11th Oct 2016



จากความเดิมตอนที่แล้ว.... หมู่บ้านน้ำใสโอชิโนะ ฮักไก และทะเลสาบคาวากุจิ ตอนค่ำ ๆ (ค่อย ๆ อัพบล๊อกไปเนาะ ตามประสาคนเก็บรูปมาเยอะจะทิ้งก็เสียดาย)
จากคาวากุจิโกะ เราเลื่อนล้อและไปที่มาร์ท เพื่อหาข้าวกล่องกินกัน จริง ๆ ริมทะเลสาบ จขบ.เห็นร้านราเม็งอยู่ร้านนึง แต่ไฟมันสลัว ๆ ไม่ได้เข้าไปถามว่าร้านยังเปิดอยู่ไหม และดูทีท่าเพื่อนร่วมทริปแล้ว เขาอยากเข้ามาร์ทมากกว่า เลยได้พากันไปมาร์ท คราวนี้เปลี่ยนบรรยากาศเป็น Lawson เพราะเริ่มหน่ายเซเว่นกัน
แล้ว หึ ๆ ๆ

จับจ่ายซื้อข้าวเย็นกันที่มาร์ท รวมถึงข้าวเช้าไว้รองท้องก่อนย้ายเมืองวันรุ่งขึ้น ออกจากมาร์ทก็มืดค่ำแล้ว หันไปทางไหนก็เงียบไปหมด คนที่นี่เข้าบ้านกันเร็วจังเนาะ เพิ่งจะ 5 โมงกว่า ๆ เอง แต่ก็เงียบดีแท้

ห้องที่นี่ถือว่าดีกว่าคืนแรกของเราที่โยโกฮาม่ามาก เพราะกว้างกว่า หายใจได้โล่งหน่อย
ค่ำ ๆ ดึก ๆ อากาศที่นี่เริ่มหนาว ความหนาวเย็นจากข้างนอกทำให้เราอยากสัมผัส เราปิดฮีตเตอร์ แง้มหน้าต่างรับลมเย็น ๆ และความหนาวเย็น มันฟินดีนะ














และเด็กน้อยที่เห่อของเล่น จนแทบจะแกะบนรถก็หลายครั้ง เข้าที่พักแทบไม่กินข้าว ขอเล่นก่อน


.
.
.















ห้องน้ำ และห้องพักเป็นไปตามมาตราฐานของ รร. ญี่ปุ่น
น้ำก๊อกเปิดดื่มได้ มีป้ายบอกที่ชิ๊งค์น้ำด้านนอก (ที่ล้างจาน)



อาบน้ำ กินข้าว หลับเป็นตายแต่หัวค่ำ เดินทางทรหดกันทั้งวัน
จำได้ว่ากิจกรรมก่อนนอนคือรื้อกระเป๋า รื้อเข้า รื้อ-ออก จะรื้อทำไมมากมาย คือเป็นกิจกรรมที่ผลาญพลังงานมาก




โมเสสกับความภาคภูมิใจผลงานชิ้นแรก จากนั้นก็ คร๊อกกกก !! จนถึงเช้า
เราหลับกันไปโดยไม่รู้ทิศว่า ฟูจิซังก็หลับไปกับเรา แต่ทางไหนนะ ?
.
.
.





จขบ. นอนไม่หลับจากโดนตรีนโมเสสเข้าให้ที่ท้อง จุก ++ ลุกเข้าห้องน้ำ และตาสว่างมาก จากตี 1 ถึง ตี 4 คือนอนไม่ได้ ความเพราะถ้ามีอะไรรออยู่ก็จะไม่หลับอีกเลย ลุกมาทำอะไรเงียบ ๆ คนเดียว เล่นเน็ตเช็คเมลล์จนตี 4 ได้เวลาปลุกแก๊งค์ บริการเดินเคาะห้อง เพราะกันพลาดไม่อยากให้คนตื่นสาย เพื่อเดินทางข้ามเมือง
ตี 4 กว่า หลังทำโน่น นี่ นั่นจนเสร็จแล้ว ชะโงกหน้าที่หน้าต่างเพื่อดูบ้านดูเมือง เอ้า มืดอยู่ สักพักจัดการทุกอย่างทั้งสามีและลูกเสร็จ ตี 5 เศษ ๆ ชะโงกหน้ารับความเย็น 8 องศาให้ปะทะหน้าอีกครั้ง ตาตื่นกว่าเดิมเพราะเห็นสิ่งนี้เข้าให้ "ฟูจิซัง" ที่คอยมาทั้งวัน วานนี้ นอนใกล้ ๆ กันนี่เอง


ปลุกชาวบ้านอีกครั้งให้มาดูฟูจิซังด้วยกัน ทุกคนชะโงกหน้ามาทางเดียวกัน ส่งเสียงดีอก - ดีใจ

เรานัด 6 โมงล้อเลื่อน แต่ จขบ.ลงมารอกรุ๊ปตอน ตี 5.30 ดูฟูจิให้เต็มตา สามียังไม่ลง ทิ้งลูกไม่ได้ ได้แต่เก็บรูปหนาว ๆ หน้าโรงแรม



ยามานาชิที่ยังหลับไหล ไม่ยอมตื่น


















8 องศาที่ยามานาชิ
ตัวหนา ๆ เพราะยัดเสื้อหลายชั้น




โมเสสบอก "ภูเขาไฟฟูจิใหญ่จัง อยู่ตรงนั้นไง"
.
.
.






ขอสารภาพว่า... ใจง่าย
เห็นหนุ่มญี่ปุ่นในรูปแล้วเดินตามเขามา อยากรุ้ว่าเขาเป็นใคร เขาจะไปไหน แล้วก็ตามไม่ทัน จนได้ภาพเซ็ตข้างล่างนี้มา เพราะเดินตามเขา เราเลยได้ภาพอย่างเจ้าถิ่น





ตี 5.40 กรุ๊ปเริ่ม
ทะยอยลงมา แต่มองหาสามี และไกด์ยังไม่ลง โมเสสไม่ไหวกับอากาศข้างนอก วิ่งเข้าไปข้างใน สักพักสามีลงมา เลยได้ทีฝากลูก เดินเล่นซอกแซกแถว ๆ นั้น ยิ่งเดินยิ่งเพลิน ดุวิถีคนที่นี่ "ยามานาชิ" เมืองน่ารัก









หลุดเข้าซอยลึกไปเรื่อย ๆ หมอกคลุมเมืองอย่างนี้ อยากอยู่ที่นี่นาน ๆ








ยิ่งก้มถ่ายรูป  ยิ่งรู้สึกน้ำมูกไหลเองอัตโนมัติ มันหนาวนี่เนาะ







































.
.
.






เถลไถลได้รูปแล้ว ยกนาฬิกาดู อีก 5 นาทีล้อเลื่อน วิ่งไปดูกรุ๊ปว่าครบยัง คืนกุญแจ เช็คเอ้าท์กันยัง
 ไม่วายไกด์สาย...รออีก 5 นาที คนเต็มใจรอคือสองคนนี้ (มองบน)






















6.05 น. ล้อเลื่อน เราไปวนที่ทะเลสาบกันอีกครั้ง ฟูจิซังหน้าโรงแรมถูกหมอกคลุมอีกแล้ว ขี้อายจังเลย "ฟูจิซัง" ในม่านหมอก
.
.
.







ขอบคุณที่แวะมาอ่าน โรงแรมหนึ่งคืนผ่านของเรา