เรนัลโดขับรถเร็วที่สุดในชีวิตเท่าที่กฎหมายบราซิลจะกำหนดให้เร็วสูงสุดได้ เพื่อตรงไปยังสถานกงสุลใหญ่กิตติมศักดิ์ ณ นครริโอ เดอ จาเนโร แล้วความคิดคำนึงถึงการใช้ชีวิตในช่วงสิบเจ็ดปีที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นในความทรงจำอีกครา

สิบกว่าปีก่อนเขาตะลุยทำบุญตามสถานที่ต่างๆ ตามหลักความเชื่อของศาสนาพุทธ โดยไม่ใส่ชื่อตัวเอง หากแต่ระบุนามของภรรยาสาวทุกครั้ง รวมถึงมูลนิธิการกุศลต่างๆ ก็ตั้งขึ้นโดยใช้ชื่อของปลายรุ้ง เขาบริจาคเงินไปเป็นจำนวนมากเพื่อประเดิมการก่อตั้งและยังคงบริจาคเรื่อยมาตราบจนถึงทุกวันนี้ วันว่างเขาไปโบสถ์เพื่ออธิษฐานกับพระผู้เป็นเจ้า ขอให้หญิงสาวได้มาเกิดใหม่และเขาสามารถตามหาเจอโดยเร็ว

เขายังได้ทำป้ายชื่อหญิงสาวไว้ในสุสานที่ฝังศพของครอบครัวซึ่งอยู่อีกรัฐหนึ่ง ใจจริงไม่อยากทำเช่นนั้น เพราะสำหรับเขาถือว่าปลายรุ้งไม่เคยตายจากไปเลย เพียงแต่เขาต้องการหาหลักยึดอะไรสักอย่าง เวลาคิดถึงหญิงสาวมากๆ จะได้เดินทางไปยังสุสานแห่งนั้น เพื่อพูดคุยเล่าถึงสารพันปัญหา ตลอดจนเรื่องราวต่างๆ ที่เขาไปเจอมาให้กับหญิงสาวได้รับรู้

แรกๆ ครอบครัวก็ยอมรับไม่ได้กับพฤติกรรมของเขา โดยเฉพาะการแต่งงานกับปลายรุ้ง คนในครอบครัวมึนตึงไปพักใหญ่ๆ ตราบจนหญิงสาวจากไปซึ่งทุกคนเข้าใจว่าเธอทิ้งเขาไป นับแต่นั้นทุกคนจึงกลับมาปฏิบัติตัวเหมือนเดิม เรนัลโดไม่อยากใส่ใจและไม่อยากชี้แจงด้วยว่าหญิงสาวไม่ได้ทิ้งเขาไปอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เพราะคิดว่าพูดไปก็รังแต่จะสร้างความสับสนและผิดใจกันมากขึ้นไปอีก เขาจึงเลือกที่จะเก็บปากสงบคำและใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวเงียบๆ

ในอดีตชายหนุ่มมีแมนชันสองหลังคือที่เซา เปาโล กับริโอ เดอ จาเนโร โดยเขาเทียวไปเทียวมาสลับกัน แต่นับจากสิบเจ็ดปีก่อนที่รู้จักกับปลายรุ้ง เขาก็ย้ายมาอยู่ที่ริโอ เดอ จาเนโร เป็นการถาวร คงทิ้งแมนชันที่เซา เปาโล ให้กับญาติๆ อยู่พักอาศัยแทน เรนัลโดมาบริหารธุรกิจที่ริโอ เดอ จาเนโร เพื่อจะได้ออกตามหาร่างที่ปลายรุ้งมาเกิดใหม่ได้อย่างสะดวก

สามปีก่อนห้างสรรพสินค้าของเขาเดินหน้าไปได้สวยและสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำให้กับเขาและเพื่อนร่วมหุ้น ชายหนุ่มจึงตัดสินใจยุติบทบาทการแสดงแค่นั้น และหันมาจับธุรกิจเพียงอย่างเดียว ยกเว้นงานโชว์ตัว งานโฆษณาที่ใช้เวลาสั้นๆ หรืองานการกุศล เขาถึงจะรับ

