ตัวอย่างจากประสบการณ์ตรงของเราที่มีกับลูกสาวคนโต "อันนา"

สิ่งที่สังเกต "อันนา" ในช่วงที่เป็นเด็กเล็ก คือ ...

"อันนา" เป็นเด็กที่เงียบมาก แต่มีลักษณะพิเศษคือ มีความสามารถที่จะเรียนรู้ได้ดีอย่างกระตือรือร้น พัฒนาการด้านภาษาดีมาก ชอบร้องเพลงและร้องได้ดีแบบถูกจังหวะเสมอตั้งแต่อายุ 2 ขวบ รวมถึงสิ่งที่พิเศษที่สุดที่เห็นในตัวอันนาคือ เธอมีสมาธิที่ยาวนานมาก และชอบทำอะไรซ้ำๆ (ซึ่งปรกติเด็กเล็กๆ จะรู้สึกเบื่อเร็ว) จนหลับตาทำสิ่งนั้นๆ ได้อย่างไม่มีปัญหาและทำได้อย่างดีเลิศ (ตอนแรกมีแอบสงสัยเหมือนกันว่า ลูกของเราปรกติไหม?)

--- ดังนั้น มนุษย์แม่อย่างเรา ซึ่งก็มีความไฮเปอร์ไม่แพ้กัน ก็เลยพาอันนาไปเรียนเปียโนและดนตรีขั้นพื้นฐานตั้งแต่เธออายุได้เพิ่ง 4 ขวบใหม่ๆ ทั้งนี้เพราะ จากสิ่งที่เราสังเกตลูกอยู่ตลอดเวลานั้น ได้กลายเป็นสิ่งที่ผลิตสัญชาตญาณและความเชื่อภายในใจแก่เราว่า ลักษณะของอันนานั้นพิเศษและน่าจะมีความเหมาะสมกับการเรียน "ดนตรี" 

--- ผลก็คือ คุณครูและผู้เชี่ยวชาญด้านดนตรีได้ยืนยันข้อสังเกตนี้แก่เราอย่างพร้อมใจกันว่า "อันนา" เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ด้านดนตรีอย่างมาก และความสามารถดังกล่าวนี้ ปรากฏความชัดเจนมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภายหลังจากที่อันนาตัดสินใจเรียนเครื่องดนตรีประเภทที่สองด้วยตัวของเธอเอง นั่นคือ "ไวโอลิน"

#ลูกไม่ต้องเก่งที่สุดแต่ควรมีความสุขที่สุดในสิ่งที่เขารักและอยากทำและนี่อาจจะช่วยเขาให้ประสบความสำเร็จมากที่สุดเพื่อตัวเขาเอง

หมายเหตุ: ตอนนี้เรากำลังเปิดบล็อกใหม่ที่ https://nsaneyha.blogspot.com 

โดยใช้ชื่อบล็อกว่า "บันทึกของมนุษย์แม่ (ดร.) ลูกสาม: A Diary of a Dr. Mom of three Girls"

หากเพื่อนๆ มีความสนใจในบันทึกฉบับต่างแดนฉบับนี้ เชิญแวะเข้าไปเยี่ยมเยียนและแบ่งปันประสบการณ์สนุกๆ กันได้นะคะ ขอพระเจ้าอวยพรค่ะ 

บทความนี้อยู่ที่ลิงค์: https://nsaneyha.blogspot.de/2016/12/1.html