เดือนนี้ฉันวิ่งรอกอีสานหลายจังหวัดทั้งอีสานเหนือและอีสานใต้ด้วยมีกิจธุระในการงาน คราหนึ่งต้องไปที่จังหวัดกาฬสินธุ์และมุกดาหาร แต่กิจธุระที่ละเลยไม่ได้เด็ดขาดคือเรื่องกิน เราลงมติกันโดยเห็นชอบเป็นเอกฉันท์ว่ามาแถวนี้ทั้งทีต้องไปกินโคขุนโพนยางคำต้นตำรับที่สกลนครให้ได้ แถวนั้นจะมีร้านโคขุนอยู่หลายร้านรวมถึงร้านโคขุนโพนยางคำชื่อดังที่มีสาขาอยู่หลายแห่งรวมถึงในกรุงเทพฯ ด้วย

แต่ต้นกำเนิดของโคขุนโพนยางคำต้องที่นี่ ป้ายทางเข้าเขียนว่า “สหกรณ์การเลี้ยงปศุสัตว์ กรป.กลาง โพนยางคำ จำกัด” ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าข้างในมีของอร่อยรออยู่

บรรยากาศร้าน โล่งๆ นั่งสบายๆ แต่ยามที่อากาศร้อนก็ร้อนน่าดู
เออ..ขายสเต๊กหรือขายไอติม?

ป้ายต่างๆ

เมนู 

ก่อนอื่นสั่ง Rib eye steak ของโปรดมาก่อน ระดับความสุกแบบมีเดียม เนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำจุ้ยซี่มาก กลิ่นรสสัมผัสแบบเนื้อดีๆ จานนี้ฉันชอบมาก

ต่อมาเป็น Sirloin steak สันนอกเสิร์ฟมาในจานร้อน จานนี้ปรุงรสมาเด่นด้วยรสเกลือและน้ำซอสจากเนื้อออกเค็ม จานนี้คนอื่นๆ ชอบกันมาก  เนื้อบ่มมาดีเช่นเคยแม้ว่าเป็นเนื้อสันนอกแต่ก็นุ่มชุ่มฉ่ำไม่แห้งแม้ว่าไขมันจะไม่มาก 

สเต๊กเสิร์ฟมาพร้อมมันฝรั่งทอด ผักกาดหอม แคร์รอตและไชเท้าต้ม และชามสลัดที่ใส่น้ำสลัดมาจนชุ่มเลี่ยน ต้องบอกว่าสเต๊กดีมาก แต่เครื่องเคียงสามารถทำให้ดีกว่านี้ได้นะ

ไวน์หมากเม่าเครื่องดื่มเย็นๆ ผลผลิตในท้องถิ่น ไปกันด้วยดีกับสเต๊กเนื้อ ไม่กล้าลงยี่ห้อเดี๋ยวจะหาว่าโฆษณา โทษปรับช่างน่ากลัวนัก ฉันก็ยังงงๆ ว่าชีวิตเราช่างย้อนแย้งเหลือเกิน ตกลงรัฐบาลจะสนับสนุนผลิตผลในท้องถิ่นหรือเปล่าเนี่ย? ลงทุนไปปีละเท่าไหร่?

น้ำแดงแก้วนี้ขอเตือนว่ามันแรงมากทั้งที่ดูแล้วดีกรีก็ไม่มากแต่ดูดซึมเร็วเหลือเกิน กอปรกับอากาศร้อนจัดและท้องว่าง สองจิบเท่านั้นฉันก็ลุกจากโต๊ะไม่ได้ โชคดีที่ไม่ได้รู้สึกไปคนเดียว มิฉะนั้นจะอายกว่านี้

ลิ้นและเสือร้องไห้ย่าง ทำไมเหนียวจัง? น้ำจิ้มมี 2 อย่าง แจ่วพริกป่นปกติ และแจ่วขม

ต้มซุปหางโค เป็นการฟิเจอริ่งกันระหว่างซุปหางวัวแบบอิสลามกับต้มยำน้ำข้น ผลออกมาหวานมาก หวานจนหมดความอร่อย เสียดายจริงๆ ทั้งที่หางวัวตุ๋นมาดี มีความกรุบของเอ็นและหนังแต่ไม่เหนียว ไม่รู้ใครสั่งใครสอนให้ใส่น้ำตาลในอาหารแบบนี้

ข้าวผัดผงกะหรี่ อร่อยดี

สรุปว่าสเต๊กเนื้อดีมาก ราคาไม่แพง สมควรมากินอย่างยิ่งค่ะ 

ร้านตรงข้ามเป็นร้านขายเนื้อ มีทั้งปลีกและส่ง เสียดายว่าเรายังต้องเดินทางต่ออีก มิเช่นนั้นคงได้ซื้อติดไม้ติดมือกลับบ้าน แล้วพบกันใหม่ว่าฉันจะพาไปกินที่จังหวัดไหนต่อค่ะ