เรนัลโด ค้นพบแล้วว่าเงินไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง หากแต่การได้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักต่างหากคือความสงบและความสุขสุดยอดในชีวิต ฉะนั้นเขาจึงทำทุกวิถีทางเพียงเพื่อที่จะได้พบดวงวิญญาณของปลายรุ้งในร่างใหม่ เริ่มต้นตั้งแต่การประสานงานกับสถานกงสุลใหญ่กิตติมศักดิ์ ณ นครริโอ เดอ จาเนโร เพื่อให้ช่วยติดตามดูว่ามีเด็กไทยคนไหนบ้างที่มาเรียนบราซิลและหน้าตาคล้ายคลึงกับปลายรุ้ง จากนั้นติดต่อกลับไปยังสถานทูตบราซิลประจำประเทศไทย เพื่อขอให้ประสานงานกับกระทรวงมหาดไทยในการสืบค้นประวัติของปลายรุ้ง ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าหญิงสาวอาจจะมาเกิดใหม่ใกล้ๆ กับครอบครัวเดิมของเธอ ส่วนวันหยุดยาวๆ แทนที่จะใช้เวลากับครอบครัว เขากลับบินไปยังประเทศไทย เพื่อออกเที่ยวตามหาหญิงสาวตามจังหวัดใหญ่ๆ อาจจะเป็นความหวังที่เลื่อนลอย หากทว่าเขาก็เต็มใจที่จะยื้อมันไว้ ด้วยหวังว่าสักวันอาจจะเจอเธอหรือไม่ก็ใครสักคนที่มีสิ่งเชื่อมโยงให้เขาเอะใจได้ว่าเป็นดวงวิญญาณหญิงสาวมาเกิดในร่างใหม่

หากทว่าต้องผิดหวัง…เป็นเวลาสิบเจ็ดปีมาแล้วที่เขาคว้าน้ำเหลว จวบจนวันนี้ที่เขาได้รับข่าวดีจากสถานกงสุล ปลายรุ้งมาเกิดใหม่…อย่างน้อยเขาก็เชื่ออย่างนั้น อดีตเขาไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนี้ กระทั่งวันที่หญิงสาวโผล่เข้ามาในชีวิต เขาจำต้องเชื่อว่าทุกอย่างที่มองไม่เห็นด้วยตา ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง เขาได้เจอและได้ประสบกับตัวเอง

เขาได้รักกับดวงวิญญาณที่กายจริงน่าจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไปแล้ว ราวกับปาฏิหาริย์แต่มันก็เกิดขึ้นจริง… เขาจึงเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ โดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ

เรนัลโด ยังคงคิดเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อยตราบจนเดินเข้ามาถึงด้านในอาคาร จึงเอ่ยแนะนำตัวขึ้น “ผม…จิออร์ดาโน ครับ” แจ้งชื่อตัวเองโดยที่ไม่จำเป็นสักนิด ด้วยทันทีที่ก้าวเข้าไป…ทุกคนก็ทำหน้าจำเขาได้ โดยเฉพาะผู้หญิง ต่างจ้องมาที่เขาด้วยแววตามากด้วยความหมาย เรนัลโดเมินจากภาพนั้น…สิบเจ็ดปีมาแล้วที่เขาไม่เห็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ในสายตา ต่อให้ชม้อยชม้ายเพียรส่งสายตาให้เขาแค่ไหนก็ตาม ชายหนุ่มยึดมั่นในสาวเดียวตลอดมา และเฝ้ารอใจจดจ่อด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าสักวันจะได้เจอเธอ…ภรรยาผู้มาเกิดใหม่ของเขา

“เชิญเข้าไปด้านในเลยครับ คุณอัลค์มิน รอคุณอยู่” เจ้าหน้าที่คนไทยเอ่ยขึ้น อัลค์มินที่เขาพูดถึง นั่นคือ อันโตนิโอ อัลค์มิน รองกงสุลกิตติมศักดิ์ ประจำนครริโอ เดอ จาเนโร

ทางราชการไทยไม่ได้จัดตั้งสถานกงสุลซึ่งถือเป็นนักการทูตอาชีพมาประจำการที่นครริโอ เดอ จาเนโร เนื่องจากมีสถานทูตตั้งอยู่ที่เมืองหลวงแล้ว ประกอบกับที่นครริโอ เดอ จาเนโร ยังมีคนไทยอาศัยอยู่น้อย แต่มีความสำคัญต่อเศรษฐกิจไทย จึงแต่งตั้งบุคคลในเมืองนี้ เป็นกงสุลกิตติมศักดิ์แทน ซึ่งบุคคลส่วนใหญ่ที่ได้รับการแต่งตั้ง มักเป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับในสังคม มีความรู้ความเข้าใจ ตลอดจนมีความพร้อมในการส่งเสริมและปกป้องผลประโยชน์ของประเทศไทยและชาวไทย

