เข้าเรื่องมาตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่ได้บอกเล่าเก้าสิบความเป็นมาของเมืองTakayamaเลย เสียมารยาทเจรง ๆ

Hida Takayama เป็นเมืองหนึ่งของจังหวัดกีฝุ (Gifu) หากดูจากแผนที่แล้ว จะเห็นว่าจังหวัดนี้อยู่แทบใจกลางเกาะฮอนชูเลย เมืองTakayama ตั้งอยู่ในหุบเขาที่ถูกรายล้อมด้วยทิวเขา ภูมิอากาศก็ใกล้เคียงเกียวโต คือ หน้าร้อนร้อนจัด หน้าหนาวหนาวจัด และหิมะตกหนัก บางครั้งอุณหภูมิต่ำถึง - 15 องศาเลย แต่ถึงจะร้อนยังไงก็คงจะดีกว่าแถวบ้านฉัน เพราะว่าถูกขนาบด้วยเขา จึงทำให้ความชื้นไม่มากนัก หากเทียบกับแถวติดทะเล

งานฝีมือของชาวฮิดะมีความสวยงามสะเมียดละไม เช่น การสร้างหุ่นกระบอกชักKarakuri การปั้น และการทอผ้า ดังจะหาดูได้จากงานเทศกาลTakayamaที่จัดขึ้นช่วงหน้าฤดูใบไม้ผลิ และใบไม้ร่วง

เมืองฮิดะได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งงานฝีมือและศิลปะพื้นบ้าน เพราะมีช่างที่มีฝีมือสืบต่อกันมาจากรุ่นปู่สู่รุ่นพ่อ จากรุ่นพ่อสู่รุ่นลูก งานฝีมือที่ว่านี้เช่น

- Hida Shunkei คือ ไม้ที่เคลือบแลกเกอร์ทำเป็นของใช้ต่าง ๆ เช่นแจกัน ถาด กล่องข้าว ชาม ฯลฯ

- การแกะสลักไม้Ichii Ittobori เป็นการนำเอาไม้ยูว์ทั้งชิ้นมาแกะสลักป็นลวดลายต่าง ๆ โดยไม่ทาสี

- เครื่องปั้นดินเผา เซรามิค และพอสเลนซ์

- เครื่องเรือนที่ทำจากไม้

อาหารที่ขึ้นชื่อของทางTakayamaนี้มีหลายอย่าง ชนิดที่หากนักท่องเที่ยวไปเยือน ไม่ควรพลาด

- Hida Chuka(飛騨中華)　หรือราเมงสไตล์จีน ที่นี่น้ำซุปจะเป็นโชหยุ

- Mitarashi Dango (みたらし団子) เป็นแป้งปั้นทรงกลมเสียบไม้ จุ่มลงโชหยุ แล้วย่างจนกลายเป็นสีน้ำตาลแดง รสชาติออกหวาน ๆ เค็ม ๆ (แต่ฉันว่าออกเค็มมากกว่าหวาน)

- Hida Soba(飛騨そば) นำเมล็ดbuckwheatที่ปลูกตามที่สูงมาโม่จนเป็นผงละเอียด และทำเป็นโซบะ

- Hoba Miso(朴葉みそ)

- Miso (味噌)เนื่องจากเมืองTakayamaตั้งอยู่ห่างไกลจากทะเล สมัยก่อนการเดินทางไปมาลำบาก ฉะนั้นการที่จะหาของทะเลทานจึงเป็นเรื่องยาก ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อฤดูหนาวยาวนานมาเยือนชาวเมืองยังต้องทนต่อความหิวโหย เพราะไม่มีของสดทาน ดังนั้นตั้งแต่อดีตกาลคนเมืองนี้จึงนิยมทานมิโสะ(เต้าเจี้ยว) และผักดอง(เพราะเก็บได้นานโดยไม่เสีย) บรรดาแม่บ้านจึงมีความช่ำชองในการหมักเต้าเจี้ยวนัก จนกลายมาเป็นสินค้าพื้นเมืองที่สำคัญของTakayama

- Hida Beef (飛騨牛) เนื้อวัวคุณภาพคับถ้วยของเมืองฮิดะ

- Sake(酒) เหล้าพื้นเมืองของฮิดะนั้นเริ่มต้มกันตั้งแต่สมัยตอนกลางเอโดะ (คือเมื่อประมาณ 300 กว่าปีมาแล้ว..ก่อนตั้งกรุงรัตนโกสินทร์อีก) น้ำบริสุทธิ์ที่ได้จากภูเขา ข้าวที่ขึ้นในพื้นที่สูง ประกอบกับภูมิอากาศที่เป็นใจทำให้เหล้าฮิดะมีรสชาติกลมกล่อม นุ่มนวล ในเมืองTakayamaมีโรงเหล้าทั้งหมด 8 แห่ง แต่ละแห่งก็มีเอกลักษณ์ที่ต่างกันออกไป

