Bloggang.com : ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว : ตอนที่ 7 - ร้อยเหตุผล พันเรื่องราว Yuri (ต่อ)

ตอนที่ 7 - ร้อยเหตุผล พันเรื่องราว Yuri (ต่อ)

บทที่ 7 (ต่อ)

“ก่อนอื่น วรรณว่า ช็อคโกแลตอุ่น ๆ ซักหน่อยนะคะคุณนัน” วรรณณษาพูดพร้อมกับเลื่อนแก้วช็อคโกแลตร้อนให้นันทิยา
“ขอบคุณนะคะ คุณวรรณ” นันทิยาฝืนยิ้มให้กับวรรณณษา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง พร้อมจะเล่าก็เชิญนะค่ะวรรณยินดี”
“คือ... นันกับพี่อ้าย เคยรู้จักกันมาก่อนค่ะคุณวรรณ” แล้วเรื่องราวต่าง ๆ ก็พร่างพรูออกจากปากของนันทิยาไม่ขาดสาย ทำเอาเจ้าตัวยังตกใจว่านี่เธอเก็บกดมากไปหรือไม่ หรือเธอรอวันที่จะได้เล่าเรื่องนี้ให้กับใครสักคนมานานแล้วกันแน่

..
..

“เริ่มตั้งแต่ที่ว่า นัน เคยเป็นรุ่นน้อง พี่อ้ายตั้งแต่สมัยมัธยมเลยล่ะคะ เคยเห็นมั้ยค่ะ เด็กน้อยที่แอบชอบรุ่นพี่ ตอนนั้นนันยังผูกคอซองอยู่เลย เห็นรุ่นพี่คนนี้ ย้ายเข้ามาตอน ม.ปลาย หลังจากนั้นเป็นต้นมา นันก็เฝ้าแต่มองตามรุ่นพี่คนนี้อยู่ตลอด รู้มั้ยค่ะ นันเรียกพี่อ้ายว่า อะไร ... นันเรียกพี่อ้ายว่า พี่นางฟ้า”

“นัน มีความสุขที่วัน ๆ ได้แอบมองพี่อ้ายทำนั่น ทำนี่ กิจกรรมอะไรต่อมิอะไร พี่อ้ายก็ทำหมด และทำได้ดีเสียด้วย นันไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงรูปร่างผอมบางแบบพี่อ้าย ไปเอาพลังมากมายแบบนี้มาจากที่ไหนกัน เวลานันซื้อขนม ของกินไปฝากพี่อ้าย พี่อ้ายก็กินแค่นิดเดียว ที่เหลือก็แบ่งคนอื่นหมด นัน... แอบอยู่ในมุมมืดตลอด ไม่เคยคิดเลย ว่า พี่อ้ายรู้มาโดยตลอด จนสุดท้ายพี่อ้ายเป็นคนที่ดึงให้นัน ก้าวออกมาจากมุมมืดๆ นั้น”

“แต่นันก็.. มีความสุขได้ไม่นานหรอกนะคะ พอพี่อ้ายเรียนจบม.ปลายแล้วเนี่ย การใช้ชีวิตที่โรงเรียนที่ไม่มีพี่นางฟ้ามันยากเอาการเลย คุณวรรณคิดดูซิค่ะ เด็กน้อยที่วิ่งไล่ตามพี่นางฟ้ามาตลอด 3 ปีอยู่ ๆ พี่นางฟ้าหายไป นันก็เลยต้องรับบทหนักที่จะต้องเอาตัว ไปอยู่กับหัวใจให้จงได้ .. นันต้องอ่านหนังสือหนักมาก และนันก็ทำสำเร็จ รู้มั้ยค่ะ พอนันย้ายตามพี่อ้ายไปเรียนด้วยได้แค่ 2 ปี คุณพ่อ กับคุณแม่ของนันก็เริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อย ๆ และสุดท้าย นันคือคนที่ได้รับลูกหลงอันนั้นเข้าไปเต็ม ๆ”

“นันต้องเดินทางไปกับคุณพ่อในทันที ตอนนั้นนันพยายามติดต่อพี่อ้าย แต่ก็แล้วสุดท้ายโทรศัพท์มือถือของนัน ก็พัง นันไม่สามารถติดต่อพี่อ้ายได้อีกเลย และเมื่อนันไปถึงออสเตรเลีย .. เวลาที่นั่นมันเหมือนไม่ใช่ของนันอีกต่อไป โทรศัพท์มือถือของนันที่พังไปเครื่องนั้น คุณพ่อก็ยึดไว้ไม่คืนให้นันนะ คุณพ่อบอกว่า .. ถ้านันไม่ดื้อ ไม่เกเร เชื่อฟัง เข้าเรียนมหาลัยที่คุณพ่อเลือกให้ คุณพ่อจะคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้นัน”

