Oh James , I’m Really Falling 4 You โอ้ เจมส์ ฉันหลงรักนายเข้าแล้วสิ 2

Chapter 2 ออกเดินทาง

ตืดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดด........!!!!!
ปัง !!!!!

เสียงนาฬิกาดังขึ้นก่อนที่ฉันจะวางมือ (ทุบ) ลงกลางหลังของมัน เพื่อปิดเสียงปลุกอันไพเราะ (น่ารำคาญ) ของมันแล้วนอนต่อไปอย่างสบายอุรา

“กระเถน.....” ฉันอุทานขึ้นหลังจากนอนไปได้ซักพัก “วันนี้วันออกเดินทางนี่หว่า ลืมไปเลย” ฉันวิ่งวุ่นหาเสื่อผ้าสำหรับใส่ออกเดินทางจนหัวปั่น มือไม้คว้าสิ่วโน้นสิ่งนี้ไปทั่ว แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือฉันก็ดังขึ้น

กริ๊กกกก กริ๊กกกกกกก (มือถือบ้านไหนดังกรี๊กกกกกกก กรี๊กกกกกกก มือถือฉันนี้แหละ)

“อัลโหล” ฉันคว้ามือถือขึ้นมา อีกมือหนึ่งรื้อหาชุดชั้นในที่อยู่ในลิ้นชักอย่างรุกรี้รุกรน “ อ้าวไม่ง่ะ” ฉันอึ้งอยู่พักนึง อเล็กโทรมาบอกว่าออกเดินทางไปกับฉันไม่ได้ เพราะคุณตาของเค้าต้องเข้าโรงพยายาบาลกระทันหันเพราะเป็นโรคหัว “อืม ไม่เป็นไร ขอบใจมาก บายจ้า” เค้าบอกให้ฉันระวังตัว น่ารักจังเลย.....

“แพม ตื่นรึยังลูก” เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างล่าง

“ตื่นแล้วค่ะแม่ กำลังจะอาบน้ำค้า” ที่จริงแล้วฉันกำลังหาเสื้อผ้าต่างหาก อาบน้ำหรอ ไม่ถึงขั้นนั้นมั้ง ฉันมันซกมกทำไมต้องอาบด้วย ฮิ ฮิ

“นี่ไง เจอซะที” ฉันคว้ากระโปรงยีนส์สุดโปรดออกมาจากกรุ ดึงเสื้อแขนตุ๊กตาที่มีแขนสั้นสีเขียวออกมา ( ฉันรู้ว่ามันเชย แต่ฉันชอบง่ะ ใครจะทำไม) จากนั้นฉันก็ทำการเปลี่ยนผ้า คว้าเป้และเต็นท์ก่อนวิ่งลงบันไดไป

“กินอะไรก่อนมั้ยลูกรัก” แม่ที่กำลังยืนรอฉันอยู่หัวบันไดถามขึ้น

“อืม เอาแค่ขนมปังก็พอค่ะ” ฉันตอบกอ่นจะวิ่งไปที่ครัวคว้าขนมปังมาหนึ้งก้อนแล้วยัดเข้าปากอย่างไม่บันยะบันยัง
แม่เดินออกไปสตาร์ทรถรอ ฉันรีบวิ่งขึ้นรถอย่างกระตือรือร้น

“ตื่นเต้นละสิท่า” แม่ถามฉันพร้อมกับเริ่มออกรถ

“ตื่นสายละไม่ว่า” ฉันตอบกลับก่อนจะกัดขนมปังเข้าอีกคำ แม่หัวเราะออกมายกใหญ่

“ก็เรานี่น่ะ ชอบนอนดึก ก็ตื่นสายสิ” แม่บอกพรางสายหัวอย่างปลงตก ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“อีกสองชั่วโมงเราจะถึงสนามบิน ลูกนอนต่อก็ได้น่ะจ๊ะ” แหมแม่นี่ช่างรู้ใจเราจริงๆ แน่หละฉันนอนแน่ เมื่อกินเสร็จฉันก็งีบหลับไปทันที

“แพม แพม ตื่นได้แล้วลูกถึงแล้วจ๊ะ” แม่ปลุกฉัน ฉันค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ มองไปบริเวณรอบนอกตัวรถ ตอนนี้ฉันเดาได้ว่าฉันกับแม่อยู่ที่จอดรถชัวร์ แน่นอนมันคือที่จอดรถจริงๆด้วยก็มันมีรถจอดเต็มขนาดนี้ ฉันคาดว่าเราคงอยู่ฉันใต้ดินละมั้ง