- Tsukemono(漬物) ผักดอง เช่นหัวผักกาดแดง ผักสวนครัว และผักภูเขา

ตาอ้วนแวะซื้อเวเฟอร์ไอติมรสชาเขียวทาน

จากนั้นเราจึงเดินไปต่อที่ย่านSan-machi suji(San-machi street) เป็นถนนสายเล็ก ๆ (น่าจะเรียกว่าซอยมากกว่า)ในย่านเมืองเก่าของTakayama 2 ข้างของถนนจะเป็นบ้านไม้ 1-2 ชั้นเป็นส่วนใหญ่ ขายของต่าง ๆ กันไป ถนนสายนี้แบ่งออกเป็น 3 ตอน คือ Ichino-machi / Nino-machi / Sanno-machi

ร้านค้าที่ตั้งเป็นร้านขายสินค้าพื้นเมือง ร้านขายงานฝีมือ โรงเตี๊ยม และร้านเหล้า (สังเกตร้านเหล้าได้ คือ จะมีลูกบอลที่ทำจากใบสนซีดาร์แขวนห้อยไว้หน้าร้าน)

นอกจากนั้นยังมีร้านอาหารพวกโซบะ สภากาแฟ และร้านกึ่ง ๆ พิพิธภัณฑ์ที่เจ้าของร้านจะนำของประดิษฐ์ตั้งโชว์ไว้

ส่วนฉันไม่สนใจอะไรไปมากกว่าของเล่นสีสันสดใสที่หวนให้ระลึกถึงความสนุกสนานของวัยเยาว์ พวกลูกโป่งทำจากกระดาษ กระป่องตักน้ำสังกะสีวาดลวดลายปลาทอง เรือแต๊ก ๆ สังกะสีที่ใช้ไม้ขีดแล้วจะแล่นฉิวบนผิวน้ำ รองเท้าเกี๊ยะสูงที่มีเชือกคล้องจับเด็ก ๆ ชอบใส่เดินเล่น

ฉันและตาอ้วนใช้เวลาที่ถนนสายนี้นานโข เพราะมีสิ่งล่อตาล่อใจมาให้ดูล้นเหลือ ไม่ได้อะไรเป็นที่ระลึกให้ตัวเองหรอก เพราะกลัวซื้อมาเป็นขยะที่บ้าน นอกจากกำยาน(byakudan - 白檀) และจานกระเบื้องใบเล็กรองกำยานที่จุด ฉันลากมือตาอ้วนให้เข้าไปร้านนี้ ด้วยความมั่นใจว่าหม่าม้าต้องชอบแน่ ๆ

เราเดินดูร้านค้าสองข้างถนนเสียจนฉ่ำปอด ส่วนใหญ่ซื้อของกินจุบจิบเสียมากกว่า เดินไปแวะซื้อ หยุดกินไป โดยเฉพาะตาอ้วนที่แวะซื้อเนื้อเสียบไม้ปิ้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แล้วเราก็ข้ามสะพาน

กลับมาที่พักรังหนูจิ๋วแต่แจ๋ว

ข้างหน้าเรียวคังแห่งนี้ เจ้าของได้ปลูกดอกไม้ในกระถางเต็มไปหมด เสียดายหน้าที่ฉันไปดอกไม้ยังไม่บานนัก ไม่งั้นคงได้เห็นสีสดแสดสะพรึ่บสะพรั่บบานรายล้อมเรียวคัง เจ้าของภูมิใจกับการปลูกดอกไม้มาก เพราะว่าที่ฝากำแพงของเรียวคังมีภาพที่ได้รับรางวัลติดอยู่อะร้าอร่ามเลยทีเดียว

ตอนกลางวันเรียวคังเงียบมาก แน่นอนเพราะแขกออกไปสำเริงสำราญบนท้องถนนกันหมด ตาอ้วนเลยชี้ชวนฉันให้ไปดูพิพิธภัณฑ์ Shunkei lacquerware ที่ความบังเอิญที่เรียวคังที่เราพักอยู่ใกล้กับพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ชนิดเดินถึงตดยังไม่หายเหม็น ในมือตาอ้วนถือหนังสือแนะนำท่องเที่ยวเมืองTakayamaที่เปิดคาหน้าที่บรรยายlacquerwareนี้ไว้ เขาตั้งใจจะซื้อไปฝากหม่าม้า...เป็นความตั้งใจตั้งแต่ก่อนขับรถออกจากบ้านเสียอีก

