บทที่หนึ่ง

ปี1719 (หรือ ราว ๆ นั้น)

ข้าเคยเฉือนจมูกคนครั้งหนึ่ง

ข้าเองก็จำไม่ได้แม่นว่าเมื่อไรแน่ประมาณ ปี 1719 หรือราว ๆ นั้นเนี่ยแล ที่ไหนข้าก็จำไม่ได้ แต่เป็นตอนที่บุกปล้นเรือกำปั่นสเปนแน่ล่ะ เราอยากได้เสบียงกรังจากเรือลำนั้นถือเป็นความภูมิใจข้าอย่างหนึ่งที่ต้องคอยดูแลคลังเสบียง แจ็คดอว์ ให้เต็มอยู่เสมอแต่บนเรือลำนั้นก็มีอย่างอื่นด้วยสิ่งหนึ่งที่เราไม่มีแต่ว่าขาดไม่ได้ หรือคนคนหนึ่งถ้าจะพูดให้ถูก พ่อครัวประจำเรือ

พ่อครัวและผู้ช่วยของเรือเราตายแล้วทั้งคู่ตัวผู้ช่วยโดนจับได้ว่าแอบไปเยี่ยวที่อับเฉา ซึ่งข้าไม่อนุญาต ข้าเลยสั่งลงโทษตามธรรมเนียมเดิมนั่นคือบังคับให้กลืนเยี่ยวลูกเรือคนอื่นแก้วหนึ่ง ก็ต้องยอมรับ ข้าไม่เคยเจอกรณีที่บทลงโทษด้วยเยี่ยวแก้วเดียวทำให้คนตายมาก่อนแต่ชะตาผู้ช่วยพ่อครัวก็เป็นเช่นนั้นแล มันกลืนเยี่ยวแก้วหนึ่งลงท้องเข้านอนแล้วก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

แรก ๆ พ่อครัวก็พอทำงานคนเดียวแก้ขัดไปได้แต่มันชอบจิบรัม หลังจากจิบรัมแล้วมันก็ชอบออกมาเดินสูดอากาศตอนกลางคืนบนดาดฟ้ายกท้ายเรือ ข้าได้ยินเสียงเท้าหนัก ๆของมันย่ำบนหลังคาห้องข้า กระโดดโลดเต้นไปตามเรื่องอยู่บ่อย ๆ จนกระทั่งคืนหนึ่งข้าได้ยินเสียงเท้าหนัก ๆ ของมันย่ำบนหลังคาห้องข้าตามปกติ เสียงกระโดดโลดเต้นแล้วก็มีเสียงกรีดร้องและเสียงน้ำกระเซ็นตามมา

เสียงระฆังดังก้องไปทั่ว ลูกเรือต่างกรูกันไปที่ดาดฟ้าเราทอดสมอเรือ จุดไต้ จุดตะเกียง แต่ไม่มีใครเห็นวี่แววพ่อครัวแม้แต่นิดเดียว

แน่ล่ะว่าทั้งสองคนมีลูกมือคอยช่วยแต่เจ้าพวกนั้นก็แค่เด็กทั่วไป ทำอาหงอาหารไม่เป็นนอกจากช่วยคนหม้อหรือปอกเปลือกมันฝรั่งนับแต่นั้นมา เราเลยจำต้องทนกินแต่อาหารดิบ ๆ ไม่มีพวกเราคนไหนต้มน้ำกันเป็นเสียด้วยซ้ำ

ก่อนหน้านั้นไม่นานพวกเราเพิ่งยึดเรือประจันบานได้ ถือเป็นการออกเที่ยวเล็ก ๆ น้อย ๆที่ได้ปืนใหญ่กราบเรือชุดใหม่รวมถึงอาวุธอีกมากมายมาเป็นของติดมือไม่ว่าจะเป็นดาบสั้น หอก ปืนคาบศิลา ปืนพก ดินปืนและลูกปืนใหญ่ข้าได้ยินจากปากลูกเรือฝั่งนั้นรายหนึ่งซึ่งต่อมากลายมาเป็นลูกเรือข้าว่าพวกดอนชาวสเปนมีเรือเสบียงอยู่ลำที่มีพ่อครัวฝีมือเด็ดขาดประจำการอยู่ลือกันว่าเขาเคยเป็นพ่อครัวประจำราชสำนักแต่ไปทำราชินีกริ้วทำให้โดนอัปเปหิออกมาข้าไม่เชื่อเรื่องที่ได้ยินแม้แต่คำเดียว ถึงอย่างนั้น ข้าก็เอาไปเล่าต่อข้าบอกกับลูกเรือว่าก่อนหมดอาทิตย์เราจะได้ตัวเขามาทำอาหารเลี้ยง

