Group Blog
ปกเฉือนคมรัก

.
.
เฉือนคมรัก

.
นปก. : คีตาฌาณ์
.
จำนวนหน้า : 728 หน้า
.
ราคา : 490 บาท

.
พิมพ์ครั้งที่ 1 : พ.ค. 2562
.
สัญญา 16 พฤษภาคม 2562-16 พฤษภาคม 2565
..........................

โปรยปกหลังเฉือนคมรัก

.
ภาพสาวน้อยสุดเซ็กซี่ในความฝันตามหลอกหลอนริโก้มาตลอดสามปี

.
แม้เขาจะมีคู่นอนระดับสุดยอดนางแบบแนบกายไม่เคยห่าง
แต่ไม่เคยมีใครลบภาพคนในความฝันได้
จนวันหนึ่งเขาได้เจอ เกรย์ หารพิทักษ์ ก็รู้ทันทีว่าชีวิตนี้ควรหยุดที่ใคร
ทว่าเกรย์กลับเป็นทายาทของบริษัทซานโต้
คู่แข่งของบริษัทโดมิงโกที่เขาเป็นว่าที่ซีอีโอ

.
แม้สถานะไม่เป็นใจ แต่คนอย่างริโก้อยากได้แล้วต้องได้
เขาเดินหน้าจีบเกรย์แบบรุกไม่ยั้ง
แต่ใช่ว่าเกรย์จะรีบตะครุบเขาไว้เหมือนสาวๆ ทั่วไป
ซ้ำยังตอบโต้เขาทางธุรกิจอย่างเผ็ดร้อน
มีเพียงเรื่องเดียวที่ทั้งสองคิดตรงกัน และรู้สึกเหมือนกัน
นั่นคือพวกเขาคุ้นเคยกันอย่างประหลาด
.

ยิ่งได้ปะทะ ยิ่งใกล้ชิด และคล้ายมีบางอย่างเชื่อมพวกเขาไว้
และปฏิเสธไม่ได้ว่าต่างต้องการกันและกัน
ท่ามกลางการเฉือนคมทางธุรกิจชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟัน
ความรักแสนหวานก็อุบัติขึ้นอย่างผิดที่ผิดทาง

...............................
https://www.youtube.com/watch?v=2fi6PhRMVDw&feature=youtu.be
................................



เฉือนคมรัก



Create Date : 24 พฤษภาคม 2562
Last Update : 22 มีนาคม 2564 2:40:58 น.
Counter : 652 Pageviews.

0 comment
บทที่ 1 : ไอคา, เปรู


นวนิยายเรื่องนี้มีลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดโดยไม่ได้รับอนุญาต มิเช่นนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายขั้นสูงสุด

***************

เฉือนคมรัก

บทที่1 : ไอคา,เปรู

สาวนิรนามเดินนวยนาดตรงไปยังห้องน้ำพลางเปลื้องผ้าออกด้วยกิริยาราวกับจะยั่วยวน ริโก้จ้องตาไม่กะพริบ เขามองตามทุกอิริยาบถโดยไม่คลาดสายตาไม่ใช่แค่กิริยาที่แสนเร้าใจ แต่รูปร่างเซ็กซี่ชวนยั่วน้ำลายนั้นด้วย ที่ตรึงสายตาริโก้ให้เฝ้ามองอย่างคลั่งไคล้เจียนจะคลั่งเสียให้ได้เดรสไหมค่อยๆ ลื่นไหลไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายในทุกจังหวะก้าวที่สาวนิรนามเยื้องย่างค่อยๆ เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวผ่องที่ผมยาวสลวยสีนิลระดับไหล่ปิดไม่มิดริโก้ไล่สายตาต่ำยังเอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายกลมกลึง สายตาเขาไปหยุดที่ขาเรียวยาวก่อนจะวกกลับมาอ้อยอิ่งที่สะโพกนานเป็นพิเศษ

“ที่รัก”

ริโก้สะดุ้งเมื่อไม่ใช่แค่เสียงเรียกแต่มือเย็นเฉียบยังเอื้อมมาเขย่าไหล่ด้วย เขากะพริบตาก่อนหรี่มองพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านโปร่งแสงมาทางหน้าต่าง

“คุณนอนกระสับกระส่ายฝันหรือคะ” ซอนย่าในชุดคลุมอาบน้ำ เหนือศีรษะมีผ้าขนหนูโพกผม ทรุดนั่งริมเตียงฟูกขยับยวบ

“เปล่าครับ”ริโก้ตัดบทด้วยความเคยชินมากกว่าจะต้องการปฏิเสธจริงจัง เขาขยับลุกจากเตียง ผ้านวมหลุดร่วงเผยให้เห็นร่างเปลือยเต็มไปด้วยมัดกล้ามแต่พองาม เขาเดินไปเปิดตู้บิลท์อิน สวมชุดคลุมอาบน้ำ พันเชือกรอบเอวหลวมๆ พลางหันกลับมาคุยชะงักเมื่อเห็นสายตาเร่าร้อน ตามมาด้วยอาการกลืนน้ำลายของอีกฝ่ายริโก้พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำทีมองไม่เห็น “ผมจะอาบน้ำคุณโทรสั่งอาหารได้เลย”

“ดะ...”

ร่างสูงหันหลังกลับเข้าห้องน้ำก่อนที่เธอจะทันพูดจบด้วยซ้ำซอนย่าไหวไหล่ พึมพำตามหลัง “ได้ค่ะที่รัก” เธอคบกับเขามานานเกินกว่าจะต้องมาแสดงอาการงอนเมื่อเขาทำท่าไม่สนใจหรือต้องมาคอยถามไถ่ว่าชอบทานอะไร ไม่ชอบอะไร ถึงเธอจะไม่ใช่แฟนเขา แต่เธอก็เป็นคนเดียวที่เขาควงออกงานถี่ที่สุดในช่วงนี้ฉะนั้นเธอควรจะดีใจกับสถานะอะไรก็แล้วแต่ที่เขาคบหาในตอนนี้ นึกแล้วซอนย่าก็เอื้อมมือไปหยิบหูโทรศัพท์ข้างเตียงโทรสั่งอาหารเช้าอย่างไม่อิดออด

