Nobody + SomeBody = All About mE
Group Blog
 
 
กันยายน 2551
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
12 กันยายน 2551
 
All Blogs
 

รักฉบับนักศึกษา : ย่างก้าวแห่งวัย

ตอนที่ 1 ยาวก้าวแห่งวัย

"อ๊ากกก!!! ตายแล้วสายโด่งขนาดนี้ตกรถอีกแน่เลย ฮือ ๆ" แอน สาวน้อยวัยสิบเจ็ดย่างสิบแปดหน้าตาตื่นเมื่อเช้าวันใหม่ต้องทำให้แทบจะหัวใจวาย รีบลุกจากเตียงนอนชั้นบนของบ้านแล้ววิ่งตึง ๆ ลงไปชั้นล่าง
"อ้าว! พี่จะรีบไปไหนเนี่ย" น้องชายสุดที่รักของสาวน้อยร้องทัก เขาอยู่ในชุดสบาย ๆ ของวันหยุดพักผ่อน ยิ่งทำให้เธอต้องตะเบ็งเสียงตอบ
"ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวดิ สายป่านนี้มีหวังฉันต้องขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนแน่ ๆ อ้าวแล้วนี่แกไม่ไปเรียนรึไง?" ตอบพร้อมเดินหายเข้าห้องน้ำไป แต่ก็แปลกใจว่าไอ้น้องชายสุดที่รักที่ไม่เคยเกเรเรื่องเรียน
แม้จะเลือกเรียนสายวิชาชีพและสถาบันด้านเทคโนโลยีและวิชาชีพที่เป็นสถาบันประจำจังหวัด แน่นอนว่ามักจะมีข่าวเสมอเรื่องชกต่อยและทะเลาะวิวาทระหว่างคณะฯ แต่น้องชายของเธอก็ไม่เคยสักครั้งที่จะหยุดเรียน เลือดรักดีในตัวน่ะมีเกินร้อย แล้วทำไมวันนี้มันยังไม่ออกจากบ้านหว่า? สาวน้อยพี่สาวของเด็กชายสงสัย แล้วต้องร้องเจี๊ยกเมื่อน้องตัวแสบสุดที่รักตะโกนบอก
"ใครจะไปบ๊องเหมือนพี่ นี่มันปิดเทอมน่ะ ลืมหรือเปล่า?"
"ปิดเทอม!" สาวน้อยตะโกนก้องห้องน้ำเพราะนึกได้แล้ว! รีบใส่ชุดนอนกลับแล้วเดินหน้าบูดออกจากห้องน้ำมายืนอยู่ในครัว มองน้องชายที่กินอาหารเช้าประหลับประเหลือกแถมค้อนควั่กให้หนึ่งที
"อะไร? อย่ามองหาเรื่องได้ป่ะ ตัวเองลืมเองจะโทษใครอีกล่ะ ฮู้...ไปดีกว่าขี้เกียจทะเลาะกับป้า" มองพี่สาวตัวเองแล้วชักขยาดมะเหงกเจ้แก ไหวตัวทันเลยรีบบอกปัดแล้วเดินลิ่วออกจากบ้านไป
"จะไปไหนน่ะ หน๊อย! ป้าเหรอ? ฉันแก่กว่าแกแค่ 7 ปีเอง...." เออ...เยอะว่ะ! ทำไมแม่ต้องรีบเกิดฉันมาว่ะ ฮือ ๆ ฉันไม่ได้ป้าสักหน่อยเค้าเรียกวัยสาวโว้ยไอ้น้องบ้า!
แอนเดินขึ้นชั้นบนพร้อมอารมณ์ช้ำใจจากการถูกทำร้ายทางความรู้สึกด้วยการใช้อายุเป็นอาวุธร้าย คอยดูเหอะฉันเรียนมหาวิทยาลัยแล้วจะแปลงร่างเป็นสาวสวยเซ็กซี่ให้ได้! แล้วมันจะไหวมั้ยเนี่ยะ มองรูปร่างตัวเองที่สูงไม่ถึงมาตรฐานหญิงไทยแบบเซ็ง ๆ แล้วปีนขึ้นเตียงนอนต่อ
