เช้าวันที่ 14 พวกเราตื่นกันแต่เช้า จะว่าเช้าก็เช้า จะว่าสายก็สาย เพราะตื่นเช้าจริง แต่ผลัดกันเข้าห้องน้ำที่มีอยู่เพียงห้องเดียว กินอาหารเช้า และออกจากบ้านก็ร่วมเข้าไปเกือบ 8 โมง ตาอ้วนวิตกจริตมาก เพราะคืนก่อนเช็ดเนตดูสภาพการจราจร และทางด่วน เจ้าตัวบอกว่าหากออกจากบ้าน 6 โมงเช้า ถนนจะปลอดโปร่งโล่งสบาย แต่หากออกจากบ้าน 8 โมงล่ะก็เป็นได้ติดแหง่กบนทางด่วนแน่ ๆ

เมื่อสมาชิกทุกคนเตรียมพร้อม สัมภาระถูกลำเลียงขึ้นรถกระป๋องอัดแน่นปรี่ ล้อหมุน จุดหมายปลายทางแรกอยู่ที่Shirakawago รถไม่ติดมากอย่างที่กลัว แล่นไปได้เรื่อย ๆ ตาอ้วนเลือกเส้นทางที่ขึ้นทางเหนือไปจ.โตยาม่า แล้วไปแยกออกเมื่อ 80 กิโลจะถึงคานาซาวะ จากนั้นใช้เส้นทางถนนธรรมดาขับเลาะไป ฉันดูแผนที่แล้วทางมันอ้อม ๆ อยู่ แต่เจ้าตัวยืนกรานว่าดีกว่าขึ้นทางด่วนTomeiไปทางตะวันตก ไปลงนาโกย่าแล้วตัดขึ้นเหนือ เพราะเส้นนั้นทางด่วนที่ต่อไปทากายาม่ายังสร้างไม่เสร็จ เราอาจจะเสียเวลาบนทางlocalนานกว่าเสียอีก

จอดรถพักตามจุดพักรถPASAหลายจุด เพื่อยืดแข้งยืดขา โดยเฉพาะสารถีที่ต้องหรี่ตามองดูถนนท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้ากลางฤดูร้อนยิ่งทำให้ตาล้าเป็นพิเศษ คุณแด๊ดกับแม่เรอะ ไม่ต้องพูดถึง พอเบาะติดหลังต่างก็งัดแว่นกันแดด หรือแผ่นคลิปกันรังสีUVขึ้นมาหนีบกับแว่นสบายตาไป (ตาอ้วนอิจฉาเป็นกำลัง แต่พี่แกเงียบ ๆ ไม่บอกกล่าว ซึ่งตอนหลังมาปูดว่าอยากได้ตอนไปห้างTokyu Hands)

มื้อกลางวันก็กินกันที่จุดพักรถที่ใดที่หนึ่ง เป็นอาหารง่าย ๆ พวกโชหยุราเมง / อาหารชุด / ข้าวหน้าหมูอบ (รูปในมือถือฉันหายไปหมดเลย) แต่กระนั้นก็ต้องเล่นเก้าอี้ดนตรีฉกชิงที่นั่งกันเหงื่อตก ประเภทคนหนึ่งไปกดซื้อคูปองอาหาร อีกคนหนึ่งต้องไปนั่งจองที่เอาไว้ โชคดีที่หลังจากพวกเราจองที่นั่งได้ 3 ที่ ผู้คนก็ทยอยกันเดินเข้ามาจนเต็มห้องอาหาร(ขนาดเท่าแมวดิ้นตาย) อาหารไม่อร่อยหรอก...เรียกว่ากินกันตาย ผักดองที่ให้กินแกล้มได้ฟรีอย่างรักเกียว หรือฟูจินทสึเกะก็หยูดเสียจนต้องรีบคายทิ้งเมื่อลิ้นสัมผัส แต่คุณแด๊ดก็กินได้ทั้งที่หยูด ๆ นิ่ม ๆ แบบนั้น ยกนิ้วให้เลย น้องคนชงก๋วยเตี๋ยวยืนหน้าแดงมันอยู่ในครัว ตาอ้วนเห็นใจบอกว่าทุกคนพยายามกันสุดกำลัง (เพราะแขกเยอะมากจริง ๆ)

แม่จด ๆ จ้อง ๆ ดูข้าวโพดนึ่งนานจนคนขายระแวง แล้วก็ทนไม่ไหวไปตามฉันมาช่วยซื้อให้หน่อย ตั้งแต่อยู่ญี่ปุ่นมาข้าวโพดฝักนี้หวานที่สุด (ฉันยังไม่เคยลิ้มข้าวโพดของฮอกไกโดที่ฮอกไกโด มีแต่ซื้อมานึ่งกินที่บ้าน) เป็นข้าวโพดที่ปลูกในแถบที่ราบสูงนากาโนะนี้ ชื่อพันธุ์ คุโระฮิเมะ （黒姫）สีของเมล็ดข้าวโพดมีสีเหลืองอ่อนและเข้มผสมในฝักเดียวกัน ดูคล้าย ๆ ข้าวโพดสวีทบวกข้าวโพดข้าวเหนียว เวลาทานก็โรยเกลือลงไปหน่อยเพื่อช่วยเพิ่มรสชาติความหวานให้เด่นขึ้น ฉันว่ามันก็อร่อยทั้งแแบบโรยเกลือและไม่โรยเกลือนั่นแหล่ะ ฝักละ 300 เยนเท่านั้น