“โลโม่ซัลตาโด้, อฮิเดกาดิน่า, เกาซาส์ แล้วก็สลัดปาปาอาลาฮวนไกน่าค่ะ”เธอสั่งผัดเนื้อวัวแบบเปรู ไก่ราดครีมวอลนัทมันฝรั่งบดแล้วก็สลัดผักไข่ต้มราดด้วยซอสฮวนกาโย่

“แล้วเครื่องดื่มล่ะครับรับอะไรดี” พนักงานโรงแรมถามกลับมา

“ปิสโกสองที่ค่ะ”เธอหมายถึงเครื่องดื่มประจำชาติของเปรู

“ได้ครับไม่เกิน 45 นาทีพร้อมเสิร์ฟครับ”

“อ้อ...ขอไวน์ด้วยค่ะ”เธอระบุยี่ห้อแพงที่สุดของโรงแรมแห่งนี้

“ได้ครับ”

ซอนย่าพึมพำขอบคุณแล้ววางหูไม่จำเป็นต้องบอกเลขห้อง เพราะหมายเลขโทรศัพท์ภายในไปปรากฏบนเครื่องโทรศัพท์ของอีกฝ่ายอยู่แล้วเธอหันกลับไปมองทิศทางของห้องน้ำราวกับต้องการจ้องให้ทะลุไปถึงคนที่อยู่ข้างใน

ริโก้เป็นเหมือนม้าพยศไม่มีผู้หญิงคนไหนปราบเขาได้ เขาเป็นลูกครึ่งเปรู-สเปนวัย 37เป็นผู้ชายที่ฮอตที่สุดในค.ศ.นี้ ด้วยคุณสมบัติเพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะชาติตระกูลเป็นทายาทคนโตของตระกูลโดมิงโกในมาดริด จบมหาวิทยาลัยชั้นนำในมาดริดก่อนจะไปต่อที่มหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์ สหรัฐอเมริกาปัจจุบันเป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทโดมิงโก ความหล่อเหลา ร่ำรวยบวกกับความเจ้าชู้ที่หวงชีวิตโสดยิ่งกว่าอะไรและเรื่องบนเตียงไม่เป็นสองรองใครสื่อจึงยกเขาให้เป็นคาสซาโนว่าตัวพ่อ คุณสมบัติข้อหลังสาวๆที่เคยขึ้นเตียงกับเขาเป็นคนให้ข่าวกับสื่อ ซึ่งซอนย่ารู้ดีว่าไม่ไกลเกินจริงเขาทำให้เธอเร่าร้อนเมื่ออยู่ใกล้ ทำให้เธอรู้สึกราวกับดรุณีแรกรุ่นในทุกคราวที่ขึ้นเตียงกับเขายอมรับว่าหลงเสน่ห์และนับวันมีแต่จะคลั่งไคล้ อยากเป็นเจ้าของหนักขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งนั่นเป็นอันตรายและเสี่ยงต่อสัมพันธภาพที่เดิมก็เปราะบางอยู่แล้วเธอไม่อยากเลิกกับเขา อย่างน้อยก็ยังไม่อยากเป็นแค่ผู้หญิงในอดีตของเขาที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไปฉะนั้นเธอจะไม่ทำตัวหึงหวงเมื่อเห็นเขาพาดารานางแบบรุ่นใหม่ๆ ขึ้นเตียงจะไม่ไปอาละวาดเหมือนกับสาวๆ ในอดีตของเขาเหล่านั้น

เกรย์งับประตูห้องประชุมอย่างพยายามให้เบาเสียงที่สุดเธอเดินตรงไปหาเพื่อนที่กำลังโบกมือเรียกหย็อยๆ

“ทำไมช้าจังฉันจองที่ให้เธอจนใครผ่านไปใครผ่านค้อนขวับตาแทบจะถลนอยู่แล้ว”เพื่อนบ่นกระเง้ากระงอดขึ้นในทันทีที่เธอทรุดนั่งข้างๆ

“นี่ก็รีบที่สุดแล้วนี่ถ้าคุณยายรู้ว่าฉันโดดงานจากไอคา มีหวังโดนเพ่นกบาลแน่”

รีเบคก้าปรายตาค้อน“หลานรักอย่างเธอน่ะเหรอจะโดน อย่างดีก็แค่... โอ้...เกรย์ทำดีแล้วลูก หนูใช้เวลาว่างได้คุ้มค่าเสียจริง”ท้ายประโยคเลียนเสียงของอิสซาเบลผู้เป็นยายของเธอ

“หยุดล้อเลียนฉันแล้วฟังศาสตราจารย์ได้แล้ว” เกรย์ตวัดตาค้อน กระซิบดุๆ หันไปมองทางเวทีเบื้องหน้าซึ่งอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาลงไปเป็นการตัดบทสนทนาแค่นั้น ศาสตราจารย์ดีแลนแห่งมหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์เจ้าของรางวัลโนเบลได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติซาน มาร์กอสซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ให้มากล่าวบรรยายพิเศษในหัวข้อยาลบความทรงจำอันแสนเจ็บปวดเนื่องในวันวิทยาศาสตร์โลก เกรย์บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ชื่นชมเขา? นั่นแหงอยู่แล้วเพราะอาของเพื่อนคนนี้เก่งความสามารถไม่ธรรมดาทำให้ได้รับรางวัลโนเบลเมื่อ 3 ปีก่อนด้วยวัยเพียงแค่ 38 ปีแต่ที่เธอรู้สึกแปลกๆ ก็คือเธอทั้งกลัวและทั้งคุ้นเคยเขาในคราวเดียวกันอะไรบางอย่างบอกเธอว่าเธอไว้ใจเขาได้ แต่ทว่าทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้เขา กลับให้ความรู้สึกแหยงๆกลัวๆ อย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะเขามักยิงคำถามแปลกๆ ที่ทำให้เธอตกที่นั่งลำบากทุกคราวกระมังแล้วเสียงของดีแลนก็ดังผ่านลำโพง ทำลายความคิดของเธอ

