ซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ต
การซื้อของตามซุปเปอร์หรือตามห้าง จริงๆก็ไม่น่าจะยุ่งยากอะไร แค่หยิบๆใส่ตะกร้า เดินมาที่แคชเชียร์ ดูจำนวนเงินยอดรวมที่มันขึ้นบอกเป็นตัวเลข แล้วก็หยิบเงินให้เขา เท่านั้นก็น่าจะทำได้ใช่ไหมคะ?
ดูเป็นเรื่องง่าย ถ้าแค่มองตัวเลขแล้วหยิบตังค์จ่ายเขา แต่กับลักษณะการใช้คำพูดในเมืองเขา มันไม่เหมือนกับที่เราๆเคยพบมาไงคะ อย่างญี่ปุ่นนี่.. มีขั้นตอนการพูด การทักทายเยอะมาก ใช่แต่ตอนคิดเงินจะหยิบๆของให้เครื่องคิดเงินร้องปี๊ดๆเท่านั้น เขาจะเริ่มด้วยคำพูดว่า "ขอโทษที่ให้รอนานค่ะ.. มีการ์ดของที่นี่ไหมคะ.." คือ ที่นี่จะนิยมสะสมคะแนนตามจำนวนเงินที่เราซื้อของไป พอได้คะแนนตามที่เขากำหนด ก็จะได้ของต่างๆตามแต่ละที่นั้นๆ หรือไม่ก็ได้คูปองเป็นส่วนลดเงินสดที่จะใช้จ่ายคราวต่อไป..
ต่อค่ะต่อ.. พอเรายื่นการ์ดให้เขา ถ้าเราเอาถุงผ้าสำหรับใส่ของกลับไปเอง ก็หยิบบัตรแข็งๆที่เขาจะแขวนได้ตรงหน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน หยิบใส่ตะกร้า คนเก็บตังค์ก็จะหยิบไอ้บัตรนี่ไปกดๆเพิ่มคะแนนสะสมให้เรา ระหว่างที่หยิบบัตรนี่ไปปากเธอก็จะพูดว่า ขอบคุณที่ช่วยประหยัดให้(อะไรเทือกนั้นเพราะป้าโซไม่เคยสนใจฟังดีๆซักที  ) เพิ่มคะแนนสะสมให้แล้วค่ะ จากนั้นปากเธอก็จะร่ายตามรายการของที่เราซื้อมา เช่น กะหล่ำปลี.. เท่านี้เยน ไข่ เท่านี้เยน เนื้อหมูลด 20% แล้วเท่านี้เยน(ถ้ามีส่วนลดแปะไว้ข้างหน้าแพ็คนะคะ) พอของหมดตะกร้า ก็จะบอกยอดรวมเรามา ซึ่งตอนนั้นหูป้าโซไม่ค่อยได้ฟังเธอหรอกค่ะ แต่ตาจะจับไปที่ตัวเลขหน้าปัดเครื่องคิดเงินมากกว่า  แล้วก็หยิบเงินให้เขา เขาก็จะบอกว่า รับมาเท่านี้..โอเคไหมคะ.. คือ เงินที่นี่จะมีเหรียญค่อนข้างหลากหลาย ทั้งหนึ่งเยน ห้า สิบ ห้าสิบ ร้อยและห้าร้อยเยน ซึ่งต้องแยกเก็บไว้อีกกระเป๋านึงเล็กๆ ส่วนมากเวลาจ่ายเงิน จะต้องพยายามหยิบไอ้เศษเล็กๆเหล่านี้ออกไปแหละค่ะ เพื่อบรรเทาความเบาของกระเป๋าเศษตังค์ เพราะงั้นคนเก็บตังค์เขาจึงต้องย้ำบางทีว่า คุณจะจ่ายเท่านี้แน่นะ ไม่หยิบเศษมาเพิ่มอีกนะ .. ประมาณนี้ จากนั้นก็หยิบเงินทอนออกมา ปากก็พร่ำบอกว่าทอนเท่านี้ ขอบคุณที่ใช้บริการ คราวหน้ามาใช้ใหม่นะคะ.. ซึ่งไอ้ตอนที่เขาถามเราว่า รับเงินเราไปเท่านั้นเท่านี้ พูดเป็นจำนวนเงินน่ะ ตอนไปอยู่แรกๆ ป้าโซก็ฟังไม่ทัน เอ..