Group Blog
 
All blogs
 
Love-Love ตอนที่ 7

งานวิวาห์ระหว่างเวรุตและโรสผ่านไปด้วยดี โดยไม่มีใครระแคะระคายว่าเจ้าสาวไม่ใช่ลิลลี่ และเข้าใจว่าโรสไม่สามารถกลับมาร่วมงานสมรสครั้งนี้ได้เพราะติดพายุ และไม่มีตั๋วเดินทางกลับ จึงมีเพียงคนในครอบครัวของทั้งสองฝ่ายที่รู้ความจริง

งานหมั้นในตอนเช้าจัดขึ้นที่บ้านหญิงสาว โดยไม่มีการจดทะเบียนสมรส และมีเพียงญาติสนิทของทั้งสองฝ่ายมาร่วมงาน ส่วนงานเลี้ยงในช่วงเย็นจัดขึ้นที่เรือนหอบนพื้นที่กว่าห้าไร่ ตามที่ได้วางแผนกันมาเป็นแรมเดือน

กว่าจะส่งแขกหมดและได้เวลาเข้าหอ หญิงสาวก็แทบสลบเพราะยังไม่ได้พักเลยตั้งแต่ลงจากเครื่องมาเมื่อตอนเช้ามืด

"คุณช่วยปลุกฉันด้วยนะ ถ้าญาติๆ กลับหมดแล้ว" โรสไม่รอคำตอบ ทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนที่นอนนุ่มแล้วหลับไปทันที ด้วยความอ่อนเพลียแทบขาดใจ

เวรุตมองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ และคิดว่าเป็นเพราะวินระวีแท้ๆ ทุกคนถึงต้องลำบากกันไปหมด และไม่รู้ว่าป่านนี้ลิลลี่จะเป็นอย่างไรบ้าง หากแต่โชว์ก็ต้องดำเนินต่อไป เขาไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด




"พ่อกับแม่เห็นจะต้องพายัยโรสกลับซะทีล่ะนะ" คุณกิตติเอ่ยกับชายหนุ่มหลังจากส่งญาติกลับกันหมดแล้ว

"โรสหลับไปแล้วครับ คงจะเพลียจัด" เวรุตว่า "คือผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณพ่อคุณแม่"

"ว่ามาเถอะ พ่อแม่ยินดีนะ" คุณวันเพ็ญว่า เพราะรู้สึกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นความผิดของลูกสาวตน และรู้สึกซาบซึ้งที่ชายหนุ่มไม่เอาเรื่องอะไรเลย แถมยังช่วยคิดหาทางออกเสียอีก

"ผมอยากให้โรสอยู่ที่นี่ จนกว่าลี่จะกลับมาครับ เพราะถ้าแยกกันอยู่ คงมีข่าวลือเรื่องเตียงหักแพร่ออกไปทันที แล้วสิ่งที่เราอุตส่าห์ทำในวันนี้ทั้งหมดก็จะสูญเปล่า"

"แต่ว่ายัยโรส..." คุณกิตติลังเล

"ไว้ใจผมเถอะครับ ผมจะไม่ทำให้โรสเสียหายเป็นอันขาด ยังไงผมก็จะรอลี่กลับมานะครับ" ชายหนุ่มว่าด้วยแววตาจริงจัง จนทั้งสองต้องยอมตามนั้น เพราะปลื้มในตัวเวรุตอยู่ไม่น้อย และหากลูกสาวอีกคนได้ลงเอยกับชายหนุ่มแทน ก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร

"งั้นแม่ฝากดูแลน้องด้วยนะ" คุณวันเพ็ญฝากฝังก่อนจะลากลับบ้านไปพักผ่อน




"ทำไมพ่อกับแม่ไม่คิดจะมาตามฉันเลยนะ คุณว่าไหม" ลิลลี่เอ่ยขึ้นขณะนอนหันหลังให้ชายหนุ่ม คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ตั้งแต่วันที่เธอออกจากบ้านมา

"ไม่รู้สิ" วินระวีพลิกตัวกลับเอื้อมมือข้ามหมอนข้างที่กั้นอยู่ตรงกลางมากุมมือหญิงสาวไว้ แม้เขาจะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นคนส่งข้อความเองกับมือ และคิดว่าเวรุตไม่มีวันบอกครอบครัวของลิลลี่ว่าเธออยู่กับเขา

"เมื่อไหร่คุณจะพาฉันกลับบ้าน คุณรู้แล้วนี่ว่าฉันมีค่ากับเวแค่ไหน" ลิลลี่ว่าด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะถึงวินาทีนี้ ความหวังนั้นมอดมลายไปหมดแล้ว

"นี่อาจเป็นแผนเว ผมจะปล่อยลี่ไปก็ต่อเมื่อแน่ใจแล้วเท่านั้น"

"แต่นี่เป็นชีวิตของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์..."

