Bloggang.com : ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว : ตอนที่ 3

ตอนที่ 3 - เพื่อนสนิท (จบ)

สำหรับคนที่มาใหม่ นี่เป็นนิยาย หญิงรักหญิงนะคะ .. ถ้าไม่ชอบ ให้ข้ามไปเลยคะ ถ้าชอบใจให้ย้อนอ่านตอนแรก ที่บทนำ ด้านซ้ายก่อนนะคะ

ตอนที่ 3 มาต่อแล้วค่า

มินวดี รู้สึกเจ็บแปลบที่ได้ฟังเรื่องราวที่วรรณณษาเล่าจบ ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าตอนนี้วรรณณษากำลังรู้สึกดี กับน้องสาวของพี่นัท และวรรณณษายังถามเธออีกว่า "ผู้หญิง กับผู้หญิงรักกันได้จริงหรือ" เธอควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ??

"คุณพี่นัททำไมถึงทำกับมิวแบบนี้ล่ะพี่ พี่จากโลกนี้ไปแล้วทำไมพี่ยังต้องส่งตัวแทนเข้ามาในชีวิตเพื่อนมิวอีกละคะ" มินวดีโอดโอยอยู่ในใจ

"ก่อนที่ชั้นจะตอบแกนะ ยัยคุณหนู แกตอบชั้นมาก่อน ความรักของแก หมายถึงอะไร" มินวดี เลือกถามวรรณณษาแทน
"มันเกี่ยวอะไรกับที่ชั้นถามแกล่ะมิว"
"เอาน่า .. ตอบมาว่าแกนิยามความหมายไว้ยังไง"
"ความรักงั้นหรอ .... อืม ... มันคือความคิดถึง ความเป็นห่วง ความใส่ใจ คือความเข้าใจ คือ คน2 คน คือหัวใจ คือลมหายใจ คือทุกสิ่งทุกอย่าง มั้งแก"
"ถ้าแกหมายความมันว่าอย่างนั้น ทำไมแกถึงยังสงสัยอีกล่ะ ในเมื่อชายหรือหญิงต่างก็รู้สึกแบบนั้นได้"มินวดีตอบช้าๆ ราวกับจะให้มันเป็นสื่อสิ่งเดียวที่บอกใบ้ให้วรรณณษารู้ ว่าเธอก็เป็นคนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น
"เมื่อไหร่ก็ตามที่แกรู้สึกคิดถึง อยากเห็นหน้า เป็นห่วง กระวนกระวายในเวลาที่ไม่รู้ว่าคนๆนั้นทำอะไรอยู่ ไม่ชอบใจที่เห็นใครคนนั้น อยู่ใกล้กับคนอื่น มีรอยยิ้มให้คนอื่น อยากให้คนๆนั้นยิ้มให้แกแค่คนเดียว อยากเข้าไปช่วยเค้าแก้ปัญหาที่เค้ากำลังเจอ และพร้อมจะร้องไห้ไปกับเค้า"
"เดี๋ยวนะมิว .. นี่มันความรู้สึกของเพื่อนนิ่แก"
"เพื่อนกัน เค้าไม่หวงกันหรอกนะวรรณ" มิวตอบ และคิดต่อในใจ “เหมือนที่ชั้นหวงแก ไม่อยากให้แกได้เจอใครอีก”

"แกก็ลองคิดดีๆ อีกอย่าง ... แกไม่ได้นิยามว่า ความรัก คือชายกับหญิง ที่คิดถึงกัน ห่วงใยกันซักหน่อย และเหมือนที่แกไม่สามารถนิยามความหมาย ว่าความรัก คืออะไรออกมาได้ นั่นก็อีก"
"เพราะความรักมันไม่มีคำจำกัดความ ไงแก เพราะฉะนั้น มันก็เลยไม่สามารถจำกัดเพศให้มันได้ด้วยเช่นกัน" มินวดีอธิบายยืดยาว "เหมือนกับชั้นที่รักแก ไง ทั้งที่ชั้นพยายามจำกัด มันว่า ชั้นควรรักแกแค่เพื่อน แต่ชั้นก็ไม่เคยทำได้" มินวดี พูดประโยคนี้ในใจ

