Group Blog
 
All blogs
 
loVe-loVe ตอนที่ 15

วินระวีหันมองคนข้างๆ ที่กำลังอินกับละครเรื่องโปรด แต่อันที่จริงดูเธอจะโปรดไปเสียทุกเรื่อง เขารู้สึกเห็นใจระคนขบขันที่เธอนั่งร้องไห้ได้เป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ต่อหน้าทีวี

"ถ้ามันเศร้านัก ก็เลิกดูเถอะนะลี่" ชายหนุ่มกดปิดทีวีเสียงั้น

"นี่ คุณทำอะไรอ่ะ ฉันกำลังดูเพลินๆ" ลิลลี่หันไปทำหน้างอทั้งน้ำตา

"ร้องไห้เป็นเผาเต่าอย่างนั้น มันเพลินตรงไหนกัน" วินระวีกลั้นหัวเราะ

"ก็คนกำลังอินอยู่นี่นา" หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้

"วันหลังลี่ไปแสดงเองดีไหม ยัยพัดชาจะได้มีคู่แข่ง" วินระวีว่าแหย่ แล้วทิ้งตัวลงนอน

"ลี่สู้เขาไม่ได้หรอก ขนาดบทร้องไห้ยังสวยเลย" ลิลลี่แกล้งถล่มตัว รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไร

"นั่นน่ะสิ" ชายหนุ่มทำเป็นคล้อยตาม ทำให้หญิงสาวหันมามอง หน้างอกว่าเดิม

"แต่ตอนไม่ร้องไห้ ลี่สวยกว่ายัยนางเอกนั่นเป็นกอง"

"ปกติใครจะมาว่าพัดชาลี่แบบนี้ไม่ได้นะคะ แต่ถ้าคุณพูดอย่างนี้ ลี่ก็พอจะรับได้ค่ะ" ลิลลี่ยิ้มจนแก้มแทบปริ

"งั้นคืนนี้คงจะหลับฝันดีได้แล้วสินะ" วินระวีแอบยิ้มขำ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้

"ค่ะ" ลิลลี่หลับตาขยับเข้าหาอ้อมแขนอบอุ่นที่เริ่มจะคุ้นเคยมากขึ้นทุกที




เวรุตอาบน้ำเสร็จจึงเดินออกมาเปิดทีวี แล้วขึ้นไปนั่งบนเตียง เปิดหาไร่สตรอเบอร์รี่ในคอมไปด้วย คิดว่าคงมีใกล้ๆ ซักแห่ง เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับกรุงเทพกันแล้ว เมื่อได้ภาพสถานที่และเส้นทางแล้ว เขาจึงปิดเครื่องวางไว้ใกล้หัวเตียง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทีวี ดูแล้วน่าจะเป็นละครดราม่าย้อนยุค กำลังจะกดเปลี่ยนช่อง โรสก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"คุณติดละครหลังข่าวกับเขาด้วยเหรอคะ" โรสขึ้นมานั่งบนเตียง มองหน้าจอทีวีซึ่งเผอิญเป็นซีนที่พัดชากำลังแสดงอยู่อย่างสมบทบาท

"ก็สนุกดีเหมือนกันนะ" เวรุตแกล้งยั่ว ทั้งที่ไม่เคยดูมาก่อน

"ไม่เห็นสนุกตรงไหนเลยค่ะ" โรสคว้ารีโมทจากมือชายหนุ่มแล้วกดปิดไปเลย

"โรส ผมดูอยู่นะ" ชายหนุ่มแกล้งประท้วง

"ถ้าอยากดูนัก ก็ไปเปิดห้องใหม่สิคะ" หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง

เวรุตยิ้มขำ รู้ว่าคงได้เวลานอนแล้ว เขาเอื้อมไปปิดสวิตท์ไฟ ดึงชายผ้าห่มขึ้น แล้วมุดเข้าไปกอดคนที่กำลังนอนขดตัวอยู่

"ไปให้พ้นนะ คนบ้า" โรสผลักไสชายหนุ่มภายใต้ผืนผ้า

"หึงเหรอ?" เวรุตกระซิบถามที่ข้างหู

"ทำไมต้องหึงด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย" โรสว่าประชด

"ใครๆ เขาก็รู้ว่าเราเป็นผัวเมียกัน" เวรุตกระเซ้า

"ใครจะคิดยังไงก็ชั่งเขาปะไร" หญิงสาวเริ่มพาล

"แล้วโรสล่ะ คิดกับผมยังไง"

"โรสเกลียด..."

