ใจคอ Blog นี้จะเป็นของพี่แต่ผู้เดียวซะแล้ว

ไปแล้วค่ะ.... นายน้อย ได้ทานข้าวพูดคุยร่ำราด้วยความรู้สึกดีๆ วันนี้ก็ส่งดอกไม้ไปแสดงความยินดีถึง Head Office เค้าน่าจะมีความสุขค่ะ ได้งานเหมาะกับความสามารถ และ โอกาสที่รออยู่ยังมีอีกไกล แต่ตาเค้าเศร้ามากค่ะ อาจเพราะความรับผิดชอบที่แบกไว้มันทำให้เค้าเบื่อค่ะ ชีวิตก็เป็นเช่นนี้นะคะ มันอยู่ที่ว่าใครจะทำใจให้สุขได้มากกว่ากัน ทำอย่างไรถึงความเคร่งเครียดจึงจะแปร
เป็นความสุข&ความตื่นเต้นได้ ก็อยู่ที่เราแต่ผู้เดียว

พรุ่งนี้ หมอเองก็จะเดินทางไปญี่ปุ่นหลายวัน ไปอีกคน...

เราก็อยู่ของเรา สู้ไป ทำใจให้รับความเปลี่ยนแปลงให้ได้ นั่นดีที่สุดแล้วใช่ไหมคะ.....

ดีใจค่ะ ที่คุณรู้สึกสนุกกับชีวิต
ว่าแต่สาวน้อยคนนี้สวยจัง สวยได้ครึ่งนี้ก็ดีซิคะ

โลกธรรม 8 ที่คุณแป๋ว พูดถึงวันนี้โดนอย่างแรง ถ้าทำใจได้ตามนั้นคงมีความสงบในใจเยอะค่ะ

วันนี้ สิ่งที่เคยสงสัยก็ปรากฎชัดขึ้น หลังจากที่เพื่อนถูกจ้างออก นายน้อยถูกย้ายเข้าHead Office ก็ตาพี่บ้าง ถูกเรียกไปคุยให้รับตำแหน่งดูCooperate ฟังดูดี แต่ท่าทางเหมือนถูกแขวน เอาตัวไปเก็บอย่างไรก็ไม่รู้ค่ะ เสนอให้เค้าจ้างออกไปเลยจะไม่ยืดเยื้อกัน เค้าก็บอกเงินเดือนคุณจ่ายตามกม. คงไม่ง่าย เค้าคงจะบีบออกมากกว่า

อะไรมันจะเกิดก็คงต้องเกิด แต่มันเป็นความรู้สึกเบื่อมากกว่า เบื่อในผู้คน ยังดีที่นายน้อยโทรมาทุกวัน ยังมีคนเข้าใจ เท่านี้ก็พอ...

เดี๋ยวนี้เขาเล่นไม้นี้กับพี่พันทิพาหรือครับ เขาคงรู้ว่าพี่อยู่เฉยไม่ได้ เพราะวันๆมุ่งแต่ทำงาน คนแบบนี้มีสองวิธีคือโยนงานเข้าให้ทำมากๆเดี๋ยวไม่ไหวก็โบกมือลาเอง คำว่าไม่ไหว มันหมายถึงร่างกายไม่ไหว ให้ทำจนเครียด จนสุขภาพแย่ อีกวิธีคือแช่แข็ง ตัดอำนาจ เดี๋ยวก็เฉาเอง เดี๋ยวก็ลาออกไปเอง ข้อดีของวิธีที่สองคือเราทนไม่ไหวก็ลาออกไปเอง และสุขภาพก็ไม่แย่ ส่วนวิธีแรกถ้าทำงานจนป่วยมากจนหมอต้องบอกให้ออกงาน เขาก็ยังต้องจ่ายชดเชย ผมว่าวิธีที่สองวัดใจพี่ว่าจะทนได้สักกี่น้ำ ที่พี่แป๋วบอกเรื่องโลกธรรม๘น่ะมาถูกเวลาเลย ของสมมุติทั้งหลายที่เขายกให้พี่ยืม ถึงเวลาเขาก็เอากลับไป ใครจะฟูมฟายมากหรือน้อย มันก็อยู่ที่ว่าเรายึดเราถือว่ามันเป็นของเราแค่ไหน ยืมคำศัพท์ในปาฐากถาของอาจารย์เสกสรรค์ ประเสริฐกุล....มมังการ...ความยึดถือว่านี่คือของเรา....วางลงได้เมื่อไหร่ใจมันก็เป็นสุข
ผมมองอีกแง่หนึ่งคือ พี่ก็ทนอยู่ต่อไปเถอะครับ ถือเสียว่าช่วงนี้งานน้อย มารับโบนัสให้คุ้มกับที่อุตส่าห์ขยันมาตั้งนาน เขาเรียกมารับโบนัสหลังทำงานไปตั้งสิบหกปี
อยู่ไปเถอะครับ ให้เห็นว่าพี่อึด จนสุดท้ายเขาไม่คืนตำแหน่งให้ ก็จ้างพี่ออกได้....เกมนี้วัดกันยาวครับ
มีอะไรก็มานั่งเขียนบ่นในนี้ได้ จริงๆถ้าไม่มีพี่พันทิพามาคุย ผมก็ไม่ได้คุยกับใคร เคยแว๊บๆว่าปิดบล็อกดีไหม ปล่อยให้ร้างไปเลย จนพี่เข้ามานี่แหละครับ ถ้าไม่กลัวว่าใครจะเข้ามาอ่านเพราะบล็อกผมไม่ได้ให้อ่านเฉพาะเพื่อน....ระวังบอสใหญ่พี่จะเข้ามาอ่านนะ 55555