วินระวีดึงหมอนข้างออกแล้วขยับให้หญิงสาวหันมาสบตาในความมืดสลัวมีเพียงแสงจันทร์จากภายนอก

"อย่าบังคับให้ผมหาความชอบธรรมให้ตัวเอง" ชายหนุ่มโน้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอ แล้วอารมณ์อ่อนไหวของหญิงสาวก็เริ่มกระเจิดกระเจิง รู้ว่าไม่อาจต้านทานเขาได้

"ฉันจะอยู่.." ลิลลี่ตอบออกไป หวังว่าเขาจะเลิกสร้างความหวั่นไหวให้เธอเสียที

วินระวีขยับขึ้นสบตาหญิงสาวอีกครั้ง ทำให้ลิลลี่รู้ว่าเธอก็สร้างความปั่นป่วนให้เขาได้ไม่น้อย

"นอนได้หรือยัง" หญิงสาวถามกลบอาการเขิน ที่เขาเอาแต่จ้องหน้าเธออย่างนั้น และดูเหมือนเขาจะลังเลอยู่นานกว่าจะยอมทิ้งตัวลงนอน หากแต่ยังไม่วายโอบกอดเธอแนบชิดเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา และเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเพลงดังขึ้น ลิลลี่จึงคิดว่าอยู่อย่างนี้จะปลอดภัยกว่า






เวรุตนั่งดื่มกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร เตรียมตัวออกไปทำงานในตอนเช้า แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในชุดเจ้าสาวซูฟ่องที่สวมเมื่อวาน ผมเผ่าหลุดลุ่ย ขอบตาเลอะด้วยมาสคาร่าและอายไลเนอร์เป็นวง

"ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้ ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน จะได้กลับไปนอนที่บ้าน" หญิงสาวเดินมานั่งลงตรงหัวโต๊ะอีกด้าน

"ผมเห็นคุณหลับไปแล้วเลยไม่อยากปลุก" เวรุตว่าพลางดื่มกาแฟต่อ คิดขำๆ ว่าถ้าเป็นลิลลี่ คงไม่มีวันให้เขาเห็นเธอในสภาพนี้แน่

"ฉันเพลียจัดนี่นา ตั้งแต่ตีสี่ถึงเที่ยงคืน ขอกาแฟซักถ้วยได้ไหมคะ" โรสมองหน้าชายหนุ่ม เขาจึงจำต้องลุกไปจัดการให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ ที่นี่ไม่มีคนรับใช้เหรอคะ" เวรุตวางกาแฟไว้ตรงหน้าแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

"ผมไม่ชอบให้มีคนอื่นมาจุ้นจ่าน คุณแม่จะส่งคนมาทำความสะอาดบ้านกับเสื้อผ้าอาทิตย์ละสองครั้ง วันจันทร์กับพฤหัส"

"แล้วเรื่องอาหารการกินล่ะคะ" โรสถามเหมือนชวนคุย ไม่ได้คิดว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเอง

"ทีแรกก็วางแผนไว้ว่าลี่จะรับหน้าที่นี้ทั้งหมด" เวรุตพูดหยั่งเชิง ยังไม่ได้บอกโรสว่าเธอจะต้องมารับหน้าที่นี้แทน

"ถ้าเป็นยัยลี่สบายอยู่แล้วค่ะ ถ้าเป็นฝีมือฉันล่ะก็สุนัขยังไม่รับประทาน" หญิงสาวยอมรับขำๆ หากแต่ว่าคนฟังมองหน้าเธอนิ่งคิดว่าโครงการนี้คงต้องพับไป

"ฉันพูดอะไรผิดคะ มองหน้าฉันทำไม" โรสถามออกไปตรงๆ ตามสไตล์

"คุณคงจะชอบชุดนี้มากสินะ ป่านนี้แล้วยังไม่ยอมถอด" เวรุตเปลี่ยนเรื่องไปดื้อๆ

"ถ้ามีมือหลังก็คงถอดได้ค่ะ คุณดูสิกระดุมเป็นแผงเลย จะติดอะไรกันนักกันหนา" หญิงสาวเอี้ยวหลังให้ดู

"งั้นเดี๋ยวผมช่วย"

"ดีค่ะ ขอยืมเสื้อผ้าด้วยนะคะ ฉันไม่มีติดมาซักชุด ไม่อยากกลับบ้านชุดนี้ค่ะ เดี๋ยวแม่จะหาว่าเห่อ"

"คุณแม่ให้คนเอาเสื้อผ้าคุณมาส่งตัังแต่เช้าแล้วล่ะ" เวรุตบอกกล่าวเสียงเรียบ

"เหรอคะ อยู่ไหนล่ะคะ" หญิงสาวนึกประหลาดใจ

"กระเป๋าวางอยู่โน่น เดี๋ยวผมช่วยยกขึ้นไป" เวรุตชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้ากลางห้องรับแขก

