สาปรัก...บท 11/3

สุนิษาน้ำตาซึมอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากแฟนหนุ่ม ปฐวีเล่าว่าเขาจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้ที่ช่วยชีวิตบิดาให้รอดพ้นจากความตายซึ่งเปรียบไปก็ไม่ต่างจากผู้มีพระคุณ เธอเป็นนักปฏิบัติธรรม แต่ยื่นเงื่อนไขขอแต่งงานกับปฐวีเป็นการแลกเปลี่ยนกับการช่วยชีวิตของคุณปิยชาติ สุนิษาคิดว่าเป็นการแบล็คเมลชัดๆ น่าจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎต้มตุ๋นหลอกลวงอะไรประเภทนั้น แต่ปฐวียืนยันว่าผู้หญิงคนนั้นบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนแม้แต่ทรัพย์สมบัติหรือทะเบียนสมรส...ขอแค่ได้แต่งงานกับเขาเท่านั้น และที่สำคัญไปกว่านั้น เธอไม่ต้องการความสัมพันธ์ฉันชู้สาวใดๆ กับเขาด้วย

ช่างน่าตลกนัก... เธอไม่เชื่อ เพราะใครก็แล้วแต่ได้เห็นปฐวีเธอเชื่อว่าเป็นต้องหลงเสน่ห์เขา ไม่มีใครต้านทานเสน่ห์ของเขาได้สักคน แค่ปฐวีใช้สายตาคมกริบของเขาจับจ้องสาวคนใด สาวนั้นเป็นต้องใจละลายพร้อมจะโผซบอกเขาแล้ว ใช่...ทุกคนอยากเป็นเจ้าของปฐวีด้วยกันทั้งนั้น อย่างน้อยก็อยากขึ้นเตียงด้วยสักครั้ง ถ้าตาไม่บอด ก็ต้องเห็นในหุ่นมาดแมนและพึงใจอย่างแน่นอน สุนิษายอมรับว่ารักเขา ยิ่งได้ลิ้มลองเพศรสจากเขาก็ยิ่งติดใจและอยากเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว ทั้งที่เมื่อแรกที่คบหากัน ยอมรับว่าถูกใจแค่เรื่องหน้าตา

ใช่...เมื่อได้คบหากันจริงๆ จังๆ เธอพบว่าเซ็กซ์ของเขายอดเยี่ยม หน้าตาและรูปร่างว่าเต็มร้อยแล้ว สำหรับเซ็กซ์ของเขา เธอให้คะแนนมากกว่าหน้าตาบวกกับรูปร่างเสียอีก

“คุณษา...ไม่เอาน่า ผมคิดว่าเราจะคุยเรื่องนี้กันเข้าใจตั้งแต่เมื่อแรกที่คบกันเสียอีก ผมบอกแล้วความสัมพันธ์ของเราเป็นอิสระต่อกัน” ปฐวีปลอบเสียงนุ่มทุ้ม พวกเขากำลังเอนหลังพิงหัวเตียงพูดคุยกันภายหลังการร่วมรักมานานกว่าชั่วโมง

“ฉันรู้ แต่อดใจหายไม่ได้ มันเร็วเกินไป ยังไม่ทันมีเวลาเตรียมใจคุณก็ต้องทิ้งฉันไปแล้ว”

ปฐวีอึ้ง “อย่าพูดว่าคำว่าทิ้งเลยนะ มันเสียดแทงใจไงไม่รู้ คุณก็รู้ผมไม่เคยคิดจะทำอย่างงั้นเลย”

