Bloggang.com : ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว : บทที่ 6

บทที่ 6 - ย่ำอยู่กับที่ (จบ)

บทที่ 6 ย่ำอยู่กับที่ (ต่อ)

การได้พบกับระวันดาอีกครั้ง มันทำให้นันทิยารู้ว่า ที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืม พี่นางฟ้าได้เลย ที่เธอเคยคิดว่า วรรณณษาคือคนที่เธอรอคอย มันผิดใช่มั้ย ?? นันทิยาเดินหาระวันดาไปจนถึงด้านหลังร้าน และได้เจอระวันดาสมใจ
“ถ้าพี่อ้ายพอจะมีเวลา นันขออธิบายได้มั้ยค่ะ” นันทิยากล่าวเสียงเรียบ ๆ นั่นทำให้คนที่กำลังทำเหมือน ยุ่ง เงยหน้าขึ้นมาสบตา
“อธิบาย ?? อธิบายเรื่องอะไรกันค่ะ เรามีเรื่องที่ต้องอธิบายกันด้วยหรือค่ะ” พูดจบ ระวันดาก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องพักด้านหลังในทันที ที่ๆ นันทิยาไม่สามารถตามเข้าไปได้ เธอจึงเดินคอตกกลับไปที่โต๊ะ ที่มีวรรณณษานั่งอยู่

“คุณนัน .. เป็นอะไรหรือเปล่า ค่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” วรรณณษาร้องทักทันทีที่เห็นหน้าของนันทิยา เธอไม่เคยเห็นนันทิยาในลักษณะแบบนี้มาก่อน
“เปล่า ค่ะเปล่า” นันทิยาปฏิเสธ แต่ภายใต้ท่าทีอ่อนล้านั้น ก็ไม่ได้รอดไปจากสายตาของคนที่นั่งตรงข้ามได้เลย
“มีอะไร ไม่สบายใจ คุณนันคุยกับวรรณได้นะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่นันไม่เป็นอะไร คุณวรรณรู้จักพี่นาง .. เอ๊ย พี่อ้ายได้ยังไงค่ะ” ใช่แล้ว เรื่องนี้ตะหากคือเรื่องที่เธออยากจะรู้
“จริง ๆ วรรณไม่ได้เป็นคนรู้จักร้านนี้เองหรอกค่ะ มิวตะหากล่ะค่ะ” วรรณณษาเริ่มต้น
“วรรณมาที่นี่ครั้งแรก ก็วันเปิดตัว ส่วนของ Pub & Restaurant แล้วล่ะ เพราะตอนที่พี่อ้ายเปิดร้านใหม่ ๆ พี่อ้ายทำแค่ Coffee shop ค่ะ บอกแค่ว่า ยังไม่พร้อมจะเปิดร้านช่วงกลางคืนด้วย จนอะไรลงตัว ถึงได้เปิด เป็น Pub & Restaurant แบบนี้แหล่ะคะ”
“ร้านพี่อ้ายคนเดียวเลยหรือค่ะ หรือว่า ลงทุนกับเพื่อน” นันทิยาถามหยั่งเชิง
“เท่าที่มิวเล่าให้ฟังมา ก็มีแค่พี่อ้ายคนเดียว รู้มั้ยค่ะคุณนันว่าวรรณอยากเก่งแบบพี่อ้าย วรรณก็ได้แต่สงสัยนะค่ะว่า ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีความสามารถรอบด้านขนาดนี้” วรรณณษาพูดถึง ระวันดาอย่างชื่นชม
“คุณนัน ต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าพี่อ้าย เป็นครูสอนร้องเพลง และเป็นนักแต่งเพลงด้วยนะค่ะ”
“ค่ะ “ นันทิยาได้แต่ตอบรับเงียบ ๆ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ระวันดาก็ยังเป็นคนเก่งเสมอซินะ มีอะไรมั้ยนะที่ผู้หญิงคนนี้ทำไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ ป่านนี้แล้วเธอจะมีใครหรือยังนะ “คิดถึ

..
..

“พี่อ้ายยยยย .. นันทำได้แล้วววววว !!” นันทิยาตะโกนเสียงดังลั่น
“เฮ้ย .. ไอ้นัน ให้มันน้อย ๆ หน่อย วันแรกก็ทำตัวเด่นดังเลยนะแก” เจี๊ยบรีบตะครุบปากนันทิยาในทันที ใช่แล้วเจี๊ยบกลัวคนรอบข้างจะแตกตื่นไปมากกว่านี้ นันทิยาเล่นตะโกนขึ้นมากลางบอร์ดประกาศผลสอบ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย คนมันดีใจนี่หว่า”
“แก เห็นหน้าคนที่เค้าไม่สมหวังมั้ยล่ะว่ะ ข้ากลัวแกโดนเหยียบก่อนจะได้เข้าไปเรียนรั้วเดียวกับพี่นางฟ้าว่ะ”
“คืนนี้เจอกันนะเว๊ย พ่อข้าบอกจะพาไปเลี้ยง ตอนนี้ข้าขอไปบอกข่าวดี พี่นางฟ้าก่อน”

..
..