ฉันก็หยิบเงินให้แล้ว ยังจะมาเซ้าซี้อะไรฉันอีกฟระ ไม่รู้เรอะว่าฉันพูดไม่เป็น ฟังก็ไม่ค่อยจะทัน  ต้องย้อนถามเขาไปอีกทีว่า ขอโทษค่ะ อะไรนะคะ ซึ่งเขาก็ทำหน้าแปลกๆ คล้ายกับว่า เอ..ไอ้ที่เขาพูดๆปาวๆเป็นหุ่นยนต์ซ้ำๆกันอยู่ทุกวันน่ะ มันเป็นเรื่องปกติของชีวิตการจับจ่ายของนี่นา แล้วยัยเห่ยคนนี้มาถามอะไรไม่เข้าท่าฟระเนี่ย หน้าตาก็ออกดี ...  
จริงๆวันนี้ป้าโซจะเข้ามาบอกว่า เช้านี้ผัดผักกาดขาวเป็นอาหารเช้านะนี่ เลยไปถึงเรื่องซื้อของได้ไงไม่รู้
ไอ้อาหารพวกผัดๆทอดๆ ที่นี่เขาไม่นิยมทำกันตอนเช้าค่ะ คนที่นี่ส่วนมากจะกินกันง่ายๆ เช่นพวกขนมปัง ไม่ก็เป็นข้าวสวย ปลาย่าง ซุปเต้าหู้ เป็นต้น เพราะงั้นการที่ป้าโซลุกขึ้นมาผัดกลิ่นกระเทียมฉุยแต่เช้านี่ ถือว่าค่อนข้างพิเศษ
พอดีได้ผักมาถุงเบ้อเริ่ม เพื่อนที่ทำงานของคนที่บ้านเขาปลูกผัก
ก็เอามาให้กินกัน เป็นแครอท ปวยเล้ง ผักญี่ปุ่นที่เขาเรียกว่ามิสึบะ กับผักกาดขาวหัวเบ้อเริ่มใหญ่เท่าก้นไอ้ตัวเล็กได้มัง 
ผักอื่นๆป้าโซจัดการไปหมดแล้ว เหลือแต่ไอ้ผักกาดขาวนี่แหละ กินนะเบะ (หม้อไฟ) กันไปก็ตั้งหลายมื้อแล้ว ไม่รู้จักหมดซะที กินจนเหนื่อย ไอ้ครั้นจะทิ้งก็เสียดาย มันก็หัวแข็งทนทานไม่ยอมเน่าซักที ความที่มันใหญ่มากขนาดเอาเข้าตู้เย็นไม่ได้ เลยต้องเชิญเสด็จมันไปไว้ตู้เย็นส่วนตัวนอกบ้าน  เพราะนอกบ้านอากาศเย็นกว่าในตัวบ้านเวลาที่ในบ้านเปิดเครื่องทำความร้อน ผักที่อยู่นอกบ้านเอาห่อหนังสือพิมพ์เข้าจะอยู่ได้นานค่ะ เอ..สงสัยต้องแกล้งเอาหนังสือพิมพ์ออก เผื่อมันจะเน่าเร็วหน่อย คนเรา.. แกล้งได้แม้กระทั่งผัก  
| Create Date : 08 ธันวาคม 2551 |
| Last Update : 8 ธันวาคม 2551 23:25:59 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1220 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
คุรุเม่ ฟุกุโอกะ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?]
|
สวัสดีค่ะ ..