เรนัลโด ถามต่อว่า “คุณเป็นคนที่โทรแจ้งผมเมื่อครู่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ…” เจ้าหน้าที่คนไทยขานรับ

“เธอมาเรียนที่บราซิลตั้งแต่เมื่อไรครับ”

“เดือนเต็มๆ มาแล้วครับ ต้องขอโทษคุณจิออร์ดาโน เป็นอย่างมากที่เพิ่งแจ้งให้ทราบ บังเอิญทางเรายุ่งๆ กับการเตรียมงานเลี้ยงเด็กไทยซึ่งจะมีขึ้นในเร็วๆ นี้น่ะครับ กว่าจะเคลียร์งานเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาจนป่านนี้”

“ไม่เป็นไรเลยครับ แค่ทางคุณเป็นธุระจัดการให้ ผมก็ถือเป็นบุญคุณอย่างมากแล้ว ตอนนี้เธอเรียนอยู่ที่ไหนและพักอาศัยอยู่กับใครครับ”

“เธออยู่ที่ริโอ เดอ จาเนโร นี่แหละครับ รายละเอียดผมว่าเข้าไปคุยกับคุณอัลค์มินเลยดีกว่า ท่านรอคุณอยู่แล้ว”

“ขอบคุณครับ” เรนัลโด พึมพำสั้นๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องกระจกแห่งนั้น

อันโตนิโอ อัลค์มิน ยื่นมือมาให้เขาสัมผัสในทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง รองกงสุลกิตติมศักดิ์ ทักทายอย่างมีอัธยาศัยดี ก่อนจะเชื้อเชิญให้เรนัลโดนั่ง เขาเป็นคนบราซิลที่ได้รับการยอมรับว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับประเทศไทยมากคนหนึ่งด้วยแต่งงานกับสาวไทย อีกทั้งเคยไปอยู่เมืองไทยมาระยะหนึ่ง ก่อนจะกลับมาขยายกิจการเกี่ยวกับอาหารปศุสัตว์ในภูมิภาคต่างๆ ของบราซิล ด้วยเหตุนี้จึงได้รับการแต่งตั้งจากทางราชการไทยให้เป็นพนักงานฝ่ายกงสุลกิตติมศักดิ์ ซึ่งถือเป็นตัวแทนของประเทศไทย

“ผมทราบว่าทางคุณเจอเด็กสาวที่หน้าตาเหมือนปลายรุ้ง” เรนัลโด เกริ่นขึ้น หากตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม

“ใช่ครับคุณจิออร์ดาโน ทางเราได้รับรายชื่อจากทางเอเอฟเอสว่าปีนี้มีเด็กไทยมาเรียนที่บราซิลยี่สิบคนกระจายไปตามภูมิภาคต่างๆ ทางริโอ เดอ จาเนโร มีมากหน่อยถึงหกคน และหนึ่งในนั้นคือหนูปานดวงใจ ปราชญ์ระวี ซึ่งมีหน้าตาเหมือนปลายรุ้งผู้หญิงที่คุณทิ้งรูปไว้เพื่อให้ทางสถานกงสุลช่วยตามหา”

อันโตนิโอ พูดพลางเปิดลิ้นชัก ก่อนจะหยิบประวัติพร้อมรูปถ่ายของเด็กสาวที่ทางเอเอฟเอส จัดส่งมาให้ เขายื่นไปตรงหน้าเรนัลโด พร้อมกับพูดขึ้นว่า “นี่เป็นประวัติที่ทางเอเอฟเอสส่งมาให้กับเรา เพื่อให้ช่วยดูแลเด็กไทยทุกคนที่เรียนอยู่ที่นี่ ว่าแต่คุณตามหาเด็กผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนภรรยาคุณไปทำไมกัน?” ถามด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

“คำตอบตรงตัวอยู่แล้ว” มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องของปลายรุ้ง และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าหน้าที่กงสุลกิตติมศักดิ์เหล่านี้ ด้วยเขาจำเป็นต้องเล่าให้อีกฝ่ายรับรู้ มิฉะนั้นจะไม่ได้รับความร่วมมืออย่างดีอย่างที่เป็นอยู่ การออกตามหาหญิงสาวในร่างใหม่ ทำให้ประวัติความเป็นมาถูกกล่าวขวัญถึงอีกคราทั้งที่ห่างหายไปจากการรับรู้ของประชาชนตลอดจนทางหน้าหนังสือพิมพ์ไปนานแล้ว

