Bloggang.com : Kim-Ha - loVe-loVe ตอนที่ 31

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

loVe-loVe ตอนที่ 31

โรสปิดไฟภายในห้องนอนแล้ว และเป็นจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงเคาะประตู จึงเอื้อมไปเปิดในความมืดสลัว คิดว่าเป็นน้องสาวและตั้งใจจะไล่กลับไปนอนในทันที

"อะไรอีกล่ะลี่?" หญิงสาวเอามือปิดปากหาว แต่แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใคร

เวรุตยิ้มกว้าง แทรกตัวเข้าภายในก่อนที่ประตูจะปิดตัวลง แล้วกดล็อคซ้ำ

"เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ" โรสพูดเสียงต่ำ ดันอกชายหนุ่มจนหลังชนประตู

"พี่โรส หลับหรือยังคะ" เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงลิลลี่ ทำเอาโรสตกใจแทบแย่ หากแต่ยังไม่ทันตอบ ชายหนุ่มกลับประคองใบหน้าเธอเข้าจูบ

"บ้าที่สุดเลย ทำอย่างนี้ได้ยังไง" โรสทุบอกกว้างอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธ หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าลิลลี่จากไปแล้ว เวรุตกุมข้อมือเล็กทั้งสองข้าง แล้วเดินต้อนจนเธอล้มหงายลงบนที่นอน

"ปล่อยนะ!" หญิงสาวออกคำสั่ง

"ปล่อยก็ได้" เวรุตว่าพลางเลื่อนมือไปปลดสายรัดเสื้อคลุมออก แล้วเคลื่อนไหวฝ่ามือเข้าสัมผัสแผ่นหลังผ่านชุดนอนเนื้อผ้าเรียบลื่นส่งร่างบอบบางเข้าแนบชิดอกกว้าง ขณะที่เขาซุกไซ้ไปที่ซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นสบู่

"คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ" โรสพยายามผลักไหล่เขาออก เท่าที่กำลังจะเหลืออยู่ ชายหนุ่มขยับขึ้นมองสบตาคู่สวย ราวกับจะสะกดเธอให้หยุดนิ่ง

"แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะ" เวรุตขยับลงจูบริมฝีบางแผ่วเบา หยอกเย้าแล้วแปรเปลี่ยนเป็นยั่วยวนระคนอ่อนหวานให้ความรู้สึกอบอุ่นหวั่นไหวไปกับสัมผัส

โรสขยับแขนขึ้นโอบรอบคอชายหนุ่มราวต้องมนต์เสน่หา รู้ว่าเธอจะต้องเสียใจกับการกระทำในค่ำคืนนี้ หากแต่ความรู้สึกในห้วงเวลานี้บอกว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยง ในขณะที่เวรุตนั้นมั่นใจเป็นเท่าทวีว่าเขาและโรสเกิดมาคู่กัน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาคงไม่มีวันแยกจากเธอไปได้

ลิลลี่นอนพลิกตัวกระสับกระส่าย คิดว่าตนคงไม่ได้ดูละครก็เลยทำให้นอนไม่หลับ ครั้นพอมองนาฬิกาจึงรู้ว่าละครจบไปตั้งนานแล้ว และทำให้คิดต่อไปอีกว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆ นั่งทำอะไรอยู่ข้างล่าง เขาน่าจะขึ้นมาตั้งนานแล้ว

"หรือจะตกบันได?" หญิงสาวพูดกับตัวเองแล้วก็นึกห่วงขึ้นมา จึงรีบออกจากห้อง แต่พอไปถึงราวระเบียง กลับเห็นเขาค่อยๆ คลำทางขึ้นมาจากเชิงบันไดด้านล่าง

ลิลลี่ยืนดูเงียบๆ จนกระทั่งเห็นเขาก้าวไม่พ้นขอบขั้นบันไดและเกือบตก โชคดีที่คว้าราวไว้ทัน หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดปาก มิฉะนั้นเขาต้องรู้แน่ว่าเธอแอบดูอยู่

วินระวีเดินขึ้นมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วตรงไปจนถึงผนังด้านใน เขาค่อยๆ คลำทางเดินไปเรื่อยๆ จนฝ่ามือเคลื่อนมาถึงหน้าประตูห้องลิลลี่ เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ คิดว่าหญิงสาวคงกำลังหลับฝันดี โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังจับจ้องเขาทุกอิริยาบท ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วค่อยๆ เดินต่อไปยังห้องของตน

ลิลลี่คิดว่าเธอคงทำให้เขาไม่สบายใจ ทั้งที่เรื่องเมื่อหัวค่ำ มันก็แค่อุบัติเหตุ เขาคงไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอเป็นแน่ จึงตัดสินใจว่าเธอจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น และทำดีกับเขาเหมือนเดิม เพราะเขาดูน่าสงสารออกจะตายไป