เสียงนั้นถูกกลืนหายไปในริมฝีปากที่ประทับจูบลงมา

"เกลียดมาก...เกลียดที่สุด..."

และถูกกดจูบอีกนับครั้งไม่ถ้วนจากริมฝีปากคู่เดิม เมื่อหญิงสาวพร่ำพรรณาถึงความเกลียดชังที่มีต่อชายหนุ่ม จนกระทั่งคำว่าเกลียดนั้นหมดไปจากริมฝีปากคู่สวย เธอถึงได้หลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของชายที่เธอ 'เกลียด' แต่ปาก




พอกลับถึงกรุงเทพทั้งสองก็ตรงไปที่บ้านหญิงสาวเพื่อนำสตรอเบอร์รี่กล่องใหญ่ไปฝาก โรสและเวรุตไหว้ทักทายคุณกิตติและคุณวันเพ็ญ ซึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก

"ไปไหนกันมาล่ะลูก สตรอเบอร์รี่ผลใหญ่น่าทานเชียว" คุณวันเพ็ญเอ่ยทัก หลังจากที่เวรุตยื่นกล่องผลไม้ให้

"เออ ซื้อมาจากงานโอทอปค่ะแม่" โรสรีบออกตัว เพราะไม่อยากให้พ่อแม่รู้ว่าตนไปเที่ยวกับชายหนุ่มสองต่อสองถึงเชียงใหม่

"แล้วอยู่บ้านโน่นสบายดีใช่ไหมลูก" คุณกิตติถามลูกสาว

"สบายดีค่ะพ่อ ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่เว เขาก็มาอยู่ด้วยค่ะ โรสก็เลยไม่ต้องทำอะไรมาก"

"คุณพ่อคุณแม่สบายดีใช่ไหมครับ" เวรุตทักถาม

"สบายดีลูก ห่วงก็แต่ยัยลี่ เมื่อวานเพิ่งโทรมา พูดยังไงก็ดื้อไม่ยอมกลับมาท่าเดียว" คุณกิตติบ่นด้วยความละอายใจ ราวกับเป็นความรับผิดชอบของตนทั้งหมด

"พ่อกับแม่ต้องขอโทษเวอีกครั้งนะลูก ไม่คิดเลยว่ายัยลี่จะดื้อขนาดนี้" คุณวันเพ็ญว่าเสริม

"ไม่เป็นไรหรอกครับ อีกหน่อยสบายใจแล้วลี่ก็คงจะกลับมาเอง" เวรุตพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ ได้คะแนนวีระบุรุษจากผู้สูงวัยทั้งสองไปเต็มๆ

หากแต่โรสกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ เพราะไม่รู้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะคิดยังไงกับความสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างลับๆ ระหว่างเธอและเวรุต อีกทั้งยังไม่รู้ว่าถ้าลิลลี่กลับมาจริงๆ แล้วชายหนุ่มจะตัดสินใจอย่างไร

"โรสขอค้างที่นี่นะคะแม่" หญิงสาวอ้อนกอดมารดา ไม่ยอมสบตาเวรุต เพราะเธอเพิ่งคิดเรื่องนี้ขึ้นมาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวเขาล่วงหน้า

"ดีเหมือนกัน ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก แม่ยังไม่ได้คุยกับโรสให้หายคิดถึงเลยลูก"

"งั้นผมขอค้างด้วยคนนะครับ" เวรุตออกปาก

"อย่าลำบากเลยค่ะเว พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานแต่เช้า แล้วคุณก็ไม่ได้เตรียมชุดมาด้วย ส่วนโรสน่ะใส่เสื้อผ้ายัยลี่ได้" หญิงสาวรีบหาข้ออ้างให้เขากลับบ้านไปคนเดียว

