12 ตูลาคม 2543
เมื่อ 13 ก่อน เวลา 06.30 น.วันที่ 12 ตุลาคม 2543
จำได้ไม่เคยลืมอานี ขับรถไปบอกว่า พ่อตายแล้ว เขาเจอศพแล้ว เมื่อก่อนไม่มีโทรศัพท์อย่างทุกวันนี้การรับข่าวก็ไม่รวดเร็ว วินาทีนั้นบอกกับตัวเองว่าไม่จริงพ่อแข็งแรงพ่อจะจากไปได้ยังงัย อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ มันเป็นการหลอกตัวเองชัดๆทั้งที่น้ำตาไหลตลอด จนเขาพาไปถึงวัด เจ้าหน้าที่กู้ภัยเปิดห่อผ้าสีขาวออกมา เรี่ยวแรงหมดไปทันที เพราะคนที่นอนนิ่งภายใต้ผ้าขาวนั้น คือคนที่เรารักเขาและเขารักเรา นั่นเอง เมื่อนึกถึงวันนั้น น้ำตายังไหลเสมอ เสียดาย เสียใจที่พ่อมาจากไปเร็วเกิน แต่หมอะบูในเอกสารว่าพ่อเสียวันที่ 11 เพราะตอนเจอเป็นเช้ามืดวันที่ 12 แล้ว เมื่อเช้าเลยพาน้องพิมไปใส่บาตรที่วัดพร้อมกรวดน้ำให้ตา ไม่ว่าตอนนี้จะอยู่ ที่ไหนก็ให้รับรู้ว่าลูกหลานยังรักยังคิดถึง '''พ่อ'''เสมอนะ   อบอุ่น
9/7/2010...วันที่เราไม่ได้เป็นพี่คนโตอย่างเดียวแล้วนะ วันนี้มีคนให้เรา
เป็นน้องสาวแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก ที่มีใครอีกคนคอยห่วงใยเรา อาจจะเป็นแค่มิตรภาพจากตัวหนังสือ แต่ก็ทำให้คนๆนี้มีแรงมากขึ้น ในวันที่มีความทุกข์พี่จะคอยถามคอยรับฟังเรื่องของเราเสมอ....... 1 ปีที่รู้จักกันแม้ไม่เคยแม้แต่เจอหน้ากันเพราะต่างคนต่างอยู่คนละมุมโลก แต่ตัวหนังสือที่สื่อถึงความอบอุ่นที่พี่สาวคนนึงมีให้น้องคนนี้ไม่เคยห่างไป... ถ้าพี่เข้ามาอ่านให้รู้นะคะที่น้องเขียนไว้เพื่อเอาไว้อ่านเวลามีปัญหาจะได้รู้ ว่ามีพี่อยู่ข้างๆเสมอ อยากให้พี่ดูแลตัวเองให้มากๆเพราะพี่ทำงานเยอะเกิน ไว้ถ้ามีโอกาสได้กลับมาเยี่ยมแผ่นดินเกิดขอให้ได้พบกันนะคะ.... น้องจะทำขนมให้ทานกับกาแฟ(ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่านะคะ)แต่ตั้งใจจริงๆ ที่จะทำให้พี่สาวคนนี้นะคะ ช่วงนี้ออเดอร์ขนมอาจจะเยอะทำให้ไม่ค่อย ได้เข้ามาคุยแต่ยังคิดถึงตลอดเวลานะคะ .................................รักนะคะ..................................  โพธิ์ต้นใหญ่ของฉัน
อยากเขียน Blog นี้ตั้งแต่เมื่อคืน...ด้วยเหตุที่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วง
คนป่วยที่นอนอยู่โรงพยาบาล แม้จะได้คุยโทรศัพท์กับน้องที่เฝ้าอยู่ว่าย่า มีอาการดีขึ้นแล้วก็ตาม.....ย่าเป็นเหมือนต้นโพธิ์ที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่ตั้ง แต่ที่ฉันจำความได้ย่าคือคนใจดีไม่ค่อยบ่นลูกหลานเท่าไร จะบ่นก็ตอนที่ ย่าทำกับข้าวแล้วหลานๆห่วงสวยกลัวอ้วนจนไม่กินอะไรกัน ย่าก็จะงอนเพราะย่าเป็นคนที่ ชอบทำอาหารมาก............................................... .........เมื่อคืนวันอังคารย่ามีอาการหอบมากหายใจไม่ทันไม่มีแรง อาๆที่อยู่อยุธยารีบพากันส่งโรงพยาบาล ส่วนคนที่อยู่ลพบุรีนั้นก็รีบไปทันทีที่ทางโน้นโทรบอก หมอบอกว่ากลัวย่าจะหัวใจวายได้เพราะ ย่าเคยเป็นหัวใจโตอยู่ จนช่วงเช้าวันพุธย่ามีอาการดีขึ้น ย่าบอกเพราะลูกหลานมากันมากหลานๆ หลายคนอาสากันเฝ้าย่า...ซึ่งส่วนใหญ่จะเรียกกันว่า ...แม่หวิง....มีแต่ลูกพ่อ 4 คนเท่านั้นที่เรียกย่าเพราะพ่อเป็น ลูกชายคนเดียว...มีหลายคนบอกว่าย่านะมีกิ่งก้านเยอะ ย่าได้แต่ยิ้ม เพราะกิ่งของต้นโพธิ์มีทั้งหมด 6 กิ่งแม้ว่ากิ่งที่ ใหญ่สุดจะหักลงแบบไม่ทันตั้งตัวไปเมื่อ 11 ปีที่แล้วแต่กิ่งที่เหลือ ก็รักใคร่กันดี ส่วนตัวฉันนั้นอยู่ในส่วนของก้านที่แตก แขนง ออกมาฉันคือก้านแรกของโพธิ์ต้นนี้...และมีอีกเกือบ 20 ก้านที่ ล้อมอยู่รอบต้น ฉันขอพรตลอดว่าให้โพธ์ต้นนี้มีอายุยืนอยู่กับ กิ่งก้านไปเรื่อยๆแม้จะอยู่มาร่วม 80 ปีแล้ว แต่พวกเรา ยังพร้อมที่จะเป็นกิ่งก้านล้อมรอบต้นโพธิ์ไปอย่างไม่มีวันเบื่อ  ความใส่ใจเล็กๆที่รับรู้
หลังจากเมื่อ 2 วันก่อนได้ส่งข้อความไปที่มือถือของใครคนหนึ่ง....
............และรอการตอบกลับอยู่........................................... ทุกอย่างเงียบจนเกิดการน้อยใจ คิดว่าเขาไม่ใส่ใจ..กับบางเรื่อง.. . . . จนได้มาดูว่ามีสายไม่ได้รับอยู่หลายสาย รู้สึกผิดที่ไม่ได้รับสาย.... รู้สึกดีที่เขาได้ใจกับความรู้สึกเล็กๆ รู้สึกรักมากกว่าเดิม..... รู้สึกถึงใจอีกคน..ว่ายังห่วงกัน ..อยู่ไม่น้อย.... อยากตะโกนดังๆว่ารักจังเลย.......  |
ซังหวาน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Blog นี้ ยินดีต้อนรับนะคะ
Friends Blog
|