“ถ้าใครกำลังมีความคิดอยากลบความทรงจำผมหมายถึงความทรงจำอันเลวร้ายที่ตามหลอกหลอน หรือบั่นทอนชีวิตปกติสุขของคุณ ผมก็อยากบอกว่าตอนนี้เรามีข่าวดีให้พวกคุณแล้วความจริงข่าวดีที่ว่านี้เกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ทีมวิจัยผมไม่ได้เปิดเผยเพราะยังอยู่ในช่วงทดลอง”ศาสตราจารย์ดีแลนกวาดตามองทั่วห้องประชุมแห่งนั้น ก่อนกล่าวต่อว่า

“ย้อนกลับไปครั้งนั้นทีมผมค้นพบว่าความทรงจำของเราไม่ใช่สิ่งที่คงทนถาวร ตรงกันข้ามสามารถลบ เปลี่ยนหรือสร้างความทรงจำใหม่เข้าไปแทนได้โดยมียาที่ช่วยให้สมองตัดการเชื่อมต่อกับความทรงจำแย่ๆ เหล่านั้น มันอาจฟังดูเหมือนหนังไซไฟใช่ไหมครับที่พระเอกนางเอกสามารถลบความทรงจำเกี่ยวกับอีกฝ่ายได้แต่เชื่อเถอะว่าเทคโนโลยีปัจจุบันทำให้เราขยับเข้าใกล้ความเป็นจริงยิ่งกว่าที่คุณจะคาดคิดเสียอีก”

“แล้วเราลบความทรงจำเหล่านั้นได้อย่างไร?คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าความทรงจำเป็นสิ่งที่ไม่เสถียรสักทีเดียว ทุกครั้งที่เราดึงความทรงจำขึ้นมามันจะถูกปรับแต่ง และรีเซ็ตให้แข็งแรงและชัดเจนขึ้นกว่าเดิมและเก็บเข้าไปแทนที่ความทรงจำเดิม กระบวนการนี้เรียกว่าการรวมกันอีกครั้ง ซึ่งเป็นขั้นตอนที่สำคัญมากเพราะนักวิทยาศาสตร์จะอาศัยขั้นตอนนี้ในการเข้าไปแฮ็กความทรงจำของเราจากการวิจัยเราค้นพบว่าความทรงจำเป็นเหมือนแก้วเวลาสร้างมันจะเปลี่ยนสถานะจากหลอมเหลวเป็นความทรงจำที่แข็งและเก็บไว้ เมื่อมันถูกเรียกขึ้นมามันจะอ่อนตัวอีกครั้งและนั่นเป็นจังหวะที่ทำให้เราเปลี่ยนมันได้ก่อนที่มันจะแข็งตัวและเก็บไว้อีกรอบ”

“กุญแจคือการยับยั้งสารเคมี‘นอร์อิพิเนฟริน’ ที่ร่างกายหลั่งซึ่งจะช่วยลดการเชื่อมต่อความทรงจำกับความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้น ถามว่าสารนอร์อิพิเนฟรินคืออะไร?สารเคมีตัวนี้ร่างกายจะหลั่งออกมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่เป็นสุขเครียดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่ปรารถนา ซึ่งจะส่งผลให้เกิดอาการหัวใจเต้นเร็วเหงื่อออกตามฝ่ามือ หรือตามร่างกาย ถ้าเรายับยั้งสารเคมีตัวนี้ได้เมื่อนึกถึงความทรงจำที่เลวร้ายเราก็จะทำลายการเชื่อมต่อความทรงจำนั้นกับความรู้สึกเจ็บปวดได้ และที่น่ายินดีกว่านั้นคือเมื่อ 3ปีก่อนเราไม่เพียงแต่คิดค้นยาที่ยับยั้งสารเคมีนอร์อิพิเนฟรินได้สำเร็จเท่านั้นแต่ยังค้นพบเทคโนโลยีบางอย่างที่หากทำงานควบคู่กับยาตัวนั้นจะช่วยลบความทรงจำที่เลวร้ายเหล่านั้นออกไปได้อย่างถาวร ถามว่าประสบความสำเร็จหรือยัง? ผมตอบได้ว่าอยู่ในระดับที่น่าพอใจเราอยู่ระหว่างการติดตามผลการทดลองซึ่งบางทีอาจจะต้องติดตามกันไปตลอดชีวิตแต่นั่นมันจะเป็นมรดกทางด้านองค์ความรู้หรือโนฮาวที่นักวิทยาศาสตร์รุ่นผมจะทิ้งไว้ให้อนุชนรุ่นหลังต่อไป”

“ชุดนี้เป็นไงบ้างคะ”

ริโก้วางแก้วไวน์ที่เพิ่งดื่มตบท้ายหลังอาหารมื้อเช้าจบลงเหลียวมองซอนย่าผ่านโต๊ะกระจก จุดที่เขานั่งทานมื้อเช้าคือระเบียงห้องพักของโรงแรมซึ่งมองออกไปเห็นเนินทรายขาวละเอียดของทะเลทรายไอคาแห่งเปรูซอนย่าอยู่ในชุดเดรสแฟนตาซียาวกรอมเท้า ปักด้วยดอกกุหลาบสีชมพูทั่วทั้งชุด งานเดินแบบเปรูเวียนคาร์นิวัลที่เขาตั้งใจบินมาร่วมจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้ายังมีเวลาเดินเล่น เขาเลยอยากเดินสำรวจรอบๆ เพื่อย่อยอาหาร แต่ซอนย่าสวมชุดที่เหมือนจะเดินแบบเสียเอง

เขาไม่มั่นใจว่าเธอจะเดินรอบโอเอซิสได้นานสักแค่ไหนโดยไม่ทำตัวเองสะดุดชายกระโปรงหกล้มไปเสียก่อน

“ผมลืมบอกคุณหรือเปล่าว่าเราจะไปเดินเล่น”

“บอกแล้วค่ะ ทำไมหรือคะ”

ริโก้ปรายตามองเดรสเกาะอกอีกครั้ง อกอวบอูมแทบทะลักแม้แต่ดอกกุหลาบยักษ์ที่เย็บเหนือขอบเกาะอกก็ดูจะเอาไม่อยู่เมื่อวานเธอนอนอาบแดดริมโอเอซิสตลอดทั้งบ่าย ผิวที่เคยขาวผ่องจึงเปลี่ยนเป็นสีแทนสวยงาม