สงสัยจะบ๊องจริงอย่างมันว่า(น้องชาย)ก็เพิ่งเลี้ยงจบการศึกษาไปแม๊บ ๆ นี่หว่า แล้วที่ตูจะเรียนอะไรที่ไหนดีว่ะ โอ้ย! ไม่ไหว ๆ ง่วง ๆ นอนต่อดีกว่า
..................
"แอน! แอนโว้ย!" เสียงหวานแบบกาแฟไม่ใส่น้ำตาลหรือที่เค้าเรียกกันว่ายกล้อตะโกนเรียกเด็กสาว ตามด้วยเสียงเคาะประตูหน้าบ้านอีกเป็นสิบ ถ้าไม่ตื่นก็แย่แล้ว แอนงัวเงียตื่นมาจากน้องเน่าหมอนใบโปรดของเธอ
"ใครว่ะมาแต่เช้า จะเรียกให้บ้านพังเลยรึไงว่ะ" บ่นอุบบิดขี้เกียจแล้วก็เอาหน้าซุกน้องเน่าต่อ...ขออีกห้านาทีเหอะ...
"แอนโว้ย! อยู่บ้านป่าว" เรียกเสียงดังพร้อมทุบประตู ต้องเรียกว่าทุบเพราะเจ้าของบ้านที่ยังเอาหน้าซุกน้องเน่ายังรู้สึกได้ว่าบ้านสะเทือน
"เออ! อยู่โว้ย! เดี๋ยวลงไป....ใครว่ะเดี๋ยวเจอก่อนจะเตะให้!" ตัดใจจากน้องเน่าเพราะทนเสียงเรียกดังปานฟ้าผ่าไม่ไหว ร่างเล็กของเด็กสาวลุกจากที่นอนแต่ยังใจเย็นพับเก็บที่นอนตัวเองเรียบร้อย อ้าปากหาวหวอดแล้วเดินลงชั้นล่างไปรับแขก...
"อ้าว! ตุ๊กเองเหรอ...มีอะไรเนี่ยะมาแต่เช้าเชียว นั่งก่อนดิกินอะไรมายัง? หากินเองน่ะ เดี๋ยวขอสิบนาที" แอนทักเพื่อนหน้าตายู่ยี่ ไม่ใช่เพราะเซ็กซี่หรอกแต่ยังตื่นไม่เต็มตาต่างหาก ชวนเพื่อนเข้าบ้านแล้วหายเข้าห้องน้ำไป
"ไม่เช้าแล้ว..นี่มันเกือบจะเที่ยงอยู่แล้วโว้ย นอนกินบ้านกินเมืองจริง ๆ น่ะ แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ พ่อกับแม่ไปไหนอ่ะ" เดินตามเข้ามาในครัว หาอะไรกินตามเพื่อนบอกด้วยคุ้นเคย ชวนเพื่อนที่อยู่ในห้องน้ำคุย
"ไปสวนกันหมดแหละ ส่วนน้องตัวแสบหายไปแต่เช้า" ตะโกนตอบเพื่อนพร้อมตักน้ำเย็นเจี๊ยบแสนสดชื่นขึ้นรดตัว ต้องเรียกว่ารดตัวเพราะไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วหายขึ้นไปข้างบน
"เออ..มีอะไรมาถึงนี่ ไกลจะตาย นี่แม่รู้หรือเปล่าว่ามาหาฉัน" ถามเพื่อนแล้วเดินหายเข้าไปในครัว เสียงดังก๊องแก๊งแล้วเดินกลับมาพร้อมเครื่องดื่มร้อน ๆ หนึ่งถ้วยใหญ่กับขนมกินเล่นหนึ่งจาน วางไว้บนโต๊ะข้างโซฟาแล้วก็จิบเครื่องดื่มของตัวเองไปเรื่อย ๆ ตาดูรายการในโทรทัศน์ที่เพื่อนนั่งดูอยู่ก่อน
"ไม่รู้ว่ามาหาแอน บอกแต่ว่าไป ม.อ." ตุ๊กบอกหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมากินมั่ง