ตอนนี้มินวดี รู้สึกเหนื่อยล้า เธออยากไปพัก เธอจึงตัดบทกับวรรณณษาเพียงแค่ "แกลองทบทวนดูละกัน ชั้นขอ งีบเอาแรง อีกหน่อย คืนนี้มีงานเปิดร้านของพี่อ้าย ชั้นต้องให้ไปช่วย"
"อ้าว แกจะทิ้งชั้นไปนอนง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ" วรรณณษาบ่นกระปอดกระแปด วันนี้เพื่อนเธอเป็นอะไรไป ทำไมดูเซื่อง ๆ พิกล
"แต่ เดี๋ยวนะแก ... พี่อ้ายนี่ใคร ทำไมชั้นไม่รู้จัก" วรรณณษาถาม ออกไป ใช่แล้วเธอรู้จักเพื่อน ๆ รอบตัวมินวดี แต่ทำไมชื่อนี้ เธอถึงไม่เคยรู้จัก
"พี่อ้าย.. เค้าก็เป็นลูกค้าที่ร้านนั่นแหล่ะ" มิวตอบส่งๆ ไป แล้วก็เดินกลับเข้าห้องนอน
“มิว!! แกบอกจะไปส่งชั้นไม่ใช่รึไง ทำไมแกหนีไปนอนแบบนี้” วรรณณษาตะโกนเรียก แต่มินวดีไม่ตอบ เธอจึงเปิดประตูเข้าไป แล้วก็เจอมินวดี นอนหลับตานิ่ง ๆ อยู่บนที่นอน “เป็นอะไรไปน๊า หรือจะไม่สบาย ก่อนหน้านี้ยังดี ๆ อยู่นี่นา” วรรณคิดในใจ
“มิว .. แกไม่สบายหรือเปล่า” มินวดียังนอนเงียบ
“อ๊ะ ๆ แกไม่ตอบ ชั้นจะไม่ถาม งั้นชั้นนอนด้วยนะ” วรรณณาพูดจบก็สอดตัวไปนอนซุกข้าง ๆ มินวดีทันที เธอรู้สึกว่า มินวดีเกร็งตัวใส่เธอ
“โกรธอะไรชั้นหรอแก ? ถ้าแกไม่ตอบชั้นจะกอดแล้วนะ” พูดจบประโยคก็ยังไร้เสียงตอบกลับมา วรรณณษาก็กอดหมับเข้าที่เอวคอดกิ่วของเพื่อนสาวในทันที มินวดีไม่อยู่นิ่งเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว เธอจับมือของวรรณณษามากุมไว้ แล้วรอดูท่าทีจากเพื่อนยัยหนูวรรณ ทำไม .. ยัยหนูวรรณนิ่งไป มินวดี ค่อย ๆ ขยับตัวหันกลับมา พบว่ายัยหนูวรรณหลับไปเสียแล้ว
“มาถึงขั้นนี้ล่ะ ชั้นขอนอนกอดแก เป็นกำไรชีวิตแล้วกันนะ ยัยคุณหนู” ว่าแล้วมินวดีก็หลับไปอย่างเป็นสุข ผิดกับอารมณ์ก่อนหน้านี้ลิบลับ

..
..

มินวดีกำลังเตรียมตัวขึ้นร้องเพลง ที่ร้าน Take a break By Rawanda ของพี่อ้าย ตาก็เหลือบไปดูว่า ยัยคุณหนูกำลังทำอะไรอยู่ แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิด ยัยคุณหนูต้องชอบร้านของพี่อ้าย เพราะร้านนี้ถูกออกแบบมาให้เป็น Coffee Shop ในช่วงสาย ๆ ของวัน และเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน จาก Coffee Shop บรรยากาศอบอุ่น จะกลายเป็น Pub & Restaurant ที่บรรยากาศดีไม่แพ้กัน