"นั่นมันอะไรกัน" โรสมองไปที่กระเป๋าใบใหญ่ แล้วถามสงสัย ไม่คิดว่าแม่จะให้คนขนมาหมดอย่างนี้

"ผมคุยกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว ท่านอนุญาติให้คุณอยู่ที่นี่จนกว่าลี่จะกลับมา ไม่งั้นชาวบ้านคงเอาไปเล่าลือกันต่อว่าเราแยกกันอยู่ตั้งแต่หลังแต่งงาน"

"แต่นี่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลง" โรสเริ่มสีหน้าไม่ดี เพราะเธอไม่คิดว่าจะทนอยู่กับคนแปลกหน้าอย่างเขาได้ แม้จะร่วมพิธีบ้าบอหลอกชาวบ้านกันมาแล้วก็ตาม

"นี่แหละข้อตกลง อย่าลืมว่าฝั่งคุณเป็นฝ่ายสร้างความเสียหายครั้งนี้" เวรุตว่าย้ำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความรับผิดชอบ

"คุณไม่อึดอัดบ้างหรือไง เราก็แค่คนแปลกหน้ากัน"

"ไม่เลยซักนิด"

"แต่ฉันอึดอัด โดยเฉพาะคนอย่างคุณ คิดอะไรก็ไม่พูด ฉันไม่ชอบเกมทายใจซะด้วย"

"ก็อย่าคิดทาย คุณมีอิสระทุกอย่าง แค่อย่าทำให้ผมเสื่อมเสีย เราจะออกงานด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราว คุณจะกลับบ้านบ้างก็ได้ แต่ต้องกลับมานอนที่นี่" เวรุตออกคำสั่งราวกับเขาเป็นเจ้านายเธอทันที

โรสเคยคิดว่าชายหนุ่มดูไม่เลวร้ายอะไรกับมาดนิ่งๆ เขาดูเป็นคนสุภาพและมีมารยาทดี การร่วมงานแต่งเฉพาะกิจ เธอก็ยังยอมรับได้ เพราะคิดว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเพียงข้ามวัน แต่ดูเขาตอนนี้สิ เธอต้องยอมรับว่าไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ

"ฉันเคยคิดว่ายัยลี่เป็นฝ่ายผิดที่ทิ้งงานแต่งไป แต่ตอนนี้เริ่มแน่ใจแล้วว่าน้องฉันคิดถูก"

"ถ้าเธอเข้าข้างลี่ ก็สมควรแล้วที่ต้องมาอยู่ตรงจุดนี้แทน" เวรุตตอกกลับ

"คุณอยากให้ฉันอยู่เองนะ แล้วอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน ยกกระเป๋าตามขึ้นไปปลดกระดุมให้ฉัน แล้วรอฉันอาบน้ำด้วย ฉันจะออกไปเอ๊กเซอไซส์เพาเวอร์ที่ทำงานใหม่ซักหน่อย" โรสออกคำสั่งกลับทันควัน คิดว่าจะเล่นงานชายหนุ่มให้รู้สำนึกว่าแม้จะหน้าเหมือนลิลลี่แต่เธอร้ายกว่าหลายเท่า




เวรุตหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าตามหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง แต่พอโรสจะเปิดประตูห้องที่นอนเมื่อคืนออก เขาก็เอ่ยทักขึ้นทันที

"เดี๋ยว เธอย้ายมานอนห้องนี้" เวรุตเดินตรงไปที่ประตูห้องติดกัน

"เหตุผล?" โรสแค่อยากจะยั่วโทสะเขา เธอไม่ใส่ใจอยู่แล้วว่าจะอยู่ห้องไหน

"ผมไม่ชินกับการนอนห้องอื่น"

"งั้นคุณก็ควรปรับตัวเสียใหม่ ถ้าไม่ให้ฉันอยู่ห้องนี้ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ ใครก็ห้ามฉันไม่ได้ แม้แต่พ่อกับแม่" หญิงสาวว่าชัดเจน ก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไป โดยไม่สนใจชายหนุ่ม

เวรุตถอนหายใจหัวเสีย ไม่คิดว่าเธอจะทำให้เขารำคาญใจได้มากขนาดนี้ แต่คำนวณดูแล้วก็ยังคุ้มที่จะทน ชายหนุ่มถือกระเป๋าตามเข้าไป

"ปลดกระดุมให้ฉัน แล้วออกไปรอข้างนอกก่อน" โรสว่าด้วยท่าทางบอสซี่สุดๆ

"ถ้าชาตินี้ผู้หญิงอย่างคุณต้องขึ้นคาน ผมจะไม่แปลกใจเลยซักนิด" เวรุตว่าเหน็บ ขณะช่วยปลดกระดุมเสื้อด้านหลัง