เวรุตตื่นมาไม่พบโรสตั้งแต่เช้า คิดว่าเธอคงอาบน้ำแต่งตัวลงไปรอข้างล่างแล้ว หากแต่นั่งดื่มกาแฟอยู่ครู่ใหญ่ก็ยังไม่เห็นตัว

"ลี่เห็นโรสบ้างหรือเปล่า นี่ผมจะสายแล้วนะ" เวรุตเอ่ยทักเมื่อเห็นลิลลี่เดินผ่านมาพอดี

"พี่โรสไปหัวหินตั้งแต่เช้ามืดแล้วนี่คะ ลี่นึกว่าคุณรู้แล้วซะอีก"

"เปล่านี่ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง"

"เห็นว่าจะไปสองอาทิตย์ค่ะ"

ลิลลี่มองหน้าชายหนุ่ม นึกชั่งใจเกี่ยวกับรูปที่เห็นเมื่อคืน ก่อนจะแกล้งพูดแหย่ออกไปเพื่อดูปฏิกิริยาเขา

"ดีเหมือนกันนะคะ เทวินทร์จะได้ไม่มารบกวนใจคุณอีก หรือคุณอาจจะอยากให้เขามาก็ได้"

"โรสไม่อยู่แล้ว เขาคงไม่อยากมาที่นี่หรอก" เวรุตว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย ที่โรสไปโดยไม่บอกเขาซักคำ หากแต่ลิลลี่กลับเข้าใจผิดไปกันใหญ่

"ผมต้องรีบไปแล้ว เย็นนี้ไม่ต้องรอทานข้าวนะ ผมมีนัดกับลูกค้า" เวรุตบอกกล่าวก่อนจะคว้ากุญแจรถออกไปทันที

ลิลลี่ขบริมฝีปาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับชีวิตต่อจากนี้ เวรุตดีพร้อมทุกอย่างแต่เธอจะทนใช้ชีวิตอยู่กับคนที่มีใจให้เพศเดียวกันได้อย่างไร แถมที่ปรึกษาที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็มาชิ่งหนีไปเสียเมื่อตอนเธอรู้ความจริงเข้าพอดี ลิลลี่มองขึ้นไปชั้นบน ไม่แน่ใจว่าคนบนนั้นจะเป็นที่พึ่งที่ดีได้ในเรื่องนี้ แต่เขาน่าจะรู้จักเวรุตดีกว่าใครๆ

ลิลลี่เคาะประตูห้องเมื่อเห็นว่าสายแล้ว แต่วินระวียังไม่ยอมออกจากห้องนอน หญิงสาวเปิดเข้าไปเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ มองไปรอบๆ ห้องมืดสลัวด้วยม่านทึบปิดไว้รอบทิศ

"อยู่ได้ยังไงนะแบบนี้" ลิลลี่บ่นพึมพำ แล้วรูดม่านออก เปิดประตูระเบียงเพื่อให้อากาศบริสุทธิ์ผ่านเข้ามา ก่อนจะหันไปจัดการกับผ้าห่มบนเตียง ขณะกำลังง่วนอยู่นั้น หัวใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินตัวเปล่าออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวรีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้า ขณะที่เขาหันรีหันขวางควานหาเสื้อผ้าในตู้ แล้วค่อยๆ ย่องไปทางประตูที่เปิดทิ้งไว้ แต่เท้าเจ้ากรรมดันไปเตะถูกขอบประตูเข้า

"ใครน่ะ?" วินระวีหันตามเสียงทันที หญิงสาวจึงแกล้งเคาะประตูที่เปิดอยู่แล้ว

"ลี่เองค่ะ เข้าไปได้ไหมคะ" ลิลลี่หลับตาปี๋กลัวว่าเขาจะสงสัย

"อย่าเพิ่งเข้ามานะ ผมแต่งตัวอยู่" วินระวีตอบกลับ

"ค่ะ งั้นลงไปรอข้างล่างนะคะ" หญิงสาวปิดประตูลงทันที แล้วรีบเดินเร็วๆ จากไปด้วยใบหน้าเรื่อ

และนั่นทำให้ชายหนุ่มนึกประหลาดใจ เพราะดูเหมือนเขาจะได้ยินเพียงเสียงปิดประตู แล้วลิลลี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาค่อยๆ เดินไปอีกด้านของเตียงนอน เมื่อรู้สึกถึงกระแสลมเย็นผ่านเข้ามาทางประตูระเบียง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า เพราะพอจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนเปิดมันทิ้งไว้

ุ

"นี่มันอะไรกันคะเทวินทร์" พัดชาทิ้งหนังสือซุบซิบซึ่งมีรูปชายหนุ่มกับโรสไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง ลงบนโต๊ะหน้าโซฟา

"ไม่มีอะไรหรอกน่า เพื่อนกันไปทานข้าวด้วยกันไม่เห็นจะแปลก" เทวินทร์ดึงหญิงสาวลงนั่งบนตัก แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

"แต่ข่าวซุบซิบเรื่องมือที่สาม มันหนาหูจนพีชเริ่มจะคล้อยตามแล้วนะคะ นักข่าวก็ถามเรื่องนี้ไม่เว้นแต่ละวัน พีชตอบจนไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว" หญิงสาวหน้าบึ้ง และสิ่งที่กลัวที่สุดก็คือ แม่เขาถือหางเรื่องนี้อยู่

"ผมสัญญาว่าจะเคลียร์โดยเร็วที่สุด ตกลงไหม"

"คุณไม่ได้หลอกพีชนะคะ?"