พวกเราไปถึงชิราคาวะโกะกันช่วงบ่าย ๆ หน่อย แดดกำลังร้อนเปรี้ยงได้ที่เลย มีทัวร์ต่างประเทศในประเทศมาลงอย่างคับคั่ง ทั้งจีน ฝรั่ง ไทย ญี่ปุ่น ที่จอดรถที่เคยจอดประจำก็เต็ม ต้องไปจอดที่ไกล ๆ ปีนบันไดกันขึ้นมา ฉันก็ไม่รู้ว่าตาอ้วนคิดยังไง แทนที่จะเอารถขับขึ้นไปจอดที่จุดชมวิว พี่แกกลับจอดข้างล่างแล้วให้พวกเราถ่อสังขารกันขึ้นไปบนเขา หากเดินกันตอนแดดร่มลมตกอากาศเย็นสบายจะไม่บ่นสักคำ นี่ต้องเดินลากขาท่ามกลางแดดเปรี้ยงอุณหภูมิ35-36องศาแบบนี้เห็นจะไม่ไหว แต่กระนั้นพวกเราก็ทำสำเร็จจนได้ ถึงจะใช้เวลานานกว่าคนอื่นเสียหน่อย

"แม่ดูสิ ขนาดคุณยายแก่กว่าแม่อีก ยังเดินขึ้นมาคนเดียวเลย"

"เออ...ยายเก่งเน้อ แม่แอบดูแกเห็นแกเหนื่อยตรงไหน แกก็พัก แล้วแกก็เดินต่อ"

ฉันมาชิราคาวะโกะเป็นครั้งที่สองแล้ว คราวแรกที่มาดูเหมือนจะเป็นช่วงGolden Weekของปีที่แล้ว ตอนนั้นอากาศยังไม่ร้อนระอุขนาดนี้ มีอารมณ์เดินดูนั่นดูนี่ไปได้รอบ ๆ เก็บตกธรรมชาติข้างทางได้มาก แต่คราวนี้สู้ไม่ไหว อย่างมากได้แค่กวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อให้รู้ว่ามาแล้วนะเป็นพอ

ฉันหงุดหงิดกับคุณแด๊ดผู้ที่ติดนิสัยเปรียบเทียบของทุกอย่างที่ได้ไปเห็นไปสัมผัสมา จำได้คราวที่แล้วที่มาญี่ปุ่นเถียงกันกับคุณแด๊ดเรื่องความชื้นจนเซ็งกันไปข้างนึง

"ทำไมที่ญี่ปุ่นความชื้นเยอะขนาดนี้ ที่เยอรมันป๊าเอาผ้าเช็ดตัวผึ่งเอาไว้แป๊บเดียวก็แห้งขนาดหนาว ๆ แต่ที่ญี่ปุ่นผึ่งยังไงผ้าก็ไม่แห้ง" คุณแด๊ดคงจะลืมไปว่าญี่ปุ่นมันเป็นเกาะไม่ใช่แผ่นดินข้างในแบบเยอรมัน

มาคราวนี้เอาอีก
"ป๊าว่าชิราคาวะโกะมันไม่สมกับเป็นthe world heritageเลย ดูสิบ้านแต่ละหลังมีรถดี ๆ ใช้ขับกันทั้งนั้น" แล้วต้องอยู่อย่างจน ๆ อดมื้อกินมื้อ ถึงจะเป็นworld heritageหรือไงคุณแด๊ด

"อุแม่เจ้า...รถคันนี้เครื่องยนต์แปดสูบของอเมริกันเชียวนะ อย่างนี้ไม่จนหรอก สู้ที่ป๊าไปดูที่ฮ้อยอัน (เวียดนาม)ไม่ได้ อย่างนั้นสิน่าจะเป็นworld heritageมากกว่า"

"แม่อ่านในหนังสือเค้าว่าบ้านบางหลังก็ไปขนย้ายจากที่อื่นมาไว้ด้วยนะ ดูแล้วเหมือนจัดฉากเรียกนักท่องเที่ยวเหมือนกัน" แม่ก็พลอยพยักพเยิดไปกับคุณแด๊ด ทั้ง ๆ ที่ตัวเองนั่นแหล่ะร่ำร้องอยากจะมาดูมาเห็นนัก

