วันจันทร์...ฉันรักเธอ >.<

เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา มันเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกว่า...มันช่างยาวนานเหลือเกิน....มันยาวนานและทรมานมาก ๆ เลยอ่ะ เราจู๊ด ๆ ทั้งวันและทั้งคืน เรียกได้ว่าสลบเหมือดไปเลย แต่ใช่ว่าเราจะไม่ใส่ใจสุขภาพน่ะ อาจจะมีคนตั้งคำถามว่า อ้าว! ท้องเสียยั่งงี้แล้วทำไมไม่ไปหาหมออ่ะ? ถ้าเป็นคำถามนี้เราจะเลือกตอบว่าถ้าไม่ถึงที่สุดเราไม่อยากไปหรอกโรงพยาบาลอ่ะ เดี๋ยวมันก็หายแล้ว อยู่โรงพยาบาลมันรู้สึกหดหู่จะตายไป ไหนจะไม่ได้นอนพักเต็มอิ่มเหมือนอยู่บ้าน คุณพยาบาลทั้งหลายก็จะเข้า ๆ ออก ๆ ห้องเราอยู่นั่นแหละ น่าเบื่อที่สุดเลย ฮือ ๆ มันเป็นความคิดที่ไม่ถูกเท่าไรหรอกแต่เราเลือกที่จะนอนเพลียอยู่บ้านแล้วกินเกลือแร่เอาดีก่าอ่ะน่ะ =_='

แต่ถึงเราจะเพลียแต่มันก็เพลียแค่ร่างกายเองน่ะ เพราะเมื่อวันเสาร์เรางี้ลุ้นแทบแย่กับมวยสากลที่เข้าชิงเหรียญทอง ทั้งคุณสมจิตร จงจอหอ และคุณมนัส เราเชียร์ขาดใจเลยอ่ะ ขนาดเราไม่ได้เป็นคนที่ขึ้นชกเองยังเครียดแทบแย่ แล้วทั้งคุณสมจิตรและคุณมนัสล่ะเค้าจะเครียดและกดดันกว่าเราขนาดไหนกัน มันคงมากมายมหาศาลจนพูดออกมาไม่ได้แน่นอน แล้วทั้งคู่ก็ทำให้คนไทยทั้งประเทศมีความสุขส่งท้ายของกีฬาแห่งมวลมนุษยชาติ...กีฬาโอลิมปิค! เรารู้สึกปลื้มและยินดีกับนักกีฬาทุก ๆ คนที่เป็นตัวแทนประเทศไทยไปเข้าร่วมมหกรรมกีฬาที่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้คนในโลกรู้รักสามัคคีกัน ไม่มีเชื้อชาติ ภาษา ศาสนา เข้ามาเกี่ยวข้อง ทุกคนเป็นเพียงคู่แข่งกันในสนามเท่านั้น พอเกมส์จบทุกคนก็คือเพื่อนร่วมโลก...เพื่อนร่วมโลกที่จะต้องสามัคคีถ้อยทีถ้อยอาศัยกันเพื่อให้ได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติสงบที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้!

อันนี้เราเพิ่งคิดขึ้นเองเมื่อตะกี้นี้เองอ่ะ แหม่! เวลามันได้เขียนอะไรแล้วมักจะไหลลื่นจนเกือบจะออกจากขอบที่คิดไว้แต่แรกทู้กทีสิน่า! แต่เราไม่คิดมากหรอกคนเราควรรู้จักคิดนอกกรอบบ้างมันถึงจะทำให้เราพัฒนาความคิดและจินตนา อย่าให้ใครมาขีดเส้นตีกรอบชีวิตเราจะทำให้เรามีความสุขในการมีชีวิตอยู่ เพียงแต่เราอย่านอกกรอบแล้วไปเบียดเบียนผู้อื่นมันก็ใช้ได้แล้วหละ ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่ทำให้ปัญหาในสังคมเกิดขึ้น และทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองก็มีดีเหมือนกัน อาจจะไม่มีคนมองเห็นแต่จงภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองคิดและทำเพราะสิ่งเหล่านั้นมันจะสะท้อนอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวเรา เหมือนที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้ไง

