มะเร็ง แม่ และคีโม ตอนสุดท้าย...ลาก่อน หญิงแกร่งแห่งศตวรรษ...หลับให้สบายนะแม่..

ตอนที่แล้ว (เมื่อผ่านมาแล้วเกือบปี) แม่ตัดสินใจไม่เอาคีโม ฉันนั่งร้องไห้หน้าคอมตั้งนานสองนานจนกว่าจะทำใจได้จริงจัง

แม่เปลี่ยนไปรักษาแบบสมุนไพร โดยใช้สมุนไพรแบบมีทะเบียนแล้ว (ปลอดภัย) โดยผู้ให้การรักษา (ขอไม่เรียกว่าหมอ เพราะ ไม่ใช่หมอ) บอกว่า ทานติดต่อกันระยะเวลาสิบแปดเดือน เดือนหนึ่งๆ ก็จ่ายค่ายาไปตกเดือนละสามพันนิดๆ ต้องใช้ระยะเวลาสิบแปดเดือน กว่าจะหาย..

ไหนๆก็ไหนๆ ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าไม่ให้แม่กินยาตัวนี้ ยังไง มะเร็งมันก็ลามอยู่ดี เพราะแม่ไม่เอาคีโมแล้ว แม่ตัดสินใจแล้ว การได้ทานยาตัวนี้ อาจจะทำให้แม่หาย หรืออยู่นานขึ้นก็ได้..(ใครจะไปรู้ จริงมั้ย) ฉันเลยเลือกที่จะตามใจแม่

แม่ก็ยังไปตรวจแผนปัจจุบันที่ รพ.รามาฯอยู่เรื่อยๆ รักษาไปตามอาการ ระหว่างนี้ ผลตรวจออกมาว่าแม่เลือดน้อยมากกกกกกกกก มากแบบมากๆ หมอจึงให้ยาฉีดกระตุ้นเม็ดเลือดแดงมา ต้องฉีดทุกๆสัปดาห์ สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ผลเลือดแม่ก็ดีขึ้น

แม่ฉันยังคงทานยาสมุนไพร ระหว่างที่ทานยาสมุนไพรนี้ ก็ดูสดชื่นขึ้น และผู้ให้การรักษาบอกว่า คิดว่าแม่ไม่ได้มีเรื่องของโรคปอด หรือวัณโรค เพราะยาที่ให้มาทานนี้ หากเป็นโรคปอด แม่จะต้องมีอาการตอบสนองอย่างหนึ่ง แต่แม่ก็ไม่เป็นไร ยังปกติดีอยู่

ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องของมะเร็งลามเข้าปอด... เพราะว่า แม่หยุดยาวัณโรคของหมอรามาฯมานานแล้ว แต่กลับไปตรวจทีไร จุดที่พบก็ไม่กระจาย แถมแม่ไม่ไอ ไม่อะไรเลย...แต่ก็ภาวนาว่า คงไม่ใช่น่า...

แม่รักษาด้วยสมุนไพรได้สี่ห้าเดือน ฉันก็พาตัวมาอยู่ที่บ้าน เพราะฉันเองคลอดลูกมาได้สักพัก พอจะฟื้นตัว และน่าจะดูแลแม่ได้แล้ว ระหว่างที่แม่อยู่ที่บ้าน แม่ฟังวิทยุ ไปเจอรายการวิทยุเข้ารายการหนึ่ง เกี่ยวกับ เอนไซม์บำบัด ฟังไปฟังมา แม่ก็สนใจ เนื่องจากว่า ระยะเวลาใช้ยา เพียงแค่ห้าเดือนเท่านั้น

ฉันโทรไปถามทางรายการเองเลย ได้ความว่า เอนไซม์บำบัดนั้น เป็นแนววิทยาศาสตร์ ทานคู่กับยาหมอจากรพ.ได้เลย แต่ให้หยุดยาสมุนไพรไปก่อน และคนที่เป็นมะเร็งนั้น หากยังไม่เข้าต่อมน้ำเหลือง หรือเข้าแล้วแต่เข้าไม่หมด ก็จะได้ผล

ส่วนแม่ของฉัน..คาดว่ามันเข้าต่อมน้ำเหลืองไปหมดแล้ว...ก็เลยไม่ได้ผล

ต่อมน้ำเหลืองที่คอของแม่มันโตขึ้น โตขึ้นเรื่อยๆ แม่บอกว่าปวดมาก นอกจากนี้ ต่อมน้ำเหลืองในช่องท้องยังโตขึ้นด้วย แม่ต้องนอนปวดท้อง และ ปวดคอทุกวัน บางทีก็ปวดไปถึงขา เห็นแล้วก็สงสาร แต่ตอนนั้นฉันคิดว่าแม่อ้อน เลยไม่ได้ทำอะไรมากนัก จนแม่ขอกลับไปอยู่บ้านเดิมที่ฉันรับแม่มา