“ไปกันเถอะจะลูกรัก เดี๋ยวเชคอินไม่ทันน่ะ” แม่กล่าวขึ้นก่อนจะออกจากรถไป ฉันหมุนตัวไปคว้าเอาเป้กับเต็นท์ที่อยู่เบาะที่นั่งทางด้านหลังก่อนจะออกจากรถแล้วเดินตามแม่ไป ฉันกับแม่เดินเข้าไปในตึกผู้โดยสารขาออก ฉันต้องไปเช็คอินที่ช่อง109 ฉันกับแม่ช่วยกันมองหาช่อง109อย่างพิถีพิถัน แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะเจอ ฉันเดินลากเป้อย่างเซงๆ

“ไอ้ช่อง109 บ้าบอนี่มันอยู่ไหนกันแน่นะ” แม่เริ่มบนอย่างไม่สบอารมณ์

“เฮ้อ หนูก็ไม่รู้เหมือนกะ.... โอ๊ย” กล่าวยังไม่ทันจบฉันก็เดินไปชนกับแผ่นหลังของใครบางคนเข้า

“เอ..อะ..ขะ..ขอโทษค่ะ” โอ้พระเจ้าจอร์จเค้าหล่อมากกกกก โอ๊ยช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ ได้ชนคนหล่อ เฮ้อ.... “ขอโทษน่ะค่ะ เออคุณพอจะทราบมั้ยค่ะว่าช่อง109 อยู่ที่ไหน” ฉันประสานงานหาเรื่องคุยต่อซะเลย ไหนๆก็ชนเค้าเข้าแล้ว ฮิ ฮิ แผนการร้ายเริ่มผุดเข้ามาในหัว แหมก็เค้าทั้งหล่อคมขนาดนั้นจะไม่ให้หลงได้ไงล่ะ คิ้วดำเข้ม เรือนผมสีน้ำตาลแก่ นัยน์ตาสีฟ้า ริมฝีปากบางเข้ารูป ไหลนั้นถ้ามีไว้โอบกอดฉันคงจะอุ่นน่าดู

“คุณครับ คุณครับ”

“อะ..อะ.. เออ อะไรน่ะค่ะฉันไม่ทันได้ยิน” เสียงเรียกของเค้าปลุกฉันตื่นจากผวัง

“ผมบอกคุณว่า ช่องนี้แหละครับคือช่อง109 แต่คุณดูเหมอๆน่ะครับ” เค้าอธิบายก่อนจะเผยรอยยิ้มสงบใจฉันให้หยุดเต้นไปชั่วขณะ อะไรน่ะ... ช่องนี้คือช่อง 109หรอ เมื่อตั้งสติได้ฉันก็มองหาแม่ โอ้นั่นไง แม่เดินต่อไปโดยไม่รอฉัน

“แม่ค๊าาาาาา” ฉันตะโกน ทุกสายตาจ้องมาที่ฉันอย่างพร้อมเพรียงกัน ฉันเริ่มรู้สึกอยากจะมุดดินหนีไปเลย แม่ของฉันยังเดินต่อไป ฉันจึงจำเป็นต้องออกจากแถววิ่งตามแม่ไป “แม่น่ะแม่คนอื่นยังได้ยินฉันเรียก แม่ดันไม่ได้ยินซะนี่” ฉันวิ่งตามไปใกล้เข้าดูเหมือนแม่ปากของแม่ยังบ่นขมุมขมิบ แม่ฉันคงไม่รู้ละมั้งว่าฉันไม่ได้เดินอยู่หลังเธอแล้ว “แม่ค่ะ” แม่หยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงฉััน “หนูเจอช่องหนึ่งร้อยเก้าแล้วค่ะ”

“อ้าวเจอแล้วหรอลูก อยู่ไหนล่ะ” แม่รีบจำเท้าเดินตรงเข้ามาหาฉันอย่างกระตือรือร้น

“เราผ่านมาแล้วค่ะแม่ ทางโน้น” ฉันบอกพรางชี้มือไปยังจุดมุ่งหมาย

“งั้นเรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวลูกตกเครื่อง” ว่าแล้วแม่ก็ลากแขนฉันวิ่งกลับไปอย่างไม่สนใจเลยว่าฉันยังหอบอยู่ ฉันเพิ่งวิ่งมาเมื่อกี้นี้น่ะ ต้องวิ่งอีกแล้วหรอ

พวกเราวิ่งมาจนถึงช่องหนึ่งร้อยเก้า พ่อรูปหล่อคนนั้นคงเข้าไปที่ห้องรอผู้โดยสารแล้วมั้่ง ฉันเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์ พนักงานตรวจดูตั๋วกับพาสปอร์ตของฉันเธอยื่นบัตรของช่องที่รอเครื่อง แล้วบอกให้ฉันเข้าไปที่ห้องผู้โดยสารได้เลย

