ตอนที่ 8 - เคลียร์หัวใจ Yuri (ต่อ)

ตอนที่ 8 เคลียร์หัวใจ (ต่อ)

“เป็นยังไงบ้างค่ะ คุณนัน” วรรณณษาเอ่ยถามคนตัวสูง
“คุณวรรณ จะว่าอะไรมั้ยค่ะ ถ้านันจะขอตัวกลับก่อน” นันทิยาเอ่ยถาม อารมณ์ของตัวเธอในเวลานี้ การได้อยู่คนเดียวคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
“คุณนัน แน่ใจหรือค่ะ ว่าอยากอยู่คนเดียว ??”
“ค่ะ ... ฝากบอกมิวด้วยนะค่ะ ว่าขอโทษที่ไม่ได้อยู่จนจบ” ว่าแล้วนันทิยาก็เดินจากไปด้วยท่าทีหงอย ๆ โดยมีสายตาของคนที่นั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์คิดเงินมองตามไปด้วยความเป็นห่วง

“ขอโทษนะค่ะน้องนัน พี่แค่อยากรู้ ว่า แท้จริงแล้ว นันรู้สึกยังไงกับพี่ .. ถึงแม้ การปล่อยนันไปครั้งนี้ อาจจะทำให้พี่ต้องเสียนันไปตลอดกาล ก็ไม่เป็นไร ... พี่ยังมีร้านนี้ ร้านที่พี่ตั้งใจทำมันขึ้นมา เพื่อนัน”

..
..

“วรรณ .. พี่อ้ายกับพี่นัน เป็นยังไงบ้าง” มินวดีถามทันทีที่ลงจากเวที ไปนั่งข้าง ๆ คนแก้มป่อง
“ไม่รู้ เหมือนกัน .. คุณนัน ขอตัวกลับไปก่อนแล้ว .. ท่าทางจะจ๋อย ๆ” คนแก้มป่องตอบ
“งั้น .. มิวขอตัวไป ดูพี่อ้ายแป๊บนึงนะ แล้ว เดี๋ยวเราไปร้าน มี่กัน ...” พูดจบ มินวดี ก็กำลังจะเดินไปหาระวันดา แต่แล้วเธอก็เดินกลับมากระซิบที่ข้างหูเพื่อนสนิท
“มิว ไปดูพี่อ้าย เพราะพี่อ้าย เป็นพี่ .. ไม่ได้คิดอย่างอื่นนะ ไม่ต้องหึง ไม่ต้องคิดถึงล่ะ” ประโยคที่คล้ายอธิบาย และเข้าข้างตัวเองอย่างจังของมินวดี ทำเอาวรรณณษาหูแดงไปหมด
“ใครสั่งให้มากระซิบข้างหูแบบนี้เนี่ย” วรรณณษาพึมพำกับตัวเอง .. แต่ก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นในใจ .. นี่คือความน่ารักของมินวดี คนที่ไม่เคยจะปล่อยให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยว
“ใครว่า .. ชั้นจะหึงที่แกไปเจ๊าะแจ๊ะ กับพี่อ้ายกัน ฮึ .. แต่ถ้า ไม่กลับมาภายใน 15 นาที จะงอนให้ดู๊” วรรณณษาคาดคั้นความผิดไว้ในใจเรียบร้อย

..
..