"There are many criteria in terms of The World Heritage. How people live harmoniously with the nature and how they preserve their life style without being spoilt by the modernization is the other thing." ตาอ้วนแอบค้านขึ้นมาเบา ๆ แต่ฉันก็มั่นใจว่าแม่ได้ยินชัดเจน

เมื่อขึ้นไปถึงจุดชมวิว คุณแด๊ดควักกล้องออกมาเก็บภาพทันที ส่วนแม่มองหมู่บ้านเบื้องล่างอยู่แว้บเดียวก็หายตัวไป ฉันเปลี่ยนเลนส์เพื่อต้องการถ่ายภาพนิ่งของตาอ้วน คุณแด๊ด กับแม่ หันไปอีกทีแม่ผลุบเข้าไปในร้านขายของที่ระลึกเตรียมเลือกซื้อของเสียแล้ว (ให้ตายเถอะ)

"แม่เลือกซื้อเฉพาะที่มีเขียนว่าชิราคาวะโกะนะ หรือว่าบ้านที่มีรูปทรงพนมมือ เพราะเป็นสัญญลักษณ์ของที่นี่ แม่อย่าเอาลูกลิงนะ เดี๋ยวไปซื้อที่ทากายาม่าถูกกว่า" ฉันรีบร้องเตือนแม่เพราะกลัวว่าแม่จะหยิบอะไรสะเปะสะปะ แล้วจะกลายเป็นซื้อแพง

แม่ชอบไอ้ที่ห้อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นห้อยกระเป๋า ห้อยมือถือ (ซึ่งแม่ว่ามือถือของแม่ไม่มีที่ห้อย) ที่สำคัญต้องมีกระดิ่งกระพรวนเสียงดังกังวานใส หากที่ห้อยอันไหนไม่มีกระพรวน ต่อให้สวยสดงดงามเพียงใดแม่ก็จะเมินไม่มอง

"เวลาเสียงกระพรวนดัง เด็ก ๆ จะหันหน้ามาขวับ เด็บบางคนสะกิดแม่บอกว่าอยากจะได้แบบที่แม่ห้อยด้วยน้า" ดูแม่ภูมิใจกับไอ้กระดิ่งกระพรวนเสียจริง ๆ

เราเดินลงกลับไปตามทางเดิน ตาอ้วนจ้ำพรวด ๆ ล่วงหน้าไปก่อน เพราะที่จอดรถปิด 5 โมงเยน เราก็เดินกะย่องกะแย่งตามทางลาดชันเส้นทางเดิม แต่ขาลงมันเดินง่ายกว่าขาขึ้นมากนัก แล้วรถกระป๋องก็กล่าวอำลาThe World Heritage (ปลอม ๆ ของคุณแด๊ด) มุ่งหน้าไปตามถนนสายlocalคดเคี้ยวลัดเลาะหว่างเขาไปที่ทากายาม่า

ขนาดที่ว่าเคยมานั่ง ๆ นอน ๆ ที่ทากายาม่าถึง 3 วันปีที่แล้ว มาเที่ยวนี้ตาอ้วนก็หลงทางอีก หาโรงแรมที่จองไว้ไม่เจอ ฉันเป็นคนบอกให้ตาอ้วนเปลี่ยนโรงแรม เพราะเรียวคังซอมซ่อแบบที่เราเคยจองกันคืนละ 6 พันเยน + อาหารเช้า/คน ปีที่แล้ว คุณแด๊ดกับแม่ไม่ปลื้มแน่นอน (ขี้เกียจฟังเสียงบ่นเต็มสองรูหูเหมือนตอนที่พาไปนอนtrailer houseที่ จ.Fukushimaอีก)

ขับรถวนตัวเมืองเสีย 2-3 รอบ แล้วก็หาโรงแรมที่ว่านี่เจอ เป็นโรงแรมขนาดเล็ก ๆ 2.5 ดาวที่ตั้งอยู่ในกลางเมืองทากายาม่าเลย ค่าที่พักต่อคืน 6 พันเยน / 1 คน ไม่มีอาหารเช้า ดูจากภายนอกและล็อบบี้แล้วฉันก็ผวาดผวาอยู่นิด ๆ นึกในใจจะโดนบ่นเป็นครั้งที่สองมั้ยวะเนี่ย เพราะล็อบบี้เล็ก และเหม็นกลิ่นควันบุหรี่คละคลุ้งไปหมด แต่เมื่อเข้าไปในห้องพัก ว๊าว....ไม่เลวเลย โดยเฉพาะห้องคุณแด๊ด+แม่ที่เป็นห้องที่ลงในโบรชัวร์โฆษณา

พื้นที่ห้องกว้างขวางใช้ได้ มีโต๊ะรับแขกเล็ก ๆ และโต๊ะเขียนหนังสือตั้งอยู่มุมในสุด ห้องน้ำก็ไม่เล็กถึงขนาดว่านั่งอึต้องเอาขาเกยวางบนอ่างอาบน้ำ แล้วที่สำคัญในห้องพักไม่เหม็นบุหรี่ด้วย (ได้ใจคุณแด๊ดกับแม่ไปเต็ม ๆ )

