ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้ดังเป็นจังหวะ ก้องสะท้อนอยู่ในความเงียบสงัด หญิงสาวร่างเล็กกระทัดรัดเดินช้าๆ ไปตามระเบียงไม้ เธอไม่ได้คิดหวั่นวิตกเลยแม้แต่น้อยว่า ขณะนี้เธอเดินอยู่บนอาคารไม้เก่านี้เพียงลำพัง แสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญส่องสว่างทำให้มองเห็นบริเวณโดยรอบได้อย่างกระจ่างชัด สายลมเย็นยามค่ำคืนช่วยทำให้กระไออากาศร้อนที่ลอยตัวขึ้นจากผืนซีเมนต์ มากระทบผิวกายบรรเทาเบาร้อนลง ความคิดคำนึงของเธอวนเวียนอยู่กับหัวข้อการประชุมเมื่อเย็นที่ผ่านมานี้เอง

“สมาคมผู้ปกครองเสนอให้โรงเรียนสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ และเพิ่มจำนวนอุปกรณ์การเรียนที่ทันสมัยให้มากขึ้น ซึ่งจะเป็นประโยชน์แก่นักเรียนของเราในรุ่นต่อๆ ไป ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ จึงตัดสินใจที่จะรื้ออาคารไม้ทางด้านหลังทิ้ง แล้วใช้พื้นที่นั้นสร้างตึกสามชั้น ให้เป็นห้องสมุด ห้องโสต และห้องประชุม แบบของอาคารและผู้รับเหมาก่อสร้างก็เลือกได้แล้ว อีกสองสัปดาห์จะเริ่มทำการรื้อถอน ส่วนห้องพยาบาลและห้องเรียน 6 ห้องนั้น จะย้ายมาใช้ที่อาคาร 3 ทางด้านหน้านี้”

หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าห้องเรียนชั้น ป.4/1 เมื่อครั้งที่เธอเรียนชั้นประถมที่โรงเรียน เธอได้นั่งเรียนที่ห้องนี้เช่นกัน ภาพความทรงจำวัยเยาว์ย้อนผ่านเข้ามาให้ห้วงความคิดคำนึง ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ วันที่เธอได้ยืนหน้าชั้นเรียนในฐานะผู้ถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าชั้น วันที่เธอยืนขึ้นบนเก้าอี้และถือไม้เรียวของครูประจำชั้นขู่เพื่อนๆ ที่ส่งเสียงดัง วันที่เธอได้รับเสียงปรบมือชื่นชมที่นำชื่อเสียงมาสู่โรงเรียน และภาพสุดท้ายที่เธอยืนหน้าห้องในฐานะครูประจำชั้น

“เที่ยวปิดเทอมกับครอบครัวแล้ว ก็อย่าลืมอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน และทำการบ้านด้วยนะคะ พบกันตอนเปิดเทอม และครูหวังว่าจะได้รับสมุดการบ้านครบทุกคนนะคะ”

ไฟดับ
...ฉันยังไม่ได้เซฟงานเลย หมดกัน แค่ทดลองเขียนเท่านั้น สวรรค์ก็กลั่นแกล้งกันซะแล้ว ร้อยวันพันปี ไฟไม่ดับ จำเพาะต้องมาดับอะไรตอนนี้ด้วยนะ ฉันได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจคนเดียว ถ้าไม่คิดเกรงใจคนข้างบ้าน ฉันคงต้องร้องตะโกนออกมาดังๆ ให้ความขุ่นข้องหมองใจเบาบางลงบ้าง

ปัง ปัง ปัง “สาว หลับอยู่รึป่าว ลูก ตื่นได้แล้ว ตื่นเร็วๆ ลูก”

เสียงแม่ทุบประตู ดังขึ้นขัดจังหวะความหงุดหงิดของฉันขึ้น เอ๊ะ ทำไมต้องทุบด้วย ปกติ แค่เคาะประตูนี่นา ฉันค่อยขยับตัวก้าวสั้นๆ หลบกองหนังสือบนพื้นท่ามกลางความมืด คืนนี้มืดสนิทกว่าทุกคืน ไฟถนนก็ดับด้วยหรือนี่

“ทุบประตูทำไมกัน แม่ เจ็บมือเปล่าๆ”

ฉันบอกเมื่อเปิดประตูออกไป สายตายังไม่ได้ปรับให้รับกับความมืดสนิท ฉันจึงไม่เห็นสีหน้าของแม่
แต่เรื่องที่แม่พูดออกมาในประโยคถัดไปนั้น ทำให้ฉันลนลานตามไปด้วย

“ไฟไหม้ ที่ซอยข้างๆ นี่เอง เก็บของสำคัญแล้วลงไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าที่หน้าบ้านนะ”

ไฟไหม้ ไฟไหม้ ไฟไหม้

ตัวหนังสือและพล๊อตเรื่องสั้นในสมองฉันกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว ทั้งๆที่มันก็มีอยู่น้อยเต็มที ตอนนี้มีแค่คำสองคำ ลอยวนเวียนไปมา