“นันเลือกไม่ได้ใช่มั้ยล่ะคะ จริงๆ ก็คือ นันถูกมัดมือชกตั้งแต่ให้บินออกนอกประเทศนั่นแล้ว จากนั้นเป็นต้นมา นันต้องปรับตัวให้เข้ากับผู้คน, ภาษา, อากาศ, สภาพแวดล้อม, อาหารการกิน แต่นันก็ไม่เคยปริปากบ่นอะไรออกมา เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก 3 ปีผ่านไป สุดท้ายคุณพ่อก็ยอมคืนโทรศัพท์มือถือเครื่องที่พังนั่น ให้กับนันนะคะ นันพามันไปซ่อม และทันทีที่เปิดเครื่องได้ .. นันคิดถึงพี่อ้ายที่สุด”

“แต่นันก็เลือกที่จะโทรหาเจี๊ยบ ก่อนที่จะโทรหาพี่นางฟ้า เพราะนันอยากรู้เรื่องราวเสียก่อน นันจะได้ตั้งรับได้ถูก ทันทีที่เจี๊ยบได้ยินเสียงนัน มันด่าซะจนนันคิดว่า ขี้หูของนันออกมาเต้นระบำจนเกลี้ยงหูแล้ว เจี๊ยบเล่าว่า เช้าวันรุ่งขึ้นพี่อ้ายตามไปหานันที่ห้องสอบ หวังว่าจะได้เจอนันที่นั่น หวังให้เรื่องที่นันโทรไปวันนั้นไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริง แต่ก็นั่นแหล่ะคะ ไม่มีใครติดต่อนันได้ ขนาดเจี๊ยบพาพี่อ้ายไปที่บ้านนัน ก็เปล่าประโยชน์ พี่นัทก็ตอบได้แค่ว่า นันไปต่างประเทศกับคุณพ่อ และติดต่อนันไม่ได้เหมือนกัน”

“วรรณเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะคะ แล้ว ..สรุปว่าคุณนันได้ติดต่อกลับไปหาพี่อ้ายมั้ยค่ะ” วรรณณษาเริ่มได้เห็นช่องทางที่จะถามถึงสิ่งที่ตัวเองสงสัย เพราะเวลานี้ คนตัวสูงที่พูดไม่หยุดเมื่อกี้หายไปแล้ว เหมือนกับ แบตเตอรี่หมดไปดื้อๆ เธอจึงรับหน้าที่ กระตุ้นให้แบตเตอรี่กลับมาทำงาน

“นันไม่กล้าโทรกลับไปหาพี่อ้ายหรอกค่ะคุณวรรณ เจี๊ยบเล่าว่า หลังจากวันนั้น พี่อ้ายที่เคยร่าเริง สนุกสนานก็กลายเป็นนางฟ้ายิ้มยาก ไปโดยปริยาย ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มอ่อนหวานนั้นอีกเลย จนกระทั่ง ... วันพระราชทานปริญญาบัตรของพี่อ้าย เจี๊ยบมันเห็นว่า พี่อ้ายกลายร่างเป็นพี่นางฟ้าคนสวยยิ้มง่ายเหมือนเคย และเจี๊ยบมันยังไปบังเอิญได้ยินว่า “ที่พี่อ้ายยิ้มได้ นั่น เพราะได้กำลังใจดีจากชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ กันคนนั้น” แค่นี้ก็ทำให้นันไม่กล้าที่จะโทรกลับไปหาพี่อ้ายแล้วล่ะคะคุณวรรณ”

“ช่วงเวลานั้น นันเกือบจะกลายวัยรุ่นเหลือขอ ที่ดีแต่ สร้างความลำบากใจให้กับพ่อแม่ ไปแล้วด้วยนะคุณวรรณ นันต่อต้านทุกๆ อย่างที่พ่อทำให้ แต่รู้มั้ยค่ะคนๆ เดียว ที่ทำให้วรรณผ่านมาได้คือ ... พี่นัท”

“พี่นัทกลายเป็น กำลังใจที่คอยเติมเต็มให้กับนัน เป็นอะไรที่แทนตัวนันได้ทั้งหมดเลย ช่วงที่พี่นัทมีความรักก็เหมือนกัน ตอนแรกที่นันรู้ว่าพี่นัทเป็นเกย์ นันตกใจมาก แต่พี่นัทก็บอกว่า มันผ่านไปแล้ว นั่นก็ทำให้นันรู้สึกเสียใจไปกับพี่นัทด้วย ทำไมครอบครัวเราต้องมาเป็นแบบ จนวันที่ นันได้ฟังเรื่องที่พี่นัทช่วยพาผู้หญิงคนนึงไปส่ง โรงพยาบาล ..”