เมื่อเช็คอินเข้าโรงแรมเรียบร้อย เราก็รีบบึ่งรถไปร้านAjikura เจ้าเก่าเพื่อหวังจะไปกินเนื้อฮิดะ ร้านปิดรับออเดอร์ 3 ทุ่ม เราไปถึง 2 ทุ่ม แต่ร้านไม่รับลูกค้าแล้ว เพราะว่าแขกรออยู่เต็ม อกหักดังเป๊าะ! ตั้งใจพาคุณแด๊ดกับแม่มากินเนื้อฮิดะตั้งแต่ยังไม่ได้ไปขอวีซ่าญี่ปุ่นด้วยซ้ำไป ตอนที่ฉันกดออดเรียกพนักงาน อีตาผู้จัดการร้านหน้าหงิกออกมาพูดเสียงใส่อารมณ์เล็ก ๆ ว่าทางร้านไม่รับลูกค้าแล้ว เพราะแค่ลำพังลูกค้าในคิวก็ไม่รู้จะบริการกันไหวหรือเปล่า

เอาล่ะสิ...เคว้งคว้างไม่มีจุดหมาย...ตาอ้วนออกไอเดียว่าให้ไปกินราเมง เพราะเมืองฮิดะทากายาม่านี้มีชื่อทางด้านราเมงอยู่เหมือนกัน แต่ร้านที่เขียนลงแนะนำหนังสือท่องเที่ยวคนต่างถิ่นที่มาเยือนก็แห่กันไปจ่อคิวรอแน่นทะลักออกมานอกร้านจนหมดสิ้น ตาอ้วนตัดสินใจเอารถไปจอดแบบเสียตังค์แล้วตระเวณหาร้าน คุณแด๊ดกับแม่เริ่มหงุดหงิด เพราะผิดเวลากินข้าวมานานแล้ว ท่านต้องกินยาหลังอาหาร ตาอ้วนเล็งราเมงไว้ร้านหนึ่งดูแล้วคนไม่เยอะแต่ท่าทางดูน่าอร่อย คอนเสปของตาอ้วนคือ ราเมงที่อยู่ใกล้drinking placeมักจะมีฝีมือ เนื่องจากหลังมนุษย์เงินเดือนไปก๊งเหล้าก่อนกลับบ้านก็จะแวะกินราเมงร้อน ๆ ให้อิ่มท้อง

ฉันเปลี่ยนใจกะทันหัน ฉันยืนยันว่าคืนนี้เราต้องกินเนื้อย่างเนื้อฮิดะให้ได้ เพราะเรามีเวลาอยู่ในทากายาม่าวันเดียว มื้อกลางวันพรุ่งนี้ควรจะเป็นมื้อที่กินง่าย ๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลาเที่ยว ฉันบังคับให้ตาอ้วนถามเด็กดูแลที่จอดรถว่าร้านไหนอร่อยพอกินได้บ้าง

เด็กก็แนะนำมาร้านนี้ ตาอ้วนพาพวกเราเดินเข้าตรอกเล็ก ๆ มาถึงหน้าร้าน ลักษณะร้านเป็นร้านเล็ก ๆ ข้างในมีโต๊ะวางอยู่แค่ 4 ตัว และเก้าอี้นั่งตรงเคาน์เตอร์อีกเพียง 3-4ตัว ทั้งร้านมีมาม่าซังอยู่คนเดียว เป็นทั้งแม่ครัว-เด็กเสริฟ-เก็บโต๊ะ และเก็บตังค์

ตอนที่ไปถึงมีกลุ่มวัยรุ่นชาย-หญิง 6-7 คนนั่งกินกันอยู่เตรียมจะเรียกเก็บตังค์แล้ว ฉะนั้นเราจึงเป็นลูกค้าเพียงโต๊ะเดียวที่เหลือ เป็นความผิดของฉันด้วยส่วนหนึ่งที่ไม่ได้ย้ำกับตาอ้วนให้ถามมาม่าซังก่อนเข้ามานั่งจุ้มปุ๊กในร้านว่า ร้านนี้ใช้เนื้อฮิดะหรือเปล่า

จวบจนมาม่าซังลำเลียงผ้าเย็น ชาเย็นมาเสริฟ พร้อมสั่งอาหารไปทั้งสิ้น ตาอ้วนถึงถามว่าร้านนี้ใช้เนื้อฮิดะหรือเปล่า

ฉันละโกรธจี๊ดขึ้นมาทันที หน้าอย่างกะtoodไม่พูดไม่จา ทั้งรู้ก็รู้อยู่ว่าอยากมากินเนื้อฮิดะทำไมตาอ้วนไม่บอกเด็กดูแลที่จอดรถว่าเราต้องการกินเนื้อฮิดะเท่านั้นปล่อยให้ถูกแนะนำมาร้านแบบนี้ได้ยังไง