"ไปทำไมอ่ะ?"
"เอ้า.....ก็ไปดูผลสอบเอ็นทราซ์ไง นี่ยังไม่ได้รับจดหมายแจ้งเหรอ เออเน๊าะมันไกลจากในเมืองนี่หว่าคงอีกวันสองวันแหละ" พูดเองเออเองเสร็จสรรพ จนคนบ้านไกลจากในเมืองเหล่มอง
"น้อย ๆ หน่อยแก แหม๋..บ้านฉันไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอกย่ะ ว่าแต่ผลเอ็นที่ว่านี่แกได้หรือไงถึงได้มาถึงนี่"
"ใช่! จดหมายแจ้งว่าฉันได้มหา'ลัยที่เชียงใหม่โว้ย" ยิ้มแฉ่งพร้อมเอาจดหมายจากกระทรวงศึกษาฯ มายื่นให้เพื่อนดู
"เออ...จริงด้วย อ้าว...อยู่เชียงใหม่หรอกเหรอ นึกว่าอยู่แถวภาคกลางซะอีก แอนไม่เห็นได้เลยอ่ะ" อ่านหนังสือแจ้งผลสอบของเพื่อนแล้วก็พูดกับตัวเอง
"ตุ๊กก็ไม่แน่ใจหรอกเลยไปดูที่บอร์ดที่ ม.อ. อีกรอบเผื่อผิดผลาดทางเทคนิค ก็เลยดูให้แอนด้วย" บอกเพื่อนตาดูทีวี ปากเคี้ยวคุ๊กกี้ปิ๊บละร้อยกว่าจะกิมหยงตุ้ย ๆ
"ติดด้วยเหรอ?" แอนถามเพื่อนปากเคี้ยวคุ๊กกี้ ตามองทีวีเป๋ง โอ๊ะ...รายการโปรดอ่า
"เออ...จะไปด้วยกันหรือเปล่า ที่มานี่ก็เรื่องนี้แหละ แม่บอกไว้ว่าถ้าจะไปให้มาถามแอนก่อนว่าไปด้วยกันไหม เค้าเป็นห่วงไม่อยากให้ไปคนเดียว"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เชียงใหม่นี่อ่ะน่ะ แม่คงให้ไปหรอก อีกอย่างแอนได้ที่สุราษฎร์แล้วอ่ะ"
"แต่ที่โน่นสวยนา อากาศดี มีหน้าหนาว แล้วก็รู้แน่ว่าอีกสี่ปีเราก็ได้ปริญญาแล้วอ่ะ ถ้าเรียนที่สุราษฎร์แอนก็ต้องสอบต่ออีกสองปีอยู่ดี เครียดนา" ไซโคกันสุด ๆ แอนคิดตามแล้วเริ่มเออออ อยากไปขึ้นมาตะหงิด ๆ
"น่าสนใจแฮะ ไม่รู้พ่อกับแม่จะยอมป่าวดิ"
"จะกลับมาเมื่อไรล่ะ เดี๋ยวจะช่วยขอ ถ้าไม่ยอมจะให้แม่กับพี่มาช่วยพูดอีกแรง"
"ลำบากไปป่าว ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเราพูดก่อนแล้วยังไงจะไปหาที่บ้าน"
"ต้องรีบหน่อยน่ะ เค้าแจ้งมาว่าให้ไปรายงานตัวที่กรุงเทพฯ อาทิตย์หน้า ตุ๊กว่าจะแวะซื้อตั๋วรถไปเลยถ้าแอนว่ายังไงจะได้ซื้อให้แล้วค่อยนัดเจอกัน"
"เออ...เดี๋ยวขอแม่ก่อน แต่ตอนนี้ฉันอยากจะเก็บกระเป๋าแล้วขึ้นรถไฟไปกรุงเทพฯ เสียตอนนี้เลยอ่ะ"
"เว่อร์ๆ โอ๊ะ! พ่อกับแม่มาแล้วอ่ะ เดี๋ยวตุ๊กพูดให้" เพื่อนหน้าตาดี๊ด๊าลูกขึ้นแล้วออกไปรอพ่อกับแม่ของแอนหน้าบ้าน