พี่อ้าย ระวันดาเป็นลูกค้าประจำที่ร้าน IN Love Pub & Restaurant พี่อ้ายชวนให้เธอมาร้องเพลงที่ร้านให้ ครั้งแรก ๆ เธอก็ตั้งป้อมที่จะปฏิเสธ จริงๆ เหตุผลง่าย ๆ ของเธอก็คือ เธอรู้สึกว่า สายตาที่พี่อ้ายมีให้กับเธอนี่แหล่ะ อันที่จริง เธอออกจะเคยชินเสียแล้ว กับสายตาบรรดาแฟนคลับของเธอ แต่เธอทำใจให้ชินกับสายตาพี่อ้ายไม่ได้เสียที จนวันหนึ่งที่เธอได้ไปดูสถานที่ตั้งร้าน Take a break By Rawanda ของพี่อ้าย เธอก็เกิดอาการหลงรักร้าน ๆ นี้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น แล้วยังจะได้รับข้อเสนอที่ว่า เธอสามารถไปฝึกเป็น บาริสต้าที่ร้านของพี่อ้ายได้ทุกเวลานั่นอีก ที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจได้ไม่ยากเย็นนัก

“เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน ... เสียงร้องจากมินวดี สะกดลูกค้าภายในร้านให้นั่งดิ่งดั่งต้องมนต์ ไม่เว้นแม้แต่วรรณณณษา ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมานั่งฟังมินวดีร้องเพลง แต่ทำไมคราวนี้เธอถึงได้รู้สึกว่ามันต่างออกไป แล้วยังจะสายตาที่มินวดีคอยส่งมานั่นอีก .. ก็ไม่เคยเปิดเผยไป ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ... หากเป็นใครไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้อาจบอกไป แต่เป็นเธอที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้งคอยชั่งใจ ... ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ) ” เท่าที่วรรณณษานั่งสังเกต เธอคิดว่าเธอเห็นสายตาประหลาด ๆ ถูกส่งออกมาจากพี่อ้ายส่งตรงไปถึงเพื่อนของเธอ แต่เธอก็ไม่เข้าใจนักว่ามันหมายว่า อย่างไร?

เมื่อมินวดีร้องเพลงจบ พี่อ้ายก็ได้กล่าวเปิดร้านอย่างเป็นทางการ และแนะนำเกี่ยวกับร้านของเธอ และไม่ลืมแนะนำวงดนตรีของมินวดีให้ลูกค้าที่ร้านรู้จัก พร้อมทั้ง แจ้งโปรโมชั่นพิเศษสำหรับวันนี้คือ มีเครื่องดื่มแจกฟรี ตลอดทั้งคืน พี่อ้ายร่วมร้องเพลงกับมินวดีด้วย และตลอดการร้องเพลงครั้งนี้ วรรณณษามั่นใจว่า เธอเห็นสายตาที่พี่อ้ายพยายามส่งถึงเพื่อนเธอ อยู่ตลอด แต่ดูเหมือนเพื่อนของเธอจะไม่ได้มีท่าทีรับรู้อะไร แต่ทำไม .. เธอถึงรู้สึกไม่ชอบใจกับความรู้สึกตัวเองในตอนนี้เอาซะเลย

“ยัยคุณหนู จะอยู่ต่อ หรือจะกลับกันเลยดีล่ะ” มินวดีถาม หลังจากเธอร้องเพลงเสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมานั่งกับวรรณณษา
“แล้วแต่แก ละกัน ชั้นยังไงก็ได้ แกเหนื่อยรึยังล่ะ เดี๋ยวต้องไปร้านน้องมี่ มั้ย?”
“น่าจะไม่ต้องแล้วมั้ง ไม่เห็นโทรมาตามนี่นา”
“แล้วคุณนักร้องเสียงใส จะพักซักหน่อยมั้ยล่ะ”
“งั้น นั่งเล่นที่ร้านพี่อ้ายซักพัก ค่อยกลับล่ะกัน” มินวดีสรุป และกำลังเรียกบริกรมารับออเดอร์

“สวัสดีคะ น้องวรรณ ใช่มั้ยคะ ชอบมั้ย บรรยากาศแบบนี้” ระวันดาทัก
“สวัสดีคะ พี่อ้าย ขออนุญาตเรียกตาม มิวนะคะ ชอบซิคะ พี่อ้ายรู้มั้ยคะเนี่ยว่า วรรณฝันอยากมีร้านแบบนี้มานานล่ะคะ”
“มิวบอกแล้วไงคะพี่อ้าย ว่าใครๆ ต้องหลงรักร้านนี้”
“ไม่อย่างนั้น มิวคงไม่ยอมมาร้องไห้ที่ร้านพี่ ใช่มั้ยล่ะ” ระวันดาตัดพ้อ
“น้องวรรณคะ ถ้าชอบแบบนี้ อย่าลืม แวะมาบ่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวพี่ให้ส่วนลดไว้เป็นพิเศษนะจ๊ะ พี่ขอตัวไปดูแลแขกคนอื่น ๆ ก่อนนะคะ” ระวันดาก็ขอตัวแยกไป วรรณณษาคิดว่า เธอเห็นแววตาเศร้า ๆ ของพี่อ้าย