ตัวมาม่าซังก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเอาอกเอาใจ พูดจาปราศรัยอย่างเป็นกันเองดีกับเราเหลือเกิน มิหนำซ้ำรสมือก็อร่อยอย่าบอกใคร โดยเฉพาะยุกเกะ ยำเนื้อดิบเกาหลีสไตล์มองโกล (มาม่าซังแกว่าไว้) ได้ใจแม่ไปเต็ม ๆ

ขนาดเดินออกจากร้านแล้วลืมกระเป๋ากล้องไว้ มาม่าซังก็รีบวิ่งตามเอามาคืนให้ คุณแด๊ดกับแม่ยิ่งปลื้มเข้าไปอีก มื้อนี้ 14,xxx เยน / 4 คน เป็นเนื้อนำเข้า แต่คนกินซึ้งใจยิ่งกว่าได้กินเนื้อญี่ปุ่นอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น (15 ส.ค.) พวกเราตื่นลงมากินอาหารเช้ากันตอน 7.30 น. เมื่อคืนนี้ตอนที่ฟร้อนท์ถามว่าต้องการซื้อคูปองอาหารเช้าหัวละ 700 เยนเพิ่มไหม ตาอ้วนตัดสินใจซื้อเพิ่ม แม่มองดูรูปแผ่นป้ายโฆษณาที่แปะไว้ที่ล็อบบี้โรงแรมแล้วทำหน้าปูเลี่ยน ๆ เพราะรูปในภาพดูแล้วไม่น่ากินเอาเสียเลย แต่ผิดคาดเพราะหน้าตาของจริงดูดีกว่าในรูปเยอะ

อาหารเช้ามาเป็นเซ็ต มีข้าวสวย (เติมได้) ซุปมิโสะ สาหร่ายมีรส ผักดอง ไข่ดิบ (ที่ฉันขอให้แม่ครัวไปต้มให้สุกให้ภายหลังเป็นพิเศษ) และที่สำคัญคือโฮบะมิโสะ (ใครอยากรู้รายละเอียดดูบล็อคเที่ยวทากายาม่าเก่า ๆ นะคะ) แม่ชอบโฮบะมิโสะนี่มากถึงขนาดจะลงทุนซื้อเตาย่างแบกกลับไปเมืองไทยด้วยเลย แต่เจอคุณแด๊ดเบรคหัวทิ่มหัวตำ จึงได้แต่ซื้อโฮบะมิโสะที่เค้าแพ๊คขายเป็นแพ๊ค ๆ กลับไปเท่านั้น มิวายคุณแด๊ดขู่ไว้อีกว่าไม่ช่วยกินนะ ซื้อมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบคนเดียว

การเดินตลาดเช้าครั้งที่สองของฉันไม่สนุกเท่ากับครั้งแรกที่มาปีกลาย ขนาดออกไปเดินตอน 8 โมงกว่าแดดก็ร้อนเปรี้ยง ๆ แล้ว ประกอบกับเป็นวันนั้นของเดือนทำให้ยิ่งหงุดหงิดเมื่อมาเจออากาศร้อนระอุแบบนี้ แล้วต้องเดินกะเผลก ๆ เพราะเป็นโรคฮ่องกงฟุต （水虫）ที่ติดมาจากสระว่ายน้ำที่ฟิตเนส สุดแสนจะรันทด ต่างกับคุณแด๊ดที่ดูกรี๊ดกร๊าดมาก สิ่งที่คุณแด๊ดชอบดูจะไม่พ้นพวกบรรดาวิถีชีวิตธรรมดา ๆ ของชาวบ้าน คุณแด๊ดติดใจลองลิ้มชิมรสผักดองที่วางแบบขายบนแผงในตลาดนี่มาก เอาไม้จิ้มฟันอันเดิมเดินจิ้มไปทั่วทุกร้าน

"คุณแด๊ดอย่าเอาไม้จิ้มฟันจิ้มผักดองของร้านนี้ ไปจิ้มร้านอื่น เดี๋ยวโดนเค้าว่า" ฉันรีบร้องเสียงหลงเตือนคุณแด๊ดผู้ทำท่าจิ้มผักดองใส่ปากอย่างบ้าคลั่ง

พวกเราหอบเอาผักดองกลับไปแพ๊คที่โรงแรม เพราะทางโรงแรมให้เราเช็คเอ้าท์ก่อน10.30 น. แต่ยังฝากรถจอดได้จนถึงตอนเที่ยง ๆ จึงออกเดินชมเมืองทากายาม่ากันต่อไป

ทากายาม่าวันนี้ไม่ต่างจากปีที่แล้วที่ฉันมา ร้านรวงยังเหมือนเดิม ถนนหนสายก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผิดไปที่ว่าร้อนกว่ากัน และนักท่องเที่ยวเดินกันยุบยั่บขึ้น น่าเห็นใจคนลากรถ (rickshaw) ที่ต้องเป็นทั้งสารถี และไกด์บรรยายเมืองให้นักท่องเที่ยวฟังท่ามแกลงแดดที่ร้อนระอุ เหงื่อไหลโทรมกายแบบนี้