ขอบคุณมากค่ะ

มันทั้งเหนื่อยทั้งท้อค่ะ ใช้วิธีPsychoลูกน้องให้เป็นหอกข้างแคร่อีกด้วย วันนี้กลับเข้าห้องเร็ว ( พวกเค้าคงนึกไม่ถึง) เห็นลูกน้องคนหนึ่งกำลังค้นโต๊ะทำงาน ก็ถามเค้าไปว่าทำอะไร ลูกน้องตัวดี ก็ตอบว่าหาหนังสืออ่าน เราก็ถามว่าไม่มีงานอื่นทำรึ เค้าก็บอกอ่านฆ่าเวลาก่อนบ่ายโมง พี่ก็เลยบอกปรกตินิตยสารมีกองสูงอยู่บนหลังตู้ ซึ่งเค้าก็รู้ดี นั่นมันโต๊ะทำงานพี่ เค้าก็ไม่กล้ามองหน้าเราหรอกค่ะ พี่ว่าเค้ารู้ตัวดีว่าเจตนาคืออะไร มันเสียความรู้สึกนะคะ ถ้าเราไม่ได้ใจเค้า ในที่สุดเราก็อาจเสียลูกน้องเก่งๆไป รู้มานานแล้วว่าจะใช้มุขนี้กัน แต่ก็หวังว่าความรัก ความปรารถนาดี ที่เราให้ น่าจะทำให้เด็กมีRoyaltyกับเรา แต่เด็กคนนี้ฉลาด และ เข้าใจยากอยู่ นายน้อยเคยท้วงตอนจะรับแล้วว่า คนนี้เขาไม่OK แต่เราเห็นว่าเด็กเก่ง เพิ่งจบคงจะยังใส และ ปลูกฝังคุณธรรมกันได้ แต่ก็นั่นแหละค่ะ มันยังไม่ชัดซะทีเดียว ต้องรอดูกันต่อไป

ส่วนเรื่องตำแหน่งนายน้อยกับพี่เห็นตรงกันว่า โดนเก็บแน่ แต่พี่ไม่ได้คิดจะยึดติดอะไร หรอกค่ะ คนทำงานด้วยใจอย่างพี่งานบริหารจะไม่ถูกจริตเราเท่าไร พี่ชอบงานที่มีMovement ได้แก้ปัญหาเฉพาะหน้า วันมันจะเร็วดีค่ะ งานAdmin กับ Project นี่เป็นผลพลอยได้ของความรับผิดชอบมากกว่า แต่เค้าพูดซะเลิศเลอว่าศักยภาพเราทำได้ ก็อยากจะบอกว่าทุกวันนี้ก็ควบอยู่ทั้ง Project Admin แล้วก็ Operation ไอ้ที่ขอน่ะคืออิสระภาพไม่ใช่หัวโขน

ที่คิดก็คือ ยังต้องเลี้ยงแม่ จะทำอย่างไร ลำพังตัวเองจ้างออก ค่าหนังสือ กับ ค่ากาแฟก็ไม่เท่าไร อาจใช้ชีวิต เรียบง่ายอยู่ได้สบายๆ แต่แม่นี่ซิคะ ที่ทำให้ไปไหนไม่ได้

กำลังคิดว่าจะเรียนปรึกษา CEO เก่ากับนายใหญ่ที่คุมการเงิน เพราะทั้ง 2 ท่านเป็นผู้ที่เห็นคุณค่าเรา และ ก็โทรมากำชับว่าทุกอย่างให้พี่ดูแล จะบอกว่าหนูคงทำไม่สำเร็จแล้วค่ะ ขอให้จ้างออกเถอะค่ะ

ส่วนเรื่องใครจะมาเจอข้อเขียน ก็ช่างมันค่ะ ปรกติเป็นคนตรงมาก และ ชนเลย พี่เองไม่เหลือใจให้พวกเขาแล้ว ที่ทำเนี่ยเพราะมันเป็นอาชีพ แต่มันเป็นตำแหน่งที่อู้ฟู่ และ ภาพลักษณ์ดี ผลประโยชน์ก็เยอะ เป็นคนอื่นอาจตักตวงกันได้ และ ไม่มีก้างคอยขวาง

แล้วคุณล่ะ ชีวิตเป็นอย่างไร เจออะไรแบบนี้ไหม? หมอแกไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ถึงโทรมาฟังเราบ่นทุกวัน เมื่อคืนไปญี่ปุ่นแล้ว หลายวันกว่าจะกลับ ความปรารถนาดีของเรายังไม่สิ้นสุด ส่วนนายน้อยวันหนึ่งชีวิตเราคงต่าง และ ห่างไปเรื่อยๆ เค้าก็คงไปได้สวย เพราะสายงานใหม่ตรงกับความรู้ ความสามารถ ก็ดีใจค่ะ ที่แกหลุดออกจากตรงนี้ได้