|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | |
|
|
|
|
|
|
|
: : อมก๋อย..กลางขุนเขา : :
เมื่ออาทิตย์ก่อนนี้ เราและเพื่อนร่วมงานเดินทางไปทำงานที่อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่มาหนึ่งสัปดาห์ ฟังดูไม่น่านานนักสำหรับการทำงานในกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร แต่เป็นเจ็ดวันที่ยาวนานมากเลยสำหรับเรา...
เพราะในวันแรกของการเดินทางก็ได้นั่งรถไปไกลหลายร้อยกิโลเมตร นั่งรถไปนานกว่าแปดชั่วโมง แถมช่วงใกล้ๆ จะถึงปลายทาง ถนนก็คดเคี้ยวเลี้ยวลดไปตามไหล่เขาของเทือกเขาสลับซับซ้อน จากทางแยกอำเภอเถิน จังหวัดลำปาง ไปอำเภอลี้ จังหวัดลำพูน ลัดเข้าสู่อำเภอดอยเต่า ผ่านออบหลวงไปอำเภอฮอด แล้วแยกเข้าอำเภออมก๋อยตรงทางแยกไปอำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน...
เรียกว่ากว่าจะถึงที่พักก็สะบักสะบอม เวียนหัวตาลายกันเอาการสำหรับคนเมืองหลวงที่ไม่ชินกับภูมิประเทศแบบภูเขาล้วนๆ อย่างนี้...
ฟ้าอมก๋อยยามเย็น สีสันสวยงามอย่างนี้ทุกวัน (ดูดีๆ มีพระจันทร์เสี้ยวด้วยนา...)
ที่พักของเราคือ "อมก๋อยรีสอร์ท" เป็นกิจการในครอบครัวของคนพื้นเมืองเจียงใหม่ครอบครัวหนึ่งที่น้ำใจงามและรักธรรมชาติ คือ คุณรุจและคุณศิริพร เหลี่ยวรุ่งเรือง เราถ่ายรูปรีสอร์ทเล็กๆ นี้ไว้แล้วแต่บังเอิญฝากไฟล์ภาพไว้ที่กล้องเพื่อนร่วมงาน (เนื่องจากกล้องคู่ใจของเราแบตเตอรี่ดับชีพกะทันหัน) ไว้เมื่อได้รูปแล้วเราจะเขียนอีกบล็อกนึงเกี่ยวกับรีสอร์ทน่ารักนี้ (โดยที่ไม่ได้ค่าโฆษณา แต่เพราะความประทับใจในที่แห่งนี้จริงๆ)
มาพูดถึงรสชาติของชีวิตอันแท้จริงกันดีกว่า วันแรกของการทำงาน พวกเราต้องนั่งรถโฟร์วีลไปตามทางที่โขยกเขยกแบบฝุ่นตลบเป็นเวลานานกว่าสามชั่วโมง กว่าจะถึงหมู่บ้านชื่อว่า บ้านแม่ระอาใน ที่ต้องเป็นทางอย่างนี้ เพราะหมู่บ้านนี้ไปซุกตัวอยู่ในหุบเขา ท่ามกลางเทือกเขาสลับซับซ้อนของอำเภออมก๋อย และไม่มีใครอยากจะไปทำถนนให้เพราะมันไกลเสียเหลือเกิน...
บางส่วนเสี้ยวของเส้นทาง ที่ไม่ได้ครึ่งของจริง (เพราะตอนอีหลุกขลุกขลักก็ต้องเหนี่ยวแขนโหนตัวกันอุตลุด ใครจะมาถ่ายรูปอยู่ได้ละจ๊ะ)
ทางส่วนใหญ่ฝั่งหนึ่งจะติดหน้าผา อีกฝั่งก็จะเป็นเหว หรือลาดเขา ผู้ขับต้องมีความชำนาญอย่างมากในการบังคับรถ
ระหว่างทางไปบ้านแม่ระอาใน เราแวะพักขอเข้าห้องน้ำทีี่บ้านปิตุคี ซึ่งมีศูนย์การเรียนชุมชนชาวไทยภูเขา "แม่ฟ้าหลวง" ตั้งอยู่เช่นกัน มีคุณครูอาสาหน้าตาสดใส สอนเด็กๆ ชาวกะเหรี่ยงให้รู้ภาษาไทยอย่างใจเกินร้อย น่ารักจริงๆ เด็กๆ ก็ดูจะตั้งใจเรียนดีแม้จะซนประสาเด็ก...