“ตอนนั้นนะนันคิดว่า พี่นัทเท่ห์มาก ไม่แปลกอะไรเลยที่ผู้หญิงคนนั้นจะชอบพี่นัท แล้วยิ่งนันได้ฟัง ได้รู้จักคุณวรรณมากขึ้น ผ่านทางพี่นัท นั่นล่ะที่ทำให้นันรู้ว่า หัวใจของนันยังมีความรู้สึก นันเริ่มมีความฝัน มีความหวังขึ้นอีกครั้งหนึ่งเลยล่ะคะ” สีหน้าของนันทิยาดูดีขึ้นอย่างมาก หลังจากได้พูดเรื่องราวทั้งหมดนี้ออกมา

“เสียดายที่พี่นัทจากไปแล้ว ถ้าพี่นัทยังอยู่ พี่นัทคงเป็นที่ปรึกษาที่ดีมาก ๆ”
“แล้ว ... ได้เจอพี่อ้าย อีกครั้ง คุณนันรู้สึกยังไงค่ะ” วรรณณษา เอ่ยถามสิ่งที่ค้างอยู่ในใจออกไป เธออยากรู้เหลือเกิน ว่า คนตรงหน้าเธอคนนี้กำลังรู้สึกอย่างไรกับพี่อ้าย และ ลึก ๆ แล้วเธอก็อยากรู้ว่า นันทิยากำลังรู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ แล้วที่นันทิยาเคยบอกกับเธอว่ารู้สึกพิเศษ นั่นล่ะ ?? และสิ่งสุดท้ายที่เธออยากรู้ก็คือ เธออยากรู้ว่า พี่อ้ายรู้สึกอย่างไรบ้างที่ได้เจอนันทิยาในเวลานี้ ตกลงแล้วคนที่พี่อ้ายรู้สึกพิเศษด้วย คือใครกันแน่ ??

..
..

“ไปกันเถอะ พี่อ้าย” มินวดีลงจากเวที คว้าแขนสาวสวยเจ้าของร้านตัวปลิวติดตัวออกไปถึงลานจอดรถ
“จะพาพี่ไปไหนค่ะ น้องมิว” ระวันดาถามเสียงอ่อน ในยามนี้เธอต้องการคนแบบมิวนี่แหล่ะ ที่จะชักจูง นำทางพาเธอออกไปสู่ทางออกที่สว่างไสว ไม่ใช่มืดดำแบบที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้
“ไป ... ร้านมี่ดีกว่า พี่อ้าย เบื่อร้านตัวเองบ้างเถอะนะ”
“อ้าว .. แล้วมิวไม่เบื่อ ร้านตัวเองหรือไง” ระวันดาแย้ง
“มันไม่ใช่ร้านมิวซะหน่อยพี่อ้าย ร้านเจ้ามี่ ชัด ๆ มิวเป็นลูกจ้างตะหาก”
“ไปรถมิวนะพี่อ้าย คืนนี้ มิวจะเป็นคนขับรถให้เจ้าหญิงระวันดาเอง” มินวดีพูดออกไปแล้ว .. โดยที่ไม่รู้เลยว่า ตัวเองพลาดอะไรไป
“มิว!! ต่อไปอย่าพูดประโยคนี้อีก พี่ไม่ชอบ” ระวันดาตอบโต้เสียงเขียวในทันทีทันใด
“อีกอย่าง พี่ไม่ไปนะรถมิว เอ้านี่ กุญแจรถพี่ มิวขับล่ะกัน” ใช่แล้วล่ะ เธอไม่อยากนั่งรถที่เธอมีความหลังฝังใจ ถึงมันจะคนละคันกันก็เถอะ แต่เห็นทีไรเธอก็เจ็บปลาบทุกที
“อ่ะ.. งั้นก็ได้คะพี่” มินวดี มึนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของระวันดา นี่เธอพูดอะไรผิดไป แค่บอกว่าจะเป็นคนขับรถให้เนี่ยนะต้องโกรธแบบนี้ด้วย ??

..
..