“พี่อ้าย ๆๆๆ นันสอบติดแล้ว นันจะได้ไปอยู่ใกล้ ๆ พี่อ้ายแล้ว” นันทิยาจับมือระวันดาไว้พร้อมกับกระโดดไปมา
“ดีใจด้วยนะจ๊ะน้องใหม่ เลิกกระโดดได้แล้วอายเค้า เห็นมั้ยนี่” ระวันดายิ้มหวานให้
“ก็นันดีใจนี่ !! คืนนี้พี่อ้าย ไปฉลองด้วยกัน นะค่ะ”
“ไปค่ะไป วันสำคัญของนัน ยังไงพี่ก็ต้องไปใช่มั้ยจ๊ะ” ระวันดาดีใจจริง ๆ ที่จะได้เจอนันทิยาบ่อย ๆ เหมือนเมื่อก่อนซะที ใช่ว่าจะมีแต่นันทิยาที่รอคอยวันนี้ เธอก็รออย่างใจจดจ่อด้วยเช่นกัน
“งั้นเดี๋ยว นันไปรับที่บ้าน อย่าลืมแต่งตัวสวย ๆ น๊า”

..
..

ปี๊น ๆ เสียงแตรเบา ๆ จากเจ้ารถมินิคูเปอร์คันเล็ก เตือนให้ระวันดารู้ว่า นันทิยามาถึงแล้ว
"รถใหม่หรือค่ะ" ระวันดาถามในประโยคแรก พลางส่งยิ้มหวานให้กับคนข้างกาย
"คุณพ่อให้เป็นรางวัลที่สอบได้ค่ะ ต่อไปนี้ นันจะเป็นคนรับส่งพี่อ้าย เอง" นันทิยาคุยโว และเสนอตัวในทันที
"ไปกันเถอะ ป่านนี้คนอื่นเค้าไปรอกันหมดล่ะ" นันทิยาวิ่งไปเปิดประตูรถให้ นางฟ้าของเธอขึ้นไปนั่ง และรีบวิ่งกระวีกระวาด พารถคู่ใจไปยังร้านที่มีทุกคน รออยู่

"นันมาแล้ว!!!" นันทิยาส่งเสียงดังมาก่อนตัว พร้อมกับจูงระวันดาเข้าไปในงานด้วย เธอแนะนำระวันดากับพ่อ แม่ และพี่ชายของเธอ และจากนั้นปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น นันทิยากลายเป็นดาวเด่นประจำงานไปแล้ว เพราะใคร ๆ ต่างก็พากันเข้ามาแสดงความยินดีกับเธอ และไม่วายที่จะปรายสายตามาที่ระวันดา ด้วยสายตาที่อยากรู้ อยากเห็น แต่นันทิยาก็ไม่ได้แนะนำ หรือพูดอะไร เพียงแค่จับมือระวันดาเอาไว้เท่านั้น

"พี่อ้าย นันว่าเราหนีออกไปนั่งเล่นกัน สองคนดีกว่า" พูดจบ นันทิยาก็คว้าข้อมือเล็กของระวันดา หายออกไปจากปาร์ตี้ในทันที
"นัน .. หนีออกมาแบบนี้เดี๋ยวก็โดนดุหรอก" ระวันดาปราม
"ก็ นันแค่อยากอยู่ตามลำพังกับพี่อ้ายบ้างนี่นา เราไม่ได้เจอกันมานานเท่าไหร่แล้ว พี่อ้ายรู้มั้ย" นันทิยาโอดโอย เธอก็ไม่ได้พาระวันดาไปไหนไกล แค่ปลีกตัวจากในร้านยุ่งเหยิงออกมาบริเวณสวนหย่อมด้านหลังเท่านั้นเอง

