ตั้งแต่มีสมาชิกใหม่มาเพิ่ม ครอบครัวเรายุ่งมากขึ้น ไม่ใช่ว่าสมาชิกตัวน้อยโยเยกวนใจจนป่าป๊าหม่าม้าไม่ได้หลับไม่ได้นอนแต่อย่างไร (ตรงกันข้าม นอนมากกว่าเดิมเสียอีก) แต่เป็นเพราะฉันและตาอ้วนพยายามจัดหากิจกรรมให้น้องกะหล่ำต่างหาก วันจันทร์ถึงวันศุกร์ฉันรับเละเฝ้าน้องกะหล่ำอยู่คนเดียว พอเสาร์อาทิตย์มาถึง เหมือนได้ปล่อยผี ฉันรีบยัดน้องกะหล่ำใส่มือตาอ้วน เพื่อที่จะได้มีเวลาของตัวเอง อิสระ แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลหรอก เพราะน้องกะหล่ำจะยอมอยู่กับป่าป๊าเฉพาะเวลาที่น้องอารมณ์ดี แต่เมื่อใดที่น้องหิวหรือง่วงขึ้นมา น้องจะร้องไห้บ้านแตก ร้องจนสะอื้นตัวโยน ร้องจนอ๊อกนมที่กินเข้าไปออกมา ร้องจนน้ำตาไหลเป็นสายหยดเข้าในรูหูตัวเองสองข้าง แล้วเวลานี้แหล่ะที่หม่าม๊าเท่านั้นที่จะเอาน้องกะหล่ำอยู่ นอกนั้นหมดหวัง แม้กระทั่งป่าป๊าเองก็ต้องยอมแพ้

ถึงจะรักและเอ็นดูน้องกะหล่ำยังไง แต่การที่ต้องอยู่ด้วยกัน 24 ชม.ต่อวัน 7 วันต่อสัปดาห์ 31วันต่อเดือน มันก็รู้สึกเหนื่อยและหน่ายได้ โดยเฉพาะน้องกะหล่ำนอนเตียงเดียวกับหม่าม้ามาตั้งแต่วันแรกที่ออกจากโรงพยาบาล ไม่เคยนอนห้องเดียวกับป่าป๊าเลย เพราะตั้งแต่น้องอายุได้ 6 วัน ป่าป๊าก็กรนดังสนั่นเมือง จนปลุกลูกตัวเองที่กำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นมาร้องไห้จ้า นับจากวันนั้นจวบจนวันนี้ที่น้องกะหล่ำอายุ 4 เดือนกับ 21 วัน ป่าป๊าก็ไม่เคยนอนกับน้องกะหล่ำอีกเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเวลาที่น้องง่วงนอนขึ้นมา หม่าม้าเท่านั้นคือคำตอบสุดท้าย

ทำยังไงดีที่จะยัดเยียดให้น้องอยู่ในมือตาอ้วนได้สำเร็จ อย่ากระนั้นเลยหาเรื่องออกนอกบ้านดีกว่า เป็นที่รู้กันระหว่างฉันกับตาอ้วน หากเอาลูกออกนอกบ้าน ตาอ้วนมักจะเป็นคนดูแล เพราะฉันจะต้องคอยเก็บภาพลูกชายกับพ่อ

ครั้งนี้ก็ใช่ อากาศดีฟ้าเปิดแดดจ้า ถึงจะเป็นวันกลางฤดูหนาว แต่อากาศก็อบอุ่นพอที่จะชวนให้ครอบครัวรถกระป๋องออกไปเที่ยว ตาอ้วนเสริชหาสถานที่ทางเนต แล้วก็ฟันธงว่าไปHana no Kuni กันดีกว่า ใจจริงฉันอยากจะไปรถไฟ เพราะจากสถานีที่บ้านไปถึงสถานีKurihamaนั้น นั่งรถไฟขบวนเดียวได้ ไม่ต้องเปลี่ยนให้วุ่นวาย แต่ตาอ้วนว่าจากสถานีต้องเดินค่อนข้างไกลถึงจะถึงสวนแห่งนี้ ฉันเลยต้องยอมจำนนต่อเหตุผลของตาอ้วน ยอมนั่งรถกระป๋องไป แต่..แต่..ฉันยื่นคำขาดว่า ยังไงก็ต้องปรับcar seatของน้องกะหล่ำเสียที ฉันจะเอาน้องนั่งcar seatแล้ว ทั้งๆที่เรามีcar seatมาร่วมเดือนแต่ฉันยังต้องอุ้มน้องอยู่เลย เพราะสายเข็มขัดมันสั้นไป รัดน้องไม่ได้ แล้วตาอ้วนก็ไม่ยอมปรับสายให้ แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมแล้ว ตาอ้วนจึงปรับสายเข็มขัดให้ น้องกะหล่ำจึงได้ลองนั่งcar seatเป็นครั้งแรก ท่าทางลูกชายหม่าม้าชอบเชียวแหล่ะ