เรายึดเอาภารกิจตามล่ากำปั่นลำนี้มาเป็นธุระและเมื่อหาเจอ เราก็บุกโจมตีโดยไม่รีรอ

ปืนใหญ่กราบเรือที่ได้มาใหม่นี่ช่วยได้มากเราแล่นขนาบข้าง ระดมยิงกำปั่น

จนไม่เหลือชิ้นดี ใบเรือลำนั้นขาดวิ่น พังงากลายเป็นซีกไม้ลอยอยู่ในน้ำ

พอลูกเรือข้าพาดบันไดข้ามไปเหยียบเรือมันก็เริ่มเอียงแล้ว ทุกคนพากันเฮโลไปเต็มขนาบเรือ ยั้วเยี้ยเหมือนเป็นหนู อากาศรอบตัวมีแต่กลิ่นดินปืนเหม็นๆ เสียงปืนคาบศิลาและเสียงดาบสั้นปะทะกันดังเคร้งก้องทั่วบริเวณ ข้าเองก็ร่วมก๊วนด้วยเหมือนเคยข้าถือดาบสั้นไว้มือหนึ่งอีกมือหนึ่งขยับใบมีดลับ ดาบสั้นเอาไว้ใช้ปะมือส่วนใบมีดลับใช้ปลิดชีพคู่ต่อสู้เวลาเข้าประชิด พวกมันสองคนดาหน้ามาหาข้าข้าจัดการคนแรกอย่างรวดเร็ว ลงดาบเข้าที่กลางหัว ใบมีดผ่าหมวกสามมุมออกเป็นสองซีกและเกือบแยกหัวมันออกเป็นสองมันทรุดลงไปกองบนพื้น มีดาบข้าปักอยู่ระหว่างสองตาแต่ประเด็นคือดาบมันฝังลึกเกินไป พอข้าพยายามดึงดาบให้หลุด ร่างชักดิ้นชักงอของมันก็ติดขึ้นมาด้วย

แล้วชายคนที่สองก็พุ่งเข้ามาหาข้าแววตาฉายชัดว่ากลัว ดูออกเลยว่าไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้ แค่ตวัดใบมีดวูบเดียวข้าก็เฉือนจมูกมันสำเร็จ ซึ่งก็ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ มันผงะถอยเลือดสาดออกมาเป็นเส้นจากรูโหว่ที่เคยมีจมูกอยู่ ซื้อเวลาให้ข้าใช้สองมือออกแรงกระชากดาบสั้นออกจากกะโหลกชายคนแรกจัดการกับคนอื่นต่อไป ไม่นานเท่าใดการต่อสู้ก็จบลง พวกเราพยายามรักษาชีวิตลูกเรือฝั่งโน่นให้ได้มากที่สุดข้ากำชับทุกคนไว้เป็นพิเศษแล้วว่าห้ามทำร้ายพ่อครัวไม่ว่าในกรณีไหน ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าบอก เราต้องจับเป็นพ่อครัว

เรือกำปั่นฝั่งนั้นจมหายไปใต้น้ำพวกเราแล่นเรือจากไป ทิ้งหมอกควันดินปืน ชิ้นไม้และเศษซากอื่น ๆของตัวเรือลอยเป็นแพไว้เบื้องหลัง จากนั้นเราก็ลากตัวลูกเรือลำนั้นมาบนดาดฟ้าใหญ่เพื่อหาตัวพ่อครัวเราน้ำลายสอกันเกือบทุกคน ท้องส่งเสียงโครกคราก เรามองไม่พลาดดอกว่าลูกเรือฝั่งนั้นแต่ละคนดูอิ่มหมีพีมันกันเพียงใดไม่พลาดเลยแม้แต่นิดเดียว

แคโรไลน์คือคนที่สอนให้ข้ารู้จักเลือกกินแต่ของดีๆ แคโรไลน์ รักแท้ของข้า ตลอดช่วงเวลาแสนสั้นที่เราอยู่ด้วยกันนางช่วยขัดเกลาลิ้นข้า ข้าอยากจะคิดว่านางคงเห็นดีเห็นงามกับนโยบายด้านอาหารของข้านางคงดีใจที่เห็นข้าถ่ายทอดรสนิยมดี ๆ ต่อให้กับลูกเรือ ข้ารู้อยู่เต็มอกซึ่งส่วนหนึ่งก็เพราะนางเนี่ยแลว่าชายที่อิ่มหนำคือชายที่มีความสุขและเมื่อมีความสุข คนเราก็มักจะไม่กังขาคิดท้าทายอำนาจสิทธิขาดบนเรือนี่เองคือสาเหตุที่ตลอดเวลาหลายปีที่ล่องเรือมา ข้าไม่เคยเจอลูกเรือก่อกบฏ ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว

“ข้าอยู่นี่” เขาพูดและก้าวออกมาข้างหน้าเว้นแต่เสียงมันฟังคล้ายเขาพูดว่า 

“อ้าอูอี่” เสียมากกว่า ใบหน้าเขามีผ้าพันแผล ตรงที่มีอ้ายโง่คนไหนไม่รู้เฉือนเอา

จมูกออกไป