"พี่อ้าย เห็นร้านนี้มั้ย รู้ป่ะ มันเป็นความฝันของนันเลยนะ ที่อยากมีร้านเล็ก ๆ บรรยากาศแบบนี้หน่ะ" นันทิยาเริ่มพูดถึงความฝันของตัวเองให้ระวันดาฟัง
"อ้อ .. ใช่ พี่ก็สังเกตอยู่นะ ว่า ร้านนี้เค้าตกแต่งได้เก๋ดีจริง"
"แต่พ่อกับแม่ ไม่สนับสนุนมาก ๆ พ่อบอกว่า มันไม่คุ้ม จะเปิดทั้งทีต้องใหญ่ ๆ แม่ยิ่งแล้วใหญ่ แม่บอกว่า เสียเวลาทำมาหากิน"
"ผู้ใหญ่ อย่างพ่อแม่ของนัน ท่านต้องคิดแบบนั้นถูกแล้วล่ะ"
"ในเมื่อพ่อแม่ มีเงินตั้งมากมาย ทำไมจะต้องมาคิดเล็ก คิดน้อยกับร้านอาหารในฝันล่ะพี่อ้าย" นันทิยาได้แต่โต้แย้ง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า ธุรกิจชิปปิ้งที่พ่อและแม่ของเธอเป็นเจ้าของนั้น ทำรายได้มหาศาลเพียงใด เธอคิดว่า การได้ทำอะไรที่ตัวเองฝัน มันเป็นความสุขที่เงินก็ซื้อไม่ได้
"ไม่เป็นไรนะค่ะ ตอนนี้เรามีหน้าที่ ไล่ตามความฝันนี่นา วันหนึ่งข้างหน้า พี่เชื่อว่า นันจะทำได้ตามที่ใจฝันเอาไว้นะค่ะ ไม่เอาล่ะ ไม่คิดมาก กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ" ระวันดากล่อมเด็กน้อยในสังกัด และพาตัวกลับเข้าไปในงาน ที่ตอนนี้กำลังตามหาตัวเจ้าของงานกันจ้าละหวั่น

..
..

ภาพที่ใคร ๆ เห็นจนชินตาก็คือ สาวเท่ห์หน้าใสผมสั้นใบหน้าคมคาย เจ้าของแววตาอบอุ่น นั่งส่งยิ้มละไม ไปให้สาวสวยอีกคนที่ขณะนั้นกำลังยุ่งวุ่นวาย กับการซ้อมเชียร์ ใช่แล้ว นันทิยามีความสุขที่ได้นั่งรอ ระวันดาทำนั่น ทำนี่ เพราะภาพเหล่านี้ คือภาพที่เธอคุ้นเคย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ระวันดาก็ยังเป็นเจ้าแม่กิจกรรมเสมอ เธอเคยสงสัยอยู่บ่อยครั้ง ว่า ระวันดาเคยเบื่อ รึว่าเหนื่อยเป็นเหมือนใคร ๆ เขาบ้างมั้ยนะ

ในมุมกลับกัน ระวันดากลับคิดว่า เธอชอบที่จะเห็น คน ๆ นี้ นั่งอยู่ในระยะสายตา และทุกครั้งที่มองไปหาคน ๆ นี้ สิ่งที่เธอคุ้นเคยจะได้เห็นเสมอ ก็คือ รอยยิ้มละไม และแววตาอบอุ่น ได้เห็นทีไร ความเหนื่อยล้า ก็พลันหายหมด

"พี่อ้าย ... พี่อ้ายยย " นันทิยาส่งเสียงอ่อนแรงมาตามสายโทรศัพท์
"เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ ทำไมเสียงถึงได้แห้งแล้งขนาดนี้" ระวันดาปลุกปลอบไปตามสาย
"พี่อ้าย .. เดี๋ยวนันไปหาที่บ้าน แล้วเราไปไหนกันไกล ๆ ได้มั้ยค่ะ"
"ดึกแล้วนะค่ะ จะมายังไง พรุ่งนี้มีสอบด้วยนี่นา"
"พรุ่งนี้ไม่ทันแล้วล่ะพี่อ้าย เราต้องไปตอนนี้เท่านั้น"
"นัน .. ใจเย็น ๆ นะค่ะ เกิดอะไรขึ้นค่ะ” ระวันดาถามด้วยความตกใจ
"นัน!! ทำไมยังมานั่งอยู่ตรงนี้ พ่อบอกแล้วใช่มั้ยให้ไปเก็บของ ถ้าไม่เก็บก็ไปมันตัวเปล่า ๆ แบบนี้นี่แหล่ะ" เสียงคุณวิชัย พ่อของนันทิยาดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์
“คุณ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ให้คุณเอาลูกไป”
“ทำไมผมจะเอาลูกไปไม่ได้ คุณยังมีตานัท นั่นไง คุณอย่ามาห้ามเสียให้ยาก”
"พี่อ้าย .. พี่อ้าย ..ฮือ ฮือ นันไม่อยากไปกับพ่อ พี่อ้าย ... ” นันทิยาสะอึกสะอื้นมาตามสาย
“ตรู๊ด ตรู๊ด” สายหลุดไปเสียแล้ว ต่อให้ระวันดาพยายามกดเรียกกลับไปอีกครั้ง และอีกครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆ กลับมา เกิดอะไรขึ้นกับนันทิยากันแน่นะ เธอจะทำอย่างไรดี นันทิยาต้องรีบบินไปที่ไหน ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เธอได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา และสติสุดท้ายบอกกับเธอว่า เวลานี้เธอคงต้องไปที่สนามบิน .. “กุญแจรถ กระเป๋าตังค์ .. กุญแจรถอยู่ไหน?” ระวันดากำลังลนลาน

