Bloggang.com : weblog for you and your gang
Group Blog
Twilight Stars6 (นิยาย)
Love-Love เรื่องรัก-รัก (นิยาย)
My Love เงารักสลับใจ (นิยาย)
Deva & Dana เทพบุตรปิ๊งรักยัยซาตาน (นิยาย)
Wild Love พลังรักต่างพันธุ์ (นิยาย)
Music Room
All blogs
lovE-lovE ตอนที่ 36 (จบ)
loVe-loVe ตอนที่ 35
lOve-lOve ตอนที่ 34
Love-Love ตอนที่ 33
lOve-lOve ตอนที่ 32
loVe-loVe ตอนที่ 31
lovE-lovE ตอนที่ 30
loVe-loVe ตอนที่ 29
lovE-lovE ตอนที่ 28
loVe-loVe ตอนที่ 27
lOve-lOve ตอนที่ 26
Love-Love ตอนที่ 25
lOve-lOve ตอนที่ 24
loVe-loVe ตอนที่ 23
lovE-lovE ตอนที่ 22
loVe-loVe ตอนที่ 21
lOve-lOve ตอนที่ 20
Love-Love ตอนที่ 19
lOve-lOve ตอนที่ 18
loVe-loVe ตอนที่ 17
lovE-lovE ตอนที่ 16
loVe-loVe ตอนที่ 15
lOve-lOve ตอนที่ 14
Love-Love ตอนที่ 13
lOve-lOve ตอนที่ 12
loVe-loVe ตอนที่ 11
lovE-lovE ตอนที่ 10
loVe-loVe ตอนที่ 9
lOve-lOve ตอนที่ 8
Love-Love ตอนที่ 7
lOve-lOve ตอนที่ 6
loVe-loVe ตอนที่ 5
lovE-lovE ตอนที่ 4
loVe-loVe ตอนที่ 3
lOve-lOve ตอนที่ 2
Love-Love ตอนที่ 1
lOve-lOve ตอนที่ 6
"น่าสงสารนางเอกเน๊อะ คนที่ใช่ก็ไม่รัก คนที่รักก็ไม่ใช่" ลิลลี่นั่งดูทีวีอยู่บนที่นอน กำลังอินกับละคร ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ละสายตาจากหนังสือ หันมองหน้าหญิงสาว
"เหมือนชีวิตเธอเลยใช่ไหม" ชายหนุ่มว่าล้อ
"เสียใจค่ะ ฉันรักเวแล้วเราก็กำลังจะแต่งงานกัน"
"เวเคยบอกรักเธอด้วยเหรอ" วินระวีถามสงสัย
"เรื่องบางอย่าง ก็ไม่เห็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด" ลิลลี่เอื้อมหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู นึกถึงบรรยากาศคืนที่เขามอบให้เธอได้อย่างแจ่มกระจ่าง จนเผลอยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไร" วินระวีมองตามถามขำๆ เพราะเขารู้ที่มาของมันดีกว่าคนที่เป็นเจ้าของเสียอีก
"คนไม่มีความรักอย่างคุณ จะไปรู้อะไร" ลิลลี่ยังยิ้มพินิจนาฬิกาต่อไป
"ใครกันแน่? รู้แล้วจะหนาว" ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ ไม่อยากคิดว่าพรุ่งนี้หญิงสาวจะมีสภาพอย่างไร และคาดเดาไม่ถูกว่าเวรุตมีแผนอะไรในใจ อาจแค่เตะถ่วงเลื่อนงานแต่งออกไป และถ้าเป็นเช่นนั้นจริงลิลลี่คงต้องอยู่ที่นี่นานกว่าที่คิด
"เชิญคุณหนาวไปคนเดียวเถอะ" ลิลลี่กดรีโมทปิดทีวี เอาหมอนข้างกั้นไว้ตรงกลาง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่าง นอนหันไปอีกด้าน
ลิลลี่เริ่มขยับตัวเมื่อมีเสียงดนตรีลอยลมมาช่วงกลางดึก และรู้ได้ทันทีว่าดังมาจากไหน หญิงสาวรีบขยับหมอนข้างออกมาไว้อีกฝั่ง หันหน้าซบแผ่นหลังชายหนุ่ม ครั้นพอเสียงร้องเริ่มขับกล่อม เธอก็มุดหน้าลงเอามือปิดหู วินระวีพลิกตัวกลับขยับกอดลิลลี่ไว้ในอ้อมแขน
