เป็นกระทู้เขียนเองจากประสบการณ์จริง เอามาcopyลง เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก

//topicstock.pantip.com/food/topicstock/2010/09/D9743639/D9743639.html

สืบเนื่องจากกระทู้เมื่อวาน
//www.pantip.com/cafe/food/topic/D9737511/D9737511.html และการเข้าคิวรอที่สถานที่จริง

ได้ มีผู้แสดงความคิดเห็นมากมายในกระทู้ รวมกับที่ผมเจอคนผ่านไปผ่านมาที่พารากอนพูดและถามถึง ผมจึงขออนุญาตไล่ลำดับเป็นประเด็น และชี้แจงข้อสงสัยที่คาดว่าจะเกิดขึ้นกับบางคนนะครับ

คนที่ได้ที่หนึ่งมารอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ห้าง เปิดวันจันทร์ครับ 10.00 น.โดยประมาณ โดยที่Staffก็ไม่ได้คาดคิด มัวแต่วุ่นวายกับการก่อสร้างร้านที่ทำแทบจะไม่ทันอยู่ ดังจะเห็นได้จากรูปในกระทู้เก่าว่า ป้ายเข้าคิวยังเป็นป้ายกระดาษ เก้าอี้ก็ยังไม่มี กว่าเก้าอี้จะมาคือเวลา 16.00 น.นะครับ นั้นคือคนที่ได้ที่หนึ่งเขาต้องยืนรออย่างทรหดพอสมควร

เข้าห้องน้ำได้ไหม?

เข้าได้ครับ เวลาห้างก็เข้าในห้าง เวลาห้างปิดก็ต้องไปเข้าที่ห้องน้ำพนักงานในที่จอดรถชั้นใต้ดิน ไปเข้าได้ชั่วโมงละ 20 นาที

ไม่กลัวแซงคิวกันเหรอ?

ไม่ กลัวครับ เพราะที่ 1 2 และ3 ความแตกต่างของเวลามันชัดเจน และถ้าคุณได้เป็นลำดับแรกๆ ใครที่มาต่อคิวก็ต้องรู้ว่าเราคือคนที่มาก่อน ลำดับ 4-100 เป็นรางวัลที่เหมือนกัน ดังนั้นถ้าที่ 1 2 3 และ 4 ไม่มีปัญหากันย่อมไม่เกิดอะไรขึ้นครับ หากคุณเป็นอันดับแรกๆได้แล้ว ถามหน่อยว่าคุณจะยอมถอดใจออกจากคิวเหรอครับ ก็แค่นั่งรอไปเรื่อยๆ

เป็นหน้าม้าหรือเปล่า?

ถ้า เป็นหน้าม้าแล้ว ผมจะได้อะไรเป็นพิเศษครับ รางวัลที่ได้ก็แค่โดนัทอาทิตย์ละโหล แค่ค่าโฆษณาออกสื่อเขายังแพงกว่านี้ไม่รู้กี่ร้อยเท่า บริษัทเขาจะกั๊กรางวัลไปเพื่ออะไรครับ กินฟรีหนึ่งปีก็แค่หมื่นกว่าบาท ที่สองก็หกพันกว่าบาท

ทำไมถึงยอมมาเข้าคิว?

มีคนเดินไปเดินมา หรือความเห็นในกระทู้มาพูดว่า พวกผมอยากกินฟรีขนาดนั้นเลยเหรอ คำตอบคือ ไม่ได้ขนาดนั้นครับ ลำดับที่1เคยกินมาแล้ว แต่2กับ3ไม่เคยทานมาก่อน ได้ยินแต่ชื่อ สิ่งที่ผมต้องการคือความสะใจที่ได้ทำอะไรในชีวิตแบบนี้สักครั้งครับ เราก็เป็นส่วนหนึ่งของปรากฎการณ์พิเศษนี้ในเมืองไทย  แล้วผมก็ไม่ผิดหวังจริงๆที่อดทนรอมาได้นานขนาดนี้  ยิ่งที่1 เขาได้รับโอกาสที่มีค่ามากกว่ามูลค่าโดนัทที่เขาได้มากมายนัก แต่ผมไม่สามารถพูด ณ ที่นี้ได้ คนลำดับแรกๆเท่านั้นถึงจะได้เห็น