“ผมว่าชุดนี้ไม่เหมาะกับการเดินเล่นเหมาะกับการเดินแบบหรือไม่ก็ถ่ายแบบมากกว่า” ริโก้บอกตรงๆ

ซอนย่าตวัดตาค้อน “ไม่เห็นเป็นไรเลยถ้านักข่าวจะเปลี่ยนโฟกัสมาที่ฉันแทนที่จะเป็นนางแบบพวกนั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่าเซอร์ไพรส์หรือฉันควรจะละอายใจหรอกนะคะในเมื่อฉันสวยและหุ่นดีออกอย่างนี้ แล้วดูก่อน ฉันมากับใคร ฉันมากับหนุ่มที่ฮอตที่สุดในยุคนี้เชียวนะคะทั้งหล่อ รวยติดลำดับต้นๆ ของยุโรป ด้วยเหตุนี้ ฉันควรต้องสวมชุดสวยๆ เพื่อไม่ให้คุณเสียหน้าเวลาสื่อเอาภาพเราขึ้นปกนิตยสารคุณว่าฉันพูดถูกไหมคะ”

“ไม่” ริโก้ส่ายหน้าโดยไม่เสียเวลาคิด

ซอนย่ายังไม่ยอมแพ้“เรามาดูการเดินแบบ ไม่ใช่มาเล่นสกีหรือแซนด์บอร์ดดิ้ง เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลที่ฉันจะไม่สวมฟลอร่าเดรสชุดนี้ที่สำคัญเข้ากับธีมงาน ฉันพูดถูกไหมคะ” ถามย้ำอีกรอบ

เมืองไอคาหรือแคว้นไอคาตั้งอยู่ชายฝั่งทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเปรู ลักษณะเด่นเป็นทะเลทรายสีขาวละเอียดมีโอเอซิส แวดล้อมด้วยหมู่บ้าน รีสอร์ตและร้านอาหาร และการเล่นสกีและแซนด์บอร์ดดิ้งหรือกระดานเลื่อนทรายเป็นกิจกรรมยอดฮิตของนักท่องเที่ยวแถบนี้

“ยิ่งด้วยเหตุผลนั้น คุณยิ่งไม่ควรสวมชุดนี้”

“นี่งานของซานโต้นะคะไม่ใช่ของโดมิงโกสักหน่อย ฉะนั้นจะดึงความสนใจจากสื่อนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรไป”

ริโก้ส่ายหน้าลุกจากโต๊ะ เขาบิดขี้เกียจ เดินกลับเข้าไปในห้อง “เอาเถอะ แล้วแต่คุณ ถ้าเดินสะดวกด้วยชุดนั้นก็ตามใจเลย ผมอยากเดินย่อยอาหารแล้ว ขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่ คุณก็ควรเตรียมตัวได้แล้ว”

“เดี๋ยวสิ”ซอนย่ารีบตามไปกระตุกชายเสื้อก่อนเขาจะทันเดินเข้าห้องน้ำ “เรายังคุยไม่จบ”

ริโก้หมุนตัวมาเผชิญหน้า“มีอะไรทูนหัว”

ซอนย่าชะงักตาสบม่านตาสีเขียวมรกตที่กำลังจ้องมองมา รู้สึกสะเทิ้นอายอย่างไม่มีสาเหตุนัยน์ตาคู่นั้นหวามหวาน งดงามเกินคำบรรยาย เครื่องหน้าทุกส่วนสัดลงตัวราวกับเทพรังสรรค์โดยเฉพาะนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่กำลังจ้องมองมาราวกับจะพยายามอ่านใจเธอนั้นดูลึกลับยากจะหยั่งถึง แต่กลับไม่ต่างจากหมัดฮุกที่พิชิตใจเธอเสียอยู่หมัด ซอนย่ายิ้มเขินๆแล้วว่า

“เช้านี้คุณหล่อจังปกติเห็นแต่ในชุดสูทกางเกงสแลค วันนี้เชิ้ต ยีนส์ยืดฟอกนิ่ม ใจละลายไปเลย”

ริโก้เลิกคิ้วเขาจิ้มหน้าผากของสาวสวยตรงหน้าซึ่งสูงระดับปลายคางเขา “ชมซะขนาดนี้ อยากได้อะไรบอกมาตรงๆเลย บ้าน เงิน รถหรืออะไร บอกมาเลยเดี๋ยวจะให้เลขาฯ จัดการให้”

ซอนย่าตวัดตาค้อน“ไม่ใช่หิวเงินขนาดนั้นสักหน่อย แค่อยากบอกความจริง ไม่ต้องมาเฉไฉ”ซอนย่ายื่นมือไปไล้ปลายคางเขา กล่าวต่อว่า “ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมสาวๆ ถึงหลงเสน่ห์คุณนักแค่แรกสบตาก็พร้อมจะขึ้นเตียงราวกับถูกมนตร์สะกด”

“รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า”กระเซ้ายิ้มๆ

ซอนย่าหุบยิ้ม“คุณนี่ชอบกวนน้ำให้ขุ่นซะเรื่อย ไป เข้าห้องน้ำไปเลย หมดอารมณ์สวีตแล้ว”

