ตอนที่ 7 - ร้อยเหตุผล พันเรื่องราว Yuri

บทที่ 7 ร้อยเหตุผล พันเรื่องราว

“เฮ้ย ๆ .. วันนี้ ชั้นอยากร้องเพลงเปลี่ยนแนวบ้าง อย่างพวกเพลงใส ๆ อย่างบอสซ่าไรงี้ พวกแกว่าไง?”
“แหม ๆ แม่นักร้องใหญ่ ทำมาเป็นเรียกร้องนะเว๊ย”
“เอ๊ย ไอ้นี่ ก็บอกแล้วไง ว่ายังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปซะหน่อย”
“เออ.. เอาดิ๊ พวกเราจะคอยดู”
เสียงคุยกันโหวกเหวก ดังมาตลอดทางจนถึงห้องพักด้านหลังร้าน Take a break ก่อนจะเปิดประตูเข้าที่ห้องพักนักดนตรีเข้าไป

“อ้าว พี่อ้าย .. ทำไมมานั่งคนเดียว มืด ๆ ไฟก็ไม่เปิด” มินวดีและพรรคพวก ทักขึ้นทันที
“มิว ..” ระวันดากอดมินวดี เสียแน่นนน
“พี่อ้าย เป็นอะไรไป ใครทำอะไรพี่อ้าย ค่ะ?” มินวดีไม่เคยจะต้องปลอบใจใครมาก่อน มาเจอแบบนี้ถึงกับตัวแข็งทื่อ พูดไม่ออกไปต่อไม่เป็น คนอื่นเขาทำกันยังไงนะ .. ใช่ๆ นึกออกแล้ว ต้องปลอบใจ แต่ .. ปลอบคน หน่ะ เค้าปลอบกันยังไงล่ะ??
“พวกแก .. ออกไปข้างนอกก่อนป่ะ” มินวดีบอกเพื่อนร่วมวง ด้วยเสียงที่เบาที่สุด
“ไ ม่ – ไ ป มี ไ ร มั้ ย ?” หนึ่งในกลุ่มนั้น ตอบแบบไม่มีเสียง
“ออกไปก่อนนนน เหอะว้า ขอร้องงง” มินวดีอ้อนวอน
“ไ ม่ ไ ป ไ ม่ อ อ ก จ ะ ร อ ดู ข อ ง ดี เ ว๊ ย”
“เออ ไม่ออก ก็อยู่มันตรงนี้ แมร่งงง ขัดใจ ไปเองก็ได้ว่ะ” พูดจบ มินวดีกึ่งจูงกึ่งประคองระวันดาออกมายังสวนด้านหลังร้านแทน


“พี่อ้าย .. ใครทำอะไรพี่อ้าย บอกมิวได้มั้ย”
“มิว .. คนนั้น .. คนนั้น เค้ากลับมาแล้ว อ่ะมิว”
“ใครล่ะพี่ .. ใครกันที่กลับมา พี่อ้ายหยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ย”
“มิว... ปลอบคนไม่เป็น” มินวดีเอ่ยเสียงอ่อย ๆ
“เค้ากลับมาทำไม กลับมาทำไม ?” ระวันดายังคงร้องไห้ไม่หยุด และยังกอดมินวดีเสียแน่น
“ถ้าพี่อ้าย ยังไม่อยากเล่า .. ก็ไม่เป็นไร แต่พี่อ้ายต้องหยุดร้องไห้ได้แล้วนะค่ะ”
“มิว ... ขอบคุณนะ ขอบคุณ .. ฮือ ฮือ”

..
..
“นี่ไงค่ะ อีกมุมหนึ่งของร้าน ที่วรรณนำเสนอ” วรรณณษาจับจูง นันทิยาออกมาด้านหลังร้าน อีกส่วนหนึ่งที่ลูกค้าหลายคนไม่รู้
“โห ... สวยจังเลย คุณวรรณ” นันทิยา ยิ้มขึ้นในทันทีที่ได้เห็น นี่มันร้านในฝันที่เธอเคยพูดกับระวันดาแน่ ๆ แล้ว การที่เธอได้มายืนอยู่ในที่แห่งนี้ มันพอจะแปลได้ว่า ระวันดายังรักเธออยู่ ได้ไหมนะ ??
“เอ๊ะ ... ทางนั้น วรรณว่า คุ้นๆ นะค่ะ” วรรณณษาครุ่นคิดเธอเห็น คน 2 คนในมุมไกลนั้น มันเหมือนคน 2 คนกำลังจูบกันอยู่ “ทำไมคุ้นเสื้อตัวนั้นขนาดนี้” หรือว่า ... วรรณณษารีบสาวเท้าตัวเองให้ถึงบุคคลที่เธอสงสัยในทันที