“พี่อ้าย .. คุยกับพี่นัน เป็นยังไงบ้างค่ะ” มินวดีเอ่ยถามเจ้าของร่างบอบบางด้วยความเป็นห่วง
“เรียบร้อยดีจ๊ะ มิว ไม่ต้องเป็นห่วง” ระวันดาตอบ พร้อมกับยิ้มแยกเขี้ยวอวด
“จริงอ่ะ .. พี่อ้ายเก่งจัง แบบนี้มิวต้องมีรางวัลให้แล้วล่ะ”
“รางวัลอะไรอีกล่ะมิว ... ไม่เอาแล้วนะ ริมทะเล .. แต่อาหารอีสานหน่ะ” ระวันดาส่งค้อนคนข้างตัวแต่พองาม
“โธ่ ... พี่อ้ายก็ .. เงินเดือนนักดนตรีไส้แห้งแบบมิว แค่นั้นก็หรูแล้วนะค่ะ” มินวดีโอดโอยย
“นี่แหน่ะ .. ทำเป็นพูดว่า นักดนตรีไส้แห้ง .. “ ระวันดาแจกค้อนอีกครั้ง
“รู้สึกว่า พี่เจ้าหญิง จะขยันแจกค้อนมิวจริง ๆ จะว่าไป มิวชอบที่พี่อ้ายขยันแจกค้อนมิวมากกว่า พี่อ้ายร้องไห้นะค่ะ มิวว่า .. วันนี้มิวไปก่อนดีกว่า มีคิวที่ร้านมี่ในอีก 1 ชม. ไม่อยากไปสายค่ะ”
“ขับรถดี ๆ ล่ะ” ระวันดาร้องเตือน “มิวเอ๊ย .. ถ้าพี่จะบอกว่า มิวทำให้พี่คิดได้และเป็นคนใหม่ มิวจะว่ายังไงกันนะ??” ระวันดาได้แต่คิด แล้วอมยิ้มอยู่ในใจ ... และระวันดาก็ยิ้มค้าง เมื่อเห็นนักร้องสาวเซอร์ ปรี่เข้าไปทำท่าทะเล้นให้ สาวตาโตแก้มป่อง จนเธอได้แต่บอกตัวเองว่า “ฝันไปอีกแล้วนะเรา”

..
..

ระหว่างการเดินทางจากร้านพี่อ้าย ไปร้านมี่ ที่อยู่ไม่ไกลนัก หลายครั้งที่มินวดีจะทิ้งรถไว้ที่ร้านพี่อ้าย เพราะที่จอดรถร้านพี่อ้ายมีมากกว่า แต่ครั้งนี้ เธอไม่อยากย้อนไปย้อนมา ให้เสียเวลา เลิกจากที่ร้านต้องไปส่งวรรณณษาที่บ้านด้วย ไม่อย่างนั้นจะต้องโดนป้านิ่ม และลุงเพิ่มบ่นเอาเป็นแน่
“รถติดเน๊อะ ..” มินวดีชวนคุย
“อืม .. ติดจนชินแล้วล่ะ” วรรณณษาตอบเสียงเรียบ
“เบื่อมั้ย .. ไปนั่งรอมิวร้องเพลง” มินวดีหันไปถาม เมื่อเห็นอีกคนเงียบไป
“ไม่นี่นา .. ได้ฟังเสียงมิวร้องเพลง เพลินดีออก” วรรณณษาตอบแล้วเงียบไปอีก
“วรรณ .. เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมดูเงียบ ๆ ไป” มินวดีอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“เปล่านี่ .. จะให้ชั้นพูดอะไรเยอะแยะอะแก” วรรณณษาตอบไปด้วยความชินปาก และนึกขึ้นได้ถึงช่วงเวลาที่เธอ เผลอเรียกแก กับชั้น แบบเดิม แล้วเธอถูกคนที่นั่งข้าง ๆ ทำอะไร ???


“ชั้นขอโทษ .. มันไม่ชินอ่ะ ถ้าจะให้แทนชื่อ กับ..กะ ..เอ่อ มิว”
“วรรณ .. แกฟังชั้นนะ .. ชั้นไม่ได้เร่งรัดอะไรแก .. ชั้นแค่อยากบอกความรู้สึกของชั้นให้แกรู้ แกไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน อะไรเพื่อชั้น โอเคมั้ย ... แล้วก็เลิกทำหน้า อึดอัดแบบนี้ซะที”
“ชั้น .. พูดกับแก แบบเดิมได้ใช่มั้ย ??”
“แกทำได้ทุกอย่างที่แกอยากทำ ... ถ้าวันนึงที่แกคิดว่า ชั้นไม่ใช่ หรือคุณนันไม่ใช่ แกก็แค่บอกมา ชั้นยอมรับได้” “เพียงแค่ว่า .. แกอย่าลืมว่า ยังมีชั้นที่รักแก .. อยู่ตรงนี้” มือแข็งแรงเอื้อมมาจับมือเล็กไว้ ราวกับจะส่งความรู้สึกที่ตัวเอง ไปให้ถึงหัวใจของอีกคน
“ขอบใจนะ” วรรณณษาพูดได้แค่นั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

..
..