ตาอ้วนพาพวกเราเข้าไปเดินผึ่งแอร์ในซุปเปอร์ขนาดเล็กที่ฉันกับตาอ้วนเคยมาเดินเมื่อปีก่อน แม่ติดใจนมวัวฮิดะในขวดแก้วนัก หลังจากได้ซื้อลองลิ้มชิมรสที่ตลาดเช้าขวดละ 100 เยนแล้ว มาเจอราคาที่ถูกกว่าในซุปเปอร์แม่ถึงกับตาโตเลยทีเดียว

"แม่อยากจะซื้อแบบขวดแก้วน่ะ มันดูน่าอร่อยกว่ากล่องกระดาษเยอะเลย"

"แต่เราต้องเอาขวดแก้วมาคืนเค้านะแม่"

"อ้าวเหรอ...ว๊า....แล้วขวดแก้วมันเหมือนกล่องกระดาษไหม"

"เหมือนกันเปี๊ยบเลย ทั้งปริมาณ ราคา และแหล่งผลิต"

"ไม่เชื่อหรอก หากเหมือนกันทำไมต้องทำออกมา 2 แบบล่ะ" ธ่อ...ไม่เชื่อแล้วถามทำไมล่ะแม่

"สมัยก่อนจะมีเด็กส่งนมเอานมใส่ขวดแก้วส่งตามบ้าน พอมีการผลิตเป็นกล่องกระดาษออกมา ยุคเด็กส่งนมตามบ้านก็หมดไป" ตาอ้วนอธิบายให้เราฟัง เพราะเห็นว่าเราใช้เวลาเถียงกันเรื่องขวดแก้ว-กล่องกระดาษนานเกินไปแล้ว

"ป๊าว่ามันน่าจะมีเนื้อฮิดะอัดกระป๋องขาย เราลองซื้อไปกินกันไหม" คุณแด๊ดผู้เห็นฉันอกหักจากเนื้อฮิดะเมื่อคืน พยายามจะกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้น แต่จริง ๆ ฉันรู้ว่าคุณแด๊ดเป็นคนประหยัด (อย่างน้อยก็กว่าแม่ ผู้เห็นอะไรซื้อดะ) ใจจริงก็คงอยากจะลองกินเนื้อฮิดะอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากให้ลูกเสียตังค์แพง ๆ

ตาอ้วนเหลือบไปเห็นใบปลิวโฆษณาที่ปิดไว้ตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์จ่ายเงินเห็นมีโฆษณาแกงกะหรี่เนื้อฮิดะของร้าน Kitchen Hida แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ซื้อมากิน เพราะฉันไม่คลั่งแกงกะหรี่สักเท่าไร

เราเดินสะเปะสะปะไปมาอีกพักใหญ่ ดูท่าทางคุณแด๊ดกับแม่อยากพักเต็มทน ท่านไม่ค่อยปลื้มบ้านเรือนที่สร้างด้วยไม้เก่า ๆ มีประวัติศาสตร์เปิดเป็นร้านขายของ 2 ข้างทางเอาเสียเลย คุณแด๊ดให้เหตุผลง่าย ๆ ว่า

"ป๊าไม่ชอบช้อปปิ้ง"

จะชี้ชวนดูอะไรที่เราคิดว่าเป็นไฮไลท์ควรดู คุณแด๊ดก็ไม่ค่อยสนใจ ท่านให้เหตุผลกับตัวเองว่าดูไปก็ไม่รู้เรื่องเพราะไม่เข้าใจประวัติศาสตร์ จนตาอ้วนรำคาญใจ ซึ่งจริง ๆ ฉันคิดว่าเป็นเพราะอากาศมากกว่าที่ทำให้ท่านห่อเหี่ยวเซื่องซึมขนาดนี้ เพราะขนาดหนุ่มสาวอย่างเรา ๆ ก็เกือบเดี้ยงไปเหมือนกัน

อาหารมื้อกลางวันกินกันที่ร้านKyo-yaเป็นการเลือกโดยบังเอิญ เพราะในระหว่างที่ขับรถวน ๆ หาร้าน รถคันหนึ่งแล่นออกมา เราเลยมีที่จอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าร้านเขียนติดไว้ว่า "เนื้อฮิดะ" （飛騨牛）

ร้านนี้ดูจะคุ้นเคยกับการมีชาวต่างชาติมาเยือนบ่อย ๆ จึงเสนอเมนูภาษาอังกฤษให้ฉัน คุณแด๊ดอยากทานราเมง แต่ในร้านไม่มี จึงต้องเลือกโซบะเนื้อฮิดะแทน ส่วนแม่ก็เลือกเซ็ตเนื้อฮิดะสเต็ก ตาอ้วนเลือกเซ็ตโฮะบะมิโสะ ส่วนฉันในตอนนั้นยังไม่มีความอยากอาหารใด ๆ เลยเลือกเนื้อย่างฮิดะเพื่อต้องการให้คุณแด๊ดกับแม่ลองชิม เอาวะ...ก่อนอำลาทากายาม่ายังไงก็ขอให้คุณแด๊ดกับแม่ลองเนื้อฮิดะ นิดหน่อยก็ยังดี