“มิว.. ถามหน่อยดิ่ อยากรู้อ่ะ มีอะไรกับพี่อ้ายหรือเปล่า” วรรณณษาเริ่มต้นตั้งคำถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“มีอะไรกับพี่อ้าย มันแปลว่า อะไร ล่ะ ?” มินวดี ไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นถามกลับ
“ไม่รู้ซิ ชั้นรู้สึกว่า พี่อ้ายเค้าส่งสายตาแปลก ๆ ให้แกตลอดเวลาเลยล่ะ”
“แหม .. ทีแบบนี้ล่ะทำเป็น เซ้นส์ดีขึ้นมาเชียวนะ” มินวดีแหย่กลับ “ทีเวลาเราส่งสายตาแปลก ๆ ไปให้ทำไมไม่รู้ตัวบ้างน๊า” มินวดีคิดต่อในใจ
“กลับบ้านเถอะ ยัยคุณหนู ชั้นขี้เกียจฟังป้าอุ่นบ่น ที่พาไปแกไปส่งที่บ้านผิดเวลา” มินวดีตัดบทซะดื้อ ๆ
“แหม เปลี่ยนเรื่องไวเชียวนะแก ไม่ตอบก็ไม่ตอบ ไม่อยากรู้ก็ได้” วรรณณษา บ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ยอมกลับบ้านเพราะจริงๆ นี่ก็เลยเวลากลับบ้านของเธอมานานล่ะ

“ตรู๊ด ตรู๊ด .. ตรู๊ด ตรู๊ด” เสียงโทรศัพท์มือถือของวรรณณษาดังขึ้น ระหว่างทางกลับบ้าน
“ใครกันนะโทรมาเอาป่านนี้ “ มินวดีถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่โชว์เบอร์ด้วยล่ะ งั้นเดี๋ยวลองรับสายก่อนล่ะกัน“ วรรณณษาตอบ
“สวัสดีคะ” วรรณณษารับสาย
“คุณวรรณ นันขอโทษที่โทรมารบกวนยามดึกแบบนี้ เข้านอนรึยังคะ”
“วรรณก็นึกว่าใคร ยังไม่เข้านอนหรอกคะ เพราะตอนนี้วรรณยังไม่ถึงบ้าน คุณนันมีธุระอะไรกับวรรณรึเปล่า โทรมาซะดึกเชียว”
“นัน คิดถึง ... ก็เลยอยากโทรหาหน่ะคะ” นันทิยาอ้อนมาตามสาย
“เพิ่งเจอกันไปเมื่อเช้าเนี่ยนะคะ คิดถึง” วรรณณษายิ้ม แล้วกล่าวย้อนกลับไป และเธอก็รู้สึกว่า รถเบรคกระทันหัน
“มิว เป็นอะไร รึเปล่า หยุดรถทำไม” วรรณณษาตกใจรีบหันไปถามมินวดี ในทันที
“ปะ .. เปล่า ไม่มีอะไร มะ .. แมววิ่งตัดหน้ารถหน่ะ” มินวดีตอบเสียงสั่น ๆ
“คุณนัน วรรณขอตัวก่อนนะคะ”
“ราตรีสวัสดิ์ คะ คุณวรรณ ฝันถึงนันด้วยนะคะ”
“ขอบคุณคะ ราตรีสวัสดิ์คะ” วรรณณษาวางสายในที่สุด