“คุณอาจไม่เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิด แต่หากได้ลองศึกษาความคิดและความเชื่อตามหลักศาสนาพุทธ คุณจะมีความคิดที่ไม่ต่างไปจากผม บางทีผมว่าคุณอาจจะเริ่มต้นจากการถกเรื่องนี้กับภรรยาคนไทยของคุณก็ได้”

“ขอโทษทีจิออร์ดาโนผมไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่ เพียงแค่อดไม่ได้ที่นึกทึ่งกับความพยายามของคุณที่ออกตามหาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“มันคุ้มค่าที่จะทำอย่างนั้นอัลค์มิน และคุณก็ได้เห็นอยู่แล้ว ผมทำสำเร็จ ผมตามหาเธอเจอ”

“อาจไม่ใช่คุณปลายรุ้งมาเกิดใหม่ อย่างที่คุณเข้าใจก็ได้”

“ยังไงผมก็ยินดีที่จะเสี่ยงและพิสูจน์ความคิดความเชื่อของผม”

อันโตนิโออึ้ง “ผมขออวยพรให้คุณโชคดี แต่จะยังไงผมขอแจ้งว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงนักเรียนไทยที่มาเรียนในนครริโอ เดอ จาเนโร ถ้าคุณสนใจมาร่วมงาน ผมก็ยินดีเรียนเชิญ”

“ผมอยากช่วยสนับสนุนค่าใช้จ่าย มีอะไรให้ผมช่วยเหลือได้บ้างไหมครับ” เรนัลโดเสนอตัวด้วยความเต็มใจอย่างคนที่มีจิตใจกว้างขวาง

รองกงสุลกิตติมศักดิ์นิ่งคิดชั่วครู่ก่อนว่า “ความจริงเราต้องการหาทุนสำหรับนักเรียนไทยเหมือนกัน ถ้าคุณสนใจอยากร่วมบริจาค เอาอย่างนี้ไหมครับจะบริจาคเฉยๆ ก็กระไรอยู่ เอาเป็นว่ามาร่วมเล่นเกมตอบปัญหาในงานเลี้ยงกัน เราจะจัดเกมโชว์ลักษณะคล้ายๆ กับแฟนพันธุ์แท้ ‘เรนัลโด จิออร์ดาโน’ ใครตอบคำถามเกี่ยวกับตัวคุณได้มากที่สุด ก็จะเป็นผู้ชนะเลิศ แต่เราจะบอกเด็กล่วงหน้าว่าเป็นเกมการกุศล เงินรางวัลของผู้ชนะเลิศจะนำเข้ากองทุนเพื่อเป็นทุนการศึกษาของเด็กไทย แต่รางวัลที่เป็นสิ่งของก็จะเป็นของเด็กไป และก่อนการเล่นเกม เราจะบอกเด็กล่วงหน้าสักอาทิตย์ว่าจะต้องเตรียมตัวและศึกษาข้อมูลคุณยังไงบ้าง แล้วในวันงานจะให้คุณเป็นคนทายคำถาม ใครตอบหรือคาดเดาใจคุณได้มากที่สุด ก็จะเป็นผู้ชนะไป คุณคิดว่าไงน่าสนใจไหม?”

“ก็ดีครับ…เดี๋ยวเรื่องของรางวัลผมจัดเตรียมเองก็ได้ครับ ส่วนเงินรางวัลคุณอัลค์มิน บอกมาเลยว่าต้องการเท่าไร ผมยินดีช่วยสนับสนุน”

“ก็สักล้านเรียลบราซิล<1> โอเคไหมครับ เดี๋ยวรายละเอียดเรื่องรางวัล ผมจะให้เจ้าหน้าที่ไปคิดกฎกติกามาอีกที ยังไงคุณเตรียมคำถามมาสักสิบข้อยี่สิบข้อแล้วกัน”

“ยินดีครับ งั้นผมให้สองล้านเลย แต่ผมขอรบกวนให้คุณเชิญปานดวงใจมาร่วมงานให้ได้ ได้ไหมครับ?”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้วไม่ต้องห่วง เด็กไทยทุกคนจะต้องมาร่วมงาน ผมจะกำชับไปทางโรงเรียนของพวกเด็กๆ อีกที”

“ดีครับ ผมต้องขอบคุณอย่างมาก”

“ทางสถานกงสุลสิต้องขอบคุณคุณ…จิออร์ดาโน”