แรกๆก็นั่งเฉยๆดีอยู่หรอก นานไปก็คอพับคออ่อนม่อยกระรอกคาcar seatไปซะงั้น บางทีหลับแล้วตื่นๆแล้วหลับ ตอนสะดุ้งตื่นก็ร้องไห้ แต่หม่าม้าก็ไม่ยอมควักจากcar seatเอามาอุ้มหรอก ได้แต่เอามือลูบตัวน้องปลอบโยนให้เงียบ แล้วน้องก็ม่อยหลับไปด้วยตัวเองต่อ

ตาอ้วนขับรถขึ้นทางด่วน (ค่าทางด่วนแอบแพง ระยะทางสั้นๆ ราคา 1200เยนแน่ะ) ขับราว 30 นาทีก็ถึงจุดหมายปลายทาง หาที่จอดรถแถวนั้น ค่าจอด 600 เยน ต่อคัน แต่ไม่เสียค่าบัตรเข้าสวน จริงๆเสน่ห์ของสวนนี้อยู่ตรงที่มีดอกไม้หลายชนิดให้ดูสลับกันไปตลอดปี ช่วงที่ฉันไปนั้นเป็นหน้าหนาว จึงไม่ค่อยมีดอกอะไรให้ดู แต่หากมาช่วงฤดูใบไม้ผลิก็จะมีดอกฝิ่น(poppy) และดอกนาโนะฮานะ ฉันคิดว่าคงจะไปดูอีกครั้ง

ก่อนมาถึงตาอ้วนแวะซื้อข้าวกล่องและน้ำ กะว่าจะมาปิกนิคกันเต็มที่ แต่ดันลืมเอาเสื่อมาด้วย เลยต้องเอาแผ่นกันแดดกระจกหน้ารถมาปูรองนั่งแทน

สวนแห่งนี้กว้างพอสมควร ลักษณะเป็นเนินสูงต่ำสลับกันไป ดูแล้วคล้ายๆกับเอาเนินเขาลูกเตี้ยๆมาสร้างเป็นสวนพักผ่อนหย่อนใจเลย หากใครเดินไม่ไหว ก็จะมีรถพ่วงที่ดูคล้ายๆรถไฟไว้บริการ ผู้ใหญ่เสีย 200 เยน เด็กเสีย 100 เยน แต่พวกเราไม่ได้ขึ้นหรอก เพราะรถมันเต็มทุกรอบ แถมยังต้องต่อคิวรอรอบใหม่มารับอีก ก็เลยเดินดีกว่า ลดความอ้วนด้วย แถมเรียกเหงื่อทำให้อบอุ่นขึ้นมาอีกนิด

น้องกะหล่ำจะน่ารักอยู่อย่างนึง คือ ชอบนั่งbaby car(stroller) ฉันคิดว่าเป็นเพราะน้องชินกับการนั่งรถเข็นเด็กตั้งแต่น้องอายุ 2 เดือนแล้วฉันหอบหิ้วน้องขึ้นเครื่องบินกลับไปเมืองไทยนั่นแหล่ะ อยู่บ้านที่เมืองไทยน้องกะหล่ำถูกจับใส่รถเข็นๆอยู่ในบ้านตลอดทั้งวัน จากไม่ชินก็กลายเป็นชิน เลยกลายเป็นว่าคราใดที่อุ้มน้องใส่รถเข็น น้องจะกระดี๊กระด๊ารู้ว่าเดี๋ยวป่าป๊าหม่าม้าจะพาไปเที่ยวนอกบ้านอีกแล้ว