“มิว แกเป็นอะไร ขับรถไหวมั้ย มาๆ ชั้นขับแทนแกเอง”
“ไม่เป็นไร ชั้นขับได้ .. ตกลงใครโทรหาแก?”
“อ๋อ คุณนัน ที่ชั้นเล่าให้แกฟังไง โทรมาบอกว่า คิดถึง ตลกมั้ยแก มีผู้หญิงมาบอกว่า คิดถึงชั้นอะ” วรรณณษาตอบยาวเหยียด โดยไม่รู้ว่า ประโยคที่ตัวเองพูดออกนั้นได้ทำร้ายใจใครบางคนไปเรียบร้อยแล้ว
“งั้นหรอ .. มีผู้หญิงมาบอกคิดถึงแก มันเป็นเรื่องตลก .. อย่างนั้นหรอแก” มินวดีถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย จนถึงบ้านของวรรณณษา
“ชั้นไม่เข้าไป นะ แกก็รีบเข้านอนล่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้านี่” มินวดี บอกด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าค่าคุณเพื่อนบังเกิดเกล้า .. ขอบใจนะ ที่มาส่ง ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะจ๊ะ เพื่อนเลิฟ” พูดจบ วรรณณษาก็ลงจากรถ ยืนมองมินวดีขับรถออกไปอย่างช้า ๆ

วรรณณษาได้แต่คิดสงสัย .. เพื่อนของเธอเป็นอะไร อะไรที่ทำให้เพื่อนของเธอนิ่งเงียบตลอดทาง เธอเผลอพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ ... จริงๆ อาการเงียบของมินวดี เกิดขึ้นได้บ่อย แต่ไม่เคยเกิดขึ้นระหว่างเธอกับมินวดีต่างหากล่ะ วันนี้วันเดียว มินวดีเงียบไป ถึง 2 รอบ วรรณณษาค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจึงนึกขึ้นมาได้ว่า มินวดีมักจะเงียบไปทุกครั้งที่เธอพูดถึงความรักของผู้หญิงกับผู้หญิง “นึกออกล่ะ ... รึว่ายัยมิวจะเป็นเลสเบี้ยน??” “ได้เวลาเป็นนักสืบ อีกแล้วซิเรา” วรรณณษายิ้มให้กับความคิดตัวเอง แล้วหลับไป

-----------------
-----------------

ช่วงนี้ยังเป็นช่วงเล่าเรื่องตัวละครอยู่นะคะ ว่า ชีวิตของใครเป็นยังไงบ้าง ตอนหน้า จะเล่าเรื่องของ "นัน" บ้างนะคะ

เขียนไปอีกซักพัก จะให้ช่วยเลือกคู่ ค่ะ

Create Date : 16 มีนาคม 2554

Last Update : 16 มีนาคม 2554 14:47:21 น.

10 comments

Counter : 4808 Pageviews.

มาเจิมก่อนคะ เด่ว ขอซี เคลียร์งานแป๊บนะคะ
แล้วจะตามมาอ่านคะ

โดย: ck_naka

วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:15:15:50 น.

อ่านจบแล้ว และยังทิ้งข้อสงสัยไว้เช่นเคย

โดย: littlepup

วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:17:37:24 น.

มิว ขา คิดในใจบ่อยจังนะคะ
แหม มีกอดเป็นกำไรชีวิตด้วยนะคะ คุณแอร์

ขอ ซื้อ ประโยคนี้นะคะ จะได้เอาไปประยุกต์ใช้คะ

ซี ว่า มิวเนี่ยต้องดูห้าว ๆ นิด ๆ แน่เลย เพราะถ้ามีแฟนคลับตามกรี๊ดเนี่ย (

)

ยังไงซี ก็ ยังขอโหวต ซี มิวคะ

(เจ้าของ Blog ยังไม่ได้เปิดให้โหวตนะคะ คุณซีเอ๋ย)

รีบมาอัพต่อนะคะ

โดย: ck_naka

วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:17:56:41 น.

ต้องรอตอนต่อไปไงคะ

เรียกว่าเป็นวิธี ทรมาน คนอ่าน ของนักเขียนแอร์คะ

โดย: ck_naka

วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:17:59:20 น.

เจ้าโบว์ - นี่เคลียร์ที่สุดแล้ว ไม่งั้น นิยายพี่จะน่าติดตามรึ ?? ถ้ามันง่ายๆๆ ไปโม๊ด เนี่ย

คุณซี - แหมมม การได้กอดคนที่เราแอบรัก มันเป็นกำไรชีวิตนะคะ