไม่เอาขนมเปี๊ยะตั้งเซ่งจั้วแล้ว เพราะเบื่อ อาโกวเลยเปลี่ยนมาเป็นขนมโมจิสดแทน 555 เจอพี่กบแซวว่าที่ญี่ปุ่นไม่มีโมจิเหรอ ถึงต้องเอาโมจิไทยมาทาน

ฉันเคยชมไปว่ากุนเชียงอบกรอบถุงละ 100 นี่อร่อยมาก ๆ อาโกวก็เลยฝากมาทุกเที่ยวเลย ฉันว่ามันเปลืองน่ะ ถึงมันจะกินง่าย และอร่อย เพราะอบมาเรียบร้อยไม่ต้องมาเสียเวลาทอด เวลาย่างอีก แต่ฉันว่ามันแพงกว่าไปซื้อกุนเชียงสดมากินอีกนะเนี่ย

ช่วงนี้อากาศญี่ปุ่นเริ่มร้อนแล้ว แถมร้อนชื้น อบอ้าวอีกด้วย วันก่อนฉันเลยรีเควสต์แป้งเย็นไป บอกคุณแด๊ดว่าจะเป็นshower to shower / protex / prickly heat ได้หมด ไม่เกี่ยงยี่ห้อ แม่ไปสอยปริกลี่ฮีทให้ เอามา 2 กระป๋องใหญ่ ๆ 2 กระป๋องแถมเล็ก ๆ อีก ถึงว่าตอนสั่งปลาราดพริกกระป๋องไป แม่บอกว่าใจคอจะไม่สงสารน้องเลยเหรอลูก น้องหิ้วหนักแล้วนะลูก....ก็ฉันไม่รู้ว่าแม่จะฝากอะไรมาบ้างง่ะ

น้องปี่บอกว่าศุลกากรญี่ปุ่นเปิดถุงมา ได้กลิ่นฉุนของพริกขี้หนูก็รีบปิดถุงแล้วปล่อยให้เข้ามาเลย ตอนนี้ช่องฟรีซของฉันมีพริกขี้หนูแช่อยู่เกือบ ๆ 2 โลได้ กินได้ไปอีก 2 ปีเลย อยากให้แม่กับคุณแด๊ดมาเที่ยวญี่ปุ่นจัง จะได้ทำอาหารไทยเลี้ยงท่าน

นี่เป็นของฝากที่ถูกใจฉันมากที่สุด มะม่วงดิบ 8 ลูก พร้อมน้ำปลาหวาน 2 ถุง อัพบล็อกไปก็แทะเม็ดมะม่วงไป สุขขีมั่ก ๆ เลย หย่อย ๆ ๆ ๆ

ขอบคุณค่ะอาโกว ขอบคุณค่ะแม่

*หากจะฝากข้อความ เชิญที่ guest book นะคะ*

mahalo

Create Date : 09 กรกฎาคม 2550
Last Update : 28 กันยายน 2550 6:40:53 น.		0 comments
Counter : 1736 Pageviews.
Share Tweet