ริโก้หัวเราะเดินเข้าห้องน้ำ ซอนย่ามองตามด้วยแววตาฉายแววรัก ใช่...รวมเธอด้วย เธอรู้จักกับเขาแค่คืนแรกก็หลงละเมอตามขึ้นเตียงแล้วแถมตัวเองเป็นคนเริ่มด้วย เธอเองเป็นคนส่งภาษาทางกายเชิญชวนเขาก็ริโก้น่ากินไปทั้งตัว เจอกันครั้งแรกในงานเดินแบบการกุศลเมื่อ 3 ปีก่อนเธอปิ๊งเขา ปวารณาตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นเลยว่าต้องพาเขาขึ้นเตียงให้ได้เธอได้ยินชื่อเสียงเขามานาน พอได้ลองถึงได้รู้ว่าที่ลือๆ กันไม่ไกลเกินจริง และถ้าแม้วันหนึ่งเขาเกิดจะล้มละลายทางธุรกิจถึงขั้นสิ้นเนื้อประดาตัว เธอก็เชื่อว่ายังมีสาวๆ อยากคบหาเป็นเจ้าของเขาเคยรู้รสรักจากเขาจะมีปัญหาหนึ่งเหมือนๆ กันนั่นคือ ไม่อาจตัดใจจากเขาได้อย่างเธอติดใจจนมีสัมพันธภาพยืนยาวมาจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเขาเปย์ไม่อั้น ไม่ใช่เพราะดูแลเรื่องการเงินไม่ขาดตกบกพร่องแต่เพราะเสน่ห์ทางเพศล้วนๆ ที่มัดเธอเสียอยู่หมัดต่างหาก สาวๆ ในอดีตล้วนอยากคบเขานานๆแต่พอคบไประยะหนึ่ง เห็นว่าเขาเปย์ไม่อั้นก็หลงคิดไปว่าเขามีใจตอบเลยอยากครอบครองเป็นเจ้าของ ความหึงหวงเป็นตัวเร่งทำลายสัมพันธภาพไม่ให้ยืนยาว ไม่ต่างจากชนวนระเบิดที่เร่งเวลาให้ขาดสะบั้นลงเร็วขึ้น

ซอนย่าหันมาเตรียมตัวบ้างเธอเติมเครื่องสำอางบนใบหน้า คว้าแว่นตากันแดด สวมหมวกปีกกว้าง ตามด้วยรองเท้าส้นเข็มเมื่อริโก้ออกจากห้องน้ำในอีก 10 นาทีต่อมา เขาก็ต้องเบิกตาโต

“อย่าบอกนะว่าจะสวมรองเท้าคู่นั้น”

“ร้อยเปอร์เซ็นต์”

“เชื่อคุณเลยยกให้เป็นสาวมั่นแห่งปีไปเลย”

“ก็คุณเคยเห็นแล้วฉันสวมส้นเข็มถ่ายแบบเดินชายหาดออกบ่อยไป อย่างชิลๆ ด้วย”

“แถมทุกครั้งที่เที่ยวทะเลด้วย”

“ถูกต้อง”แล้วเธอก็ไหวไหล่ “ช่วยไม่ได้ คุณอยากสูงทำไมล่ะ คุณสูงกว่านายแบบหลายๆ คนที่ฉันเคยร่วมถ่ายแบบด้วยซ้ำขนาดฉันว่าสูงที่สุดในบรรดานางแบบด้วยกันแล้ว ยังแค่ปลายคางคุณคุณน่ะทั้งสูงทั้งหล่อปานเทพบุตร น่าแปลกใจว่าทำไมโดมิงโกไม่ปล่อยทายาทตัวเอ้ออกมาถ่ายแบบเสียเองรับรองสาวๆ ติดตรึม ขี้คร้านไม่ต้องจ่ายเงินทำแผนการตลาด ก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า”

“เพราะโดมิงโกมองการณ์ไกลอยากได้คนเก่งมาบริหารมากกว่าน่ะสิ”

“น้อยไปสิเพราะโดมิงโกกลัวคุณฟาดนางแบบหมดสังกัดต่างหาก”

ริโก้หัวเราะ“คุณนี่ร้ายจริง”

“ยอมรับซะเถอะคุณน่ะเจ้าชู้ตัวพ่อ”

“เจ้าชู้คืออะไรไหนนิยามมาซิ”

“ฟาดเรียบทุกรายที่สวย”

“ผิดไปล่ะเพราะต่อให้สวยหยาดเยิ้ม งามหยาดฟ้าจากไหน ถ้าเป็นเด็กในสังกัดผม ผมไม่ยุ่งเด็ดขาด”

“จะบอกว่าที่มีข่าวว่าคั่วอยู่กับสาวๆนางแบบพวกนั้น เพราะเจ้าประคุณคุณเธอเลิกจากสังกัดคุณไปก่อนที่คุณจะพาขึ้นเตียงอย่างงั้นสิ”

“ถูกเผงเลิกสัญญาก่อนผมพาขึ้นเตียง”

“โดยคุณยื่นข้อเสนอเรื่องขึ้นเตียงให้ใช่ไหมแล้วสาวๆ พวกนั้นก็วิ่งโร่เซ็นยกเลิกสัญญาทันที จากนั้นคุณก็เป็นฝ่ายจ่ายค่าปรับเหล่านั้นแทนพวกเธอเสียเอง”

“เกลียดคนรู้ทัน”ริโก้อุบอิบ ไม่จริงจังนัก

“เห็นมั้ยล่ะคุณน่ะร้ายกาจ เจ้าชู้ คาสซาโนว่าเรียกพ่อ”

“ก็ถ้าฝ่ายหญิงไม่โอเคถามหน่อยผมจะไปทำอะไรได้ อย่างดีก็แค่ตบมือข้างเดียวไม่ดัง จะไปเคี่ยวเข็ญหรือใช้กำลังบีบบังคับหรือก็เปล่า เรียกว่าสมยอมด้วยกันทั้งสองฝ่ายดีกว่า”

“แหงล่ะไม่ต้องเคี่ยวเข็ญหรือบีบบังคับหรอก คุณแค่เอาหน้าหล่อๆ ไปเสนอ สาวๆ ก็อ่อนระทวยเซย์เยสทันทีแล้ว”

“คุณน่ารักก็ตรงนี้พูดถูกใจผม เพราะงั้นผมไม่ได้เจ้าชู้ ฝ่ายหญิงมีใจให้ต่างหาก”

“ฟาดเรียบสาวทุกรายที่มีใจให้แบบนี้เขาเรียกว่าคาสซาโนว่าตัวพ่อย่ะ”

“ก็ถ้าผมเลวร้ายขนาดนั้นถามหน่อยทนคบผมทำไม” ริโก้ถามอย่างอยากรู้

“ก็คุณมันแบดบอยตัวพ่อแบดบอยที่บทรักถึงใจไงล่ะ ถ้าคุณไก่อ่อนปวกเปียกเป็นมะเขือเผา ฉันก็คงบอกลาตั้งแต่คืนแรกที่กินตับคุณแล้ว”