“พี่อ้าย .. หยุดร้องไห้นะค่ะ ดูซิ หน้าเลอะหมดแล้ว ไม่สวยน๊า” มินวดีกล่าวล้อ พร้อมกับค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้ระวันดาอย่างเบามือ
“ไม่สวย ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ยังไงมิวก็ไม่สนใจพี่อยู่แล้วนี่”
“แหม พี่อ้าย ... พี่ก็รู้เหตุผลทั้งหมดนี่นา” มินวดีทำหน้าเศร้าอีกครั้งหนึ่ง
“โถ มิวผู้น่าสงสาร .. มาม๊ะ มาให้พี่ปลอบใจ” ในที่สุด ระวันดาก็กลับมายิ้มได้
“ดีใจจัง .. พี่อ้ายยิ้มออกแล้ว เข้าข้างในเถอะ ป่านนี้ พวกนั้น คงพร้อมล่ะ”
“มิวเข้าไปเตรียมตัวเถอะ พี่อยู่ได้ .. ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่เอาอ่ะ .. มิวไม่อยากให้พี่อ้ายนั่งอยู่ที่นี่ ตรงนี้ แบบนี้คนเดียว” มินวดี รู้ว่ายามนี้ เธอไม่ควรจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ให้คลาดสายตา
“เข้าไปข้างในด้วยกันเถอะน๊า น๊า น๊า” มินวดีไม่พูดเปล่า เธอลงไปคุกเข่า กุมมือของระวันดาเอาไว้เสียแน่น ราวกับขอความรักยังไงยังงั้น
“เล่นอะไร ล่ะมิว เซี๊ยวใหญ่แล้วนะ” ระวันดาทำท่าขึงขัง พร้อมจะยกมือฉุดมินวดีให้ลุกขึ้น
“ลุกขึ้นมาเลย อย่ามาทำเป็นขืนตัวนะมิว” และจังหวะเดียวกับที่ระวันดาใช้แรงทั้งหมด ฉุดให้ มินวดีลุกขึ้นยืนนั้น กลับกลายเป็นเธอเองที่เสียหลัก เพราะมินวดีตั้งใจจะลุกขึ้นอยู่แล้ว อ้อมแขนของมินวดีจึงรองรับร่างบางๆ ไว้ได้อย่างพอดิบพอดี และพอดีกันกับที่ คนอีกคู่หนึ่ง เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพอดี


“อุ๊ย !!!” เสียงร้องด้วยความตกใจจากผู้หญิง 4 คนก็ดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย
“ทำไม .. “ นันทิยาหลุดปากออกมาได้เพียงแค่นั้น เท่านั้นเอง
“เอ่อ ... วรรณกับคุณนันมาขัดจังหวะอะไร หรือเปล่าค่ะ ขอโทษนะค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน อย่างนั้น วรรณขอตัวก่อนนะค่ะ”
“เรากลับกันดีกว่า คุณนัน” วรรณณษาพูดจบก็ลากแขนคนตัวสูงที่ยืนทำตัวไม่ถูก เก้ ๆ กัง ๆ ออกมาในทันที และเดินจนถึงที่จอดรถแล้ว คนตัวสูง ก็ยังไม่มีท่าทีรู้สึกตัว ใช่แล้ว .. จะให้เธอทนยืนอยู่ในพื้นที่แห่งนี้อีกทำไมกัน “นี่นะหรือ คนที่เพิ่งจะบอกว่ารักเธอ เพิ่งจะเอาจูบแรกจากเธอไป กลับไปกอดอยู่กับผู้หญิงอีกคน แบบนี้หน่ะหรอ”

“คุณนัน จะเดินไปไหนค่ะ รถอยู่นี่ไงคะ กุญแจล่ะคะ” วรรณณษาเรียกนันทิยา
“อ้อ .. ค่ะ ๆ กุญแจอยู่นี่ค่ะ” นันทิยาพูดจบก็ ส่งกุญแจรถให้วรรณณษา
“คุณนัน .. เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ วรรณว่า .. เวลานี้เราทั้งคู่ ยังไม่เหมาะที่จะขับรถนะค่ะเนี่ย” พูดจบวรรณณษาก็เริ่มลากคนตัวสูงอีกครั้ง เดินออกจากที่จอดรถเข้าซอยเข้าไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านขายขนมปัง นมสด ร้านหนึ่ง
“เดี๋ยวเราพักที่ร้านนี้ก่อนดีกว่า” วรรณณษาตัดสินใจเองอีกครั้ง เธอคิดว่า เธออาการหนักแล้ว แต่คนตรงหน้านี่ซิ ที่อาการหนักกว่า
“ขอ ช็อคโกแลตร้อน 2 แก้วคะ”
“คุณนันค่ะ ... คุณนัน”
“ค่ะ .. คุณวรรณว่าอะไรนะค่ะ”
“วรรณยังไม่ได้พูดอะไรเลย วรรณสั่งช็อคโกแลตร้อนให้ นะค่ะ คุณนันอยากได้อะไรเพิ่มมั้ย?”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” นันทิยาตอบ .. เวลานี้เธอไม่อยากได้อะไรเลย นอกจาก โอกาส หรือเวลาจากระวันดาเท่านั้น
“คุณนันค่ะ อยากเล่าอะไรให้วรรณฟังมั้ยค่ะ” วรรณณษาถามเสียงเย็น
“เอ่อ ... นันไม่รู้ .. ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน ยังไงดี” ดวงตาของนันทิยาในเวลานี้ ช่างเต็มไปด้วยความสับสน หวาดกลัว
“เริ่มจากตรงนี้ค่ะ” วรรณณษา ชี้นิ้วไปที่ หน้าอกข้างซ้ายของนันทิยา
“แล้วคุณนันจะเริ่มได้ในที่สุดค่ะ”

..
..