"ก็แล้วแต่โรสละกัน" เวรุตตอบอย่างไม่เต็มใจ แต่ยังเก็บน้ำเสียงได้นิ่งสนิท

"อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับนะเว" คุณวันเพ็ญเอ่ยชวน

"ครับ" เวรุตยิ้มรับ



หลังมื้ออาหารซึ่งเป็นเวลาหัวค่ำ เวรุตจึงลากลับ โดยมีโรสเดินไปส่งที่รถ และเป็นเพียงช่วงเวลาเดียวที่ทั้งสองได้อยู่กันตามลำพัง

"โรสไม่เห็นบอกผมก่อนว่าจะค้างที่นี่" เวรุตดึงหญิงสาวเข้ามากอด หลังพุ่มไม้ใกล้ที่จอดรถ อยากจะทำโทษเธอที่เล่นไม้นี้กับเขา

"ก็แค่คิดถึงบ้านบ้าง ไม่ได้เหรอคะ" โรสดันอกชายหนุ่มไว้

"คิดได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่กลับ ผมจะเก็บเสื้อผ้ามารอรับ โรสจะได้ไม่มีข้ออ้างอีก"

"คุณไม่กล้าหรอก"

"ลองดูก็ได้" เวรุตโน้มลงหอมแก้มหญิงสาว

"อย่าเพิ่งปิดโทรศัพท์นะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมจะโทรหา" ชายหนุ่มเดินอ้อมไปขึ้นรถ แล้วขับออกไป




"แม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ" เวรุตหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาในบ้านราวสามทุ่ม

"ก็รอเวอยู่นี่ไงลูก แล้วหนูโรสไม่กลับมาด้วยเหรอ"

"เขาขอค้างอีกคืนครับ พรุ่งนี้คงกลับ" ชายหนุ่มว่าพลางวางข้าวของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ ในห้องรับแขก

"แล้วลูกไปขนซื้อของพวกนี้มาจากไหนกัน"

"งานโอทอปครับ" เวรุตว่ายิ้มๆ

"แล้วนี่พ่อหลับแล้วเหรอครับ"

"ดูละครอยู่ในห้องน่ะ"

"ผมเพิ่งรู้นะครับว่าพ่อติดละครด้วย" ชายหนุ่มว่าขำๆ

"ติดนางเอกละครซะละมากกว่า" คุณรัศมีว่าประชดสามี

"แม่ไปนอนเถอะครับ อุตส่าห์มานั่งรอผม" เวรุตหอมมารดาฟอดใหญ่

"งั้นแม่ไปล่ะ รู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน" คุณรัศมีเห็นลูกชายถึงบ้านแล้วก็หมดห่วง

เวรุตจัดการนำสตรอเบอร์รี่กล่องใหญ่ไปแช่ตู้เย็น ส่วนข้าวของที่เหลือก็เก็บรวมกันไว้ รอเจ้าของมารื้อดูเอง แล้วจึงรีบขึ้นไปอาบน้ำ เพราะตั้งใจจะนอนคุยโทรศัพท์อีกซักพักก่อนเข้านอน




โรสนั่งรอโทรศัพท์อยู่บนที่นอนจนเกือบสี่ทุ่ม และกำลังคิดว่าจะปิดเครื่อง เวรุตก็โทรเข้ามาพอดี

"ช้าอีกนิดจะไม่รับเลยคอยดู" โรสพูดกับโทรศัพท์ ขณะปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งฟังเสียงสัญญาณอยู่บนที่นอนอีกฝากฝั่งไปสักระยะ จึงยอมกดรับ

"โรสเพิ่งออกจากห้องน้ำเหรอ ผมโทรหาตั้งหลายครั้งแล้ว"

"อย่ามามั่วนะคะ เสียงโทรศัพท์เพิ่งดังเมื่อกี้นี้เอง"

"แสดงว่านั่งรออยู่ล่ะสิ" ชายหนุ่มว่าล้อ

"ใครว่าล่ะ!" โรสรีบแก้ตัว เพราะเสียรู้เขาให้แล้ว

"พรุ่งนี้โรสจะเข้าออฟฟิสไหม ผมจะแวะไปรับตอนเช้า"

"ไม่ค่ะ พรุ่งนี้โรสจะอยู่บ้านกับแม่"

"งั้นตอนเย็นให้ผมไปรับนะ"

"ไม่ค่ะ โรสจะค้างที่นี่ต่อ"

"ผมคิดว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วซะอีก"

"คุณพูดเอง เออเองต่างหาก"

"ตามใจโรสละกัน อยู่จนพอใจแล้วค่อยกลับก็ได้"

"งั้นโรสจะอยู่อีกปีนึง"

"ผมคงรอไม่ไหวหรอกนะ"

"ใช่สิ!"