“แม่เข้าไปส่งหนูข้างในไม่ได้ โชคดีน่ะจะลูกรัก เดี๋ยวแม่จะโทรหาน่ะ” แม่กอดฉัน จูบฉัน ราวกับฉันจะไปอยู่เป็นปีได้กระมั้ง ฉันกอดเธอตอบจูบเธอที่แก้มหนึ่งที แล้วจึงเดินตรงเข้าไปยังที่ตรวจสำภาระ ฉันหันหลังกลับมามองทะลุผ่านกระจก แม่ยังยืนรอฉันอยู่ข้างนอก ฉันโบกมือให้เธออีกครั้ง ก่อนจะส่งกระเป๋าเข้าเครื่องตรวจ ฉันเดินผ่านช่องตรวจไป หยิบกระเป๋าแล้วก้มมองหมายเลขห้องผู้โดยสาร

“24 ฉันต้องหาช่องหมายเลขยี่สิบสี่” ฉันเดินไปที่ช่องตรวจพาสปอร์ตผู้โดยสารขาออกอีกรอบ จากนั้นก็เดินตรงไปตามทางเดินไปเรื่อยๆ ผู้คนต่างเดินสวนกันขวักไขว่ ฉันเลี้ยวซ้ายไปตามหมายเลขที่ระบุไว้ตามป้ายที่แขวนอยู่ ( ฟังดูเหมือนเอาเชื่อกผูกแขวนเลยเนาะ แต่ช่างเหอะเพื่อนๆพยายามเข้าใจเอาน่ะ555) ฉันเลี้ยวขวาแล้วเดินตรงไป

“เฮ้อ ในที่สุดก็เจอซักที” ฉันเดินเข้าไปข้างในหาที่นั่งเหมาะๆ ก่อนจะจ้ำก้นลงบนเบาะ ตายแล้วพ่อรูปหล่อนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย น่ารักซะไม่มี เค้านั่งอยู่ตรงข้ามฉันพอดี ตาฉันจ้องอยู่ที่เค้า เค้ากำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ มือข้างหนึ่งของฉันคว้าหนังสือพิมพ์ที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาบังหน้า แต่แท้จริงแล้วฉันกำลังแอบมองเค้าอยู่ เค้าเงยหน้าขึ้นฉันรีบยกหนังสือพิมพ์ขึ้นสูง ..สงสัยเค้าจะรู้ทันแฮะว่าฉันมองอยู่....ทำไงดีหว่า

“ผู้โดยสารผู้ถือบัตรที่นั่งหมายเลข สี่สิบ ถึง หา้สิบ เชิญขึ้นเครื่องค่ะ” พนักงานสาวสวยในชุดแอร์โฮสต์เตสสีน้ำเงินประกาศขึ้น

“เฮ้ย บัตรอยู่ไหนว่ะ” ตายห่าแล้วฉันถือหมายเลขสี่หก อยู่ไหนน่ะ ฉันรื้อหาบัตรอย่างรุกรี้รุกรน ที่ไหนได้มันอยู่ในกระเป๋ากระโปรงยีนส์นี่เอง

ฉันพุ่งตัวไปต่อแถวด้วยความรวดเร็ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะคว้าเป้ทั้งสองใบมาสะพายติดหลังไว้ ฉันเดินเข้าเครื่องไป พนักงานดูตั๋วแล้วบอกให้ฉันเดินไปทางซ้าย

“สี่สิบสาม สี่สิบสาม อยู่ไหนน่ะ” ฉันมองไปพึมพำไป “แอะนั่นไงเจอแล้ว” สายตาฉันจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขสี่สิบสามอย่างใจจดใจจ่อ และทันใดนั้นก็มีคนเอากระเป๋ายัดเข้าไปในช่องเก็บกระเป๋าของฉัน ตาบ้านี่ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง นั่นมันที่ช้านนนนนน ออกไป ออกไปจากที่นั่งฉันน่ะ

“เออ คุณค่ะ นี่มันที่นั่งฉันน่ะค่ะ” ฉันเอานิ้วเล็กๆจิ้มลงไปกลางหลังเป็นเชิงทักทาย เค้าหันหน้ากลับมา โอ๊ยตายพ่อรูปหล่อนั่น กรี๊ดดดดดดดดดดด ฉันยกที่นั่งนี่ให้เธอเลยยยยย เอาไปเลย ฉันเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่าาา

“เออนี่มันที่นั่งของผมครับ” แหมหน้าด้านหน่อยไม่เป็นไรฉันให้อภัยได้

“แต่ที่นั่งฉันก็หมายเลขสี่สิบสามน่ะค่ะ” ฉันพูดไปลอยๆ ดวงตาคู่ดำๆของฉันยังจ้องเค้าอย่างไม่ลดละ

“คุณดูตั๋วผมก็ได้” ว่าแล้วเค้าก็ก้มตัวมาหาฉันยื่นตัวให้ฉันดู โอ๊ย ใจสั่น เอิ้กๆๆ เอ้ ตั๋วเค้าก็หมายเลขสี่สิบสาม

