สาปรัก...บท 9/2

“คุณพระ...เกิดอะไรขึ้น ทำไมผิวขรุขระบนใบหน้าของคุณหายไปแล้ว” ปฐวีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว สีหน้ายังแสดงถึงความตกตะลึง

น่าแปลก...สำหรับอัปสรเสียงทุ้มนุ่มราวกับฟองเบียร์นั้นราวกับดังมาจากที่ไกลแสนไกลไม่ต่างจากเขาไกรลาสก็ไม่ปาน อานุภาพของการที่เขาหอมแก้มแม้เพียงครั้งเดียว แต่มีผลให้อัปสรรู้สึกมึนงง ทำอะไรไม่ถูก เธอยังคงยืนอึ้งราวกับตกอยู่ในภวังค์ ไม่ได้ยินเสียงเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามนตร์ได้คลายตัวลงแล้ว

หากรู้...อัปสรอาจช็อกเป็นสองเท่า

แม้มนตร์จะเสื่อมแต่ก็แค่ชั่วคราว ไม่ใช่เสื่อมถาวร เนื่องจากพรหมจรรย์ยังอยู่ แต่กระนั้นสำหรับปฐวีแล้ว ถือว่าไม่ต่างจากหมัดฮุกที่กำลังส่งผลให้เขาจุกจนพูดไม่ออกอยู่ในขณะนี้ ด้วยไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาตราหน้าว่าอัปลักษณ์มาโดยตลอดนั้น จะถอดรูปแล้วออกมาได้สะสวยไม่ต่างจากนางฟ้านางสวรรค์ขนาดนี้ ใช่...เมื่อพิเคราะห์จากสิ่งที่เหนือธรรมชาติที่เขาไม่อาจหาคำตอบได้ด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ว่าเหตุใดผิวหน้าที่เห็นๆ อยู่ว่าเต็มไปด้วยรอยตะปุ่มตะป่ำถึงได้เลือนหาย กลายเป็นผิวที่เกลี้ยงเกลาหมดจดได้ในพริบตาเดียว เขาก็อยากคิดว่าเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ

ใช่...ถ้าเธอไม่ใช่ผีสางนางไม้ที่จงใจปรากฏกายขึ้นมาเพื่อหลอกเขา เธอก็เป็นได้เพียงอย่างเดียว นั่นคือ นางฟ้า...แถมเป็นนางฟ้าที่มีเลือดเนื้อจิตใจให้เขาสามารถสัมผัสและชิดใกล้ได้ด้วย นั่นเป็นคำตอบเดียวที่ปฐวีคิดได้ในขณะนั้น ทั้งๆ ที่ปกติเขาไม่ใช่คนที่เชื่อเรื่องผีสางนางไม้หรือเรื่องเพ้อเจ้อแต่อย่างใด หากแต่ครั้งนี้เขาจำต้องยอมรับว่ามีเรื่องเหนือธรรมชาติที่ไม่อาจหาคำตอบได้ด้วยวิทยาศาสตร์อยู่ในโลกใบนี้จริงๆ...

แววตาที่ปฐวีมองอัปสรจึงแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง...แววตาคมกล้าที่สาวๆ ชมว่าเต้นพราวระยับ เต็มไปด้วยชีวิตชีวาแห่งหนุ่มเจ้าสำราญมากด้วยเสน่ห์นั้น บัดนี้เปลี่ยนเป็น...ลุ่มหลงอย่างลึกซึ้ง ปฐวีกำลังตกหลุมรักอัปสรเข้าอย่างจังชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น เขาเกิดความรู้สึกรักระคนใคร่รุนแรง ใช่...เขากำลังตกบ่วงเสน่ห์อัปสรในทันทีที่เห็นกายทิพย์ของเธอ ไม่ต่างจากราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังหลงติดบ่วงแร้ว...

“คุณอัปสร... บอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงที่ถามทอดอ่อนนุ่มอีกเท่าตัว แต่เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาหรือการเคลื่อนไหวใดๆ จากเธอตอบรับ ดูราวกับอัปสรกำลังช็อก เขาจึงตัดสินใจยกมือขึ้นตบแก้มเธอเบาๆ อย่างต้องการเรียกสติ... แก้มนุ่มและเนียนมืออย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสได้จากสาวคนไหน เขาไม่เคยรู้เลยว่าผิวของผู้หญิงจะนุ่มและเนียนมือได้ถึงเพียงนี้

ใช่...ผิวของอัปสรนุ่มเนียนมือยิ่งกว่าผ้าไหมเนื้อดีผืนไหนๆ แล้วบทสนทนาระหว่างเขากับพระเถระชั้นผู้ใหญ่เมื่อวานก็แวบเข้ามาในความทรงจำ