สุนิษาปล่อยโฮแทนคำตอบ

ปฐวีนิ่ง อย่างช้าๆ เขาโอบศีรษะทุยมาซุกแนบอกโดยฝ่ายนั้นขยับมาเกยบนตัวเขาครึ่งตัว ปฐวีก้มจูบหน้าผากมนพลางลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าไปมาอย่างปลอบประโลม แผ่นหลังที่เคยเกลี้ยงเกลาบัดนี้มีรอยตกสะเก็ด เกิดจากฝีมือของทองม้วน ปฐวีไม่รู้จะปลอบอะไรดี จึงได้แต่แสดงออกด้วยภาษาทางกายว่าเขาห่วงใยเธอแค่ไหน รู้ว่าการจากลาเป็นเรื่องน่าเศร้า ด้วยเหตุนี้เมื่อสุนิษาแสดงภาษาทางกายเชิญชวนเขาขึ้นเตียงเมื่อเขามาถึงใหม่ๆ เขาจึงไม่ปฏิเสธและตอบสนองอย่างเร่าร้อนดุดันหากก็อ่อนหวานอยู่ในที เพราะรู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย

รู้ว่าที่สุนิษาหยิบยกเรื่องแผลถูกทองม้วนข่วน เป็นข้ออ้าง เป็นเพียงอุบายที่ต้องการให้เขามาหา แต่กระนั้นเขาก็ต้องมา ด้วยเหตุผลนี้...มาบอกเลิกด้วยปากตัวเอง ไม่ถนัดกับการบอกเลิกใครทางโทรศัพท์...ยังไม่ใจร้ายพอ

“ต่อไปนี้เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหมคะ” ถามด้วยเสียงกลั้วสะอึกสะอื้น ลมหายใจแทบขาดวิ่นจากความสะเทือนใจ

ปฐวีอึ้งอีกครา เขาโอบกระชับร่างกลมกลึงให้ซุกแนบอกเขาแนบแน่นขึ้น ตอบเสียงทุ้มนุ่มว่า “ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ คุณก็ไม่ต่างจากน้องสาวผม เราเจอกันได้เสมอ จะนัดกินข้าวเที่ยงกันทุกวันยังได้เลย” ตอบเสียงกระเซ้า น้ำเสียงติดตลกอย่างพยายามไม่ให้ฟังเคร่งเครียด

“แต่ไปต่อกันที่โรงแรมไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม” สุนิษาแหย่กลับ

คนถูกถามอึ้ง “ถ้าผมแต่งงานแล้ว ผมคงทำอย่างนั้นอีกไม่ได้ ผมเกลียดการถูกทรยศ และผมก็ไม่ควรทำแบบนั้นเหมือนกัน” แล้วประสบการณ์การถูกทรยศครั้งแรกก็แวบเข้ามาในความคิด หากเอมม่าไม่ประสบอุบัติเหตุ เขาก็คงไม่รู้ไปอีกนานว่าเธอสวมเขาให้ ประสบการณ์ครั้งนั้นเจ็บปวด และเขาก็จะไม่ทำแบบนั้นกับอัปสรแน่...ยกเว้นแต่ว่าเธอไม่ต้องการเขา แต่เขาก็ตั้งใจจะบอกเธอตรงๆ หากคิดจะแก้เผ็ดด้วยการไปหลับนอนกับคนอื่น จะไม่ให้เธอรู้จากปากคนอื่นเด็ดขาด

“แล้วไหนคุณว่าเธอไม่อยากมีอะไรกับคุณ” สุนิษาถามตีรวน ปฐวีไม่ได้ปิดบังเรื่องที่ฝ่ายนั้นไม่อยากมีความสัมพันธ์ด้วย ถึงกับขอไม่มีอะไรด้วยซ้ำ

ปฐวีหัวเราะ “เอาไว้ถึงตอนนั้นถ้าเธอไม่ยอมให้ผมนอนด้วยจริงๆ เราค่อยมาถกกันคุณษา” น้ำเสียงเจ้าตัวมั่นใจว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์นั้นแน่ แต่ถึงจะเกิด...เขาก็จะทำให้ตัวเองมั่นใจจนได้ว่าอัปสรต้องการเขา ปฐวีไม่ค่อยกลัวปัญหาทำให้ผู้หญิงต้องการเขานัก

“สัญญาได้ไหมถ้าเธอไม่ยอมให้คุณนอนด้วย คุณจะกลับมาหาฉัน” ถามพลางเงยหน้ามองเขา ปลายคางวางบนแผงอกกว้าง เต็มไปด้วยมัดกล้ามและไขขนบางๆ