“เฮ้อออ” ฉันอุทานออกมาอย่างไม่อายชาวบ้าน เค้าหัวเราะท่าเอ๋อๆของฉันค่อยๆ ฉันเริ่มยกตั๋วที่นั่งออกมาดู

“กระเถน หมายเลขสี่สิบหกนี่หว่า” ฉันพูดออกมา ใบหน้าเริ่มร้อนผาวเพราะความอาย ฉันหันไปมองหน้าเค้าอีกรอบ เค้าส่งยิ้มหวานๆมาให้อีกแล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะยินดีกับรอยยิ้มนั่นเลย โอ๊ยยยยยยยยย อยากเอาหัวโขกฝา ทำไมน่ะฉันต้องทำอะไรขายหน้าต่อหน้าคนหล่อทุกที “ขะ..ขอ..ขอโทษน่ะค่ะ ฉันตาลายนิดหน่อยน่ะค่ะ”

ฉันยิ้มแห้งๆแล้วเดินคอตกตามหาที่นั่งของตัวเองต่อไป ....เฮ้อๆๆ แต่ช่างเถอะ สงสัยดวงเราสมพงกัน ฮ่าฮ่า ฉันนึกดีใจพร้อมกับยิ้มกลับมา แล้วก็ต้องผวาเมื่อหันไปเจอป้าคนหนึ่งนั่งจ้องหน้าฉันพรางซุบซิบกับสามีของเธอ

ฉันอยากจะตะโกนออกไปว่า ...ป้าค่ะ หนูไม่ได้บ้าน่ะ.... แค่อารมณ์ดีนิดหน่อยเอง......... เฮ้อแต่สำหรับวันนี้พอแค่นี้ดีกว่า

ในที่สุดฉันก็เจอที่นั่ง ฉันจัดการยัดของเข้าช่องเก็บของจนเรียบร้อยแล้วปิดมันขึ้น ฉันเผลอตัวหันหน้ากลับไปยังช่องสี่สิบสามอีกที เค้าหันกลับมายิ้มให้ฉัน .......โอ้ยน่ารัก แต่ฉันยิ้มแห้งๆกลับไปหาเค้า หูมันเริ่มร้อนอีกแล้ว นั่งดีกว่าตรู...

“อีกสองชั่วโมงคงถึง ใจเย็นๆไว้สาวน้อย” ฉันพึมพำ

“ใช่แล้ว อีกสองชั่วโมงคงถึง ใจเย็นๆไว้สาวน้อย” เสียงหนึ่งทวนคำพูดของฉันขึ้น จนทำให้ฉันสะดุ้ง

“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจ ตาแก่นี่มานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ จะมาหลอกให้วัยรุ่นอย่างฉันให้หัวใจวายตายรึไง นี่ฉันเพิ่งสิบเจ็ดน่ะ ขออยู่นานกว่านี้หน่อยเหอะ แต่สงสัยฉันจะเริ่มแก่จริงๆแระ

“เดินทางคนเดียวเรอะหนู” ชายชราอายุราวๆเจ็ดสิบถามฉันพรางกับส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร

“ค่ะ คุณตา” ฉันยิ้มตอบ

“เธอนี่เปิ่นจริงๆเลยน่ะแม่หนู” นั่นไงเข้าเรื่องแล้วมั้ยล่ะ ตาแก่นี่เป็นพวกถ่ำมองแน่ๆ มารู้ได้ไงว่าฉันเปิ่น ฉันยิ้มแห้งตอบกลับไป

“หนูก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ คุณแม่ถึงได้เป็นห่วง” ฉันพูดออกไปก่อนจะหัวเราะออกมาโฮกใหญ่ คุณตาหัวเราะผสมโรงกับฉันไปด้วย คนอื่นๆส่งสายตาดุมาให้ฉัน ประมาณว่าเค้าต้องการจะบอกว่า ....หยุดเสียงหัวเราะอันน่าเกลียดของเธอเดียวนี้น่ะยายบ้อง... แต่ฉันไม่สนใจสายตาอาฆาตพวกนั้นหรอก

“เฮ้อ อีกสองชั่วโมงจะถึง ตาขอนอนก่อนดีกว่า” เค้าพูด

“หนูก็ว่างั้นแหละค่ะ” ว่าแล้วฉันก็พลิกตัวไปทางซ้ายแล้วเริ่มปิดตาลงอย่างช้าๆเข้าสู่นิทราอันแสนสุขไป........

++++++++++++++++++++++
[ ตอนที่สามมีชื่อว่า Chapter 3 แรกพบ : นายหน้าลิง (น่ารัก) ] อย่าลืมติดตามกันน่ะค่ะ

Create Date : 11 กรกฎาคม 2548 Last Update : 11 กรกฎาคม 2548 14:04:26 น. Counter : 448 Pageviews.		13 comments
Share Tweet