"ไม่ต้องกลัวหรอก เพลงเพราะจะตาย" ชายหนุ่มว่าเนิบๆ
"เพราะ แต่คนร้องนี่สิ"
"ฟังเฉยๆ อย่าคิดมาก ผมจะปกป้องลี่เอง"
เสียงกระซิบนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นใจได้อย่างประหลาด ลิลลี่ไม่โต้ตอบอะไรอีก หลับตาลงปลดปล่อยความกลัว และจมสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
หญิงสาวตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารในครัวแต่เช้าโดยมีป้าแต้วและจันทร์แรมเป็นลูกมือ ขณะที่วินระวีออกไปดูงานในไร่ตามปกติและจะกลับมาทานอาหารเช้าช่วงสายๆ
"จะทำเลี้ยงกองทัพเหรอคะคุณลี่" จันทร์แรมว่าตื่นเต้นขณะช่วยตำน้ำพริก ปกติเห็นป้าแต้วทำอาหารบนเรือนแค่สองสามอย่าง เพราะเจ้านายไม่ค่อยจู้จี้เรื่องการกิน ส่วนพวกคนงานในไร่จะมีโรงอาหารและครัวแยกต่างหาก
"วันนี้คุณเวจะมาที่นี่ แล้วฉันก็จะตามกลับกรุงเทพด้วย ก็เลยกะจะทำอาหารเลี้ยงต้อนรับ แล้วก็เลี้ยงอำลาคุณวินไปในตัวด้วย ดีไหม" ลิลลี่ว่าอารมณ์ดี
"คุณลี่น่าจะอยู่นานๆ นะคะ คุณวินเธอคงเบื่อรสมือป้าแล้ว" ป้าแต้วหั่นผักไปว่าไป
"อย่าว่าแต่คุณวินเลยค่ะ" จันทร์แรมพูดขึ้นมาลอยๆ
"แกหมายความว่ายังไงนังแรม" ป้าแต้วหันไปแว๊ดใส่
"โธ่ป้า! หนูก็หมายความว่าแม้แต่หนูยังไม่กล้าเบื่อฝีมือป้าเลย" หญิงสาวกลับลิ้นทันควัน
"รอดไปนะแก ข้านึกว่าต่อไปต้องเทให้หมากินซะแล้ว" ป้าแต้วคาดโทษ
"แล้วคุณวินไม่มีแฟนเหรอจ๊ะ" ลิลลี่ปรุงอาหารไปพลางนึกอยากรู้เรื่องส่วนตัวเขาขึ้นมา
"มีไปๆ มาๆ อยู่สองสามคนค่ะ ไม่รู้ว่าคุณวินคิดจริงจังกับคนไหนบ้างหรือเปล่า"
"เนื้อหอมขนาดนั้นเลยเหรอคะป้า" ลิลลี่ถามขำๆ ในใจนึกหมั่นไส้ขึ้นมา
"ถ้าคุณลี่อยู่ต่ออีกซักหน่อยคงได้เห็นบ้างล่ะค่ะ คุณวินแกเสน่ห์แรงจริงๆ ถ้าป้าเป็นสาวๆ จะขอเข้าคิวรอด้วยคนค่ะ"
"คิวป้าคงอยู่กิโลเมตรที่สิบแปด ปูนนี้แล้วก็ยังไม่ถึงคิว" จันทร์แรมว่าล้อหัวเราะเสียงดัง
แล้วทั้งสามก็กลั้นหัวเราะกันจนตัวสั่น เมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังพูดถึงดังมาก่อนตัว
"มีอะไรกินบ้างลี่ หิวจะแย่อยู่แล้ว"
"อีกแป๊บนึงค่ะ คุณขึ้นไปรอข้างบนดีกว่านะคะ พวกเราจะได้สนทนาประสาหญิงกันต่อ" ลิลลี่ว่ายิ้มๆ
"สนทนาประสาหญิงเหรอ? คงไม่ได้นินทาใครอยู่หรอกนะ" ชายหนุ่มว่าอย่างรู้ทัน
"ฉันจะไปนินทาใครได้ล่ะคะ"
"ใช่สิ คุณไม่รู้จักใครเลยแถวนี้ นอกจากผม"
"คุณพูดเองนะคะ"
"งั้นผมไปล้างหน้าล้างตาก่อนละกัน เมื่อกี้จามมาตลอดทาง นึกว่าฝุ่นเข้าจมูกเสียอีก..เฮ้อ.." ชายหนุ่มว่าแล้วเดินผละไป ส่วนสาวๆ มองหน้ากันแล้วยิ้มขำ
ลิลลี่เร่งทำอาหารต่อจนเสร็จในเวลาไล่เลี่ยกัน และคิดว่าที่เหลือคงปล่อยให้ป้าหลานจัดการกันเองได้