ปฐวียิ้ม แววตากรุ้มกริ่ม หากทว่าไม่ให้คำตอบในทันที

สุนิษาปาดน้ำตา ก่อนยิ้มยั่วเย้าใส่ตาเขา “ฉันต้อนรับคุณเสมอนะคะ ฉันแอบหวังนะ...แอบหวังว่าการที่ผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธการใช้เวลาอยู่บนเตียงกับคุณ จะไม่ใช่แค่การวางฟอร์ม แต่ขอให้เธอเป็นนักปฏิบัติที่กลัวศีลขาดจริงๆ เพื่อว่าคุณจะได้กลับมาหาฉัน”

ปฐวีฉีกยิ้ม รอยยิ้มเจ้าชู้ของเขาเลยไปถึงดวงตาคู่คมกริบ เมื่อกล่าวเลียนแบบคำพูดของสุนิษาว่า “แต่ผมแอบหวังนะ...แอบหวังว่าเธอจะไม่บิดพลิ้วคำพูดของตัวเอง ไม่อย่างนั้นผมคงยอมที่จะได้ชื่อว่าเป็นคนพรากศีลไปจากเธอ ยอมที่จะตกนรกหมกไหม้ ขอแค่...ได้ลิ้มลองเธอสักครั้ง” น้ำเสียงตอนท้ายทอดอ่อนนุ่มเป็นเท่าตัวเมื่อนึกถึงอัปสรในยามที่ใบหน้าค่อยๆ คลายจากความขรุขระ เปลี่ยนมาเป็นสาวน้อยสะสวยราวกับนางฟ้าคาตาเขา ใช่...ใบหน้างดงามนั้นดูอ่อนเยาว์ไม่ต่างจากสาวน้อย ๑๘-๑๙ ปี ภาพในความทรงจำ...ยังคงคมและเด่นชัดราวกับกำลังเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ตรงหน้าเขา และเขารู้สึกด้วยความอ่อนหวานราวกับว่าเธอเกิดมาเพื่อเขา ใช่...เพื่อเขาคนเดียว

สุนิษาจ้องเขาด้วยความรู้สึกตกใจ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง...เป็นครั้งแรกนับแต่รู้จักกันมาที่เธอเห็นแววตาชนิดนี้จากเขา... แววตาของคนที่ตกอยู่ในภวังค์ เธอจ้องไปในนัยน์ตาคู่คมกริบอย่างต้องการค้นคว้า ฉับพลันรู้สึกใจหายวาบเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอสูญเสียเขาไปตลอดกาลแล้ว ด้วยว่าปฐวีกำลังตกอยู่ในห้วงรัก...เขารักผู้ทรงศีลคนนั้น

“คุณวี” เรียกเสียงผะแผ่ว อย่างไม่มั่นใจนัก

“ครับ?” ปฐวีละสายตาที่ทอดยาวไปไกล มาสบตาคนที่กำลังเกยบนเขาครึ่งตัว

“คุณกำลังตกหลุมรักผู้ทรงศีลที่คุณกำลังจะแต่งงานด้วยเหรอ?”

“อะไรนะ?” ปฐวีถามแทบไม่เชื่อหูตัวเอง น้ำเสียงเขาตกใจอย่างมาก

“แววตาคุณหวานแปลกๆ เวลาพูดถึงเธอ”

“เป็นไปไม่ได้” น้ำเสียงเบาหวิวราวกับไม่ใช่ตัวเอง ปฐวีลูบท้ายทอยแก้เก้อซึ่งเป็นกิริยาที่เขาทำไม่บ่อยนัก “ตลกไปแล้ว ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนนั้นมาก่อน เพิ่งรู้จักกันได้แค่สองวันจะตกหลุมรักได้ยังไง ตลกแล้ว...เป็นไปไม่ได้หรอกคุณษา” ย้ำประโยคสุดท้ายราวกับต้องการตอกย้ำกับตัวเองมากกว่าจะบอกกับสุนิษา