บรรยากาศในรถเงียบเสียจนได้ยินแค่เพียงเสียงเครื่องยนต์เท่านั้น ถ้าหากว่าคนข้าง ๆ เธอจะพูดคุยอะไรขึ้นมาบ้างคงจะดีไม่น้อย ครั้นจะให้คนอย่างมินวดีเอ่ยปากชวนคุยในเวลานี้ คงจะเสมือนการเอาน้ำมันไปราดในกองไฟเป็นแน่แท้ เมื่อมินวดีคิดได้ว่า “ควรจะปิดปากเงียบเป็นดีที่สุด” นั้น เธอก็เอื้อมมือไปเปิดวิทยุ

“มองเธอมาเนิ่นนาน ดูเธอจะสับสน ทำไมเธอร้อนรน
ว่าต้องทำตัวอย่างไร บางทีดูเหมือนเธอ ปกปิดตัวเองไว้
เธอทำไปเท่าไร เหมือนยิ่งทำให้ห่างกัน
คนเราบางที มีชีวิตที่มันต่างไป มีดีมีเลวเหมือนกัน
ปลดปล่อยมันซะ ที่เธอเป็นอยู่
อย่าไปฝืน มากมาย ขนาดนั้น
ปลดปล่อยมันซะ ให้มันเป็นเถิด
ไม่ต้องทำ ต้องฝืน ไปเพื่อใคร มันไม่ใช่เธอ.... “

เสียงเพลง “ปลดปล่อย” ของศิลปินม่ายสาว ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ ทั้งสองคนปลดปล่อยใจด้วยเสียงเพลงบำบัด และสุดท้ายมินวดีเป็นฝ่ายที่อดทนต่อไม่ได้ “พี่อ้าย ... ถ้าพี่อ้ายไม่รังเกียจ มิวอยากรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของพี่นะค่ะ”
“..” ระวันดาไม่ตอบอะไรเช่นเคย ส่งมาแต่เพียงรอยยิ้มบาง ๆ เท่านั้น
“ไม่เป็นไร นะพี่อ้าย ไม่เล่าตอนนี้ก็ได้ แต่พี่อ้ายจำไว้นะ .. ว่า มิวอยู่ตรงนี้ ข้าง ๆ พี่อ้ายเสมอ” มินวดีพูดพลางชี้ ตำแหน่งของตัวเอง ราวกับว่า เธอจะนั่งอยู่บนรถคันนี้ เสมอ อย่างนั้นแหล่ะ และแววตาเข้าใจ ยอมรับของมินวดี นั่นเอง ที่ทำให้ระวันดา อดน้ำตาซึมออกมาไม่ได้ พลางทำให้เธอคิดว่า “จะดีแค่ไหน ถ้าเธอรักคนตรงหน้านี้ คนที่คอยสร้างรอยยิ้มให้กับเธอมาตลอด .. จะดีแค่ไหนกัน” และนั่นทำให้เธอส่ายหน้ากับตัวเองช้า ๆ ก่อนจะย้ำความมั่นใจให้ตัวเอง ว่า
“พี่ไม่เป็นไร หรอกมิว เรื่องแค่นี้ ขี้ปะติ๋ว เพียงแต่พี่เหนื่อย ๆ อยากพัก ก็เท่านั้นเอง”
“แน่น๊า ... งั้นเอางี้ดีกว่า ไม่ไปร้านเจ้ามี่ล่ะ ไปที่อื่นกัน”
“อ้อ .. มิวอนุญาตให้พี่อ้าย พักสายตาได้ด้วย เห็นมั้ย ว่า มิวใจดี”
“โอเคจ๊ะ” ระวันดารับคำ แล้วก็ปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ พลางคิด “ดีเหมือนกัน ที่ได้ออกมากับผู้หญิงคนนี้ ดีจริง ๆ” แล้วก็เผลอหลับไป

..
..

“ความรู้สึกของนันตอนนี้ หรือค่ะ... มันปนเปกันไปหมดแล้วล่ะคะ” นันทิยาตอบด้วยน้ำเสียงและแววตาสับสน
“เคยคิดว่า ทุกอย่างมันจบไปแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง มันกลับไม่ใช่ ทันทีที่เห็นร้านนั้น ความทรงจำเก่า ๆ ก็พรั่งพรูเข้ามาเสมือนเรื่องราวมันเพิ่งเกิดขึ้นมาไม่กี่วันนี่เองค่ะ”
“คุณนัน คิดจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไปล่ะค่ะ” วรรณณษาหยั่งเชิง
“ถ้าเลือกทำได้ นันอยากอธิบายเรื่องราวทั้งหมดนี่กับพี่อ้ายค่ะ แต่มันคงเป็นโอกาสที่เป็นไปได้ยาก” นันทิยาตอบด้วยเสียงเศร้าๆ
“วรรณเป็นกำลังใจให้นะค่ะ” พูดจบวรรณณษาก็เอื้อมไปกุมมือนันทิยาไว้ พร้อมกับบีบเบา ๆ
“ขอบคุณนะค่ะ ที่อยู่ข้างๆ กัน” นันทิยาพึมพำออกมา เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน ถ้าไม่มีเจ้าของมือเล็ก ๆ คนนี้คอยจับจูงให้เธอก้าวเดิน เธอคงไม่สามารถมานั่ง และพูดความรู้สึกทั้งหมดในเวลานี้ เธอมองมือเล็ก ๆ ที่กุมมือใหญ่ ๆ ของเธอไว้ด้วย ความซาบซึ้งและขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าลืมซิค่ะ ว่าเราเป็นเพื่อนกัน”

...