“วรรณ .. คุณนัน .. ปัดโธ่ เว๊ยย” มินวดีได้แต่มองตามคนที่เพิ่งจะเดินออกไปจากบริเวณนี้ และเธอก็รู้สึกได้ถึง แรงสะอื้นจากคนในอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง ระวันดาเป็นอะไรไป หรือเพราะ สองคนนั้น??
“มิว .. พี่จะทำยังไงดี ทำยังไงดีค่ะมิว ฮือ ฮือ”
“ตอนนี้ มิวว่า พี่อ้ายต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะ” สองมือของมินวดี ก็ทำหน้าที่เช็ดน้ำตาให้ระวันดาอีกครั้ง
“คนอะไรน๊า .. ขี้แย ไม่เปลี่ยนเลย”
“มิวจำได้นะ .. วันแรกที่มิวเห็นพี่อ้ายชัด ๆ” ความทรงจำระหว่างมินวดี และระวันดา ก็เริ่มฉายชัดขึ้นมา
“วันนั้น มิวว่า มิวร้องเพลงสมหวังที่สุดในชีวิต ตั้งแต่เคยร้องมาเลยนะพี่อ้าย แต่พี่อ้ายกลับนั่งร้องไห้ และ ไม่ได้ร้องเบาๆ ซะด้วย มิว ตกใจมาก พี่อ้ายรู้มั้ย?”
“ใครบอกว่า มิวร้องเพลงไม่เศร้า ... มิวร้องเพลงเศร้ามากตะหากล่ะ”
“ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรปลี่ยนแปลง ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกล หรือวันไหนจะต้องร้างลา
ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ...” มินวดีเริ่มต้นร้องเพลงนั้นขึ้นอีกครั้ง
“อ๊ะ ๆ อย่าเพิ่งร้องไห้นะพี่ ขืนให้มิวเช็ดน้ำตาให้พี่อ้ายอีกล่ะก็ .. นิ้วมิวของเปื่อยพอดี” มินวดีแซว
“มิวรู้มั้ย ... เวลาเปลี่ยน อะไร ๆ ก็เปลี่ยน ถึงได้ไม่มีใครกล้าจะสัญญาไง มิวคิดรึไง ว่า เพลงนี้มันสมหวัง ?”
“ดูขนาด คนเล่นมิวสิควีดีโอนี้ซิ่ .. สุดท้ายเค้ายังเลิกกันจริงๆ เลยมิว”
“จริงด้วยซินะพี่อ้าย ... มิวก็ลืมคิดไป เวลาเปลี่ยน อะไรๆ ก็เปลี่ยน คงจะเหมือนเพลงนี้ ”
“เพราะโลกใบนี้ แท้จริงก็ยังหมุน จากร้อนไปเป็นเหน็บหนาว เหมือนกับความรัก คงไม่มียืดยาว นานไปเขาก็เปลี่ยน ...เราถึงเจ็บ เจ็บที่ยังรัก ไม่เปลี่ยน..”

“เฮ้ย !! มิว จะได้เวลาแล้วว่ะแก” เสียงโจ๊ก มือกลองของวง เดินออกมาตาม
“เออ .. จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
“พี่อ้าย .. เข้าไปข้างในกันเถอะ .. เข้มแข็ง ๆ นะคะ ห้ามร้องไห้ระหว่างที่มิวร้องเพลง นะ สัญญาก่อน” วางแล้ว มินวดีก็ยื่นนิ้วก้อยให้ระวันดา
“นี่ .. พี่เพิ่งบอกว่า อย่าสัญญาไปตะกี้ ไม่ได้ฟังกันเลยใช่มั้ย??” ระวันดา แหวใส่มินวดี เสีย 1 ยก
“โอ๊ยยย มิวเชื่อว่า 1 ชม.ต่อไปนี้ พี่อ้ายของมิวจะไม่มีวันน้ำตาตกใน หรือตกนอกแน่นอน เพราะฉะนั้นเกี่ยวก้อยกันเดี๋ยวนี้” มินวดี คว้านิ้วก้อยของระวันดามาเกี่ยวไว้กับมือของเธอเองอย่างถือวิสาสะ
“แค่นี้แหล่ะ .. ป่ะ ไปกัน ไปฟังว่าที่นักร้องหย่าญญญญ ร้องเพลงกันเถอะ” มินวดีจับมือบาง มาคล้องแขนของตัวเองไว้ และพาระวันดาเข้าข้างใน

..
..

Create Date : 21 เมษายน 2554		10 comments
Last Update : 21 เมษายน 2554 11:24:38 น.
Counter : 806 Pageviews.
Share Tweet