"ใครจะกล้า" เทวินทร์ยิ้มตาหวาน ขยับหญิงสาวลงนอนบนโซฟา

"แล้วเรื่องแต่งงานของเราล่ะคะ?"

"เราก็เข้าหอกันแทบทุกคืนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?" ชายหนุ่มว่าพลางโน้มใบหน้าเข้าใกล้

"นี่ปล่อยนะ วันนี้พีชไม่ค่อยสบาย" หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ

"เหรอ กินยาหรือยัง" เทวินทร์ใช้มือแตะที่หน้าผาก

"พีชไม่กล้ากินซี้ซั้วอ่ะ พรุ่งนี้จะไปหาหมอค่ะ"

"ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ติดต่อหรือเปล่า" เทวินทร์แกล้งทำหน้าหวาดเสียว

"นี่! จะมากไปแล้วนะ คุณคิดว่าพีชเป็นอะไรกันแน่?" หญิงสาวหยิกแก้มคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้

"เป็นโรคขาดความรักมั้ง" เทวินทร์ว่าล้อแล้วจุ๊บที่ริมฝีปากเบาๆ

"รู้ไว้ก็ดี ละครที่พีชเล่น ตอนจบนางร้ายก็ไล่ยิงพระเอกแทบทุกเรื่อง คุณคงไม่อยากให้พีชเล่นบทนั้นใช่ไหม?" หญิงสาวแกล้งขู่

"พีชไม่ทำหรอก เพราะพีชของผมเป็นนางเอกตลอดกาล" เทวินทร์ยิ้มขำ เพราะนิสัยในบทกับนอกบทเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง พอพูดจบพัดชาก็ผลุนผลันลุกขึ้น วิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำ

"เราพูดเลี่ยนขนาดนั้นเลยเหรอ?" ชายหนุ่มถามตัวเองงงๆ ก่อนตามไปดูอาการ

เวรุตรู้สึกเครียดตั้งแต่เช้าจนถึงหัวค่ำเพราะติดต่อโรสไม่ได้เลย ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอต้องจงใจหลบหน้าเขาถึงขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อคืน... ชายหนุ่มเดินผ่านห้องทำงานของหญิงสาวเข้าไปในห้องพัก ทิ้งตัวลงบนเตียงที่ทั้งสองเคยใช้ร่วมกัน เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความเข้ามือถือ คิดว่ายังไงเธอก็ต้องได้รับ

โรสนั่งมองดาวดวงเดิมที่เปลผ้าหน้าที่พักริมชายหาด คิดถึงเหตุการณ์ในคืนที่ผ่านมา แม้จะรู้สึกดีเพียงใดก็เทียบไม่ได้กับความละอายใจที่ถาโถมเข้ามาเมื่อไฟรักดับมอดลง สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดก็คือต้องอยู่ให้ไกลจากเวรุต มิฉะนั้นเธอคงต้องรู้สึกผิดอยู่ร่ำไป

เสียงข้อความเข้าดังแทรกความคิดขึ้นมา หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงที่สวมอยู่ โรสจ้องมองคำว่า "คิดถึง..." นิ่งอยู่อย่างนั้น หากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอคงจะยิ้มแล้วตอบเขากลับทันทีด้วยข้อความคล้ายๆ กัน

แล้วข้อความอื่นก็ตามมาเป็นระยะๆ

"โรสยังสวมแหวนที่ผมให้อยู่ใช่ไหม?"

หยดน้ำใสๆ ร่วงลงบนหน้าปัดโทรศัพท์ หญิงสาวพลิกดูนิ้วว่างเปล่า แล้วขยับมือขึ้นจนเห็นดาวดวงที่เปล่งแสงสว่างที่สุดอยู่ตรงโคนนิ้่ว โรสมองดูอยู่ชั่วครู่ ตั้งท่าจะถอดแหวนนั้นออก หากแต่เสียงข้อความใหม่ดังขัดขึ้นเสียก่อน

"อย่าคิดถอดมันออก"

"คนบ้า" โรสเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มขำ หันซ้ายแลขวาสงสัยว่าเขารู้ความคิดเธอได้อย่างไร

Create Date : 17 มกราคม 2555

Last Update : 17 มกราคม 2555 23:20:45 น.

10 comments

Counter : 339 Pageviews.