ของสำคัญ อ้อ ของสำคัญ

แม่บอกให้เก็บของสำคัญ อะไรล่ะ ที่สำคัญ กระเป๋าสตางค์ บัตรเครดิต เงินก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว มันไม่สำคัญเท่าไหร่ มืดๆ แบบนี้จะหาเจอได้ยังไงกัน โน้ตบุ๊คสำคัญกว่า ใช้ทำมาหากินได้ ...ทั้งๆ ที่เรื่องสั้นเรื่องแรกของฉันหายวับไปกับตาเมื่อครู่นี้ แต่ฉันก็ยังเดินกลับไปที่โต๊ะ ถอดปลั๊กไฟ แล้วหอบตัวเครื่องกับอุปกรณ์ต่อพ่วงอื่นๆ ไว้กับอก ค่อยๆ คลำ ทางไปในความมืดทำให้เท้าไปเตะเอากองหนังสือเข้าอีก เจ็บเท้า แต่นึกขึ้นได้อีกแล้วว่าของสำคัญของฉัน ยังกองอยู่มากมายในห้องนี้



หนังสือภายในห้องนอนขนาดกระทัดรัดของฉัน เรียงอัดไว้แน่นเอี๊ยดเต็มชั้นหนังสือแบบติดผนังที่พ่อบอกให้ช่างทำให้เป็นพิเศษสำหรับห้องนอนของฉัน หนังสือสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน ที่เคยอยู่ชั้นล่าง เพื่อสะดวกต่อการหยิบใช้อ้างอิงเมื่อครั้งทำรายงานส่งครู ตั้งแต่มัธยมต้นจนจบปริญญาตรี แล้วจึงย้ายขึ้นไปวางชั้นบนสุด หนังสือพจนานุกรมสารพัดสำนักที่ฉันขนซื้อมาไว้ใช้ทำงานแปลเอกสาร หนังสือวรรณคดีและวรรณกรรมทั้งใหม่และเก่า จัดแยกชั้นไว้เป็นหมวดหมู่ แล้วยังจะมีหนังสือของนักเขียนคนโปรดวางบนหัวเตียงอีก ทั้งหมดรวมกันก็น่าจะเกินกว่าหนึ่งพันเล่ม



ฉันต้องขนลงไปให้หมด นี่คือของสำคัญ คือแรงบันดาลใจ คือความใฝ่ฝัน คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว จึงวางโน้ตบุ๊คลงบนเตียง แล้วหอบหนังสือบนหัวเตียงวางซ้อนๆ กันในอ้อมแขนเท่าที่จะรับน้ำหนักได้ ค่อยๆ พาตัวเองออกจากห้องนอน หาทางลงบันไดออกมายืนหน้าบ้าน เมื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้บ้างแล้ว ฉันจึงได้เห็นแสงไฟสว่างวาบๆ เมื่อมีลมพัดผ่านมาวูบหนึ่ง ตำแหน่งที่เกิดเหตุไฟไหม้อยู่ซอยถัดไป ไม่ไกลกันนัก เมื่อตารับภาพ หูก็รับเสียงได้ขึ้นมาทันที ...เสียงหวอรถดับเพลิงดังก้อง เสียงร้องตะโกนบอกเหตุและสั่งการจากคนบ้านใกล้เรือนเคียง และเสียงที่ได้ยินชัดถนัดหูที่สุด คือ เสียงสวดมนต์บนบานของคุณย่าข้างๆ กาย ฉันวางหนังสือกองแรกลงบนพื้นสนามข้างกายคุณย่า แล้วย้อนกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง หอบเอาหนังสือตั้งใหม่ลงมาวางกองไว้อีก ช่วงเวลานี้ ฉันไม่ได้สนใจเลยว่า พ่อกับแม่จะเก็บของอะไรอยู่ที่ไหน เสียงคนข้างบ้าน เสียงเจ้าหน้าที่บรรเทา สาธารณภัยร้องตะโกนอะไร ก็ผ่านหูฉันไปหมด ในสายตาของฉันมีเพียงแสงไฟที่พวยพุ่งขึ้นฟ้า กับกองหนังสือที่ฉันวิ่งขึ้นวิ่งลง หอบเอาลงมาวางกองไว้เท่านั้นเอง



ทุกครั้งที่สายตาหันไปจับจ้องเปลวไฟ อุปทานเห็นว่ามันรุกลามใกล้ตัวเข้ามาทุกขณะ แรงฮึดที่วูบดับหายเมื่อตอนไฟดับ กลับคืนมาอีกครั้งเหมือนคิดไปเองว่า หนังสือทั้งหมดจะสูญสลายไปในกองเพลิง ทำให้ฉันยิ่งออกแรงวิ่งขึ้น วิ่งลง อย่างไม่กลัวเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งเมื่อวางหนังสือตั้งสุดท้ายในอ้อมแขนลงบนพื้น ฉันก็หมดแรงนั่งลงกับพื้นหอบหายใจจนตัวโยน