ปานดวงใจไม่เคยรู้เลยว่ามีผู้ชายสุดหล่ออย่างเรนัลโด จิออร์ดาโน อยู่ในโลกนี้ด้วย ไม่ใช่แค่ในบราซิล ต้องบอกว่าในโลกเลยทีเดียว เพราะเธอไม่เคยได้ยิน ตราบจนวินาทีที่เพื่อนๆ ไถ่ถาม ชื่อนั้นจึงหลุดจากปากไปอย่างไม่ตั้งใจ เจ้าตัวนึกพลางก็ก้มหน้ามองนิตยสารในมือ

เธอกำลังนั่งรถเมล์เพื่อไปยังห้าง “จิออร์ดาโน เซ็นเตอร์” อะไรบางอย่างบอกว่าสิ่งที่เธอกำลังค้นหา มีคำตอบรอคอยอยู่ที่นั่น ภายหลังออกมาจากหาดอีปาเนมา ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน ยกเว้นเธอที่ตรงดิ่งไปยังห้าง รีเบคก้าเป็นห่วงที่อยู่ดีๆ เธอก็เป็นลมหมดสติ จึงได้ขอติดตามมาด้วย เด็กสาวไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรดี ที่สุดได้แต่ปล่อยเลยตามเลยให้เพื่อนมาด้วย ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถเมล์ เจ้าตัวซื้อนิตยสารที่วางขายแบกะดินติดมือมาด้วย มีทั้งนิตยสารใหม่และเก่าคร่ำคร่าที่หน้าปกเป็นรูปของเรนัลโด

เพื่อนเธออาจไม่สงสัยถึงเหตุผลที่เธอยกมาอ้างว่าทำไมถึงรู้จักเรนัลโด ใช่...ทุกคนไม่สงสัย แต่สำหรับเธอคนที่ตอบคำถามเพื่อนแล้ว กลับสงสัยเต็มที่ ด้วยเหตุนี้จึงได้ตั้งใจที่จะค้นคว้าประวัติเขามาอ่านอย่างจริงจัง และเธอก็บังเอิญได้นิตยสารเก่าคร่ำคร่าเล่มนี้

ปานดวงใจนึกพลางก้มมองนิตยสารในมือ กระดาษกระดำกระด่างและเหลืองกรอบ บอกถึงอายุของการเก่าเก็บที่ผ่านมาเนิ่นนานหลายปี เธอเปิดอ่านหน้าที่เป็นบทสัมภาษณ์ของเรนัลโด ก่อนจะจมดิ่งไปกับตัวหนังสือภาษาโปรตุเกส ประวัติตั้งแต่แรกเกิดจวบจนการทำงานตลอดช่วงอายุสี่สิบสามปีของเขาค่อยๆ ปรากฏต่อสายตา ปานดวงใจตกอยู่ในอีกโลกหนึ่ง…เธอดื่มด่ำไปกับตัวอักษร จนแทบไม่รับรู้ความเป็นไปของสิ่งรอบข้างอีกเลย

เรนัลโด จบทางด้านกฎหมาย แต่ไม่เคยได้ใช้ความรู้ที่เรียนมา ด้วยใฝ่ฝันที่จะเป็นนักแสดงตั้งแต่เด็ก เหตุนี้ทันทีที่เขาจบการศึกษา จึงเข้าสู่วงการมายาโดยเริ่มต้นจากอาชีพนายแบบ เขาผ่านการถ่ายโฆษณาให้กับบริษัทดังๆ มานับไม่ถ้วน ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่ปารีส มิลานและนิวยอร์ก และเขาสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำจากอาชีพนี้ หากทว่าก็ไม่มีความสุขด้วยยังไม่บรรลุความฝัน ในสามปีต่อมาจึงเบนเข็มกลับบ้านเกิดเพื่อมุ่งสู่เส้นทางอาชีพนักแสดงอย่างจริงจัง และนับจากนั้นก็ดังเป็นพลุแตกจากการแสดงละครทีวีเรื่องแรกให้กับโกลโบซึ่งเป็นสถานีที่ฮอตฮิตที่สุดในบราซิล

แต่ทำไมถึงดูเหมือนว่าเธอคุ้นเคยกับเรื่องเหล่านี้ราวกับเคยผ่านการรับรู้มาก่อนแล้ว… ปานดวงใจให้นึกสงสัย