ในพิพิธภัณฑ์ตั้งแสดงเครื่องใช้ที่เป็นผลิตภัณฑ์lacquerwareไว้หลายอย่างบนหิ้ง ราคาแพงทีเดียว (ที่ญปการฝีมือทุกอย่าง ราคาแพงลิบลิ่ว) ชิ้นเล็ก ๆ ก็ปาเข้าไป 3 พันเยน หากใหญ่ชนิดูเป็นเรื่องราวก็เป็นหมื่นเยนขึ้น ตาอ้วนเลือกได้แจกันตั้งโชว์ 1 ใบ พร้อมฐาน เอากลับมาฝากหม่าม้า (ชอบมาก) ฉันว่าตาอ้วนมีรสนิยมด้านการเลือกของประดิษฐ์ประดอย

ยังมีของชิ้นเล็ก ๆ ขายด้วยเช่น ไม้แตะหู ที่วางตะเกียบ ที่ห้อยโทรศัพท์ แต่ไม่ถูกใจฉันสักอย่าง เลยไม่ได้ซื้ออะไรมา

เดินกลับมาที่รถที่จอดไว้หน้าเรียวคัง เปิดท้าย งัดเฟสสันคู่ใจ 2 คัน ที่พับยัดใส่ไปท้ายรถ ตะลอน ๆ ไปทั่ว 7 ย่านน้ำด้วย ตาอ้วนยกจักรยานลงมาประกอบ สีส้มคัน(ของฉัน) สีเงินคัน(ของตาอ้วน) โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่.....จริง ๆ แล้วไม่มี ต้องการขับไปตามซอกตรอกซอยของเมือง เหนื่อยก็พัก ไม่รีบเร่ง

ตอนนั้นเวลาบ่ายแก่ ๆ จักรยานคันเล็ก 2 คันวิ่งผ่านซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่แห่งหนึ่ง

"อ้วน วันนี้เราจะกินข้าวกลางวันกันที่ไหนเหรอ" บ่ายแก่ขนาดนั้นพยาธิในท้องฉันก็ร้องกันระงมไปเลย

"อยากจะกินราเมงมั้ย" ตาอ้วนพลิกหน้าคู่มือแนะนำการเที่ยวดู กะว่าจะหาราเมงร้านอร่อยกิน

"มีซุปมิโสะมั้ย" ฉันชอบกินมิโสะราเมงเป็นชีวิตจิตใจเสียจริง ๆ

"ไม่มี มีแต่โชหยุ" ตาอ้วนรู้ดีว่าตอบแบบนี้ฉันคงไม่เออออห่อหมกด้วย

"ไม่เอาหรอก เอางี้มั้ยเราซื้อของกินจากซุปเปอร์ แล้วไปหาสวนสาธารณะนั่งกินกัน สวนที่เราขี่ผ่านมาตะกี้ไง" ไม่พูดเปล่าฉันรีบขี่จักรยานเข้าไปจอดเทียบท่าหน้าซุปเปอร์

"แล้วจะได้สำรวจซุปเปอร์ด้วยนะ ว่ามีของกินพื้นเมืองอะไรบ้าง" ฉันรู้จุดอ่อนตาอ้วนว่ามีโรคชอบดูตามซุปเปอร์ เผื่อจะเจอของกินที่เขียนว่า "ทำใน....(จังหวัดนี้)"

เมื่อซื้อของกินจนตะกร้าหน้ารถของฉันเต็มปรี่ เท่านั้นไม่พอตาอ้วนต้องแขวนถุงพลาสติกไว้ที่handle 2 ข้างของจักรยานอีกด้วย เราก็ขับรถตรงดิ่งไปที่สวนรถไฟ

บริเวณนั้นเป็นสวนสาธารณะกว้าง ที่มีหัวรถจักรไอน้ำปลดระวางจอดเด่นเป็นสง่า

หนุบหนุบ ตุบตับ เอื๊อก ๆ กรึบ ๆ เอิ้กอ้าก...เมื่อกินอาหารกลางวันมื้อบ่ายแก่ ๆ จนอิ่มหนำสำราญ ทิ้งขยะให้เรียบร้อย เช็ดไม้เช็ดมือเสร็จแล้ว ล้อเฟสสัน 2 คันจึงหมุนติ้วอีกครั้งหนึ่ง