"เช่นกัน ถ้าชาตินี้ไม่ได้ผู้ชายอย่างคุณเป็นสามี ฉันคิดว่าคงไม่มีใครเสียดาย" หญิงสาวโต้คืนทันควัน

"งั้นเราก็คงเหมาะสมกันสินะ" เวรุตแกล้งว่าเสียงกระซิบ ไล้ปลายนิ้วไปบนแผ่นหลังเปลือยเปล่า และดึงจังหวะการปลดกระดุมให้ช้าลง หวังจะสร้างความอับอายให้อีกฝ่าย

"เลิกแอ๊บแมนซะทีเถอะ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้คิดพิศวาสฉันหรือผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นแหละ.. เฮ้อ.." โรสว่าอย่างรู้ทัน เพราะในใจเริ่มเชื่อสนิทว่าเขาคงเป็นพวกเก้งกวาง อีกอย่างสภาพเธอตอนนี้ต่อให้เป็นผู้ชายแท้ๆ เห็นแล้วก็คงหมดอารมณ์

"ผมจะไปรอข้างล่าง" เวรุตเสียหน้าที่หญิงสาวจับได้ ว่าเขาเสแสร้งและทำไปโดยไม่ได้มีอารมณ์พิศวาสใดๆ

"เชอะ!" โรสรีบเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าถ้าให้รอนาน เขาต้องออกจากบ้านไปก่อนแน่





"ฉันคงจะอยู่ที่นี่ต่ออีกซักพัก" ลิลลี่บอกป้าแต้วและจันทร์แรม ขณะที่ทั้งสองช่วยเตรียมอาหารอยู่ในครัว

"น่าจะอยู่ตลอดไปเลยค่ะ คุณลี่กับคุณวินดูเหมาะสมกันดีนะคะ" ป้าแต้วว่า

ลิลลี่ไม่ตอบแต่นึกในใจว่า ใครๆ ก็บอกว่าเธอกับเวรุตเหมาะสมกันดี แล้วเป็นยังไงล่ะ วินระวีเองก็คงไม่ต่างกัน พวกเขาคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น หากเธอไม่เป็นประโยชน์สำหรับเขา เขาคงไม่มาใส่ใจเธอด้วยซ้ำ

"นั่นน่ะสิคะ ถ้าคุณลี่มาเป็นคุณผู้หญิงของไร่นี้ จันทร์แรมจะดีใจที่สุดเลยค่ะ เพราะคนอื่นๆ จันทร์แรมยังไม่ถูกชะตาใครซักคนเลยค่ะ" หญิงสาวออกความเห็น

"น้อยๆ หน่อยนังแรม คุณวินจะแต่งกับใครต้องมาขออนุญาติแกก่อนหรือไง" ป้าแต้วว่าให้ด้วยความหมั่นไส้

"เถียงกันเสร็จแล้ว ช่วยยกอาหารตามขึ้นมาด้วยนะจ๊ะ" ลิลลี่ว่ายิ้มๆ แล้วยกแจกันดอกไม้และผ้าปูนำไปก่อน



ขณะที่หญิงสาวกำลังปูผ้าและจัดแจกันให้เข้าที่ เพื่อเพิ่มบรรยากาศให้ดูมีสีสันมากขึ้น ตามสไตล์คนรักสวยรักงาม ก็มีเสียงเอ่ยทักขึ้นจากแขกแปลกหน้า

"นี่ พี่วินอยู่ไหม" เสียงค่อนข้างห้วนของหญิงสาววัยไล่เลี่ยกันดังขึ้นตรงหน้า

"เขาไปดูงานในไร่ สายๆ ถึงจะกลับ" ลิลลี่ตอบกลับไม่มีหางเสียง เพราะไม่ค่อยพอใจท่าทีไร้มารยาทของอีกฝ่าย

"แล้วเธอเป็นใคร มาอยู่นี่ได้ยังไง" หญิงสาวถามคาดคั้น เพราะไม่พอใจที่เห็นอีกฝ่ายสวยกว่า และได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ทั้งที่เธอรู้จักชายหนุ่มมานาน เขาไม่เคยให้เข้ามาจุ้นจ่านในนี้เลยซักครั้ง

ลิลลี่มองหน้าฝ่ายตรงข้าม ไม่คิดว่าตนเองจำเป็นต้องตอบคำถาม เพราะหล่อนเป็นใครเธอก็ยังไม่รู้ และไม่คิดอยากจะรู้ด้วย จึงทำงานของตัวเองต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

"นี่!! ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง!" หญิงสาวเริ่มเต้นแร้งเต้นกาด้วยความขัดใจ

ลิลลี่ยังเฉย หากแต่คิดไว้แล้วว่าถ้าอีกฝ่ายบุกเข้ามา แจกันใกล้มือคงได้ทำหน้าที่อื่นแทนการตั้งโชว์