"ป้าช่วยจัดอาหารเป็นสองชุดนะจ๊ะ เพราะไม่รู้คุณเวจะมาถึงกี่โมง"
"ค่ะ คุณลี่จะทานกับคุณวินเลยไหมคะ"
"จ่ะ" ลิลลี่ว่าแล้วเดินขึ้นเรือนไป คิดว่าจะอาบน้ำเสียหน่อย เพราะกลิ่นอาหารติดเต็มตัวไปหมด
หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องพัก เห็นประตูเปิดทิ้งไว้ คิดว่าวินระวีคงล้างหน้าเสร็จและออกจากห้องไปแล้ว เพราะเขาล่วงหน้ามาสักพักใหญ่ได้ แต่พอดึงประตูห้องปิดลง กลับถูกรวบกอดเอวไว้จากด้านหลัง
"ปล่อยฉันนะ!" ลิลลี่สั่งเสียงเขียว
"อื๋ย! หน้ามันเชียว" วินระวีโน้มลงหอมแก้มแล้วว่า ทำลายความมั่นใจหญิงสาวอย่างรุนแรง เนื่องจากเป็นคนรักสวยรักงาม
"ก็ปล่อยสิ! ฉันจะรีบไปอาบน้ำ" ลิลลี่รีบเอามือลูบแก้มตัวเอง
"คุณกลัวว่าถ้าเวมาเห็นสภาพนี้ แล้วจะไม่ประทับใจใช่ไหม" วินระวีถามประชดหาเรื่อง
"ใช่!" ลิลลี่กระแทกเสียงกลับ
"งั้นผมมีความลับจะบอก" วินระวีกระซิบ ราวกับกลัวว่าจะมีใครอื่นได้ยิน
"ความลับอะไร?" หญิงสาวถามด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ
"ผมแอบส่งคลิปตอนคุณนอนกรน น้ำลายยืด ไปให้เวแล้วล่ะ ถ้าเขาไม่มารับคุณวันนี้ คงรู้นะว่าเพราะอะไร"
"นี่คุณพูดเล่นใช่ไหม!!??" ลิลลี่รีบขยับหันมาสบตา อยากรู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่อำเธอเล่น
"คุณต้องขอบคุณผมนะ ถ้าเวเขาเกิดเห็นภาพนี้ทีหลัง แล้วรับไม่ได้ ขอหย่าขึ้นมา คุณจะเป็นฝ่ายเสียหายซะเปล่าๆ"
"คนบ้า! คุณทำอย่างนั้นทำไม" ลิลลี่โกรธสุดๆ เพราะเชื่อสนิท
"อึ๋ย! นี่กลิ่นอะไรเนี่ย ปลาแรดราดพริกหรือเปล่านะ" ชายหนุ่มโน้มลงสูดกลิ่นที่ซอกคอแล้วว่าล้อ
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" หญิงสาวเริ่มฟิวส์ขาด
"ทำไม กลางคืนกอดได้ กลางวันห้ามกอดหรือไง" วินระวีกระชับอ้อมแขนแล้วว่าเหน็บแนม ลิลลี่ทั้งโกรธทั้งอาย ไม่ใช่เพราะฝีมือเขาหรอกหรือ เธอถึงต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
"คุณให้เกียรติฉันบ้างได้ไหม ถึงจะไม่เห็นฉันในฐานะพี่สะใภ้ ฉันทำอะไรผิด ถึงต้องทำกับฉันถึงขนาดนี้" น้ำใสๆ ร่วงลงมาจากดวงตาคู่สวยอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกสภาพจิตใจของหญิงสาวในตอนนี้
"ลี่" วินระวีรั้งร่างหญิงสาวเข้ามากอด ลิลลี่ยืนเฉยรู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะต่อต้าน
"ขอโทษนะ ผมแค่ล้อเล่น ลี่ไม่ได้หน้ามันซักหน่อย ตัวก็ยังห้อมหอม ผมไปรอทานข้าวข้างนอกนะ" ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออก แล้วยิ้มสบตา คิดว่าคงทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ลิลลี่อาบน้ำเสร็จแล้วจึงออกมาที่ระเบียง เห็นชายหนุ่มนั่งรออยู่แล้ว เขายิ้มรับ แต่หญิงสาวยังคงหน้าบึ้ง ยังไม่หายเคืองกับการกระทำและคำพูดของเขา
