Group Blog
กันยายน 2558

 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
 
 
All Blog
ประเด็นข่มขืนกับการโทษเหยื่อ Slam Poetry: People You May Know by Kevin Kantor
  วาทยกรรมหรือประโยคเด็ดที่ได้ยินบ่อยมาก เวลาเจอเหยื่อที่ถูกข่มขืนคือ "ใส่เสื้อผ้าล่อเขาเองสิท่า/ แล้วไปทำอะไรเสี่ยงๆ /ทำไมไม่สู้กลับล่ะ" โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรามักจะมองว่าเหยื่อที่ถูกข่มขืนได้ต้องเป็นฝ่ายหญฺิงเท่านั้น ฝ่ายชายเป็นไปได้ยาก  แต่ผู้เขียนมองว่าการแสดงกวี (Slam Poetry) อันต่อไปนี้ กล่าวถึงประเด็นของการโทษเหยื่อ ซึ่งผู้เขียนมองว่าเป็นสิ่งที่ผิดและไม่ควรทำ รวมถึงการเหมารวมเรื่องเหยื่อว่า "ผู้ชายไม่ถูกข่มขืน" ได้ดีทีเดียว 



เมื่อชื่อของคนที่ข่มขืนผมโผล่ขึ้นในแถบ “คนที่คุณอาจรู้จัก” บนเฟซบุ๊ค
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้เฉียดกรายเข้าไปใกล้จุดเกิดเหตุอาชญกรรม
นั่นคือ ถ้าไม่นับเสียงเข็มนาฬิกาในหัวเตือนให้ระวังฆาตกรที่ดังขึ้น
ทุกครั้งที่ผมขับผ่านคลอแฟกซ์ อะเวนิว
หรือ ตอนที่ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ทบทวนหาเบาะแส



คลิก ผมเห็นภาพตัวเองหนีไม่พ้นเงื้อมมือเขา
เขากำลังเต้นเปลือยท่อนบนอยู่ในเมืองที่ผมไม่เคยไปเยือน
คลิก เขากินซูซิแกล้มเบียร์อยู่กับเพื่อนๆ ส่วนผมอยู่ใต้กรงเล็บเขา
คลิก ผมรู้จักตรอกนั่น
คลิก ผมฆ่าทำลายความทรงจำเรื่องเสื้อยืดตัวนั้น



คลิก นี่เป็นภาพเก่านี่นา ภาพเด็กทารก
กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง พ่อเขากระมัง
พวกเขาอ้วนท้วน เปล่งปลั่ง
ยังยิ้มกว้าง
คลิก เขาถอดเสื้ออีกแล้ว
ผมเห็นเงาสะท้อนตัวเองจากกระจกในห้องยกเวท #บีสต์โหมดเซลฟ์ฟี่



ผมเรียกเขาว่าหมาป่า เวลาที่เขียนถึงเขา
หมาป่า เพื่อสร้างภาพให้เขาเหมือนอยู่ในหนังสือนิทาน
หมาป่า เวลาที่ผมเขียนถึงเขา
ซึ่งคือ เวลาที่สมองผมสลัดฆาตกรหลุดไปได้
หรือ เวลาที่อินเทอร์แนะนำมา
เฟซบุ๊คแจ้งให้ผมทราบว่า เรามีเพื่อมร่วมกัน 3 คน



ซึ่งก็คือ เขาเป็น
คนที่คุณอาจรู้จัก ซึ่งก็แปลว่า
ผมก็คือคนที่คุณอาจรู้จัก
แล้วก็มีคนที่รู้และคนที่ไม่รู้
คนที่ไม่รู้แต่อยากรู้ คนที่ผมไม่กล้าจะบอก
คนที่รู้จักเขาแล้วก็รู้จักผม และรู้จักคำว่า “ไม่”
ไม่ ไม่!



คำว่า “ไม่” เป็นเหมือนฝูงแกะที่นอนอยู่ในปากผม
แล้วตอนนี้…. ตอนนี้ผมรู้ชื่อกลางของหมาป่า
รู้ว่าเขาฟังเพลงอะไรผ่านสปอติฟาย
แล้วก็กลุ่มเพื่อนสนิทเขาที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตา
เขาไม่อาจเป็นหมาป่าได้อีกต่อไป
หรือเป็นหลุมศพไร้ชื่อที่ผมขุดให้ตัวเอง เวลาเจอกับวันแย่ๆ



เรามีเพื่อนร่วมกัน 3 คน บนเฟซบุ๊ค
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังถือพลั่วเตรียมกลบดิน
64 คนกดไลค์รูปเขาถอดเสื้อที่ยิมนั่น
มี 4 คนบอกกับผมว่า ผมเงียบๆไว้ดีกว่านะ



เจ้าหน้าที่ตำรวจ 2 คนบอกว่า ผมต้องให้ชื่อเรียก
การกระทำของเขา ไม่งั้นถือว่า มันไม่ได้เกิดขึ้น
ว่า เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่า ผมน่าจะสู้กลับ
ซึ่งก็คือ ไม่มีใครวิ่งมาช่วย เวลาเด็กผู้ชายกรีดร้องว่า "โดนข่มขืน"



ตอนที่ผมให้เล่าพี่ชายฟัง เขาก็ถามผมเหมือนกันว่า ทำไมไม่โต้กลับ
อดัม ฉันทำแล้วนะ ตอนนี้ ฉันสัญญา
ทุกๆวัน ฉันเขียนบทกวีที่ชื่อ “วันพรุ่งนี้”
มันเป็นรายชื่อเขียนด้วยลายมือระบุคนที่ฉันรู้ ว่าเขารักฉัน
และฉันทำให้แน่ใจอยู่เสมอว่าฉันเขียนชื่อตัวเองไว้บนสุด




Create Date : 14 กันยายน 2558
Last Update : 14 กันยายน 2558 23:36:12 น.
Counter : 872 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

What I want I cannot have
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]