(ตอนแรกว่าจะไม่ลงแบบนี้ เพราะเพิ่งคิดอีกแบบได้ แต่ถ้าจะลบแบบนี้ไปก็เสียดาย เมื่อคืนก่อนจะนอนอุตส่าห์นั่งเขียน)
การะเกด : คุณพี่! ขุนเรืองมาเจ้าค่ะ
พี่หมื่น : ขุนเรืองมา เจ้าดีใจเสียยิ่งกว่าเจอพี่เสียอีกหนา
การะเกด : ก็เขาเป็นคนหนึ่งที่ให้ม้าข้ามา
พี่หมื่น : คิดไว้ไม่ผิด ชีวิตเจ้าไม่มีม้านี่มันจะตายมั้ย
การะเกด : ตายเจ้าค่ะ เกมโอเวอร์
พี่หมื่น : อะไรคือเกมโอเวอร์
การะเกด : เกมโอเวอร์ คือ จบเห่เจ้าค่ะ ไปต่อไม่ได้
ขุนเรือง : คุยอะไรกันอยู่หรือ น่าสนุก
การะเกด : ขุนเรืองอยากมาตั้งวงคุยกันมั้ยเจ้าคะ
ขุนเรือง : ไม่ล่ะ ข้าเพียงแวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจเท่านั้น เจ้าคงไม่ถือสา
การะเกด : ไม่ถือสาเจ้าค่ะ ขุนเรืองมาบ่อยๆ ได้เลยนะเจ้าคะ
พี่หมื่น : ออเจ้า! พี่ยืนอยู่ตรงนี้หนา
การะเกด : แล้วไงเจ้าคะ ไม่เคยให้ม้าข้า ข้าไม่สนใจหรอก
พี่หมื่น : ถ้าไม่สนใจข้า ขอให้เกมโอเวอร์
การะเกด : ไม่มีทาง เพราะข้ามีม้า เยอะด้วย คนที่จะเกมโอเวอร์คือคุณพี่นั่นแหละค่ะ ข้าจะไปส่งขุนเรืองละ ครั้งหน้าเขาจะได้แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจให้ข้าใหม่ ส่วนคุณพี่ก็ดูแลตัวเองไปนะเจ้าคะ คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง
พี่หมื่น : สักวันข้าจะชนะเจ้าให้ได้
การะเกด : ไม่มีทางและไม่มีวันเจ้าค่ะ คุณพี่อ่านปากข้านะเจ้าคะ ไม่มีวันเจ้าค่ะ ข้าจะชนะคุณพี่ไปจนวันตาย
พี่หมื่น : อย่าให้ถึงทีข้าบ้างก็แล้วกันการะเกด
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