บางอย่างเงินก็ซื้อไม่ได้ครับ

ถึงจะมีคนเอาเงินมาให้เราสละคิว ก็ทำไม่ได้ เพราะคนที่เข้าคิวทุกคนเป็นพยานกันเองว่าใครที่อดทนมาด้วยกันตลอด ถ้าใครสละสิทธิ์ ลำดับต่อไปก็ต้องขึ้นมาแทน ไม่มีใครเข้าคิวแทนกันได้แน่นอนครับ  ยกตัวอย่างการได้ลงสื่อ ได้เป็นส่วนหนึ่งของวันแรกของKrispy Kreamในไทย ถึงใช้เงินมากกว่ารางวัลที่ได้มาก็ซื้อไม่ได้ครับ ต้องได้มาด้วยความพยายามส่วนตัวจริงๆ

มีคนชอบถามว่า สามคนแรกมาด้วยกันหรือเปล่า?

อัน ดับหลังๆน่ะใช่ครับ มีมาด้วยกันตอนดึกๆหลายคน แต่5อันดับแรก ต่างคนต่างมาครับ เพราะมาแต่เนิ่นๆอย่างนี้ ไม่มีใครบ้าจี้ด้วยแน่นอน แต่ถามว่าทำไมถึงดูสนิทกันจากรูปถ่าย  ก็ตลอดคืนมันมีการแสดง ไม่ได้หลับไม่ได้นอนครับ หันหน้าซ้ายขวาก็ต้องเจอหน้ากันเอง ได้คุยกันเป็น10ชั่วโมงอยู่ มันก็จะไม่ดูสนิทกันได้อย่างไรครับ แต่พอซื้อโดนัทเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายครับ

ผมไม่อาจต้านทานความคิด ของแต่ละบุคคลได้ แต่ผมเจอบางคนตอนเช้า ก็รู้สึกเศร้าจิต อารมณ์เสียมาอย่างแรง หาว่าพวกผมเป็นหน้าม้ามาต่อคิว ทำการตลาดหลอกๆ เอาเปรียบผู้บริโภค ฯลฯ ทั้งๆที่เขาไม่มาถามพวกผมสักคำเลยว่า พวกกลุ่มแรกๆที่มาเข้าคิวก็รู้สึกว่ายุติธรรมดี แต่ละลำดับมีช่องว่างของเวลาที่ชัดเจน  แต่พอคุณรู้สึกว่าพลาด ก็จะบอกว่า “รู้งี้………” เป็นประจำครับ

ผมก็พลาดโอกาสมาเยอะ จากประสบการณ์ที่ผิดพลาด จึงทำให้ผมวางแผนเตรียมตัวหาข้อมูลอย่างดี จึงสามารถเอาชนะมาได้ครับ สำคัญที่สุดคือใจต้องแน่วแน่ครับ เพราะแค่บอกว่าจะมาก็จะมีแต่เสียงคนไม่ค่อยเห็นด้วยดังมาเต็มไปหมด  