‘…ไม่เลยใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่อย่างที่โยมเห็น ตรงกันข้ามห่างไกลจากคำว่าบุญน้อยนัก เชื่ออาตมาเถอะ ขึ้นอยู่กับผู้หญิงคนนั้นต่างหากว่าต้องการเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงให้ใครเห็นเมื่อไหร่’

‘แล้วเมื่อไหร่ผมจะเห็นใบหน้าจริงของเธอครับ’

‘ก็เมื่อโยมมีบุญมากพอไงล่ะ’

แปลว่านี่คือใบหน้าที่แท้จริงที่เจ้าอาวาสพูดถึงเมื่อวานน่ะเหรอ? ปฐวีนึกถามตัวเอง

ปฐวีไม่มีโอกาสรู้เลยว่ามนุษย์ตีความการได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางฟ้านางสวรรค์ว่าเป็น “บุญ” แต่สำหรับเหล่าเทวดาและนางฟ้าแล้ว การที่มีมนุษย์คนใดสามารถเห็นกายทิพย์ของพวกเขาหรือพวกเธอเหล่านั้น หากไม่ใช่เป็นญาติที่เกื้อหนุนกันมาหลายภพหลายชาติ นั่นก็แสดงว่าบุญของเทวดาและนางฟ้าองค์นั้น เหลือน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว

“คุณอัปสร...” เมื่อเห็นเธอยังนิ่งไม่ขานรับ เขาก็เรียกพลางตบแก้มเบาๆ “คุณฟ้า” ปฐวีเรียกด้วยชื่อเล่นซึ่งมาจากคำว่า นางฟ้า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เรียกเธออย่างนั้น

มนตร์คลายลงในทันทีที่ปฐวีเอื้อมมือมาตบแก้มเธอเป็นครั้งที่สาม สายตาราวกับเพิ่งจับโฟกัสที่เขาได้เป็นครั้งแรก อัปสรกะพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง ก่อนจะผงะถอยหลังทั้งที่พื้นที่ไม่เอื้ออำนวยเพราะหลังติดผนังอยู่แล้ว สีหน้าเผือดสี บอกถึงความตกใจ

“ไม่จริง...” อัปสรครางไปอีกเรื่อง น้ำเสียงเบาหวิวแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ

“อะไรไม่จริง?” ปฐวีถามด้วยน้ำเสียงที่ทอดอ่อนนุ่มอีกเท่าตัว หางเสียงติดรอยหยอกเย้าระคนห่วงใยอยู่ในที มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มระคนขำจริงจังจุดอยู่ในดวงตาคู่คมกริบ มันเต้นไหวยิบๆ ราวกับผู้เป็นเจ้าตัวกำลังกลั้นยิ้มเต็มที่ หากกระนั้นแววอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นก็บอกได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังเอ็นดูคนที่เขากำลังพูดอยู่ด้วยอย่างมาก

อัปสรหลับตาลงอย่างรวดร้าว ด้วยแววตาในดวงตาเขาเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าเขากำลังคิดอย่างไรกับเธอ

ใช่...ปฐวีกำลังตกหลุมรักและกำลังลุ่มหลงในกายทิพย์ของเธออย่างมาก... คำสาปของท้าวภูวทัศน์ทำงานได้อย่างชะงัดนัก...ช่างน่ากลัวจริงๆ อัปสรนึกด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง หากเธอไม่หลงใหลในบุรุษเพศของปฐวีดั่งคำสาปของท้าวภูวทัศน์ ศีลของเธอก็คงไม่ขาดและมนตร์ขององค์ภูเตศวรก็คงไม่คลายตัวเร็วขนาดนี้

สวรรค์ช่วย...คำสาปของท้าวภูวทัศน์กำลังทำงาน ในขณะที่มนตร์ขององค์อินทร์ภูเตศวรคลายลงโดยสมบูรณ์แล้ว...เพียงแต่ยังไม่เสื่อมตลอดกาลเท่านั้น

“กรุณาปล่อยดิฉันเป็นอิสระเถอะนะคะ...” อัปสรแทบจำเสียงตัวเองไม่ได้ ด้วยว่าแหบแห้งราวกับไม่ใช่เสียงของตัวเอง และที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยืนนิ่งๆ โดยไม่ต่อต้านและไม่เรียกร้องอิสรภาพคืนจากเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ นางฟ้าจำแลงนึกด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย เมื่อเห็นเขายังคงจ้องมานิ่งๆ เธอก็กล่าวซ้ำว่า “กรุณาเถอะนะคะ... กรุณาปล่อยดิฉันเป็นอิสระ” น้ำเสียงเว้าวอนไม่ต่างจากนักโทษที่วิงวอนขอลดหย่อนโทษประหารชีวิต