อันที่จริงงานที่เราทำประจำนั่นคือหน้าที่(เราคิด) ใช่! งานที่เราทำ ทำให้เรามีกินมีใช้ มีสังคม และทำให้เราเปิดกว้างในแขนงงานที่เราได้ร่ำเรียนมา ถึงแม้มันจะเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำ แต่เราก็ไม่ได้ข่มขืนจิตใจและความรู้สึกตัวเองขนาดที่จะต้องจำทนทำเพราะมันเป็นหน้าที่น่ะ ก็ถูกที่เราคิดว่างานประจำของเราเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำ แต่เราก็ทำเต็มศักยภาพของเราและคิดว่าเราไม่ได้เอาเปรียบบริษัทเลยน่ะ (ถึงแม้เราจะแอบเล่นเน็ตก็เหอะ อิ อิ อันนี้ก็ขอโท้ดคุณเจ้านายด้วยน่ะก๋า ^^)

ส่วนการที่เรามานั่งขีด ๆ เขียน ๆ ความรู้สึกนึกคิด หรือแม้แต่การที่เราคิดจะแต่งนิยายประเภทหวานจนเลี่ยน หรือจะเรียกได้ว่านิยายน้ำเน่าก็ตาม แต่มันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราภูมิใจมากที่เราทำอะไรที่ตั้งใจไว้ได้สำเร็จแม้จะมีเพียงคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เป็นแฟนของเราแต่นั่นก็ถือเป็นของขวัญชิ้นยิ่งใหญ่ที่สุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า งานของเราก็สามารถทำให้คนอื่นเค้ามีความสุขจากการอ่านได้ด้วย ถึงแม้มันจะเป็นเพียงนิยายแต่มันก็ได้ทำให้คนกลุ่มหนึ่งที่คอยให้กำลังใจเราและติดตามผลงานของเรามีนิสัยรักการอ่าน ก็ดูสิที่ผลโพลต่าง ๆ ออกมาเฉลี่ยแล้วประเทศไทยมีคนอ่านหนังสือเฉลี่ยปีละประมาณ 8 หน้าเท่านั้นเอง! จะไม่ให้เราดีใจได้ยังไงที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้คนหันมารักการอ่านเพิ่มขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็ตามที

เอาไว้ว่าเผื่อสักวันมีคนเห็นผลงานของเราเข้าตาแล้วเอาไปตีพิมพ์ (แต่คงเขียนตัวใหญ่ ๆ ว่า 'วรรกรรมผู้ใหญ่') แล้วเราจะเอามาอวดเพื่อน ๆ ล่ะกัน เผื่อจะทำให้เพื่อน ๆ กล้าคิดกล้าทำอะไรนอกกรอบที่ไม่ใช่สิ่งที่ทำประจำอยู่ แล้วจะรู้ว่าความสุขมันอยู่แค่เอื้อมมือคว้านี่เอง อยู่ที่ว่าเราจะคว้ามันไว้หรือปล่อยผ่านเลยก็เท่านั้น!

ดังนั้นเพื่อน ๆ ที่คิดจะทำอะไรแต่ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำให้มันเป็นชิ้นเป็นอัน ฉันขอแนะนำและให้การสนับสนุนเต็มที่ แม้จะเพียงเป็นกำลังใจเล็ก ๆ ก็ตามที ขอให้ทุกความฝันของเพื่อน ๆ เป็นจริงในเร็ววันเหมือนที่ฉันได้ตั้งใจและคิดจะทำ และตอนนี้ฉันได้ทำตามที่ฉันคิดไว้แล้ว แม้มันจะเป็นเพียงนิยายออนไลน์แต่มันก็ทำให้เวลาว่างของฉันไม่ได้ว่างอีกต่อไป ฉันสนุกกับทุก ๆ วันไม่ว่าจะจันทร์ถึงศุกร์และเสาร์อาทิตย์! ลองดูแล้วเพื่อน ๆ จะรู้สึกรักวันจันทร์เหมือนที่ฉันรู้สึก ยะฮู้! วันจันทร์...ฉันร้ากกกเธอ

Create Date : 25 สิงหาคม 2551		0 comments
Last Update : 25 สิงหาคม 2551 10:43:11 น.
Counter : 474 Pageviews.
Share Tweet