กลับมาใช้ชีวิตบนบกอีกครั้ง

ฉันหายไปนานนนนนนนนนนนนน จนตัวฉันเองก็เกือบจะลืมบล็อกของตัวเองไปแล้ว บล็อกที่แล้วเมือเดือนกว่าๆ ฉันทิ้งท้ายเรื่องทริปล่องคลองฝรั่งเศสเอาไว้ แล้วก็โม้จนแมงเม้ายังอายว่าจะเอามาอวดมาเล่าในบล็อกหน้า ก็อยากจะยืดอกรับแบบลูกผู้หญิงยิงเรือว่าทริปล่ม เมื่อเดือนที่แล้วฉันกลับมาเอาวีซ่าที่ต่อไว้ที่เมืองลา โรแชล ตอนขากลับสามีนัดหมอไว้ที่โรงพยาบาลที่บอร์กโดซ์ กะให้หมอช่วยบอกหน่อยว่าจะรักษาแผลที่เท้าที่มันลุกลามจนเป็นรูเนี่ยด้วยวิธีการแบบไหนดี สามีฉันหายเข้าไปจิ๊จ๊ะกับศัลยแพทย์ประมาณสี่สิบห้านาที กลับออกมาท่าทางเบลอๆ งงๆ เดินเข้าออกแผนกโน้นแผนกนี้ อีเมียก็เดินตามงงๆ จนได้รับคำตอบที่แอบเผยเป็นเครื่องหมายคำถามในดวงตาเรียวๆ ให้สามีเห็นว่า ต้องผ่าตัดในอีกสิบวันข้างหน้า ตาเรียวๆ เมื่อสักครู่เลยกลายเป็นตาค้างไปซะ จัดการเอกสารเสร็จศัพท์ ระหว่างเดินทางลงใต้เพื่อกลับไปที่สองคนผัวเมียเริ่มมีคำถามเยอะแยะมากมายว่าจะเอายังไงดี อุตส่าห์ล่องคลองลงไปต้องร้อยกว่ากิโล ฝ่าฟันประตูน้ำมากว่าสิบประตู แผนทั้งหมดล่มไม่เป็นท่า แต่จะทำยังไงได้ มันก็สุดวิสัย เรื่องสุขภาพคงต้องมาก่อน พวกฉันเลยต้องคิดกันหัวปั่นเคร่งเครียดอยู่หลายวันว่าจะเอายังไงดี ตอนแรกก็กะว่าคงต้องล่องย้อนกลับมาบอร์กโดซ์ สิบวันก็น่าจะพอ ก็เล็งโป๊ะที่กะจอดเรือระหว่างพักฟื้น และต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลทุกสองวัน กลับขึ้นมาเอารถที่ลา โรแชล ก็เตรียมการกันไป แต่แล้วแม่สามีก็ยื่นข้อเสนอมาให้กลับมาพักที่อพาร์ตเม้นท์ที่แม่สามีให้เช่า พอดีว่าว่าคนเช่าออกพอดี นั่งคิดกัน หยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่น ทำข้อดีข้อเสียอย่างที่พวกฉันมักทำอยู่บ่อยๆ เวลาตัดสินใจอะไรลำบาก สุดท้ายก็ได้คำตอบ คือการกลับมาอยู่ลา โรแชลจะดีกว่า เพราะเขาเดินลำบาก เหลือแค่ขาเดียว จะโดดขึ้นโดดลง มุดเข้ามุดออกบนเรือก็ลำบาก แถมไปไหนไม่ได้ ไม่มีทีวี ไม่มีอินเตอร์เนต ทำได้แต่อ่านหนังสือ ระหว่างพักฟื้นเขาคงได้ไปรักษาโรคประสาทเพิ่มอีกโรค ด้วยเหตุนี้พวกฉันเลยกลับมาใช้ชีวิตอยู่บนบกอีกครั้ง จากวิวต้นไม้ น้ำ นก เป็ด ปลา กลายเป็นกำแพงรอบด้าน หน้าต่างสี่ห้าบานรอบตัว ฉันเลยเกิดความรู้สึกแปลกๆ ไม่คุ้นชิน รู้สึกเหมือนตัวเองถูกขัง แต่ก็มีข้อดีคือ มีเนตใช้ ได้อาบน้ำทุกวัน ไม่ได้ลิ้มรสน้ำฝักบัวอุ่นๆ มานาน ก็ดีอกดีใจตามประสา...ส่วนเรือของเรา พวกฉันจำใจจอดไว้ริมคลองที่เมือง Castets-en-Dorth โดยมีเพื่อนสองสามีภรรยาที่เรารู้จักระหว่างล่องเรือเป็นหูเป็นตาให้ ทั้งสองคนอาศัยอยู่บนเรือส่งสินค้าทางน้ำจืดที่เอามาดัดแปลงเป็นที่พักอาศัย อย่างที่เห็นกันเยอะแยะในแม่น้ำแซนที่ปารีส พวกฉันก็เบาใจไป