"เสื้อผ้าที่ฉันขนมา ยกให้จันทร์แรมไปนะคะ ฉันไม่เอากลับ" หญิงสาวว่าเสียงเรียบเฉย
"ถ้าคุณได้กลับ ผมจะจัดการให้นะ" วินระวีตักข้าวให้หญิงสาว
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง คุณจะยั่วโมโหฉันอีกแล้วใช่ไหม" ลิลลี่หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม
"ก็ถ้าคุณให้ไปตอนนี้ เกิดเวไม่มา คุณจะไปทวงเด็กมันคืนหรือไงล่ะ" ชายหนุ่มว่าขำๆ หญิงสาวไม่ตอบแต่มองค้อนด้วยสายตา
"อืม! ลี่ทำปลาราดพริกนี่อร่อยมากเลยนะ ถ้าคิดจะเปิดร้านอาหาร บอกด้วยนะ ผมจะหุ้นด้วย" วินระวีโยนลูกยอทันที
"จริงอะ? ลองนี่ดูสิ" ลิลลี่ชี้ไปที่เมนูแนะนำ กุ้งเผาสะเดาหวาน
"แกะให้หน่อยได้ไหม ผมไม่ค่อยชอบของทานยาก" ชายหนุ่มต่อรองเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอยากอวดฝีมืออยู่แล้ว
"จะกินยังขี้เกียจอีก" หญิงสาวหยิบกุ้งมาแกะเปลือกออกวางในจานให้
"ทานละนะ" วินระวีตั้งท่าจะตักใส่ปากทันที
"เดี๋ยวสิ ต้องใส่สะเดากับน้ำจิ้มด้วยค่ะ" ลิลลี่เด็ดดอกสะเอาวางบนตัวกุ้งแล้วตักน้ำปลาหวานราดให้เสร็จสรรพ
"จะให้ดี ต้องตักป้อนด้วยนะลี่"
"เสียใจค่ะ"
"อืม... อร่อยจริงๆ"
ชายหนุ่มทำท่าราวได้ลิ้มลองอาหารสวรรค์ ยิ่งทำให้คนปรุงหน้าบานไปใหญ่ ตักให้ลองจนครบทุกจาน
"เดี๋ยวผมจะออกไปดูไร่หม่อน ไปด้วยกันไหม" วินระวีเอ่ยชวน เพราะไม่อยากให้หญิงสาวนั่งรออยู่บ้านทั้งวัน จะเครียดซะเปล่าๆ
"ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันอยากอยู่รอเวที่นี่"
"งั้นก็ตามใจ"
ทั้งที่มั่นใจว่าพี่ชายตนจะไม่โผล่หน้ามาอย่างแน่นอน แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะไม่พูด เพราะไม่อยากทำให้ลิลลี่อารมณ์เสียอีก
หญิงสาวออกมานั่งคอยที่ริมระเบียง เฝ้ามองนาฬิกาชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ตั้งแต่หลังอาหารเช้าจนกระทั่งบ่ายคล้อย และเริ่มพลบค่ำในที่สุด ความหวังที่จะเห็นหน้าคนที่เฝ้าคอยเริ่มเลือนลางลงทุกขณะ แต่ลิลลี่ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
"เข้าไปรอข้างในเถอะ ลี่นั่งตรงนี้มานานแล้วนะ" วินระวีว่าพลางคลี่ผ้าห่มคลุมร่างบอบบาง
"ฉันขออยู่คนเดียวได้ไหม"
"ให้ผมนั่งเงียบๆ เป็นเพื่อนดีกว่า"
ลิลลี่นั่งพิงราวระเบียงกระชับผ้าห่มเข้า คิดทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตระหว่างตนและเวรุต ไม่อยากคิดว่าเธอมีค่าเพียงใดในสายตาเขา เพราะทุกอย่างมันชัดเจนหมดแล้วในตอนนี้