เซ็ตเนื้อย่างของฉันไม่ทำให้เราผิดหวังเลย แม่จ๋อยกับเซ็ตสเต็กหน่อยนึง เนื้อนุ่มจริง แต่ส่วนมันเยอะมาก ซึ่งแม่ก็คีบให้คุณแด๊ดกับตาอ้วนช่วยกินแทน (ฉันว่าคนไทยไม่ค่อยชอบเนื้อติดมันมาก ๆ) คุณแด๊ดบอกว่าน้ำซุปโซบะอร่อยมาก...

ตอนแรกฉันถอดใจแล้ว คิดว่ากินมื้อกลางวันเสร็จเราจะออกจากทากายาม่ากันเลย แต่เป็นเพราะพลังเศษเนื้อฮิดะทำให้คุณแด๊ดกับแม่มีกำลังวังชาขึ้นมาอีก จากเดิมที่ปฏิเสธจะไม่ยอมไปดูFloats (Yatai kaikan)กลับเปลี่ยนใจ ฮึดดูอีกรอบ...

ฉันขอไม่บรรยายประวัติของFloatsนี้อย่างละเอียดนะคะ เนื่องจากเคยเขียนไว้ในบล็อคทากายาม่าเก่า ๆ แล้ว

แม่ตื่นอกตื่นใจมาก ตาแป๋ว ยืนอ่านป้ายภาษาอังกฤษบรรยายทุกป้ายเลย แม่ชอบอะไรแบบนี้มาก ฉันรู้ดี เพราะเคยพาไปพิพิธภัณฑ์เอโดะเมื่อสมัย 4-5 ปีที่แล้ว แม่เดินอ่านป้ายบรรยายทุกป้ายเลย (ขอย้ำว่าทุกป้ายจริง ๆ ไม่มีตกหล่นแม้แต่ป้ายเดียว) เข้าไปนั่งดูวีดีโอบรรยายเกี่ยวกับเทศกาลFloatsแม่ก็ตั้งอกตั้งใจฟังอย่างดี ผิดกับคุณแด๊ดที่ไล่กวดตาอ้วนตามขึ้นสวรรค์กรนคร่อก ๆ

คุณแด๊ดมาได้ที่แอบงีบอย่างสุขีเมื่อเราเข้ามาดูแบบจำลองหนึ่งต่อสิบของนิกโกะโตโชกุ ฉันกับตาอ้วนเคยมาดูทีนึงแล้ว จึงไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก ส่วนคุณแด๊ดพอชักภาพถ่ายรูปจุใจก็หาเก้าอี้เตรียมงีบ มีแต่แม่คนเดียวที่ยืนอ่านป้ายบรรยาย และกดดูจอมอนิเตอร์ที่ตั้งตามจุด ฟังบรรยายประวัติความเป็นมาอย่างสนอกสนใจ การมาดูสิ่งจำลองที่นี่ แม่ได้ความรู้ไปมากกว่าตอนที่ไปดูของจริงที่ จ.โตชิกิเสียอีก แม่เอ่ยปากบอกฉันในตอนท้ายว่าแม่ชอบมาก ๆ ให้ดูพิพิธภัณฑ์อะไรแบบนี้ ชอบจริง ๆ

พอดูพิพิธภัณฑ์เสร็จก็ตกลงกันว่าจะเอายังไงดี ออกจากทากายาม่าเลย แล้วไปหาอะไรกินที่คานาซาว่า หรือว่ากินมื้อเย็นที่ทากายาม่าก่อน แล้วเข้าคานาซาว่ามืด ๆ ต้องยกความดีให้กับร้านKyo-ya เพราะแม่เกิดอาการอยากกินเนื้อฮิดะขึ้นมาติดหมัด โดยเฉพาะหัวใจ คุณแด๊ดส่ายหน้ากับความเห็นแก่กินของพวกเรา เพราะท่านเป็นคนไม่ค่อยแสวงของกินใหม่ ๆ หากถูกใจอะไรก็กินไปได้เช้าเย็นทุกวี่ทุกวัน ติดแต่ว่าตอนนั้นเป็นเวลาบ่าย 3 โมงกว่า ๆ ต้องรอร้านAjikuraปิดตอน 5 โมงเย็น จึงต้องหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา

ตาอ้วนพาเดินกลับไปตามถนนเส้นเดิมในเมือง ครั้งนี้ตามหาร้านHida Sashikoอันเป็นร้านการฝีมืออันเป็นหนึ่งในของดีเมืองทากายาม่า คราวที่มากับตาอ้วนปีกลายหม่าม้ารีเควสขอผ้าเช็ดโต๊ะ (ผ้าขี้ริ้ว) ของร้านนี้ เพราะเคยมีคนซื้อไปฝากท่าน แล้วท่านชอบ ฉันเห็นราคาผืนเล็ก ๆ ผืนละ 700 กว่าเยน จึงบอกตาอ้วนว่าไม่ต้องซื้อไป ผ้าเช็ดโต๊ะอะไรวะ ผืนละ 700 กว่าเยน!