“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองด้วยเถิด ขอให้เค้าดับไฟกันได้เร็วๆ อย่าให้มาถึงซอยบ้านเราเลย เจ้าประคู้น”

สิ้นเสียงบนบานของคุณย่า ฉันก็ได้ยินเสียงดุๆ ต่อมาทันทีทันควัน

“นี่ แกขนหนังสือลงมาทำไมกัน ยัยสาว ถ้าเจ้าหน้าที่เค้าดับไฟไม่ทัน ยังไงเชื้อเพลิงพวกนี้ก็ไหม้ไฟหมดอยู่ดีนั่นแหละ น่าจะมาช่วยย่าสวดมนต์ คุณพระคุณเจ้าจะได้ช่วยคุ้มครอง”

“ของสำคัญของสาวค่ะ คุณย่า หนังสือพวกนี้เป็นแรงบันดาลใจในการเป็นนักเขียนของหนูเลยนะคะ พจนานุกรมพวกนี้ก็เป็นเครื่องมือทำมาหากินของหนูด้วย หนูอยากเก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุดค่ะ”

ฉันจับตามองมองเปลวไฟที่ลุกลามมายังปากซอยบ้านตัวเองด้วยใจที่เต้นกระหน่ำ ระรัวเร็วยิ่งขึ้น จนกลัวว่ามันจะหมดแรงหยุดเต้นไปเสียเฉยๆ เปลวไฟลุกแรงสูงขึ้น เมื่อได้ลมช่วยโหมกระหน่ำ ความฝันในการเป็นนักเขียนของฉันจะดับวูบไปเหมือนตอนไฟดับเลยหรือนี่ ฉันจะต้องวิ่งหนี เอาชีวิตรอด แล้วทอดทิ้งกองหนังสือ แรงบันดาลใจและความใฝ่ฝันของฉันไว้ในกองเพลิงกระนั้นหรือ ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี ความคิดวิ่งวนเวียนย้อนไปย้อนมาในหัวสมอง มันสับสนปนเปไปหมดแล้ว ทั้งกลัวตาย ทั้งเสียดายของ แต่ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่เคยอ่านคู่มือการเก็บสมบัติเมื่อเกิดเหตุเพลิงไหม้ หนังสือแบบนี้มีใครเคยเขียนหรือยัง ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว

“เฮ เจ้าหน้าที่ดับไฟได้แล้ว”

เสียงเฮด้วยความยินดี ดังรับกันมาเป็นทอดๆ จนมาเข้าหู ฉันรีบลุกขึ้นยืน เบิ่งตามองไปยังทิศทางที่เคยเห็นแสงไฟ ขณะนั้น เหลือเพียงกลุ่มควันที่ยังลอยตัวอยู่เหนือบ้านครึ่งไม้ครึ่งตึก ถัดจากบ้านฉันไปแค่ 4 หลัง ไอร้อนยังผะผ่าวอยู่รอบตัว แต่สายลมยามดึกก็เริ่มพัดผ่านมากระทบผิวกาย ใจที่เคยเต้นระรัว ลดระดับความแรงลง เสียงคุณย่าพึมพำขอบคุณพระดังอยู่ข้างตัว และเสียงคนข้างบ้านกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่ แทรกมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ของเจ้าของบ้านที่บัดนี้เหลือแต่ตอตะโกไปแล้ว ฉันถอนใจด้วยความโล่งอก แรงบันดาลใจของฉันยังอยู่ครบถ้วน รอบตัวฉันนี่เอง ...ค่อยยังชั่ว

“ยัยสาว มัวแต่นั่งเฉยทำไมล่ะนั่น ...เก็บสมบัติของเรากลับขึ้นบ้านได้แล้ว”

พอหายตกใจคุณย่าก็ดุอีกแล้ว



ฉันหันมามองดูกองหนังสือรอบตัว มองดูแรงบันดาลใจและความใฝ่ฝัน ที่ฉันอาศัยแรงฮึดหอบมันลงมาจนหมดห้อง ตอนนี้ฉันหมดแรงแล้ว ใครก็ได้ช่วยจุดไฟอีกรอบ ฉันจะได้มีแรงฮึดยกหนังสือขึ้นไปเก็บ ฉันได้แต่บ่นอยู่คนเดียวในใจขณะที่ค่อยๆ ยกหนังสือกลับขึ้นไปกองไว้ในห้องนอนตามเดิม จนกระทั่งวางหนังสือกองสุดท้ายลงแล้ว ฉันจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนไฟดับฉันกำลังเขียนเรื่องสั้นที่ยังไม่ได้เซฟอยู่ แล้วฉันจะเอาเรื่องสั้นอะไรไปส่งวิทยากรตอนเช้าวันนี้ล่ะ

โธ่ สวรรค์ กลั่นแกล้งกันชัดๆ เลย