“ค่ะ คุณนัน .. กลับถึงบ้านปลอดภัยแล้วใช่มั้ยค่ะ” วรรณณษาทอดเสียงถามอย่างอ่อนโยน
“วรรณอยู่บนรถค่ะ กำลังไปร้านน้องมี่/ ไม่ดึกมากหรอกค่ะ”
“คุณนันนั่นแหล่ะ อย่าคิดมากนะค่ะ อย่าเข้านอนดึกด้วย เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“ใช่แล้วค่ะ เดี๋ยวมิวเสร็จงานก็ไปส่งวรรณที่บ้านเอง / นอนหลับฝันดีนะค่ะ สวัสดีค่ะ”


“ทีคุยกับคนอื่น .. พูดซะยาวเหยียดเลยน๊า น่าน้อยใจจริง ๆ” มินวดีอดที่จะน้อยใจไม่ได้ ..
“ไหนบอกว่า .. ชั้นมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ไง ... แค่ชั้นคุยกับคุณนันแค่นี้ แกก็รับไม่ได้ซะแล้ว” วรรณณษาถามกลับ เวลานี้เธอรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยุ่จริง ๆ เพื่อนคนที่เธอคิดว่าสามารถเล่าทุกเรื่องให้ฟังได้ กลายเป็นคนที่ เธอไม่สามารถพูดอะไรด้วยได้แบบนี้ ทำให้เธออึดอัดเสียจริง

“มิว ... แกช่วยอยู่ห่าง ๆ ชั้นก่อนได้มั้ย??” วรรณณษาถามด้วยแววตาเจ็บปวด .. “ทำไมเพื่อนที่เธอรักที่สุด ต้องมาบอกเธอว่า “คิดอะไรกับเธอเกินเพื่อน” กันด้วยนะ .. เธอเคยขอให้เพื่อนเธอมาคิดอะไรกับเธอหรือไง .. แล้วการที่เธอแสดงความเป็นห่วง ที่มีให้เพื่อนของเธอ ก็ทำไม่ได้ ... มันจะไม่ไหวแล้วนะ” วรรณณษาคิด

“ถ้าแกต้องการอย่างนั้น ...” มินวดี เลี้ยวรถกลับในทันที ... เธอกดคันเร่งให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น
“มิว .. ทำไมกลับรถ ..” วรรณณษาถาม
“กำลังจะไปส่งที่บ้านไง” มินวดีตอบพร้อมกับเร่งความเร็วรถขึ้นอีก จนสุดท้าย เธอก็จอดรถ พรื่ด ที่หน้าบ้านของวรรณณษา ... บรรยากาศในยามนี้ ช่างเงียบวังเวงเสียจริง
“ขอโทษนะ ที่ความรู้สึกของชั้น รบกวนแก ... แกเข้าบ้านเถอะดึกแล้ว” มินวดีกล่าวเสียงเรียบ
“มิว .. ชั้นขอโทษ...” พูดจบ วรรณณษาก็ก้าวลงจากรถ โดยหารู้ไม่ว่า เธอได้นำหัวใจที่แหลกสลายของมินวดีติดมือลงไปด้วย

...
..


(เป็นตอนที่แอบ ดราม่านะค่ะ ... ซีนนี้ .. เสนอให้เห็นถึง ความลำบากใจของการ จะเปลี่ยนความรู้สึกที่มีให้เพื่อน .. เป็นอย่างอื่น ... ต่อไปนี้ จะเป็นการเรียนรู้ใจตัวเองซะทีค่ะ )

Create Date : 30 พฤษภาคม 2554		8 comments
Last Update : 30 พฤษภาคม 2554 18:59:28 น.
Counter : 836 Pageviews.
Share Tweet