เราขับผ่านเส้นที่เมื่อเช้าเดินมา เส้นทางใหม่ที่ยังไม่เคยไป เจอร้านไหนน่าสนใจแวะชม ส่วนใหญ่ตาอ้วนนั่นแหล่ะ จะแวะให้ได้ พวกร้านขายของเก่า ด้วยที่หวังว่าจะเจอกาน้ำชาจีนของแท้ราคาถูกสักใบ (คงเจอให้หรอก) ที่เจ้าตัวจะได้หาซื้อมาเก็บเข้ากรุอีก

เราขี่ผ่านหน้าร้านหนึ่ง ที่ในร้านดูเหมือนของจากเมืองไทยมาก ตาอ้วนหยุดกึกทันที ชักชวนฉันเดินเข้าไปในร้าน ทั้ง ๆ ที่ฉันส่ายหัวด๊อกแด๊ก ไม่เอา ๆ

"ของในร้านนี่เป็นของจากเมืองไทยใช่ไหมครับ"นี่คือคำทักทายคำแรกที่แสนจะมีมารยาทของตาอ้วน

"ใช่ค่ะ" เจ้าของร้านยิ้มค้าง เอ๊ะ..จะมาไม้ไหน

"หมูน้อยที่บ้านผมก็เป็นคนไทยครับ" (เฮ้ย..ไม่เกี่ยว) ฉันยิ้มแหย ๆ ให้

"เหรอคะ ดิฉันไปเที่ยวเมืองไทยบ่อยค่ะ ที่ชอบก็เชียงใหม่ค่ะ ซื้อของมาขายด้วยค่ะ ร้านเพิ่งจะเปิดได้ไม่นาน" เจ้าของร้านสาวสวยวัยละอ่อนทำท่าตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าฉันเป็นคนไทย

"เมืองTakayama คนไทยอยู่เยอะมั้ยคะ" ฉันตัดสินใจถามด้วยความอยากรู้จริง ๆ

"ไม่เคยเห็นนะคะ" เจ้าของร้านสาวสวยโคลงศีรษะไปมา ทำท่านึก

"แต่ฝรั่งเยอะนะครับ ผมเห็นแล้วยังแปลกใจเลย"

"ใช่ค่ะ โดยเฉพาะชาติฝรั่งเศส เพราะว่าที่นี่มีศาสนาใหม่เกิดขึ้นค่ะ คนฝรั่งเศสนำเข้ามาเผยแผ่"

เมื่อคุยกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ตาอ้วนก็ร่ำลาเจ้าของร้าน มิวายที่พยายามจะช่วยอุดหนุนสินค้าในร้าน แต่เจอลูกยันของฉัน เลยเหี่ยวไป

เราขี่จักรยานขึ้นเนินลงเนิน วิ่งไปตามตรอกแคบ ๆ ไม่รู้หรอกว่าจะไปสุดที่ไหน เจอวัดก็หยุดแวะลงไหว้พระ ตอนนั้นเวลาโพล้เพล้ น่าจะประมาณ 5-6 โมงเย็นได้

ตาอ้วนจะพาฉันไปไหนเนี่ย...ในใจคิด ๆ อยู่ มันเริ่มมืดแล้ว หนทางก็ไม่มีไฟ และแล้วเราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ที่เจ้าตัวตั้งใจที่จะมา แต่อุบไว้ไม่ยอมบอกฉัน

เป็นศาลเจ้าชินโต ชื่อว่าSakurayama Hachimangu Shrine ผู้คนที่มานมัสการไหว้พระกลับกันไปหมดแล้ว บริเวณนั้นจึงเหลือเรา 2 คน ความเงียบสงัดเข้ามาครอบคลุม ตาอ้วนก็บรรยายเสียงแจ้ว ๆ ถึงประวัติความเป็นมา (ก็อ่านมาจากหนังสือ และที่เขียนไว้ตามป้ายปักแถวนั้น) บรรยากาศศักดิ์สิทธิ์ ลมนิ่งไม่ไหวติง

ตาอ้วนบอกว่าสิ่งที่อยากมาดูปิดไปแล้ว พรุ่งนี้จะมาใหม่

เรา 2 คนยืนดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ก่อนจะควบเฟสสันกลับเรียวคัง นอนพักเอาแรง เพราะเหน็ดเหนื่อยจากการตะลอนทัวร์ทั้งวัน

พรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราได้มาเยือนtakayama จะมีอะไรน่าสนใจน่าดูน่าชม ฉันจะกลับมาเล่าสู่กันฟังวันหลัง

mahalo

Create Date : 09 สิงหาคม 2549
Last Update : 17 ธันวาคม 2549 14:53:59 น.		0 comments
Counter : 1561 Pageviews.
Share Tweet