ปฐวีอึ้งเพราะอากัปกิริยาของอัปสรราวกับคนที่จนหนทาง ราวกับคนที่หมดแล้วซึ่งความหวังใดๆ เขาพินิจมองอย่างไม่เข้าใจนัก “คุณฟ้า... ทำไมถึงทำท่าเหมือนคนสิ้นหวังแบบนั้นล่ะ” เขาถามอย่างไยดี น้ำเสียงห่วงใยอย่างมาก ปฐวียังไม่ปล่อยมือเป็นอิสระในทันที ยังคงรวบไว้ด้วยมือข้างหนึ่งแต่ลดลงมาวางระหว่างลำตัวพวกเขา

น่าแปลก...ยิ่งใกล้อัปสร เขาก็ยิ่งอยากแนบชิดมากยิ่งขึ้น รู้สึกใกล้เท่าไหร่ก็ไม่พอ ความรู้สึกจวนเจียนจะคลั่งด้วยความรู้สึกอยากแนบชิดนั่น และนั่นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้ร่างบางอีกนิด

“ถ้าคุณอยากเห็นดิฉันดับสูญทางธรรม ก็ไม่ต้องฟังคำอ้อนวอนของดิฉัน” น้ำเสียงเว้าวอนและเบาหวิวลงไปอีก

ทายาทอันดับสองของตระกูลสุขารมณ์เลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจความนัยแห่งคำพูดนัก แต่ด้วยอะไรบางอย่างในดวงตาคู่สวยที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาเว้าวอนแปลกๆ ราวกับว่าความเป็นความตายของเธอขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาโดยเฉพาะ... นั่นทำให้เขาใจไม่แข็งพอ ปฐวีค่อยๆ ปล่อยมือบางเป็นอิสระ พลางกล่าวว่า

“ตอบผมคุณอัปสร คุณเป็นใครกันแน่ ความอัปลักษณ์ที่ฉาบอยู่ภายนอก ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของคุณใช่ไหม แต่มีไว้เพื่อหลอก ตบตาผู้คน อย่างงั้นหรือเปล่า?” ปฐวีถามแล้วจ้องไปในดวงตาคู่สวยอย่างพยายามค้นหาคำตอบ เขาเคยสงสัยว่าทำไมดวงตาของนางฟ้าในภาพวาดจึงเจนตาเจนใจเขาเหลือเกิน บัดนี้เขาได้คำตอบแล้ว... ดวงตาของนางฟ้าในวาดภาพเหมือนกับดวงตาของอัปสรราวกับโขกออกมาจากพิมพ์เดียวกันนี่เอง...

พวกเธอทั้งสองเป็นคนคนเดียวกันอย่างไร้ซึ่งข้อสงสัยใดๆ

อัปสรค่อยๆ ขยับออกทางด้านข้างเมื่อได้รับอิสระจากเขา เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ไม่มองหน้าเขา สายตาจับจ้องอยู่ที่บ่าของเขาเท่านั้น

“เดี๋ยวดิฉันจะหาทางไปบ้านของคุณเอง คุณปฐวีไม่ต้องเสียเวลาไปส่งดิฉันหรอกนะคะ”

ปฐวีนิ่วหน้า “ทำไมล่ะ... ก็ผมอยากไปส่ง” ปฐวีถามพลางมองหน้าสวยแอร่มอย่างไม่เข้าใจนัก

อัปสรไม่ถนัดบอกตรงๆ แต่การโกหกก็ไม่ใช่วิสัยของผู้ทรงศีลอย่างเธอ ที่สุดจึงตอบอุบอิบออกไปว่า “ดิฉันจะกลับไปนั่งบำเพ็ญศีลภาวนา จะยังไม่ไปบ้านของคุณค่ะ”

“อะไรนะ?” คนฟังตวัดเสียงสูงอย่างไม่เชื่อหู แต่เมื่อไม่เห็นใบหน้างามแฉล่มตอบอะไร เอาแต่ก้มงุด แก้มเป็นสีแดงระเรื่อ เขาก็ถามต่อว่า “ทำไมล่ะคุณฟ้า”

อัปสรหน้าแดงอีกเท่าตัวเมื่อเขาถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นของเธอ ฟ้า...เป็นชื่อเล่นบนเทวโลกที่มีเพียงเขาใช้เรียกเธอ น้ำเสียงของอัปสรเบาหวิวลงไปอีกเมื่อตอบว่า “ดิฉันจำเป็นต้องทำอย่างนั้น”

“ผมไม่เข้าใจ”

“คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจทุกอย่างหรอก”