สองสามเดือนต่อมา แม่ไปรพ. ปวดต่อมที่คอมากมาย หมอจึงสั่งฉายแสง หลังจากที่ตอนแรกไม่ยอมให้ฉาย เนื่องจากแม่ผอมมาก และไม่มีกำลังพอ แต่คราวนี้ แม่ปวดมาก จึงต้องฉายแสง

และนี่ก็ถึงจุดเปลี่ยนของความคิดของฉัน ที่เคยคิดว่าแม่อ้อน ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าแม่ไม่ได้อ้อน แต่แม่ทนมามากต่างหาก แม่ทนอย่างมากที่จะไม่ทำให้ฉันเป็นห่วง

เพราะวันแรกที่ไปฉายแสง แม่ทานข้าวไม่ได้ แม่ปวดกระดูกมาก นอนร้องโอดโอยตลอดเวลา แม่ผอมลงเยอะมาก จากที่ผอมอยู่แล้ว ก็ผอมลงอีก จนเหลือแต่กระดูกที่มีหนังเหี่ยวๆหุ้มอยู่แค่นั้น.. แต่แม่ไม่เคยโทรมาบอกฉันว่าแม่ทรุด...

และเมื่อแม่ทานข้าวไม่ได้ แม่ก็ไม่มีแรงเดิน ไม่มีแรงแม้แต่จะลุก ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดคุยกับใครเลย..แต่แม่ก็ยังไม่อยากให้ฉันนอนค้างที่บ้าน เพราะแม่ไม่อยากให้ฉันเห็นภาพนั้น และยังเป็นห่วงลูกสาวฉัน กลัวจะนอนไม่สบาย

แต่ฉันก็ไปเยี่ยมแม่ทุกวัน ในช่วงสัปดาห์สุดท้ายของแม่ ทรมานใจ รู้สึกผิด สำนึกบุญคุณ สงสารแม่มากๆ บางทีฉันต้องร้องไห้ออกมาให้แม่เห็น เพราะฉันสงสารแม่ที่แม่นอนร้องโอดโอย..แล้วพูดกับแม่ทั้งน้ำตาว่า

"ถ้าเปลี่ยนกันได้ หนูจะขอปวดแทนคุณแม่นะ นะ หนูจะปวดแทนนะ"
แล้วฉันก็รู้ตัวว่า ฉันพลาดไปแล้ว

แม่หยุดร้องในทันใด เพราะกลัวฉันเป็นห่วง แล้วแม่ต้องทนเก็บกดความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะกลัวว่าฉันจะเป็นห่วง เหมือนกับที่แม่อยากจะมาอยู่กับฉันใจจะขาด แต่แม่ต้องอดทน เพียงเพราะว่า

"ถ้าคุณแม่มาอยู่กับหนู คุณแม่ก็จะเป็นภาระหนูนะซี"

คำพูดที่แม่บอกกับฉันเมื่อครั้งยังมีแรง...

หลังฉายแสง แม่ปวดอยู่ได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์.. แล้วแม่ก็หายปวด ไม่เชิงหายเป็นปลิดทิ้ง แต่เป็นเพราะว่า แม่ขยับตัวไม่ได้ แม่ไม่มีแรง พอไม่ได้ขยับตัว แม่ก็เลยไม่เจ็บไม่ปวด แม่พูดไม่ได้ ไม่มีแรง แม้แต่กระพริบตายังกระพริบไม่ได้

แม่รู้แล้วว่ามีเวลาเหลือไม่มาก เวลาใครไปเยี่ยม จะสังเกตเห็นน้ำตาของแม่ไหลออกมาจากตา ราวกับว่าจะสั่งลา

แม่แข็งใจอยู่ไม่กี่วัน จนภรรยาของลูกพี่ลูกน้องฉัน ที่แม่รักมากเหมือนลูก คลอดลูก ส่งข่าวมาว่า

"คลอดแล้วนะ ได้ลูกสาว"
ทันทีที่ทราบ แม่ก็สิ้นใจไปอย่างสงบ...

แม้กระทั่งวาระสุดท้ายของแม่ แม่ก็ทำเพื่อคนอื่น จริงอยู่ที่ใครๆบอกว่า แม่อยากอยู่จนกระทั่งหลานคลอด แต่ไม่มีใครทราบเหตุผลที่แท้จริงของแม่หรอก แม่แข็งใจอยู่จนกระทั่งหลานคลอด ก็เพราะว่า แม่กลัวว่า ถ้าแม่ไปก่อนที่หลานจะคลอด พี่ชายคนนั้น ก็จะไม่ได้ยินดีเท่าที่ควรเมื่อลูกคลอด แม่อยากให้พี่ชายของฉันรู้สึกดีใจมากๆ ก่อนที่จะต้องมาเสียใจเพราะแม่จากไป..

แม้กระทั่งวาระสุดท้ายในชีวิต..แม่ก็ยังเป็นห่วงความรู้สึกของลูกหลานเสมอ

หลับให้สบายนะคะ คุณแม่ที่รัก...

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2553 11:45:24 น. Counter : 5130 Pageviews.		24 comments
Share Tweet