จุดเด่นของสวนแห่งนี้อีกจุดหนึ่ง คือ มันจะมีadventure landให้ เป็นคล้ายๆjungle gymขนาดมหึมาให้เด็กๆปีนป่ายออกลิงออกค่างได้อย่างสบใจ แล้วผู้ใหญ่ก็ร่วมปีนป่ายได้ด้วย แล้วใกล้ๆกันนั้นก็มีก็อตซิลล่าตัวเบ้งยืนจังก้าท้าแสงแดดและสายลม เสียดายที่น้องกะหล่ำเพิ่งจะ 4 เดือน หากน้อง 4 ขวบละก็ ฉันคงต้องส่งลิงเข้าป่าแน่ๆ เจี๊ยกๆ ค่อกๆ ห้อยโหนปีนป่ายไม่ยอมกลับบ้านง่ายๆแน่ๆ

เลยจากจุดนี้ไป เดินไปอีกหน่อยจะเจอสวนดอกtsubaki ปลูกเรียงเอาไว้หลายต้นเลยทีเดียว แต่ฉันหาดอกสวยๆถ่ายรูปไม่ค่อยจะได้ สงสัยเป็นเพราะอากาศอบอุ่นเกินไป จากจุดชมดอกtsubakiไป ก็จะเป็นทางลาดลงเนิน มองเห็นทะเลอยู่เบื้องหน้า น้ำทะเลเป็นสีน้ำเงินเข้ม สวยอย่างบรรยายไม่ถูก พวกเราเดินต่อไปยังสวนสมุนไพร

หากมาหน้าร้อน สวนสมุนไพรนี้คงมีอะไรให้ดูเยอะเลย แต่ถึงจะมาหน้าหนาว ก็ยังรู้สึกว่าผู้ดูแลเอาใจใส่ตัดแต่งเลาะเล็มต้นไม้ให้ดูเป็นระเบียบสวยงาม บริเวณสวนสมุนไพรนี้เอง มีออนเซ็นแช่เท้าด้วย คนนั่งกันเต็มบ่อเลย ฉันไม่ได้ไปแช่กับเค้าหรอก กลัวโรคเก่าจะกลับมาเยือน โรคฮ่องกงฟุตมันตามหลอกหลอนทุกครั้งที่ฉันไปว่ายน้ำที่ฟิตเนส สงสัยว่าเท้าฉันมันจะเซ้นซิทีฟกว่าเท้าคนอื่น ดูดเอาเชื้อโรคทุกชนิดเข้าไว้

ดอกบ๊วยและดอกโมโมะยังพอมีให้เห็นอยู่ หม่าม้าของตาอ้วนบอกว่า พอหน้าหนาวกำลังจะหมด ดอกบ๊วยจะเริ่มบาน แล้วก็ตามด้วยดอกท้อ(โมโมะ) สุดท้ายด้วยซากุระ หากซากุระบาน นั่นหมายถึงฤดูใบไม้ผลิมาเยือนแล้ว คนญี่ปุ่นช่างสรรหาเทศกาลให้เข้ากับธรรมชาติเสียจริง เทศกาลเด็กผู้หญิง(โมโมะเซ็กขุ)ก็มีวันที่ 3 เดือนมีนาคม เป็นเดือนที่ดอกไม้สีชมพูสะพรั่งไปหมด

ขากลับตาอ้วนขับรถเลียบชายทะเล ไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวทะเลกันมากนัก หากเป็นหน้าร้อนสงสัยหาดจะคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แต่ก็คงไม่เยอะเหมือนแถวโชเนน เพราะว่าอยู่ไกลตัวเมือง

วันหยุดดีๆก็หมดไปอีกวัน คราวหน้าคงจะไปชมดอกซากุระ นี่ก็รออยู่ว่าเมื่อไรจะบานเสียที ร่ำๆจะบานก็มาเจอความกดอากาศสูง เลยหนาวอีก ซากุระจะเป็นซากุเละมั้ยน้า

*หากจะฝากข้อความ เชิญที่ ปราศรัย นะคะ*

mahalo

Create Date : 26 มีนาคม 2552
Last Update : 26 มีนาคม 2552 7:13:34 น.		0 comments
Counter : 1093 Pageviews.
Share Tweet