ปฐวีชะงัก นิ่วหน้า คาดไม่ถึงว่าอัปสรจะย้อนกลับมาแบบนั้น เขาพยักหน้าหงึกหงักทั้งที่รู้ว่าเธอมองไม่เห็น เพราะเอาแต่ก้มหน้างุด ปฐวีตอบว่า “เอาเลยคุณฟ้า...อยากนั่งวิปัสสนาหรือบำเพ็ญศีลภาวนานานแค่ไหนก็ตามสบายเลย ผมรอได้ จะรอคุณอยู่ที่โรงพยาบาลนี่แหละ ไม่ไปไหน เพราะงั้นคุณทำธุระของคุณได้ตามสะดวกเลย เสร็จเมื่อไหร่ก็บอกผมแล้วกัน ผมจะเดินแกร่วอยู่แถวๆ นี้แหละ”

อัปสรนิ่วหน้า เธอเงยหน้ามองเขา “คุณหมายความว่าไง?”

“คุณได้ยินแล้ว ผมบอกว่าเต็มใจที่จะรอคุณอยู่ที่นี่ เราจะไปบ้านของคุณแม่ผมด้วยกัน”

“แต่...อาจจะต้องใช้เวลานาน”

“จะนานแค่ไหน ผมก็จะรอ” น้ำเสียงตอนท้ายแผ่วเบาหากหนักแน่น ราวกับเจ้าตัวต้องการให้คำสัญญา... นานแค่ไหนก็จะรอ

ได้ยินคำตอบหนักแน่นกลับมา อัปสรก็อึ้งและหนักใจมากขึ้น ด้วยว่าคำพูดของปฐวีบอกได้ชัดเจนว่าความวุ่นวายกำลังจะเกิดตามมา หรืออีกนัยหนึ่ง... เป้าหมายที่จะทำให้พวกเธอทั้งคู่กลับไปจุติยังสรวงสวรรค์กำลังห่างไกลออกไปทุกทีๆ... แน่นอน...ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ถ้าหากเขายังทำเหมือนว่าพิศวาสเธอเต็มประดาอยู่แบบนี้ล่ะก็... อัปสรลอบผ่อนลมหายใจด้วยความหนักใจ

“คุณฟ้า...” เขารีบเรียกก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม

อัปสรหันกลับมาถามด้วยสายตาเงียบๆ

“ก่อนที่คุณจะไปเจริญภาวนา บอกผมได้ไหมคุณเป็นใครกันแน่ ทำไมผิวขรุขระบนใบหน้าของคุณถึงหายไปแล้ว”

ไม่ต้องมองกระจก อัปสรก็คาดเดาสีหน้าของตัวเองได้ว่าบัดนี้คงเผือดขาวไม่ต่างจากแผ่นกระดาษ ด้วยว่าปฐวีช่วยยืนยันในข้อกังวลของเธอ...มนตร์ขององค์ภูเตศวรไม่เหลืออยู่แล้ว

“ว่าไงคุณฟ้า คุณยังไม่ตอบผม”

“คุณต้องการคำตอบประเภทไหนล่ะค่ะ”

“ผมอยากรู้ว่าคุณเป็นใครกันแน่ มนุษย์หรือ...นางฟ้า?” น้ำเสียงตอนท้ายลังเล ไม่แน่ใจ

“นางฟ้าไม่ต้องกินอาหารในรูปหยาบ แต่ดิฉันยังต้องดื่ม ต้องกินเหมือนคุณทุกอย่าง”

“งั้นคุณจะบอกว่าคุณเป็นคน?”

อัปสรไม่ตอบ

“แล้วทำไมความอัปลักษณ์ เอ้อ...ผมหมายถึงผิวคางคกบนใบหน้าของคุณถึงหายไปแล้วล่ะ”

อัปสรผ่อนลมหายใจ “เรื่องมันยาว เอาไว้สักวันดิฉันจะเล่าให้คุณฟังนะคะ”

“ตกลง...เรื่องนั้นค่อยตอบผมในวันหลังก็ได้ แต่ตอบผมเรื่องนี้ก่อนได้ไหม”

“เรื่องอะไรอีก?”

“ถ้าผมสัญญาว่าผมจะหยุดข้องเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคนเหมือนที่คุณต้องการ... คุณจะให้อะไรผมอย่างได้ไหม?

“คุณต้องการอะไรคะ?” ถามด้วยน้ำเสียงระแวดระวังเต็มที่ อัปสรไม่ไว้ใจเขา

“ผมชอบนางฟ้าในภาพวาดนั้นมาก คุณจะทำให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับเธอสักคืนได้ไหม?” ปฐวียื่นเงื่อนไขไปด้วยมั่นใจว่านางฟ้าในภาพวาดกับอัปสร เป็นคนคนเดียวกัน


………………………………..

Create Date : 10 เมษายน 2557 Last Update : 11 เมษายน 2557 2:23:59 น. Counter : 1130 Pageviews.		11 comments
Share Tweet