ริโก้ทำหน้าปั้นยากกึ่งๆ สยอง “ผมไม่มั่นใจว่าระหว่างเรา ใครจะร้ายและน่ากลัวกว่ากัน”

ซอนย่าหัวเราะคว้าแขนเขาหมับ พาเดินออกจากโรงแรม “พอๆ กันว่าไหม” ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะอีกระลอกแล้วซอนย่าก็พูดต่อว่า “ฉันพูดเล่น ไม่ต้องทำหน้าสยองขนาดนั้นหรอก ได้ข่าวว่าโดมิงโกจะเปิดรับนางแบบล็อตใหม่หรือคะ”

“ใช่ครับ”ริโก้ออกเดินเคียงคู่สาวข้างกายไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐตัวหนอน มืออีกข้างซุกกางเกงยีนส์“ผมอยากได้นางแบบรุ่นใหม่ๆ มีโปรเจ็กต์ใหญ่รออยู่”

“จบมหาวิทยาลัยหมาดๆเลยเป็นไง”

“ได้แบบนั้นก็ดี”

“เอ๊าะๆสดซิงใช่ไหมล่ะ”

ริโก้หันมาขมวดคิ้ว“วกกลับมาจนได้ ติดใจเสียจริง ถ้ายังพูดเรื่องใต้สะดืออีกครั้ง สัญญาเลยว่าผมจะเปลี่ยนใจพาเรากลับไปที่เตียงแทนที่จะดูงานเดินแบบ เอาให้คุณหน้าเหลืองหน้าแดงไม่มีแรงเหน็บเรื่องนี้อีกเลย” ริโก้ขู่แกมหยอกทว่าอย่างหนึ่งที่ซอนย่าพูดผิด เด็กจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ สมัยนี้ร้อยละร้อยไม่มีใครซิงแล้วทุกรายที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตเขา ไม่เคยมีใครเป็นสาวพรหมจรรย์ แต่นั่นแหละยุคนี้แล้วใครยังจะมาใส่ใจเรื่องอย่างว่าอย่างเขายังไม่แคร์เลย จะซิงไม่ซิงเขาไม่เกี่ยง ขอแค่ร้อนแรงและจุดติดง่าย เป็นพอที่เหลือเป็นหน้าที่ของเขาเอง

“เอ...น่าสนข้อเสนอนี้”

ริโก้หันมาจ้องสาวเซ็กซี่ข้างกาย“คุณนี่ จริงๆ เลย”

ซอนย่าหัวเราะ“พูดเล่นหรอกค่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่คุณจะยอมรับฉันเข้าสังกัดสักที”

“ก็เมื่อคุณพร้อมจะเลิกความสัมพันธ์ของเราไงเมื่อนั้นก็ย้ายมาเข้าสังกัดผมได้เลย”

ซอนย่าค้อนประหลับประเหลือก“ฝันไปเถอะ เรื่องอะไรจะเลิก ตราบใดที่คุณไม่บอกเลิกก่อน เราก็จะคบกันไปเรื่อยๆ อย่างนี้จนกว่าใครจะเจอคนอื่นที่ถูกใจกว่า” ซอนย่าพูดอย่างคนที่รู้ใจและรู้จุดอ่อนของเขาดีริโก้ไม่เคยบอกเลิกใครก่อนถ้าฝ่ายหญิงไม่ทำผิดกติกาที่ตกลงกันไว้ ข้อตกลงของริโก้มีข้อเดียวง่ายๆ ไม่จำกัดเสรีภาพระหว่างกันจะคบซ้อนหรือหลับนอนกับใครอื่นก็ได้ เพียงแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้ว่าคบซ้อนเขาก็เลิกเปย์แค่นั้น จะมีแต่เรื่องทางกายแต่ไม่มีการเปย์

ริโก้ไม่มีโอกาสตอบอะไรมากกว่านั้นเมื่อเดินมาถึงโอเอซิสบึงน้ำจืดขนาดใหญ่บัดนี้ว่างเปล่าจากกิจกรรมกลางแจ้งต่างจากทุกวันที่ปกติจะมีนักท่องเที่ยวออกมานอนอาบแดดนั่งเรือ พายเรือ ด้วยว่าเจ้าของโรงแรมเตรียมพื้นที่ไว้สำหรับการเดินแบบ จอห์นเจ้าของโรงแรมและเจ้าของงานเดินแบบหันมาเห็นเขา ก็ผงกศีรษะทักทายทันทีพลอยทำให้วงล้อมนักข่าวที่ห้อมล้อมสัมภาษณ์อยู่ เหลียวมองตามแล้วพลันต่างวิ่งกรูกันมาที่เขา

“ขอสัมภาษณ์คุณโดมิงโกหน่อยค่ะเรื่องที่มีการเปลี่ยนซีอีโอบริษัท” สำเนียงบอกว่าเป็นเจ้าของภาษาหรืออีกนัยหนึ่งเป็นนักข่าวที่ถูกสำนักข่าวที่สเปนส่งตัวมาทำข่าวโดยตรง

“อะไรนะครับ?”

“มีข่าวว่าโดมิงโกถึงช่วงผลัดใบ”

“คุณพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจ”

ซอนย่าหันกลับไปทางนักข่าวเธอเข้าใจความรู้สึกของริโก้ เขากำลังรู้สึกถูกคุกคามความเป็นส่วนตัว ริโก้ก็เป็นแบบนี้จะไม่เป็นมิตรกับสื่อถ้าถูกสัมภาษณ์นอกเวลางาน น้อยครั้งมากที่เขาจะยอมให้สื่อสัมภาษณ์ถ้าไม่ใช่อยู่ในงานแถลงฉะนั้นถ้าจะสัมภาษณ์เรื่องที่เป็นทางการ จะต้องนัดหมายล่วงหน้าเท่านั้น

“เอางี้ดีไหมคะพี่ๆน้องๆ สื่อมวลชน มาสัมภาษณ์ดิฉันแทน คุยกับดิฉันก็ไม่ต่างจากริโก้แหละค่ะเพราะทุกท่านโดยเฉพาะนักข่าวจากสเปน คงทราบกันใช่ไหมคะว่าดิฉันเป็นอะไรกับริโก้”