"ใช่อะไร?"

"โรสง่วงนอนแล้ว แค่นี้นะคะ"

"ง่วงกระทันหันแบบนี้เลยเหรอ?"

"ค่ะ"

"งั้นฝันดีนะ"

"ขอให้ฝันเห็นคนที่คุณคอยอยู่นะคะ"

โรสว่าแล้ววางหูทันที เวรุตจึงเริ่มเข้าใจว่าหญิงสาวเคืองด้วยเรื่องใด เขายิ้มกับโทรศัพท์ก่อนจะวางไว้ที่หัวเตียง แล้วขยับตัวลงนอน พร้อมกับแผนการณ์ในใจสำหรับพรุ่งนี้




เวรุตถือกระเป๋าใบกระทัดรัดลงจากรถ แล้วตรงเข้าไปในบ้าน ดูเงียบกริบ สาวใช้รีบยกน้ำมาเสริฟ

"คุณแม่ไม่อยู่เหรอ"

"อยู่ในครัวค่ะ เดี๋ยวหนูไปเรียนให้นะคะ"

"ไม่ต้องหรอก แล้วคุณโรสล่ะ"

"รู้สึกจะเดินเล่นอยู่ในสวนค่ะ"

"ช่วยเอากระเป๋านี่ไปเก็บห้องคุณโรสที"

"ค่ะ"

ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่ครัว เพื่อสวัสดีคุณวันเพ็ญซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการปรุงอาหารพร้อมป้าสมใจและลูกมืออีกคน

"อ้าวเว มาได้ไงลูก"

"ผมแวะเอาเสื้อผ้ามาให้โรสครับ"

"อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะลูก"

"พอดีผมติดธุระครับ ว่าจะกลับเลย เอาไว้คราวหน้านะครับคุณแม่"

"น่าเสียดายจริง ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ครับ เดี๋ยวผมไปหาโรสแล้วก็จะกลับเลยนะครับ" เวรุตไหว้ลาอีกครั้งเสร็จสรรพ


"ช่วยไปเรียนคุณโรสให้ที ว่าฉันมา" เวรุตเดินออกมาพบหญิงรับใช้คนเดิมพอดี

"ค่ะ"


โรสมาถึงประตูบ้านเห็นรถชายหนุ่มจอดอยู่ หากแต่ไม่พบเจ้าตัวในห้องรับแขก จึงเดินไปที่ครัว

"แม่เห็นเวไหมคะ"

"เมื่อกี้เห็นบอกว่าเอาเสื้อผ้ามาให้โรส ยังไม่เจอกันเหรอลูก"

"เสื้อผ้าโรสเหรอคะ" หญิงสาวถามทวนคำ คิดว่าเวรุตจะทำอะไรกันแน่ เอาเสื้อผ้ามาให้เธอก็ดี เธอจะไม่กลับไปที่บ้านเขาอีกคอยดู

"หนูยกกระเป๋าไปไว้ที่ห้องคุณโรสแล้วค่ะ" สาวใช้คำเดิมรายงาน

"งั้นโรสขอไปคุยกับเวก่อนนะคะ" หญิงสาวเดินกลับออกไปที่ห้องรับแขก ก็เห็นรถเขาสตาร์ทเครื่องเคลื่อนออกจากหน้าประตูไปพอดี

"คนบ้า! อยู่คุยกันก่อนก็ไม่ได้" โรสรำพึงกับตัวเองหน้างอ




หญิงสาวนั่งหงุดหงิดอยู่ที่ห้องรับแขกอีกพักใหญ่จึงตัดสินใจขึ้นไปดูว่าเขาเก็บอะไรใส่กระเป๋ามาให้เธอบ้าง

พอเปิดกระเป๋าออก ปรากฏว่ามีแต่เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวชายหนุ่มเต็มไปหมด ไม่มีเสื้อผ้าเธอซักชิ้น