"คิดจะลองดีกับฉันใช่ไหม!?" หญิงสาวเดินรี่เข้าหาคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะ

"หยุดนะ! ชบา"

เสียงกรรมการหนุ่มดังขึ้นห้ามทัพไว้ก่อน ทั้งที่ลิลลี่ก็เตรียมพร้อมแล้วเหมือนกัน

"เออ พี่วิน" ชบาเปลี่ยนสีหน้าไปทันที

"เธอจะทำอะไร" ชายหนุ่มถามเสียงเอาเรื่อง

"ชบาก็แค่อยากรู้ว่าแม่คนนี้เป็นใคร" หญิงสาวว่าเสียงเอาแต่ใจ

"เรื่องแค่นี้ต้องลงไม้ลงมือกันด้วยเหรอ" วินระวีมองหน้าทั้งสองฝ่าย หากแต่ลิลลี่ทำเหมือนไม่ใช่ธุระของตน หญิงสาวตั้งท่าจะลุกออกจากวงสนทนา

"เดี๋ยวลี่" ชายหนุ่มคว้าแขนไว้

"ฉันไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย คุณไปเคลียร์กันเองเถอะ"

"ได้ไงล่ะ" วินระวีโอบไหล่หญิงสาวเข้ามาแนบชิด

"นี่ชบา ลูกสาวกำนันจักร ส่วนนี่ลิลลี่ ลูกสาว..."

"พ่อลี่ชื่ออะไร" ชายหนุ่มกระซิบถามที่ข้างหู

"บ้า" ลิลลี่ทุบอกเขาแล้วยิ้มขำ

"เอาเป็นว่ารู้จักกันแล้วนะ" วินระวียิ้มตอบลิลลี่แล้วหันไปบอกชบา

"พ่อให้มาเชิญพี่ไปทานข้าวที่บ้านเย็นนี้ คนเดียว" ชบาว่าธุระของตนขึ้นมากระทันหัน

"ได้ ฝากบอกพ่อด้วยว่าพี่จะไป หมดธุระแล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มว่าอย่างไม่เกรงใจ เพราะรู้จักกันมานาน และตัวเขาเองก็นับถือกำนันอยู่ไม่น้อย ส่วนชบาเขาก็เอ็นดูเหมือนน้องสาว แม้นิสัยจะเฮี้ยวและเอาแต่ใจไปมาก



หลังจากที่ชบาจากไปแล้ว วินระวีและลิลลี่ก็นั่งทานข้าวด้วยกันตามปกติ

"มีอะไรหรือเปล่าลี่ หน้าตาดูไม่ค่อยสบายใจ" ชายหนุ่มสังเกตสีหน้ากังวลของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

"เย็นนี้ฉันจะอยู่คนเดียวได้ยังไง ป้าแต้วกับจันทร์แรมก็ไม่อยู่" ลิลลี่สารภาพ พอไม่มีใครเป็นเพื่อน บ้านหลังนี้ก็ดูน่ากลัวใช่ย่อย

"งั้นไปทานข้าวบ้านกำนันด้วยกันนะ" วินระวีเอ่ยชวน เพราะคิดว่าผู้ใหญ่อย่างกำนันต้องไม่ขัดข้องอยู่แล้ว

"เรื่องอะไรล่ะ เขาไม่ได้เชิญฉันซักหน่อย" ลิลลี่ว่าหน้างอ

"แล้วจะเอายังไงล่ะครับผม" ชายหนุ่มเอาใจไม่ถูก

"ให้ป้าแต้วกับจันทร์แรมนอนค้างที่นี่ได้ไหมคะ หรืออย่างน้อยก็จนกว่าคุณจะกลับมา"

"ลี่ถามความสมัครใจสองคนนั้นเองละกัน"

"ค่ะ" ลิลลี่ยิ้มออก เพราะคิดว่าทั้งสองต้องไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว






เวรุตและโรสนั่งมาในรถโดยไม่มีการสนทนาใดๆ แต่พอถึงที่หมาย หญิงสาวก็เริ่มมีปฏิกิริยาทันที โดยการควงแขนเขาแนบชิด ทำราวกับรักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ทำให้กลายเป็นจุดสนใจของพนักงานทั้งบริษัท ขณะที่ทั้งสองผ่านขึ้นไปถึงยอดตึกซึ่งเป็นที่ทำงานของชายหนุ่ม

"เธอนี่น่าจะเรียนเป็นนักแสดงมากกว่ามัณฑนากรนะ" ชายหนุ่มว่าประชด เพราะหญิงสาวผละออกห่างทันทีเมื่อทั้งสองอยู่กันตามลำพัง ทำราวกับเขาเป็นโรคติดต่อ

"ความจริงฉันก็มีพรสวรรค์หลายอย่างนะ รับรองว่ามีฉันไว้ คุณไม่ขาดทุนแน่" โรสประชดกลับเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคำนวณทุกอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้า