เจอลูกล่อลูกชนของซอนย่าเข้าทำให้นักข่าวละล้าละลังว่าระหว่างข่าวบันเทิงซึ่งเป็นชีวิตส่วนตัวของริโก้กับข่าวธุรกิจที่จะมีผลต่อเศรษฐกิจของประเทศ ข่าวไหนจะเรียกกระแสได้มากกว่ากัน จอห์นเห็นว่าเป็นจังหวะอันดีเลยฉวยแขนริโก้ออกมาจากเป้าสายตาของนักข่าว พาตรงไปยังห้องวีไอพีภายในภัตตาคารสีแดงซึ่งตอนนี้แปลสภาพมาเป็นสถานที่ชมการเดินแบบ ด้วยว่าเป็นอาคารโปร่งที่สามารถมองออกไปเห็นการแสดงได้ชัดเจน

“ลูกล่อลูกชนไม่เปลี่ยนจริงๆซอนย่าเก่งสามารถเบนความสนใจจากสื่อให้นายได้” จอห์นเอ่ยชมเมื่อประตูห้องวีไอพีปิดลงพร้อมกับที่พนักงานเสิร์ฟเดินมารินแชมเปญให้พวกเขา

“ต้องขอบคุณซอนย่าเธอฉลาดเสมอ”

จอห์นหัวเราะ“ไม่มั่นใจว่านายขอบคุณเธอเร็วไปไหม รู้ใช่ไหมนั่นเป็นวิธีเนียนๆของผู้หญิงที่จะแสดงความเป็นเจ้าของในตัวนายการที่นายไฟเขียวให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าสื่อได้ โดยนัยคือนายยอมรับกลายๆว่าเธอเป็นแฟน”

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังไงโดยเฉพาะสื่ออีกอย่างถ้าฉันจะถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แค่เพราะคำให้สัมภาษณ์ไม่กี่คำฉันก็คงถูกจับแต่งงานไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว”

“ทำพูดดีสักวันพลาดให้ผู้หญิงจับ แล้วจะพูดไม่ออก”

“เอาน่าเอาเป็นว่าฉันไว้ใจซอนย่า รู้ว่าเธอมีลิมิตแค่ไหนในการพูด”

“ดูนายจะเปิดใจให้เธอมากขึ้น”จอห์นตั้งข้อสังเกต พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยที่มหาวิทยาลัยอิสระแห่งมาดริดก่อนที่ริโก้จะไปต่อโทที่มหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์ ส่วนเขาเบนเข็มมาเปิดโรงแรมที่ไอคา

ริโก้ชะงัก“คบกันมา 3 ปีถ้าไม่เข้าใจกัน จะแปลกไปไหม”

“แล้วก็จะกลายเป็นความเคยชินตามมาด้วยความผูกพัน”

ริโก้ไหวไหล่อย่างไม่ใส่นักสายตามองตรงไปยังซอนย่าที่กำลังถูกกองทัพนักข่าวห้อมล้อมเขาไม่เข้าใจคำถามของนักข่าว ผลัดใบอะไร เปลี่ยนซีอีโออะไรกัน ตาจ้องซอนย่า แต่สมองกลับใช้ความคิดอย่างหนัก

เขารู้จักกับซอนย่าเมื่อ3 ปีก่อนในงานเดินแบบการกุศลแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเธออายุแค่ 24 ปีเพิ่งจบมหาวิทยาลัยหมาดๆ เข้าสู่โลกมายาด้วยการเป็นนางแบบโฆษณาชิ้นหนึ่งในสเปนเขาถูกใจความสวยและรูปร่างของเธอ ซอนย่ามีทุกอย่างที่เขาต้องการ นมใหญ่เอวเล็กและสะโพกผายกลมกลึง เขาชวนเธอออกไปดื่มหลังงานจากนั้นลงเอยกันบนเตียง แรกๆคิดว่าสัมพันธภาพไม่ยืนยาว แต่แปลกกลับยืนยาวกว่าทุกรายที่ผ่านมาจนตอนนี้เข้าสู่ปีที่3 แล้วไม่รู้ว่าใช้คำว่าเลี้ยงดูได้ไหมเพราะซอนย่าก็มีรายรับจากงานตัวเองเป็นกอบเป็นกำ แต่เขาก็ให้เลขาฯโอนค่าใช้จ่ายรายเดือนให้เธอทุกเดือนเขาซื้อบ้านซื้อรถให้เธอและถ้าขาดเหลือต้องการอะไร ซอนย่าก็สามารถแจ้งเลขาฯส่วนตัวเขาได้ตลอดเวลา

แล้วความคิดของเขาก็ชะงักลงแค่นั้นเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นผู้หญิงสาวสวยเดินเข้ามา เธอกระซิบอะไรบางอย่างกับจอห์นแล้วเดินจากไป

“มีอะไรหรือ”

“เมื่อวานมีสาวสวยเข้ามาพักที่โรงแรมเสียดายเธอเช็กเอ้าท์ไปแล้ว ไม่งั้นจะเชิญมาให้นายรู้จักเผื่อจะเป็นนางแบบของนายได้”

“ใคร”

“ไม่รู้เลยให้ทางโรงแรมช่วยเช็ก ปรากฏว่าเช็กอินในนามของบริษัทซานโต้”

“หรือจะเป็นพนักงานของซานโต้”

“ไม่รู้ว่ะ”

“ถ้าเป็นคนของซานโต้ไม่มีทางจะมาเป็นนางแบบของฉันหรอก”

“เออๆลืมไป บริษัทคู่แข่งนายนี่หว่า อุตสาห์สละทั้งเวลาและเงินทองเพื่องานนี้โดยเฉพาะ”

“เป็นทางเดียวที่จะได้รู้ความก้าวหน้าของงานดีไซน์เขาช่วงหลังซานโต้เงียบมาก จนฉันอยากรู้ว่าฝ่ายนั้นกำลังซุ่มทำอะไร”