สุดท้าย นี้ผมอยากจะเล่ามุมเล็กๆที่น่ารักของ Staff และเจ้าของKrispy Kream Thailandนะครับ ชื่ออะไรผมไม่ทราบ แต่ว่าดูแลซื้อข้าวปลาอาหารให้พวกที่รอตั้งแต่วันจันทร์ที่27ทุกคนเป็นอย่าง ดี มีอาหาร น้ำ เครื่องดื่มเสริฟ์เต็มที่ กลัวพวกเราไม่อิ่ม ตอนดึกๆก็ไปหาอาหารกล่องมาให้กิน มีซื้อยาทากันยุงด้วย เพราะหลังจากห้างปิด เราต้องไปนั่งรอกันหน้าประตูกระจกพารากอนครับ  หลายอย่างพวกนี้เป็นสิ่งน่ารักๆ ที่ผมเชื่อว่าการเข้าคิวที่เมืองนอก เจ้าของกิจการคงจะไม่ดูแลเราดีอย่างนี้แน่นอน ถือว่าเป็นเซอร์ไพรส์พอสมควรครับ ตอนแรกผมก็นึกว่าก็คงใช้เวลาพักแต่ละชั่วโมงไปหาอะไรกินก่อนห้างปิดก็คงจะ เพียงพอแล้ว ที่ไหนได้ ดูแลดีมาก จนกะไม่ให้กินโดนัทตอนเช้าเลยครับ

มาตั้งแต่ร้านยังไม่มีวี่แววจะเสร้จ

ได้ที่ 1 2 3 ตั้งแต่ 4โมงเย็นของวันที่ 27 กันยา
และรักษาลำดับเหนียวแน่น จนเปิดร้าน

ถ้ามาไกลได้ถึงขนาดนี้แล้ว ใครจะยอมสละสิทธิ์ใช่ไหมครับ

ลำดับ 4 ผู้แสนดี

คนที่อยู่ตอนเย็นได้ทานกาแฟของKrispy Kream เป็นกรณีพิเศษด้วยครับ เรียกว่าเป็นแผนปฎิบัติการณ์กะไม่ให้พวกเราหลับครับ เดี่ยวจะหงอย

มี เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อรู้ว่าเราจะต้องรับเสร็จในวันรุ่งขึ้น พี่เขาจึงกลับไปจะเปลี่ยนกางเกงที่รถ แต่ปรากฎว่าฝนตกหนักมาก หลบไม่ทัน ทำเสื้อผ้าเปียกไปหมด

แต่เจ้าของก็ใจดีครับ นำเสื้อที่ควรจะแจกในวันรุ่งขึ้นมาแจกให้พี่เขาใส่ก่อน เพราะเดี๋ยวจะไม่สบาย

ตอนกลางคืน ห้างไม่ให้อยู่ข้างใน เพราะคงกลัวความเสียหาย และอาจจะมีการสูญหายของทรัพย์สินได้ พวกเราจึงต้องไปนั่งข้างนอกห้างครับ นั่งอยู่หน้าประตูกระจก ดูเขาซ่อมร้านไป ระหว่างนั้นก็มีคนทยอยมาทีละเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ถึง40คิวนะครับ แต่ว่าหลังจาก 6 โมงเช้าแล้วคนก็เริ่มมา และเจ้าหน้าที่ก็เกณฑ์เราไปเข้าคอก ซึ่งก็ต้องยืนอีก4ชั่วโมงกว่าๆ จนกว่าร้านจะเปิด

รูปที่เห็นเป็นเจ้าหน้าที่กำลังแจกอาหาร เครื่องดื่มให้เราครับ แถมยังมียากันยุงเสียด้วย
เพราะว่ายุงเยอะจริงๆครับ ไม่คอ่ยมีใครได้หลับหรอกครับ เพราะมีดนตรีปลุกใจกันไม่ให้พวกเรานอน

บรรยากาศตอน ตี 2 ยังไม่มีวี่แววจะเสร็จ
แต่ไม่รู้ว่าเขาเกณฑ์คนมาจากไหนมากมาย อัดคืนเดียวเสร็จหมดในตอนเช้าเลยครับ

แถมให้อีกรูป ตอนรอก่อนห้างปิด ฉากข้างหลังเป็นการตัดต่อเพื่อความสวยงามครับ
ลำดับ 1 ถึง 4

Create Date : 18 เมษายน 2558
Last Update : 18 เมษายน 2558 12:53:15 น.		1 comments
Counter : 2801 Pageviews.
Share Tweet