"ยังไม่ต้องรีบรื้อกระเป๋าให้ผมก็ได้" เสียงเวรุตเอ่ยทัก เดินออกมาจากห้องน้ำ

"นี่คุณทำอะไร" โรสตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ในห้องนอนเธอ

"ก็ผมบอกแล้วไงว่า ถ้าโรสไม่กลับผมจะมาอยู่ที่นี่" ชายหนุ่มยิ้มหวานเดินตรงเข้ามาหา

"ทำบ้าอะไรของคุณ ถ้าใครมาเห็นเข้า.." ยังพูดไม่ขาดคำ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"คุณหนูคะ" ป้าสมใจเรียกจากหน้าประตู เพราะไม่แน่ใจว่าหญิงสาวอยู่ในห้อง

"ป้าเข้าไปนะคะ"

โรสรีบปิดกระเป๋าเสื้อผ้าชายหนุ่มลง แล้วเลื่อนเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแบบบิ้วอินติดผนังห้อง ดันร่างชายหนุ่มให้เข้าไปหลบในนั้น เวรุตยิ้มขำแล้วฉุดหญิงสาวเข้าไปด้วย ก่อนจะเลื่อนประตูปิดในจังหวะเดียวกับที่ป้าสมใจเปิดเข้ามาในห้อง

หัวใจโรสเต้นระทึกในที่มืดแคบกลัวว่าป้าสมใจจะเปิดมาพบเข้า ส่วนเวรุตก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย แต่เป็นคนละแบบกับหญิงสาว

ชายหนุ่มแทรกนิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งเข้าที่ข้างแก้มนวลใสแล้วแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่ม แขนอีกข้างโอบรัดรอบเอวบางให้เข้ามาแนบชิด โรสอยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่กล้าขยับตัว

เสียงฝีเท้าป้าสมใจดังใกล้เข้ามาทุกขณะ โรสกลั้นหายใจหวั่นไหวระคนหวาดกลัวจนหัวใจเต้นรัวไปหมด ป้าสมใจเลื่อนเปิดประตูฝั่งตรงข้ามกับที่ทั้งสองยืนอยู่ นำชุดที่ซักรีดแล้วมาแขวนแล้วเลื่อนปิดไว้ดังเดิม

จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูปิดลง โรสขยับฝ่ามือขึ้นตั้งใจจะทัดทานจุมพิตมารธอนของชายหนุ่ม แต่แล้วกลับเลื่อนไปโอบรอบคอ พร้อมกับจูบตอบเขาเสียงั้น ทั้งสองยิ้มสบตากันก่อนประตูจะเลื่อนออกอีกครั้ง เพราะอากาศหายใจเริ่มลดน้อยลงทุกที


เวรุตรีบเดินไปล็อคประตูก่อนจะมีเรื่องตื่นเต้นขึ้นมาอีก

"โรสเห็นรถคุณขับออกไปแล้วนี่คะ"

"ผมให้คนขับรถที่บริษัทมาส่ง แล้วให้มารับเราพรุ่งนี้ตอนหกโมงเช้า" เวรุตอุ้มหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนเดียง แล้วทิ้งตัวลงนอนหนุนตัก

"คุณจะนอนที่นี่จริงๆ เหรอคะ" โรสรู้สึกหวั่นหวาดอยู่ไม่น้อยเพราะยังไม่อยากให้พ่อกับแม่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ยังคลุมเครืออยู่นี้

"ผมเอาเสื้อผ้ามาแล้วนี่" เวรุตเกาะกุมมือหญิงสาวไว้ มิได้แสดงอาการเดือดร้อนใดๆ

"เวคะ...ถ้าลี่กลับมา" โรสตัดสินใจถามเขาตรงๆ

"โรสจะคืนผมให้ลี่ไหม" เวรุตถามกลับ

"ถ้าลี่ต้องการอย่างนั้น โรสไม่มีวันทำให้น้องเสียใจค่ะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม"

"ถ้าถึงเวลานั้น เราให้ลี่เป็นคนตัดสินใจดีไหม" จากข้อต่อรองที่เกิดขึ้นทำให้เวรุตรู้สึกผิดต่อลิลลี่อยู่ไม่น้อย แม้จะเริ่มรู้แล้วว่าหัวใจเขาอยู่ที่ใด