“เลยกะจะอาศัยงานนี้เพื่อสืบข่าวแต่ขอโทษทีเพื่อนนายคงล้วงความลับจากใครไม่ได้เลย เพราะคนที่มาร่วมงานมีแค่ระดับล่าง ฉันทำหนังสือเชิญไปแล้ว แต่ระดับผู้บริหารไม่มีใครมาได้เลยคงเพราะโรงแรมฉันกระจอกเกินไปสำหรับคนระดับนั้น”

“อย่าคิดมากน่าคงไม่สะดวกจริงๆ อีกอย่างงานนี้ก็ไม่ถือว่าเปล่าประโยชน์สักทีเดียว นักข่าวมาทั้งเปรูและสเปนโรงแรมนายได้รับการโปรโมทไปทั่วทั้งสองประเทศ ส่วนฉันก็ได้เห็นไอเดียงานดีไซน์ของซานโต้ว่าคืบหน้าไปแค่ไหน”

จอห์นพยักหน้าทำท่าจะพูด แต่เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนดังขึ้น ริโก้กดรับสาย

“มีอะไรหรืออเล็กซ์”

“เมื่อวานพยายามติดต่อคุณแต่ติดต่อไม่ได้เลย”

“ผมคงอยู่ในที่อับสัญญาณมีอะไรเหรอ”

“มีข่าวลือแพร่สะพัดว่าคุณท่านจะเปลี่ยนซีอีโอ”

“คุณท่าน?คุณย่าน่ะหรือ”

“ใช่ค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้สาเหตุเลยค่ะแต่มีข่าวลือแพร่สะพัดมา 2-3 วันแล้ว ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่ข่าวลือ เลยไม่ได้โทรแจ้งคุณจนเมื่อวานมีข่าวว่าคุณท่านให้เลขาฯ ลงนัดกำหนดการเข้าพบคุณพ่อของคุณเรียบร้อยแล้วเป็นวันพรุ่งนี้ ดิฉันเลยพยายามติดต่อคุณเพื่อแจ้งข่าว แต่ติดต่อไม่ได้ เพิ่งจะติดต่อได้ก็ตอนนี้ถ้ามีอะไรคืบหน้า ดิฉันจะโทรมาแจ้งเป็นระยะนะคะ แต่จะให้ดี คุณเสร็จธุระทางนั้นแล้วรีบกลับมาดริดด่วนดีกว่าค่ะ ช่วงนี้ฝุ่นตลบไม่ควรอยู่ห่างบริษัท”

“เข้าใจแล้วขอบคุณมากอเล็กซ์”

“มีอะไรหรือ”จอห์นถามขึ้นทันทีที่เพื่อนวางสาย

“มีข่าวว่าคุณย่าจะเปลี่ยนตำแหน่งประธานกรรมการบริหาร”

“หมายถึงคุณย่านายจะปลดพ่อนายหรือ?”

ริโก้พยักหน้า“ทำนองนั้น”

“เพราะอะไร?”

“ฉันยังไม่รู้สาเหตุ”

“แล้วจะให้ใครขึ้นแทน?”

“ไม่รู้เลย”

“หรือว่านักข่าวรู้เรื่องนี้ เลยแห่กันมาเพื่อหาข่าวจากนาย?”



Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2561
Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2561 21:19:58 น.
Counter : 600 Pageviews.

0 comment

คณิตยา
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [?]









รู้จักคณิตยา/คีตฌาณ์

ก้าวสู่โลกแห่งการขีดเขียนในปี 2549 มีผลงานเป็นรูปเล่มกับสนพ.ในเครือสถาพรบุ๊คส์ทั้งหมด 11 เล่ม ไล่ตั้งแต่ รหัสทรชน ทางสายหมอก กุหลาบในเปลวไฟ ฝากรัก...ผ่านซีบ็อกซ์ อริ...ที่รัก บอดี้การ์ด รักเพียงฝัน ตามรักข้ามเวลา ไฟรัก บันทึกแห่งรัก(the Book of Love) มิราเบลล์...ตราบคีตาบรรเลง เป็น 1 ในนิยายชุดแด่เธอที่รัก สาปรัก และใต้ปีกรัก

รหัสทรชน เป็นละครทางช่อง 3 เมื่อปี 2554 แสดงโดย เคน และชมพู่ สร้างโดยค่ายยูม่า และ ไฟรัก ได้รับการซื้อลิขสิทธิ์ไปแปลเป็นภาษาเวียดนาม วางแผงเดือนสิงหาคม 2556



พูดคุย ทักทาย แลกเปลี่ยนความเห็น และติดตามความเคลื่อนไหวได้ทาง fb โดยกดไลค์เป็นแฟนเพจได้ทาง https://www.facebook.com/keetacha?ref=hl ขอบคุณค่ะ

---------------


ตอนนี้อุ๋ยทยอยนำนิยายที่หมดลิขสิทธิ์กับพิมพ์คำไปวางจำหน่ายในรูปแบบ E-book บนเว็บ ebooks และเว็บ Mebmarket ค่ะ

ใต้ปีกรัก...ราคาอีบุ๊ก 179 บาท

บันทึกแห่งรัก...ราคาอีบุ๊ก 255 บาท จากราคาปก 310

ไฟรัก...ราคาอีบุ๊ก 279 บาท จากราคาปก 350 บาท

กุหลาบในเปลวไฟ...ราคาอีบุ๊ก 230 บาท



รหัสทรชน ราคาอีบุ๊ก 200 บาท จากราคา 300 บาท 673 หน้า





ทางสายหมอก ราคาอีบุ๊ก 265 บาท จากราคา 280 บาท 690 หน้า



ฝากรัก...ผ่านซีบ็อกซ์ ราคาอีบุ๊ก 125 บาท จากราคา 180 บาท 360 หน้า



รวมเรื่องสั้น...ฉบับวัยหวาน ราคาอีบุ๊ก 45 บาท จากปก 55 บาท



อริ...ที่รัก ราคาอีุบุ๊ก 195 จากปก 240 บาท



หวานใจ...บอดีการ์ด...ราคาอีบุ๊ก 145 บาท จากปก 180 บาท



รักเพียงฝัน...ราคาอีบุ๊ก 225 จากปก 250 บาท



ตามรักข้ามเวลา...ราคาอีบุ๊ก 240 จากปก 270 บาท





















New Comments