ถือเป็นความพยายามอย่างง่อยๆของผู้เขียนที่พยายามจะถอดบทประพันธ์ของกวีชื่อดังอย่าง วิลเลียมเชคสเปียร์ ออกมาเป็นภาษาไทยแล้วกันนะคะ

ซอนเนตบทนี้เป็นบทที่ดังมากๆของเชคสเปียร์เลยละค่ะคู่รักทั้งหลายมักจะนิยมนำบทที่ไปใช้เป็นกลอนที่อ่านในวันแต่งงาน ผู้เขียนเองก็ได้เรียนซอนเนตบทนี้เป็นบทแรกๆของการเป็นนิสิตสายวรรณคดี ก็ถือว่าเป็นบทกลอนบทโปรดบทหนึ่งหากแต่ผู้เขียนมีข้อกังขาเกี่ยวกับสองวรรคสุดท้าย

“If this be error andupon me proved,

I never writ, nor noman ever loved.”

สองท่อนนี้มักจะได้รับการถอดความว่า“ถ้าสมมติว่าทั้งหมดที่เขียนไปนั้นไม่เป็นความจริงก็ถือซะว่าฉันไม่ได้เขียนก็แล้วกัน” ถ้าฟังคนส่วนมากอ่านซอนเนตบทนี้ดังๆก็พบว่า “noman ever loved” นั้นจะลงเสียงต่ำและออกเสียงเบา จนดูเหมือนผู้พูดไม่มั่นใจในตัวเองทั้งๆที่ความจริงตัวผู้เขียนคิดว่าซอนเนตบทนี้คือการประกาศกร้าวของเชคสเปียร์ว่าความรักนั้นต้องเป็นเช่นนี้ท่อนสุดท้ายนั้นเป็นเสมือนการเอาชื่อเสียงและความสามารถของตนมาเป็นหลักประกันเพราะเชคสเปียร์ “ได้” ลงมือเขียนขึ้นมาจริงๆเป็นเสมือนหนึ่งกับว่าเป็นคำท้าและคำประกาศกลายๆว่าหากผู้ใดสามารถพิสูจน์ได้ว่าที่ข้าฯเขียนลงไปนั้นไม่จริง ก็แสดงว่าข้าฯมิเคยจับปากกาลงมือเขียนและมิมีผู้ใดเคยได้พานพบกับความรัก (ทั้งๆที่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่)

จากการท่องเที่ยวในโลกอินเทอร์เน็ตผู้เขียนก็ได้เข้าพบไปกับวิดิโอนี่เข้า ซึ่งกล่าวถึงการที่ยุคสมัยเปลี่ยนไปทำให้คนเราออกเสียงคำบางคำเปลี่ยนไปและทำให้เวลาอ่านซอนเนตบทนี้ของเชคสเปียร์อารมณ์และความหมายจึงเปลี่ยนไปด้วยทั้งนี้เขายังได้สาธิตวิธีการออกเสียงดังเช่นคนในศตวรรษที่ 16 ออกเสียงซึ่งสำหรับผู้เขียนแล้วช่วยย้ำเตือนความมั่นใจของเชคสเปียร์ยามที่ประพันธ์บรรทัดสุดท้ายนั้นได้ดีทีเดียว

Sonnet 116 By William Shakespeare