"แล้วไง เธอตั้งใจจะมาที่นี่ เพื่อโชว์ออฟ แค่นี้ใช่ไหม"

"นี่แค่น้ำจิ้มค่ะ ที่รัก" หญิงสาวทำเสียงหวานหว่านเสน่ห์ แต่คิดว่าเวรุตคงไม่สะดุ้งสะเทือนหรอก เพราะเขาคงไม่มีแรงดึงดูดกับเพศตรงข้าม

"เลขาหน้าห้องคุณชื่ออะไรคะ"

"เธอจะรู้ไปทำไม"

"ถ้าไม่บอก ฉันจะเรียกมั่วให้เขาสงสัยเล่นดีไหมน้า"

"ไอวี่"

"ชื่อเพราะซะด้วย"

โรสเดินตรงไปที่ประตู แล้วเปิดออกไป เวรุตมองตามแล้วส่ายหน้า เริ่มไม่แน่ใจว่าการมีหญิงสาวไว้จะคุ้มกับความเสียหายที่จะตามมาหรือไม่



"ไอวี่จ๊ะ" หญิงสาวส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"ค่ะ คุณลี่ มีอะไรให้ไอวี่รับใช้คะ" เลขาสาวถามอย่างรู้งาน

"ช่วยตามแผนกตกแต่งภายในให้ฉันด่วนเลยนะจ๊ะ" โรสว่าแล้วเดินสำรวจไปยังห้องข้างๆ พบว่าเป็นพื้นที่ว่างเปล่า หญิงสาวยิ้มพอใจ เพราะพื้นที่กว้างขวางดีทีเดียว


"ฉันขอใช้พื้นที่สองห้องที่เหลือนะคะ" โรสกลับมารายงาน

"เธอจะใช้ทำไมตั้งสองห้อง ตัวก็แค่นี้" เวรุตพิงพนักถามสงสัย

"เป็นห้องทำงานกับห้องนอนไงคะ" หญิงสาวว่าหน้าตาเฉย

"ห้องนอน!! นี่มันที่ทำงานนะ"

"ไม่เห็นแปลก คนเราทำงานเหนื่อยแล้วก็ต้องพักผ่อน"

"ผมไม่อนุญาติ"

"คิดให้ดีนะคะ ให้คนลือว่าเอาเตียงมาไว้ที่ทำงาน ก็ยังดีกว่าลือว่าเตียงหัก จริงไหม" หญิงสาวแกล้งว่าขู่กรายๆ ขณะที่มือก็เริ่มร่างแบบห้องทั้งสองไปด้วย

"ตามใจ อยากทำอะไรก็เชิญ" และเป็นอีกครั้งที่โรสต้อนจนเขาจนมุม และต้องยอมตามที่เธอต้องการ

"เสร็จพอดีค่ะ" หญิงสาวดึงแบบร่างออกแล้วกลับออกไปนอกห้องอีกครั้ง เพื่ออธิบายรายละเอียดงานทั้งหมดให้แผนกตกแต่งภายในและช่างฟัง หลังจากที่เวรุตเปิดไฟเขียวให้แล้ว

"เริ่มงานได้ทันทีเลยนะ คุณเวต้องการให้เสร็จเร็วที่สุด" หญิงสาวแอบอ้างชื่อชายหนุ่ม และนั่นทำให้ทุกคนกระตือรือร้นที่จะทำงานให้เธออย่างเต็มที่


โรสนั่งค้นหาแบบเฟอร์นิเจอร์ที่ต้องการผ่านคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของชายหนุ่ม จนกระทั่งเที่ยงวัน จึงลุกไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานอีกครั้ง

"อะไรอีกล่ะ" เวรุตเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวแล้วถอนหายใจ

"ฉันหิวแล้ว พาไปหาอะไรอร่อยๆ ทานหน่อยสิคะ"

"นี่มันเพิ่งเที่ยง ปกติผมทานตอนบ่ายสอง" ชายหนุ่มว่ายังห่วงงานที่ทำอยู่ตรงหน้า

"ก็ได้ แต่คนอื่นจะคิดอย่างไงน้า ถ้าคุณปล่อยให้ภรรยาสุดที่รักไปทานข้าวกลางวันคนเดียวในช่วงข้าวใหม่ปลามันแบบนี้" โรสลอยหน้าว่า

"เขาคงไม่คิดอะไรหรอกเนอะ ฉันคงคิดมากไปเอง" หญิงสาวพูดเองเออเอง แล้วคว้ากระเป๋าถือเดินไปที่ประตู

"เดี๋ยว" ชายหนุ่มตัดใจโยนปากกาลงบนโต๊ะ แล้วลุกตามไป

"ไม่คิดเลย ฉันจะมีสามีน่ารักขนาดนี้" โรสว่าเหน็บแล้วควงแขนเขา ก่อนออกจากห้องไปด้วยกัน


















Create Date : 31 กรกฎาคม 2554
Last Update : 1 สิงหาคม 2554 7:06:53 น. 22 comments
Counter : 609 Pageviews.