ศูนย์การเรียนแห่งนี้ตั้งอยู่ในหุบเขา ใกล้ๆ กันมีลำธารน้ำใสที่ทำระบบประปาภูเขาทดน้ำมาใช้ได้ไม่ลำบาก ทำให้ไม่ขาดแคลนน้ำใช้อย่างบางศูนย์ที่ต้องแบกหาบน้ำขึ้นไปบนที่สูงอย่างทุลักทุเล
เด็กนักเรียนตาแป๋วๆ เหล่านี้ เดินทางมาเรียนกันเองด้วยสองขา บ้างก็ปีนผ่านภูเขามา บ้างก็เดินมาจากบ้านใกล้ๆ ทุกคนช่วยตนเองได้ดี ไม่ต้องอาศัยยานพาหนะใดๆ หรือต้องให้ใครมารับมาส่ง
บ้านของชาวไทยภูเขาเผ่า "ปกากะญอ" มักอยู่ตามหุบเขา เชิงเขา ถ้าใกล้น้ำ ก็น่าจะมีสุขาภิบาลดีหน่อย ถ้าไกลน้ำ คือสูงขึ้นไปบนดอย ก็ออกจะขาดแคลนความสะอาดอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะทำประปาภูเขากันแล้วทั้งนั้น
เด็กมาเรียนด้วยย่ามใบน้อยคนละใบ (เพราะสมุดหนังสืออยู่ที่โรงเรียน) เดาเอาเองว่าพวกหนูๆ คงไม่มีการบ้านอันอุดมอย่างเด็กเมืองกรุงแน่เลย
จากบ้านปิตุคี กว่าจะไปถึงบ้านแม่ระอาใน เหล่าคนขับก็ขับกันจนระอา... คนนั่งก็นั่งจนก้นระบม (และ...ระอา...) เนื่องเพราะเส้นทางค่อนข้างจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ชาวบ้านเปิดทางเส้นใหม่บ้าง บางช่วงต้นไม้ก็หนาตาขึ้น (ซึ่งน่าจะดี เพราะแปลว่าป่าอุดมสมบูรณ์ขึ้นกระมัง) แต่นั่นก็ทำให้รถของพวกเราถูกกิ่งไม้ขูดขีดจนเป็นรอยทั่วคัน...
บางช่วงบางตอน หัวหน้าทีมของเราคือหนุ่มโจที่เห็นในภาพล่าง ต้องลงเดินไปสำรวจดูทางว่าจะไปทางไหนดี (ถึงกระนั้นก็ยังได้พาพวกเราหลงไปอีกหมู่บ้านอยู่ครั้งนึง)...
โจเช็คทางให้มั่นใจว่าจะไม่พาพรรคพวกไปกินข้าวลิงในป่า...
ทางช่วงสุดท้ายก่อนถึงหมู่บ้านมีกิ่งไม้หนาแน่นระเรี่ยสองข้างทาง ร่มรื่นดีถ้าเดินไป (ถ้ามีรถไปอย่างเราๆ ก็ชีช้ำ...)
เมื่อไปถึงบ้านแม่ระอาใน ก็ต้องรีบแบ่งทีมกันทำงานอย่างรีบเร่ง ทั้งการเก็บข้อมูล ประเมินผลการทำงานของกลุ่มแม่บ้านทอผ้า แล้วก็คุยเรื่องแผนงานปี 51 โดยด่วน เพราะเราต้องรีบปิดงาน กินข้าวกลางวัน (ทั้งๆ ที่ไปถึงก็ใกล้เที่ยงแล้ว) แจกข้าวชาวบ้าน แล้วยังจะต้องเดินทางไปทำงานอีกหมู่บ้านนึงชื่อว่า บ้านพะเบี้ยว ซึ่งต้องนั่งรถไปอีก 2 ชั่วโมงครึ่ง เหยียบๆ สามชั่วโมงนั่นแหละนะเพราะว่าหนทางมันไม่ใช่ใกล้ๆ แต่ต้องข้ามภูเขาไปอีกหลายลูก...
แม่บ้านปกากะญอคนขยันมาร่วมประชุมกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง เพราะอยากทำงานทอผ้าจะได้มีรายได้เลี้ยงครอบครัว
ประชุมเสร็จก็รับเลี้ยงข้าวที่หน่วยงานเอามาฝาก แม่บ้านก็มาแจกกับข้าวให้กันอย่างสนุกสนาน
เด็กๆ ลูกแม่บ้านที่มาคุยงาน ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียนในศูนย์การเรียนชุมชนชาวไทยภูเขา "แม่ฟ้าหลวง" บ้านแม่ระอาในนี่แหละ วันนี้ครูกับแม่ต้องมาประชุมกับหน่วยงาน หนูๆ เลยงดเรียนได้เล่นทั้งวัน
หนุ่มน้อยคนนี้อยากรู้ว่าน้าที่มาขอถ่ายรูปตกลงจะแจกขนมไหม...
ห้อยต่องแต่งอยู่บนหลังแม่อย่างนี้สบายดีจังเลยไม่ต้องเดิน
Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2551 |
Last Update : 28 พฤษภาคม 2552 22:41:26 น. |
|
4 comments
|
Counter : 1825 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ห่วงใย วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:29:53 น. |
|
|
|
โดย: chinging วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:59:29 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เห็นภาพแล้วเหมือนได้ตามไปเที่ยวด้วยเลยนะครับ
บางจุดเสี่ยงภัยเหลือเกินนะครับ
ถ้าไม่ชำนาญทางพอ
รูปเด็กๆ น่ารักมากครับผม
ใสซื่อ และบริสุทธิ์เหลือเกินครับ