ทั้งที่อยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันหายไปไหนหมด มีเพียงความรู้สึกด้านชากับหัวใจที่เหน็บหนาว ไม่มีครั้งใดที่ลิลลี่จะรู้สึกด้อยค่าเช่นนี้มาก่อน เพราะเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอมา จึงไม่เข้าใจว่าเวรุตทำเช่นนี้ได้อย่างไร ทั้งที่เธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของเขา ส่วนวินระวีก็เป็นน้องชายแท้ๆ ของเขา หัวใจเขาทำด้วยอะไร หรือเขาจะไม่ได้รักเธอเลย ที่ผ่านมาทั้งหมดเธอคงคิดไปเองทั้งเพ
"คุณคิดว่าผู้ชายจะจูบผู้หญิงซักคน โดยที่ไม่มีความรักได้ไหม" จู่ๆ ลิลลี่ก็ยิงคำถามนี้ขึ้นมา ทำเอาคนที่กำลังแหงนหน้าดูดาวหันมองด้วยความสนเท่ห์
"ทำได้มากกว่านั้นเสียอีก" วินระวีกลั้นหัวเราะตอบตรงๆ กับคำถามไร้เดียงสาของหญิงสาว
"ฉันหมายความว่า..." ลิลลี่อธิบายไม่ถูก ว่าเวรุตจูบเธอแบบนั้นได้อย่างไร ถ้าเขาไม่ได้มีใจเลยซักนิด
"ลี่หมายถึงอะไร?" ชายหนุ่มถามย้ำ
"จูบฉันซักครั้งได้ไหม" หญิงสาวลังเลก่อนตอบออกไป แค่อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง
"หลับตาสิ"
ลิลลี่ทำตามด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นแรงขึ้น ชายหนุ่มขยับเข้าจูบที่หน้าผาก
"ทำไม?"
"ผมไม่ชอบจูบตามใบสั่ง มันต้องออกมาจากใจ เรื่องของความรู้สึกมันทำกันพร่ำเพรื่อไม่ได้หรอกนะลี่"
"แล้วทีเจอกันวันแรก คุณรู้สึกอะไรกันแน่" ลิลลี่ลุกขึ้นว่าให้ หมั่นไส้ที่เขาเจ้าสำบัดสำนวนดีนัก
วินระวีลุกตาม คว้าแขนหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนี แล้วดึงเขามากอดแนบชิด
"รู้สึกเหมือนตอนนี้เลย" ชายหนุ่มยิ้มสบตา โน้มลงจูบที่ริมฝีปาก ลิลลี่ตกใจไปชั่วขณะด้วยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวจูบตอบเขา และค้นพบอะไรบางอย่างในจุมพิตนั้น ที่ทำให้ยิ่งสับสนว่าความรู้สึกเช่นนี้มันเกิดขึ้นได้พร่ำเพรื่อขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ว่ากับเวรุตหรือวินระวี...
Create Date : 25 กรกฎาคม 2554
Last Update : 25 กรกฎาคม 2554 21:23:08 น.
9 comments
Counter : 356 Pageviews.
Share
Tweet
แวบมาทักทายค่ะพี่หญิง
พร้อมกับส่งฮอตไลน์ร้อนๆ ที่หลังบ้านนะเจ้าคะ
ส่องแล้วคิดเห็นเยี่ยงไร ก็ลมพัดหวนตอบกลับมาให้น้องด้วยน๊า
ไม่มาแป๊ปเดียว (
แป๊ปเดียวแกอ่ะดิ!!! ไม่เข้ามาเป็นชาติแระ
แฮ่ๆ ) จิ้นกระจายล้ำหน้าไป 3 เท่าตัวแล้วอ่ะ พี่หญิงพลังล้นเหลือจริงๆ เลย
น้องยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ...ต้องสไลด์กลับหลังหันไปอ่านก่อนล่ะ
ฟิคน้องคงต้องหมักบ่มให้มันเน่าได้ที่อีกนิดนะคะ...เพราะตอนนี้ตัวเองยังเน่าไม่หายเลยค่ะ
อีกตอนเดียวจะปิดภาคหวานพิศดาร เอ้ย! พิเศษแล้วล่ะค่ะ...ไม่มีเวลาจริงๆ ค่ะพี่หญิง
อยู่บนแผ่นดินใหญ่ทำไมชีวิตมันช่างวุ่นวายจริงเชียว เฮ้อออออ
โดย:
Wonderfulmoon
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:13:22:02 น.