 
เมื่อคืนหลับป๊อกไปเลยค่ะ ตอนเช้าเลยมาต่ออีกหน่อยได้แค่นี้เอง


โดย: Kim-Ha วันที่: 31 กรกฎาคม 2554 เวลา:8:05:28 น.  

 
พี่ปลดล็อค Twilight แล้วนะคะน้องซิน & ทุกคน แก้ไม่ไหวค่ะ เขียนใหม่ง่ายกว่าแก้


โดย: Kim-Ha วันที่: 31 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:18:52 น.  

 
คุณวินนี่สงสัยเป็นพวกคุณชายชาเย็น เย็นชานิ ต้องทุบให้น่วม เผื่อมีความรู้สึกมั่ง


หลับเฉยๆ มาหลายวันแบบว่าพลังงานสำรองหมดไม่มีเหลือ โพล่มาอีกที ตอนใหม่แล้ว


โดย: Pa_Stang วันที่: 31 กรกฎาคม 2554 เวลา:21:10:15 น.  

 
น้องก็เจอไปหลายวันติด กลับบ้านสลบแต่หัววัน แต่วันนี้นั่งจิ้นทั้งวัน ทำเหมือนว่างค่ะ งานยังอยู่อีกสองกอง


โดย: Kim-Ha วันที่: 31 กรกฎาคม 2554 เวลา:21:23:04 น.  

 
ตาวินสงสัยบริโภคเม็ดอมอารมภ์เดียวรึไม่ก็ชาเย็นเป็นหลักนิ

งานสองกองยุบบ้างรึยังคะน้องคิม


โดย: Pa_Stang วันที่: 1 สิงหาคม 2554 เวลา:19:28:52 น.  

 
งานเหลือเท่าเดิมเลยค่ะ

วินหรือเวคะพี่ตังค์


โดย: Kim-Ha วันที่: 1 สิงหาคม 2554 เวลา:19:32:38 น.  

 
กร๊ากกกกกก วิน เว คนอ่านเริ่มวิงเวียน

โอ้ย ขำตัวเองน้ำตาเล็ด สมองโล่งสงสัยวันจะอยู่ดึก


โดย: Pa_Stang วันที่: 1 สิงหาคม 2554 เวลา:19:38:33 น.  

 
อ่านจนวิงเวียนเลยเหรอ น้องสงสัยตั้งแต่เม้นท์เมื่อวานแล้วค่ะ แต่ว่ามันมึนๆ ก็เลยไม่ได้ทัก แต่วันนี้ชัดเลยอ่ะ

วันนี้ก็เพลียเลยค่ะ รถติดสุดๆ ออกจากที่ทำงานกว่าจะถึงบ้าน 2 ชั่วโมง

เดี๋ยวนอนซักตื่นแล้วขึ้นมาอัพ พร้อมกับเช็คดูว่าพี่ตังค์อยู่ดึกจริงละเปล่า


โดย: Kim-Ha วันที่: 1 สิงหาคม 2554 เวลา:19:45:24 น.  

 
ดึกๆ จะแวะเวียนรอบเรือนนะคะ(ถ้าไม่สิหลบเหมือดไปก่อนนะคะ)

พักผ่อนนะคะน้องคิม



โดย: Pa_Stang วันที่: 1 สิงหาคม 2554 เวลา:20:09:18 น.  

 
พักยาวถึงเช้าเลยค่ะพี่ตังค์ น้ำก็บ่ได้อาบ สังขารไม่ไหวจริงๆ ค่ะ คืนนี้แก้ตัวใหม่


โดย: Kim-Ha วันที่: 2 สิงหาคม 2554 เวลา:8:55:41 น.  

 
ยกนี้เสมอคะ ทำลายสถิติตัวเอง ทีวีดูตั้งแต่ยังไม่สามทุ่มยันตีสาม ตื่นแต่เช้ามืดเลยคะ แล้วก็ปิดไฟ........นอน



โดย: Pa_Stang วันที่: 2 สิงหาคม 2554 เวลา:15:47:41 น.  

 
เพิ่งถึงบ้านค่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งหิว อาหารไปแล้ว เหลือแต่กาแฟ แล้วคืนนี้ก็... อิอิ หวังว่าคงได้งานค่ะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 2 สิงหาคม 2554 เวลา:19:56:09 น.  

 
ถูกน้ำล้อมกรอบคะ
ฝนตกไหมคะน้องคิม ทางเหนือตกทั้งวัน

งานชุกตามๆ กันนิ เดี๋ยวดึกจะย่องเข้าเรือนใหม่นะคะ


โดย: Pa_Stang วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:18:56:34 น.  