สุนิษายังคงจ้องคนรักที่กำลังจะกลายเป็นแค่อดีต “ฉันก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเหมือนกัน หวังว่ามันจะเป็นแค่ความเข้าใจผิดไปเองของฉัน”

ปฐวีขยับลุกอย่างต้องการเลี่ยงสายตาจับผิดของสุนิษา เขาไม่ถนัดกับการถูกใครๆ วิพากษ์วิจารณ์ หรืออีกนัยหนึ่ง...เขาเองก็กำลังช็อกไม่ต่างจากสุนิษาเมื่อได้รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไรกับอัปสร จึงอยากมีเวลาส่วนตัวเพื่อสำรวจตัวเอง

“ผมคงต้องกลับแล้วคุณษา คุณแม่รอให้ผมไปวัดตัวตัดชุดเจ้าบ่าวอยู่” ยกคุณพุดซ้อนมาเป็นข้ออ้าง แล้วดันร่างนุ่มที่กำลังเกยบนตัวเขาให้ขยับลุกอย่างนุ่มนวล แต่ทว่าเธอกลับกอดเอวเขา ยื้อไว้สุดตัว

“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม คืนนี้ไม่กลับได้ไหมคะ” น้ำเสียงวิงวอน ดูเหมือนสุนิษาจะยอมทิ้งมาดสาวรักในศักดิ์ศรีเสียสิ้น

ปฐวีอึ้ง เขาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า “คงไม่ได้จริงๆ คุณษา คุณแม่นัดช่างมาวัดตัวผมอยู่ ขืนไม่กลับไป คงได้ถูกเฉดหัวออกจากกองมรดกแน่” พยายามพูดให้ติดตลก ทั้งที่เรื่องมรดกไม่เคยอยู่ในความคิดเขา

“แต่เราคงไม่ได้เจอกันอีก จากนี้คุณคงวุ่นอยู่กับการเตรียมงานแต่ง และหลังงานแต่งคุณก็ประกาศแล้วว่าจะตัดขาดจากผู้หญิงทุกคน ฉะนั้นอยู่ค้างกับฉันนะคะคุณวี แค่คืนเดียวเอง...เป็นคืนสุดท้าย ถือเป็นการอำลากันไงคะ” น้ำเสียงตอนท้ายผะแผ่วระคนเศร้าสร้อย

ปฐวีอึ้งกับน้ำเสียงออดอ้อนแกมเศร้าของสุนิษา ใจอ่อนยวบ เขาไม่เคยใจแข็งกับเพศที่อ่อนแอกว่า...เพศสวยงามที่แสนเปราะบางที่เรียกขานว่า เพศหญิง นี่ได้เลย และครั้งนี้ก็เช่นกัน ปฐวีลดศีรษะลงไปบดขยี้เรียวปากนุ่ม พูดชิดริมฝีปากของสุนิษาว่า “ตกลงคุณษา...ผมคงใจยักษ์ผิดมนุษย์มนาไปแล้วถ้าหากปฏิเสธผู้หญิงใจดีอย่างคุณได้ลงคอ”

ปฐวีดันร่างนุ่มไปนอนบนเตียงโดยมีร่างของตัวเองทาบทับ บอกตัวเองว่าถ้ามารดาจะเพ่นกบาล เขาก็คงยอมเพื่อแลกกับการถนอมน้ำใจของคนเพศเดียวกับมารดา และบอกกับตัวเองว่าพรุ่งนี้เขาจะเป็นคนดี...จะอยู่ในโอวาทของคุณพุดซ้อนโดยดี จะไปร้านตัดเสื้อของช่างประจำตัวของมารดาแต่เช้า เพื่อทำอะไรทั้งหลายแหล่ที่มารดาเขาต้องการ



………………………………..

Create Date : 17 เมษายน 2557 Last Update : 17 เมษายน 2557 18:05:51 น. Counter : 1427 Pageviews.		13 comments
Share Tweet