ตอบหลังบ้านแล้วน้า งานนี้หวังว่าจะได้เจอ สว ร่วมแก๊งทุกคนนะคะ
โดย:
Kim-Ha
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:13:32:57 น.
เฮ้อ หวังว่าคงได้ดูนะหนูเปรม ถ้าเวลาและโอกาศอำนวยนะจ๊ะ ครั้งนี้รับรองไม่พลาด(หากันข้ามเดือนเป็นหาพี่ปุ้ย)
โค ต ร ผุด ไม่หยุดเลยคะน้องคิม
ไม่รู้อีกเดือนจะสางหมดรึเปล่านะคะ (งานจ้า) มิใช่เหา
โพล่มาอีกที ขึ้นตอนใหม่แล้ว ไปโลด
โดย:
Pa_Stang
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:30:09 น.
คืนนี้น้องจะไปเข้าฝันคุณบอยค่ะพี่ตังค์ ว่าให้ปั้นน้องแก้มเป็นนางเอกมิวสิคคัลคนใหม่ อิอิ เล่นเรื่องนี้เลย (แม่พลอยเวอร์ชั่นข้าวนอกนา)
โดย:
Kim-Ha
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:39:11 น.
พี่ว่า ทำเรื่องข้าวนอกนา สะเลย แต่พระเอก
กร๊ากกกกกก
ต้องหาใหม่เนอะ
โดย:
Pa_Stang
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:51:49 น.
ถ้าให้เล่นคู่น้องแก้ม ไม่ต้องจัดไฟยากเลยนะคะ เข้ากันเป๊ะๆ อิอิ คงดูกลมกลืนน่าดู ให้แม่พลอยผิวเข้ม น้องก็รับได้ แต่ให้แม่พลอยล่วงหน้าไปสี่แผ่นดินแล้วนี่สิ...เฮ้อ...ขนาด FC พี่บี้ยังรับไม่ค่อยได้ แล้ว FC น้องกันอย่างเราจะไหวเหรอคะ
โดย:
Kim-Ha
วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:20:00:05 น.
แม่พลอยล่วงหน้าไปสี่แผ่นดิน เอ.... แค่ประครองตัวเดินยังแย่ แล้วจะมิวสิคคัลไหวเหรอคะ
พี่เข้าไปส่องแม่เสือกะลูกจิ้งจอกไม่ได้คะ จิ้มแล้วไม่ไป แฮะแฮะ
โดย:
Pa_Stang
วันที่: 27 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:59:04 น.
ยังไม่ต้องไปค่ะพี่ตังค์ น้องยังไม่ได้อัพเลยค่ะ
สงสัยไม่อัพนาน เจ้าที่เลยปิดให้อัตโนมัติค่ะ
โดย:
Kim-Ha
วันที่: 27 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:18:05 น.
ขอนอนตื่นหนึ่งก่อนนะคะ คืนนี้จะอัพตอนที่7 ค่ะ
โดย:
Kim-Ha
วันที่: 30 กรกฎาคม 2554 เวลา:17:02:02 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Kim-Ha
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
จิ้นกระจาย ^^
missmynovel@gmail.com
Friends' blogs
Webmaster - BlogGang
[Add Kim-Ha's blog to your web]
Links
BlogGang.com
MY VIP Friend
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
ส่องแล้วคิดเห็นเยี่ยงไร ก็ลมพัดหวนตอบกลับมาให้น้องด้วยน๊า
ไม่มาแป๊ปเดียว ( แป๊ปเดียวแกอ่ะดิ!!! ไม่เข้ามาเป็นชาติแระ แฮ่ๆ ) จิ้นกระจายล้ำหน้าไป 3 เท่าตัวแล้วอ่ะ พี่หญิงพลังล้นเหลือจริงๆ เลย
น้องยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ...ต้องสไลด์กลับหลังหันไปอ่านก่อนล่ะ
ฟิคน้องคงต้องหมักบ่มให้มันเน่าได้ที่อีกนิดนะคะ...เพราะตอนนี้ตัวเองยังเน่าไม่หายเลยค่ะ
อีกตอนเดียวจะปิดภาคหวานพิศดาร เอ้ย! พิเศษแล้วล่ะค่ะ...ไม่มีเวลาจริงๆ ค่ะพี่หญิง
อยู่บนแผ่นดินใหญ่ทำไมชีวิตมันช่างวุ่นวายจริงเชียว เฮ้อออออ