คราวที่แล้วตาอ้วนเลือกLacquerwareกลับไปฝากหม่าม้า ซึ่งป็นของราคาแพงอยู่แล้ว ฉันจึงไม่ให้ซื้อHida Sashikoอีก แต่คราวนี้ยังไม่รู้จะซื้ออะไรไปฝาก ตาอ้วนเลยเลือกผ้าเช็ดโต๊ะ 3 ผืน แล้วก็หมอนทรงรองนั่งใบเล็ก ๆ เอาไว้ตั้งโชว์อีก 1 ใบไปฝากหม่าม้า แม่เห็นร่มคันหนึ่งเป็นร่มกันแดดถูกใจนัก อยากจะซื้อ พอหยิบขึ้นมาดูเห็นราคาติดไว้ 15,xxx เยน ก็ตกใจรีบวางร่มคืนไว้อย่างเก่า (ฮา)

จากนั้นเราก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติตามแผน ตาอ้วนเดินย้อนกลับไปเอารถที่จอดไว้บริเวณหน้า Floats Exhibition Hall ส่วนฉัน คุณแด๊ด และแม่เดินไปหน้าสถานีรถไฟทากายาม่าโดยมีจุดหมายปลายทางที่เราจะเจอกันคือ ร้าน Ajikura

ฉันพาคุณแด๊ดกับแม่เดินถามทางไปเรื่อย ๆ เราไปถึงก่อนตาอ้วนสัก 15 นาที ไปถึงตอน 5 โมงกว่านิดหน่อย กระนั้นเราก็ต้องรอเป็นคิวที่ 4 หากรอมาพร้อมตาอ้วน เราจะได้เป็นคิวที่ 7 (ให้ตายเถอะ...ทำไมคนมันแห่แหนกันมากินร้านนี้ขนาดนี้วะ!) ทนรอเตร็ดเตร่อยู่ทากายาม่าจนถึงเย็นก็เพื่อรอเนื้อฮิดะของมื้อนี้ สั่งเนื้อมากินอย่างเต็มคราบ แต่ก็กินไปได้ครึ่งกระเพาะเท่านั้น เพราะอีกกึ่งกระเพาะยังเต็มไปด้วยเนื้อฮิดะของร้านKyo-yaอยู่เลย

กินเพราะอยากกับกินเพราะหิวมันต่างกันมากมาย...แต่กระนั้นเนื้อฮิดะที่Ajikuraไม่ทำให้เราผิดหวัง ตาอ้วนสั่งซุปมาคนละถ้วย กินกันเกือบไม่หมด สั่งเนื้อมา 1 จาน และเพิ่มลิ้น กับหัวใจ ฉันอยากจะสั่งตับของชอบด้วย แต่กระเดือกไม่ลงแล้ว

"เนื้อที่ร้านนี้อร่อย แต่แม่ไม่ค่อยชอบน้ำจิ้ม แม่ว่ารสชาติฝีมือการปรุงสู้เนื้อย่างเมื่อคืนนี้ไม่ได้"

"ก็เค้าจะให้เราได้ความหวานของเนื้อนี่แม่...หากปรุงรสแซ่บ ๆ เครื่องปรุงหรือซอสก็กลบรสชาติเนื้อหมดน่ะสิคะ"

เช็คบิล 15,xxx เยน แพงกว่าคราวที่แล้วที่ฉันมากินกับตาอ้วนจนแทบจะกลิ้งออกจากร้านอยู่ 4 พันกว่าเยน แต่ราคาสูสีกับร้านเนื้อย่างเมื่อคืนเลย

"เห็นมั้ยแม่...บอกแล้วว่าAjikuraมันไม่แพงอย่างที่คิด ไม่งั้นคนจะมานั่งรอคิวกันตั้งแต่หัววันเหรอคะ"

แผนการล่าล้างเนื้อฮิดะของเราก็ประสบความสำเร็จลงด้วยดี วันนี้ขออำลาทากายาม่าไปพร้อมกับหนังท้องตึง ๆ หนังตาหย่อน ๆ เจอกันคราวหน้าที่คานาซาวะนะคะ

*หากจะฝากข้อความ เชิญที่ guest book นะคะ*

mahalo

Create Date : 22 สิงหาคม 2550
Last Update : 22 สิงหาคม 2550 12:29:16 น.		0 comments
Counter : 1938 Pageviews.
Share Tweet