ส่วนนิตยสารเล่มปัจจุบัน พูดถึงเรื่องที่ชายหนุ่มเคยมีข่าวว่าแต่งงานกับสาวไทยชื่อว่าปลายรุ้ง แต่ประวัติของสาวคนนี้เป็นปริศนาดำมืดสำหรับทุกคน มีคนพบเห็นว่าเขาออกเดตอย่างเปิดเผยกับคนรัก และมีข่าวว่าเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ หากกระนั้นจวบจนถึงวันนี้ก็หาหลักฐานภาพข่าวงานแต่งงานของคนทั้งคู่ไม่ได้ อย่างไรก็ตามในปีเดียวกันนั้นเองก็มีกระแสข่าวว่าเรนัลโดหย่ากับภรรยาเรียบร้อยแล้ว ด้วยไม่มีใครเห็นหญิงสาวปรากฏตัวออกงานคู่กับเขา ชายหนุ่มยังคงทำงานการแสดง ควบคู่กับการทำธุรกิจโดยลงทุนร่วมกับเพื่อนสร้างห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในทวีปอเมริกาใต้ชื่อว่า ‘จิออร์ดาโน เซ็นเตอร์’ และเขาตัดสินใจยุติบทบาทนักแสดงในวัยสี่สิบปี เพื่อออกมารันกิจการในฐานะนักธุรกิจเต็มตัว

ในวัยสี่สิบสามปีของเรนัลโดวันนี้ จึงเป็นหนุ่มที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ เขากลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมและสาวๆ ใฝ่ฝันถึงตลอดกาล ด้วยได้ชื่อว่ารวยติดอันดับมหาเศรษฐีโลกของการจัดอันดับของนิตยสารฟอร์บส์(Forbes) ซึ่งเป็นนิตยสารที่ทรงอิทธิพลด้านการเงินของสหรัฐอเมริกา เรนัลโดรวยและจิตใจดี เขาทุ่มเงินไม่อั้นสำหรับงานการกุศลและบริจาคเงินเป็นจำนวนมากสำหรับการก่อตั้งมูลนิธิเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้ หากทว่ากระทำในนามของปลายรุ้ง ซึ่งดูจะตอบคำถามเป็นนัยๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นมีความหมายต่อเขามากแค่ไหน แม้ว่าจะเลิกรากันไปแล้วก็ตาม

“อ่านอะไรจริงๆ จังๆ ขนาดนั้นเชียว” รีเบคก้าถามพลางเอื้อมมือไปแตะแขนเพื่อน ด้วยอีกฝ่ายตกอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงเธอ แม้จะถามไปหลายครั้ง

ปานดวงใจชะงัก เธอเงยหน้าจากนิตยสาร “มีอะไรเหรอ”

“เวลาเธออยู่ในโลกส่วนตัวนี่น่ากลัวจริงๆ ระวังเถอะ…ระเบิดลงก็จะไม่ได้ยิน” กระเซ้าเพื่อน

เด็กสาวยิ้มเขินๆ “ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย มีอะไรเหรอ”

“จะบอกว่าใกล้ถึงห้างจิออร์ดาโนแล้ว เราต้องลงป้ายหน้านี่ล่ะ”

“ขอบใจจ้า”

พวกเธอก้าวลงจากรถเมล์ รีเบคก้าถามต่อว่า “เธอตั้งใจมาห้างนี้ทำไมน่ะ”

“ก็เดินดูของ อยากได้เสื้อผ้ายี่ห้อจิออร์ดาโนไปลองใส่สักชุด”

รีเบคก้าทำตาโต “พระเจ้า…ห้างนี้ขายแต่แบรนด์ดัง ยิ่งยี่ห้อจิออร์ดาโนด้วยแล้ว แพงหูฉี่เลยล่ะ จะตัดใจซื้อลงหรือ”

เด็กสาวชะงัก ก่อนจะทำหน้าเหยเก ปากเธอไวไปอีกแล้ว แค่อ่านเจอในนิตยสารว่ามีเสื้อผ้ายี่ห้อเดียวกับห้าง ก็หลุดปากออกไปทันที แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่า…ทำไมสมองเธอถึงจดจำเรื่องราวของเขาได้อย่างแม่นยำเหลือเกิน ทั้งที่ทุกอย่างอ่านผ่านตาแค่รอบเดียว และไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะสามารถอ่านภาษาโปรตุเกสได้อย่างเข้าใจทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ ด้วยเพิ่งเรียนมาได้แค่เดือนเดียว

คุณพระช่วย…อัจฉริยะหรือผีบราซิลเข้าสิงกันแน่?

**************
<1> 1 real เท่ากับ 18 บาทในปลายปี 2552