การเจรจาต่อรองเกิดขึ้นที่นั่น และได้รับการปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง จนแอนกับเพื่อนรักหน้าเหี่ยวคอตก แล้วตุ๊กก็กลับบ้านไปอย่างรอคอยความหวังให้แอนเพื่อนรักอ้อนวอนพ่อกับแม่ให้สำเร็จด้วย!
.................
วันที่สามหลังจากเพื่อนตุ๊กกลับบ้านไปพร้อมใจแห้งเหี่ยวเพราะผิดหวัง แอนสาวน้อยวัยใสผู้มีใจแน่วแน่ว่าจะประท้วงพ่อกับแม่ที่ไม่ยอมให้ลูกรักออกไปผจญโลกกว้าง หาประสบการณ์กับเพื่อนรัก!
ลูกประเสริฐ ไม่ยอมคุยกับพ่อกับแม่ ไม่ยอมกินข้าว เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่พูดจาพาที ออดอ้อนเหมือนปกติ รู้อยู่ว่าไม่ดีแต่ยังไงก็ขอดื้อแพ่งประท้วงมันอย่างนี้แหละ ทั้ง ๆ ที่หิวจะตายอยู่แล้ว ฮือ ๆ เมื่อไรพ่อกับแม่จะใจอ่อนยอมแพ้เสียทีเนี่ยะ!
และแล้วในที่สุดความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น อย่างสุภาษิตเขาว่าไว้จริง ๆ การอดข้าว ประท้วงของแอนก็ประสบผลสำเร็จ เมื่อพ่อกับแม่ยอมใจอ่อนอนุญาติให้ลูกสาวคนเดียวของตัวเองได้เริ่มก้าวย่างด้วยตัวของเธอเองอย่างที่เธอปราถนา
"ตุ๊ก! ซื้อตั๋วรถไฟให้ด้วยวันศุกร์เจอกันสถานีตอนห้าโมงเย็น เออ...รู้แล้ว แค่นี้น่ะจะไปเก็บเสื้อผ้าก่อน" แอนเสียงร่าเริง หลังจากกินข้าวอย่างหิวโซ แจ้งข่าวเพื่อนรักแล้วเตรียมตัวเดินทาง แผนแรกที่จะไปสุราษฎร์เปลี่ยนเป็นขึ้นเหนือไปยังเมืองที่ไม่เคยไป เห็นแค่ในรูปก็รู้สึกอิจฉาคนที่นั่นจะแย่ แล้วเจอกันน๊ะจ๊ะเชียงใหม่จ๋า......




 

Create Date : 12 กันยายน 2551
0 comments
Last Update : 12 กันยายน 2551 12:02:04 น.
Counter : 443 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


ฟองแชมเปญ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




I want to be.....SomeBody สวัสดีค่า ^^
ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่บ้านหลังเล็ก ๆ ของเราน๊า
เราชื่อแอน น่ารักเหมือนในรูปข้างล่างนี่แหละ =_='
ยินดีกับทุกคอมเม้นท์ และจะยิ่งดีใจมากขึ้นถ้าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราที่เอามาแบ่งปันสามารถเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากเพื่อน ๆ ได้ แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว >.<
: Users Online
ส่งอีเมล์
Friends' blogs
[Add ฟองแชมเปญ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.