"คุณรักยัยลี่หรือเปล่าคะ"

"ลี่เป็นคนน่ารัก เวลาอยู่ใกล้แล้วรู้สึกสบายใจ แต่พออยู่ไกลผมกลับไม่รู้สึกกระวนกระวายใจ มันแปลกดีนะ วินเคยพูดบ่อยๆ ว่าผมไม่มีหัวใจ อาจจะจริงก็ได้"

"แค่นั้นก็คงพอแล้วมั้งคะ ถ้าคนเราคิดจะใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอด" โรสเมินหน้าไปทางอื่น

"ผมก็เคยคิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจซะแล้ว" เวรุตจูบกลางฝ่ามือหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

"เรายุติทุกอย่างลงตอนนี้เลยดีกว่าไหมคะ ถึงเวลานั้นจะได้ไม่มีใครต้องเสียใจ" โรสออกความเห็น ทั้งที่ยังไม่รู้วิธีที่จะตัดใจเลยด้วยซ้ำ

"อย่าคิดมากเลยนะโรส เรื่องอาจไม่เลวร้ายอย่างทีคิด ผมไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา ไม่งั้นลี่คงไม่หนีไปหรอกจริงไหม" เวรุตว่าปลอบ เพราะรู้ว่าลิลลี่คงเกลียดเขาแล้วเป็นแน่ ที่ไม่ยอมไปรับตัวเธอกลับมา แถมยังใช้พี่สาวเธอเป็นเครื่องมือหลอกลวงชาวบ้านอีก เขาไม่กล้าคิดเลยจริงๆ ว่าถ้าโรสรู้ความจริงแล้วจะพาลเกลียดเขาไปด้วยหรือไม่

"แล้วคุณรักโรสตรงไหน" หญิงสาวถามนำ

"รักโรสเหรอ?" เวรุตลุกขึ้นนั่ง แกล้งทำหน้าประหลาดใจ

"ผมเคยพูดอย่างนั้นด้วยเหรอ?"

"ถ้าไม่รักก็ไปให้พ้นเลย" โรสใช้หมอนดันใบหน้าชายหนุ่มออกห่าง ด้วยอาการเขินปนงอน ตั้งท่าจะลุกออกจากเตียง เวรุตดึงหญิงสาวลงบนที่นอนแล้วกดทับด้วยร่างแข็งแรง

"คงรักที่โรสชอบกวนประสาทผม ขี้หึง ขึ้อิจฉา ขี้งอน หน้าตาสวยแต่ทำอาหารไม่เป็น แถมกินแล้วยังขี้เกียจล้างจานอีกต่างหาก... "

"นี่คุณรักหรือหลอกด่าโรสกันแน่??" โรสบีบจมูกเขาแรงๆ เป็นการทำโทษ

"แล้วโรสล่ะ รักผมตรงไหน?"

"ตรงที่คุณเป็นคนดี ไม่เคยฉวยโอกาส ไม่เคยเจ้าเล่ห์ ไม่เคยโกหก ไม่เคยหลอกโรสแม้แต่ครั้งเดียว..."

"จริงใจหน่อยที่รัก พูดซะผมนึกว่าตัวเองเป็นคนดี" เวรุตยิ้มขำโน้มลงจูบหญิงสาว แล้วเสียงเคาะประตูขัดจังหวะก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้เวลาอาหารเย็น...




















Create Date : 07 กันยายน 2554
Last Update : 10 กันยายน 2554 19:18:13 น. 10 comments
Counter : 278 Pageviews.
Share

 
ยัยคุณหนูกุหลาบเป็นประเภท "เกลียดตัวกินไข่ เกลียด(พ่อ)ปลาไหลกินน้ำแกง"

เพิ่งกลับมาจากเกาะช้างค่ะ...ไฟจะดับแล้ว ไปก่อนนะคร๊าพี่หญิง เด๋วจะมาใหม่


โดย: Wonderfulmoon วันที่: 8 กันยายน 2554 เวลา:16:55:50 น.  

 
เป็นผู้หญิงอ่ะ พูดอารายตรงๆ มานก็น่าเกลียดแย่สิน้องหญิง

จารอจนกว่าจะหลับน๊า


โดย: Kim-Ha วันที่: 8 กันยายน 2554 เวลา:17:54:42 น.  