แต่ทริปนี้ก็ไม่ได้ล้มเลิกไปเลย แค่ขอหยุดพักสักสองสามเดือน เพราะเขาต้องผ่าตัดรอบสอง กว่าจะเดินได้ก็อีกเดือนนึง ส่วนเดือนสิงหาเป็นเดือนอันตราย นักท่องเที่ยวล้นคลอง คลองก็แคบนิดเดียว แต่เรือลำเบ้อเริ่ม สวนกันไปมา แถมบางคนใช้เรือเช่า ไม่ได้ประสีประสาเรื่องเรือ บางคนก็ขับเรือเป็นครั้งแรกในชีวิต ก็ใส่กันเต็มที่ พวกฉันเลยขอบายไม่เอาเรือตัวเองไปเสี่ยงให้คนอื่นพุ่งเข้ามาชน เพราะแค่บาดแผลจากการผ่านประตูกั้นน้ำก็เจ็บช้ำมากพอ กระแทกซ้ายขวาจนกลัวว่าจะบุบบีเป็นกระป๋องอาหารก่อนถึงที่หมาย ขืนเจอเรือลำอื่นเข้ามาสะกิดเป็นระยะๆ คงไม่ไหว เลยขอไปต่อตอนเดือนกันยาดีกว่า แต่เส้นทางคงต้องเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย จากเดิมที่กะจะล่องทวนแม่น้ำโรนไปถึงลียง ขอเปลี่ยนแผนลงใต้ ไปจ่อรอที่ปากทะเลเมดเตอเรเนียนเลยดีกว่า ไหนอากาศจะอบอุ่นกว่า ไหนจะง่ายต่อการออกทริปมุ่งหน้าสู่สเปนครั้งต่อไป เอ้า...นี่ฉันโม้อีกแล้วนะเนี่ย ไว้ฉันค่อยเอาเรื่องล่องเรือมาเล่าสู่กันฟังใหม่ในอีกสองเดือนข้างหน้า จะเล่าเส้นทางที่ผ่านมา ความจำปลาทองอย่างฉันก็ลืมไปเยอะทีเดียว ฉันพยายามจะเขียนเก็บไว้แล้วเอามาอัพบล็อก แต่ไม่สามารถ เพราะต้องประหยัดแบตเตอรี่ในเรือ เอามาใช้ทิ้งขว้างมากไม่ได้ ยิ่งก่อนหน้านี้ไม่มีที่ชาร์ตแบตที่เสียบกับที่จุดบุหรี่แบบที่ใช้ในรถยนต์ยิ่งต้องระวังอย่าให้แบตคอมพ์หมด พอช่วงหลังมีที่ชาร์ตแบตไฮโซก็ไม่ทันได้ใช้ ต้องสละเรือแล้วยกพลขึ้นบกซะก่อน...

ฉันมานั่งคิดแล้ว ฉันว่าบางทีชีวิตคนเราก็อย่าไปวางแผนเตรียมการอะไรมากมายนักเลย เอาแค่พอเป็นเส้นทางให้เราไม่หลงทางก็พอมั้ง จะใส่รายละเอียด ติดป้ายซ้ายขวาทุกขั้นตอน มันก็ใช่ว่าจะได้เดินไปตามรายละเอียดที่วางไว้ซะทีเดียว สุดท้ายก็มานั่งตีอกชกลม ผิดหวังที่ไม่ได้ทำตามที่ตั้งใจ ทำตอนนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า อย่างน้อยเราก็ได้ดีใจและมีความสุขกับสิ่งที่เราทำจริงๆ ส่วนไอ้ที่ยังไม่ได้ทำ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมบวกกับความตั้งใจจริง ยังไงซะเราก็ต้องได้ทำมันอยู่ดี

Create Date : 24 มิถุนายน 2554 Last Update : 24 มิถุนายน 2554 5:40:29 น. Counter : 509 Pageviews.		5 comments
Share Tweet