...

แอบขอโทษที่แอร์ หายไปนานนะค่ะ เจอทั้งงานประจำ และงานพิเศษ รุมเร้า ลืมกันไปแล้วรึยังค่ะ มาต่อแล้วน๊า สัญญาว่าจะไม่หายไปนาน ๆ อีก ค่า

อ้อ .. ถัดจาก ฉากดราม่านี้ไป จะหวานจ้อย แล้วนะค่ะ แต่จะเป็น ใครเข้าคู่ใคร ความลับ เน๊อะ

Create Date : 09 พฤษภาคม 2554

Last Update : 9 พฤษภาคม 2554 13:58:09 น.

10 comments

Counter : 614 Pageviews.

โดย: toeyao

วันที่: 9 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:48:38 น.

โอ้ยยย วุ่นวือ จิง ๆ วุ้ย

โดย: witch@thedog

วันที่: 9 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:54:46 น.

แหมมมม ติดใจตรงประโยค

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าลืมซิค่ะ ว่าเราเป็นเพื่อนกัน”

อิอิ แฟนคลับลับ ๆ ของ คู่ มิว - วรรณ แทบกรี๊ดคะ

เป็นกำลังใจให้นักเขียนแอร์นะคะ สู้ ๆ

งานยุ่ง ก็ หายยุ่งได้คะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: ck_naka

วันที่: 9 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:23:30 น.

อิอิ พี่แอร์แอบมา up นิยาย จะรออ่านต่อนะจ๊ะ
ทำงานเหนื่อยมากมั๊ยอะ พักบ้างนะค้า

โดย: littlepup

วันที่: 10 พฤษภาคม 2554 เวลา:0:06:45 น.

เพิ่งได้อ่าน หนุกดีอ่ะแอร์ เก่งวันเก่งคืนเลยน้องสาว

โดย: ดวงลดา

วันที่: 10 พฤษภาคม 2554 เวลา:8:32:52 น.

จอย - มาหวัดดีทุกที ได้อ่านบ้างป่าวอ่ะน้อง

พี่มด - แหมม .. ชีวิตจริง ก็วุ่นกว่าในนิยายอีกน๊า เอาหน่า วุ่นวายอีกหน่อย เดี๋ยวก็ ปลอดโปร่ง โล่งสบายแว้ววว

ซี - ฮี่ฮี่ แฟนคลับอย่าเพิ่งดีใจไป ... อะไร ๆ อาจ พลิกล็อคได้ตลอดเวลา ตราบใดที่คีย์บอร์ดอยู่ในมือแอร์น๊า

โบว์ - จะเบา ๆ ว่าง ๆ 3 วัน เดี๋ยวปั่นต่อให้เลยยย น๊ะ

พี่ด้า - ขอบคุณค่า จะพยายาม ปรับปรุง ในเรื่องต่อไปนะค่ะ มาเขียนเรื่องนี้ รู้ตัว ว่า บกพร่องไปหลายจุดเลยย ค่ะ

โดย: แอร์ - ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว IP: 202.57.156.3 วันที่: 10 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:14:13 น.

พี่แอร์จัดให้หนักเลยนะ

เอาคู่ไหนดี
เดาๆ
หวังว่าจะไม่มีมือที่ ๕ นะคะ

โดย: ชะเอมหวาน

วันที่: 10 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:50:01 น.

แอบเทใจให้ตัวละครค่ะ

โดย: -..- (tictin

) วันที่: 12 พฤษภาคม 2554 เวลา:0:17:14 น.

พี่แอร์ อัพแล้วมากวักมือเรียกด้วยนะคะ
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาทักทายค่ะ สิงเฟซบุํ๊ึ๊ค

โดย: ชะเอมหวาน

วันที่: 16 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:32:35 น.

น้องเอมหวาน - พี่ก้อ สิงได้แค่ในเฟส เหมือนกัน ถ้า bg มันเด้งใน bb ก็คงจะดีมากๆๆ

โดย: ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว

วันที่: 18 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:22:51 น.