ป้าโซอยู่อำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดฟุกุโอกะ ซึ่งอยู่ในเกาะคิวชู เกาะทางใต้ของญี่ปุ่น
เรื่องราวที่เล่าๆสู่กันฟังนี่ มาจากประสบการณ์ส่วนตัวซึ่งสอดแทรกความคิดเห็นเข้าไปด้วย อันไหนไม่เข้าทีก็อ่านผ่านๆไปละกันนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาค่ะ
|
|
| |
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
) เพิ่มคะแนนสะสมให้แล้วค่ะ จากนั้นปากเธอก็จะร่ายตามรายการของที่เราซื้อมา เช่น กะหล่ำปลี.. เท่านี้เยน ไข่ เท่านี้เยน เนื้อหมูลด 20% แล้วเท่านี้เยน(ถ้ามีส่วนลดแปะไว้ข้างหน้าแพ็คนะคะ) พอของหมดตะกร้า ก็จะบอกยอดรวมเรามา ซึ่งตอนนั้นหูป้าโซไม่ค่อยได้ฟังเธอหรอกค่ะ แต่ตาจะจับไปที่ตัวเลขหน้าปัดเครื่องคิดเงินมากกว่า 
แล้วก็หยิบเงินให้เขา เขาก็จะบอกว่า รับมาเท่านี้..โอเคไหมคะ.. คือ เงินที่นี่จะมีเหรียญค่อนข้างหลากหลาย ทั้งหนึ่งเยน ห้า สิบ ห้าสิบ ร้อยและห้าร้อยเยน ซึ่งต้องแยกเก็บไว้อีกกระเป๋านึงเล็กๆ ส่วนมากเวลาจ่ายเงิน จะต้องพยายามหยิบไอ้เศษเล็กๆเหล่านี้ออกไปแหละค่ะ เพื่อบรรเทาความเบาของกระเป๋าเศษตังค์ เพราะงั้นคนเก็บตังค์เขาจึงต้องย้ำบางทีว่า คุณจะจ่ายเท่านี้แน่นะ ไม่หยิบเศษมาเพิ่มอีกนะ .. ประมาณนี้ จากนั้นก็หยิบเงินทอนออกมา ปากก็พร่ำบอกว่าทอนเท่านี้ ขอบคุณที่ใช้บริการ คราวหน้ามาใช้ใหม่นะคะ.. ซึ่งไอ้ตอนที่เขาถามเราว่า รับเงินเราไปเท่านั้นเท่านี้ พูดเป็นจำนวนเงินน่ะ ตอนไปอยู่แรกๆ ป้าโซก็ฟังไม่ทัน เอ..ฉันก็หยิบเงินให้แล้ว ยังจะมาเซ้าซี้อะไรฉันอีกฟระ ไม่รู้เรอะว่าฉันพูดไม่เป็น ฟังก็ไม่ค่อยจะทัน 
ต้องย้อนถามเขาไปอีกทีว่า ขอโทษค่ะ อะไรนะคะ ซึ่งเขาก็ทำหน้าแปลกๆ คล้ายกับว่า เอ..ไอ้ที่เขาพูดๆปาวๆเป็นหุ่นยนต์ซ้ำๆกันอยู่ทุกวันน่ะ มันเป็นเรื่องปกติของชีวิตการจับจ่ายของนี่นา แล้วยัยเห่ยคนนี้มาถามอะไรไม่เข้าท่าฟระเนี่ย หน้าตาก็ออกดี ... 
เพราะนอกบ้านอากาศเย็นกว่าในตัวบ้านเวลาที่ในบ้านเปิดเครื่องทำความร้อน ผักที่อยู่นอกบ้านเอาห่อหนังสือพิมพ์เข้าจะอยู่ได้นานค่ะ เอ..สงสัยต้องแกล้งเอาหนังสือพิมพ์ออก เผื่อมันจะเน่าเร็วหน่อย 
อิอิ คนอารัืย ริจะแกล้งผัก คอยดูเถ๊ิิอะะะะ... อวลาไม่ไมีกินจะรู้สึก