 
วันนี้ไม่ตกเลยค่ะแดดดีมาก วันไหนตกก็แบบเอื่อยๆ ชื้นๆ น่ารำคาญเฉยๆ ค่ะ ไม่ถึงกับแรง ได้ยินว่าทางเหนือน้ำท่วมหนัก พี่ตังค์ซ้อมว่ายน้ำหรือยังคะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:19:17:12 น.  

 
ว่ายไม่ไหวคะ ปีนี้น้ำแรงจริงๆ ประมาณห่วงยางส่วนตัวช่วยอะไรไม่ได้นะคะ 7-8 ปีแล้วคะที่ไม่เห็นน้ำมากขนาดนี้ เข้าเมืองทีอ้อมโลกกันเลยทีเดียว


โดย: Pa_Stang วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:21:41:21 น.  

 
ช่วงนี้ดินฟ้าอากาศแปรปรวนเยอะมากค่ะ พี่สาวชวนไปเที่ยวช่วงวันแม่ 12-15 ยังคิดๆ อยู่ว่าถ้าเจอฝนทั้งทริปจะเป็นยังไง สงสัยต้องปักตะไคร้กันตลอดทาง


โดย: Kim-Ha วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:21:49:44 น.  

 
ต้องหนีบสาวพรมจารีย์ไปปักตะไคร้ด้วยนะคะ แบบว่าถึงจะได้ผล

ได้หยุดวันเดียวคะ คุณครูขยันมากไม่ยอมหยุด


โดย: Pa_Stang วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:22:29:50 น.  

 
เตรียมไปหมดเลยค่ะทั้งหนุ่มพรมจรรย์ สาวพรมจารีย์ ตะไคร้ ใบมะกรูด

พักนี้กลับถึงบ้านเหนื่อยทุกที ถ้าคิดว่าจะหลับแป๊บๆ ก็ถึงเช้าทุกทีค่ะ

วันนี้ไปถึงที่ทำงาน ก็เอะใจแต่เช้าทำไมมีแต่คนใส่สีดำ น้องก็เรยาไปเลย ใส่สีทองค่ะวันนี้ 5555 มีคนมาทักว่าเขาให้แต่งดำ 15 วัน น้องก็เลยบอกว่างั้นเริ่มพรุ่งนี้ เดี๋ยวทดให้อีกวัน แก้เก้อ


โดย: Kim-Ha วันที่: 4 สิงหาคม 2554 เวลา:20:53:29 น.  

 
เตรียมขนาดนั้น แถมข่า กะเห็ด ต้มยำได้เลยคะ

พี่อาศัยฟอร์มตลอดคะ เลยมิแตกต่าง แฮะ แฮะ


โดย: Pa_Stang วันที่: 4 สิงหาคม 2554 เวลา:21:19:27 น.  

 
วันนี้ตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษค่ะ ออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงนิดๆ กะไปส่งลูกที่โรงเรียน แล้วจะมาทำงานแต่เช้า ..เฮ้อ.. มีเหตุให้อารมณ์เสียเลยค่ะ

ขับออกมาได้สองสามกิโล รถข้างหน้าก็จอดรับคน มันเป็นซอยแบบสองเลน น้องก็ต้องเบรครอ ซักพักมอร์เตอร์ไซค์วิ่งมาชนท้าย เห็นแขนถลอก มีเศษพลาสติกแตก ส่วนกันชนรถน้องก็มีรอยขูดลึก

เด็กมานบอกว่าไม่มีประกัน น้องเลยไม่อยากเอาเรื่อง ก็เลยบอกว่างั้นก็แล้วกันไป มานบอกว่าไม่ได้ น้องเบรคกระทันหัน ต้องจ่ายค่าซ่อมให้มาน คราวนี้น้องเลยปรี๊ดแตกกลางถนนเลยค่ะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 5 สิงหาคม 2554 เวลา:8:52:44 น.  

 
เออ เนอะ เป็นพี่ก็น๊อตหลุดเหมือนกัน ปกตินิ่ง สงบ แต่เมื่อไหร่ตาชั่งเอียงเมื่อนั้น ไม่ชนเค้า เค้าก็ชนเรา

ตกลง แมงกะไซด์ยอมความกันได้ไหมคะ


โดย: Pa_Stang วันที่: 5 สิงหาคม 2554 เวลา:20:33:46 น.  

 
พอดีญาติเด็กมาไกล่เกลี่ยค่ะ ถ้าไม่ยอมจริงๆ น้องก็จะเรียกประกันมาคิดค่าเสียหายให้ คราวนี้แหละไม่แค่ซ่อมรถตัวเองแน่


โดย: Kim-Ha วันที่: 5 สิงหาคม 2554 เวลา:21:33:41 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Kim-Ha
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




จิ้นกระจาย ^^


Smileymissmynovel@gmail.com






Friends' blogs
[Add Kim-Ha's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.