“อ้าย .. หนูจะไปไหนค่ะลูก” เสียงคุณนายแสงระวีเรียกถามมาจากห้องนั่งเล่น
“คุณแม่ .. หนูต้องไปสนามบินค่ะ .. คุณแม่เห็นกุญแจรถหนูมั้ยค่ะ“ ระวันดาตอบ พร้อมถามกลับเสียงสั่น
“หนูกำกุญแจ ไว้ในมือไงค่ะลูก เป็นแบบนี้หนูจะขับรถไปได้ยังไงกัน”
“คุณค่ะ คุณเอก” คุณแสงระวีเรียกหาสามี
“มีอะไรหรือคุณวี อ้าว .. ลูกอ้าย หนูจะไปไหน ”
“นี่แหล่ะค่ะ ที่เรียกหา ไปส่งลูก ที่สนามบินหน่อยซิคะคุณ”
“อ้อ ได้ซิได้ .. รีบใช่มั้ยลูกสาวพ่อ ป่ะๆ เดี๋ยวพ่อพาไปเอง” พูดจบ คุณเอกกวี ก็คว้ากุญแจรถในมือลูกสาวมาถือไว้ในทันที เกิดอะไรขึ้นกับแก้วตาดวงใจของเขากันนะ 20 ปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นลูกสาวเป็นแบบนี้มาก่อน
“เที่ยวบินกี่โมงล่ะลูก” คุณเอกกวีรถามเสียงอ่อนโยน
“หนูก็ไม่ทราบค่ะคุณพ่อ หนู...” ระวันดายังไม่หยุดกดโทรศัพท์มือถือในมือ แต่ก็ไม่มีสัญญาณใด ๆ ตอบกลับมา เกิดอะไรขึ้นกับนันทิยากันแน่นะ
“งั้นหนู คาดเบลท์ให้เรียบร้อย เดี๋ยวพ่อจัดการให้ เดี๋ยวเดียวถึง แน่นอน” คุณเอกกวีออกรถในทันที โชคไม่ดีที่เวลานี้ ถนนหน้าบ้านของเธอนั้นเต็มไปด้วยรถจำนวนมาก เพราะมีการปรับปรุงพื้นผิวถนนตลอดสาย ทำให้คุณเอกกวีไม่สามารถทำเวลาได้อย่างที่ได้บอกกับลูกสาวเอาไว้ ซึ่งเวลานี้ลูกสาวของเขาแทบจะนั่งไม่ติดแล้ว ทันทีที่ถึงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ เขาก็รีบปล่อยให้ลูกสาวลงจากรถในทันที
“เดี๋ยวพ่อเอารถไปจอด หนูไปหาเพื่อนนะ เดี๋ยวพ่อตามไป”
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”

..
..

“นัน ... นันอยู่ไหน ??” ระวันดา ได้แต่พะวักพะวง เกิดอะไรขึ้นกับนันทิยากันแน่ ทำไมต้องหนี ทำไมถึงต้องไม่อยากไปกับพ่อ เสียงที่ลอดเข้ามาในโทรศัพท์นั่นมันคืออะไร ??
“นันจะไปที่ไหนกัน .. เอ๊ะ หรือว่า ออสเตรเลีย??” ระวันดาจำได้ว่า นันทิยาไปที่นั่นบ่อยครั้ง คิดได้ดังนั้นแล้ว ระวันดาก็ออกแรงวิ่งอีกครั้ง และคำตอบที่เธอได้ ก็ทำให้เธอถึงกับหมดแรง เธอมาไม่ทัน ... นันทิยาไปแล้ว

และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ..ระวันดาก็ไม่เคยได้รับการติดต่อกลับมาจากนันทิยาอีกเลย แม้แต่ครั้งเดียว ...

Create Date : 19 เมษายน 2554

Last Update : 19 เมษายน 2554 13:02:52 น.

10 comments

Counter : 749 Pageviews.