 
รอแม่พลอยมณีหลับไปรึยังคะน้องคิม :)



โดย: Pa_Stang IP: 111.84.152.143 วันที่: 8 กันยายน 2554 เวลา:22:11:22 น.  

 
เพิ่งตื่นนี่แหละค่ะ อิอิ เดี๋ยวไปอาบน้ำแป๊ปนุงนะคะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 8 กันยายน 2554 เวลา:22:39:13 น.  

 
กร๊ากกกก 2 ป. มาหลับรอน้องพลอยมณีจริงๆ รึเจ้าคะ
ก็บอกว่าเด๋ว แต่ลืมวงเล็บว่า พรุ่งนี้อ่ะคร๊า กิกิ

พี่หญิงเจ้าขา แรงตรงที่มีไข่ รึว่าตรงปลาไหลอ่ะคร๊า

พี่ตังค์เข้าเรือนตัวเองไม่ได้หรือเจ้าคะ...ทำกุญแจรั้วหายแหง่มๆ เลยอ่ะ


เอารูปเจ้ากันกะน้องเปามาฝากเจ้าค่ะ เค้าซ้อมเต้นกอดกันนัวเนียเชียว ชิส์!! เห็นแล้วหมั่นไส้





ปล.ถ้าเรื่องนี้จบ สนใจจิ้นคู่นี้ต่อจาก แม่เสือดำกะลูกจิ้งจอกดำมั๊ยคร๊า...แต่ต้องสไลด์อัพเรื่องนี้ให้จบก่อนนะคร๊า...เด๋วคนอ่านจะสับสน



โดย: Wonderfulmoon วันที่: 9 กันยายน 2554 เวลา:16:46:20 น.  

 
อ้าว!!! รูปไม่ขึ้นอ่ะค่ะ...ลองใหม่ละกันนะคะ







โดย: Wonderfulmoon วันที่: 9 กันยายน 2554 เวลา:16:48:32 น.  

 
รู้สึกจะยังไม่ได้รับทานทั้งสองอย่าง

สงสัยโครงการจะอีกยาว จบเรื่องนี้ต้องกลับไปต่อมหากาพย์แม่เสือกะลูกจิ้งจอกอีก ถ้าทิ้งไว้นานกว่านี้ต้องกลายเป็นมหากากแน่เลย


โดย: Kim-Ha วันที่: 9 กันยายน 2554 เวลา:17:33:13 น.  

 
รู้สึกตอนนี้จะเริ่มสไลด์อัพ level แล้วนะพี่หญิงเจ้าขา หวานเสี_ยว เอ้ย! เชียว


ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...R 20xxx ไปเล้ยยยย...ไม่ได้จิ้นคนมีตัวตนซะหน่อย จัดเต็มไปโลดค่ะพี่หญิง


โดย: Wonderfulmoon วันที่: 11 กันยายน 2554 เวลา:13:59:39 น.  

 
ถ้าจะเชียร์ต้องจัดให้ดูซักชุดก่อนนะน้องหญิง พี่จะได้เกทับถูก

สัญญาไว้ตั้งแต่พี่อ๋อมขาน่ะจะว่ายังไง??


โดย: Kim-Ha วันที่: 11 กันยายน 2554 เวลา:14:27:40 น.  

 
เพิ่งเข้าไปดูคลิปที่น้องหญิงพูดถึง น้องเปาก็น่ารักดีนะ น้องที่เล่น mv เหวี่ยงก็น่ารัก น้องมัดหมี่ก็โอเลย ดูไปดูมารู้สึกน้องกันจะกอดเก่งอะไรเก่งนะเดี๋ยวนี้

สี่แผ่นดินน่าดูเนอะ มากันตั้งหลายคน เสียดายอย่างเดียว ไม่มีน้องแก้มในคอนฯ น้องกัน งั้นพี่จะคอยไปดูน้องกันในคอนฯ น้องแก้มก็แล้วกัน


โดย: Kim-Ha วันที่: 11 กันยายน 2554 เวลา:16:48:23 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Kim-Ha
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

จิ้นกระจาย ^^


Smileymissmynovel@gmail.com






Friends' blogs
[Add Kim-Ha's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.