หนึ่งชีวิต แมวจร และน้องปูน

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขมาก ๆ มีสุขภาพกายและใจที่แข็งแรงนะคะ 

หายไปนานมากอีกแล้ว จริง ๆ ก็ออกเดินทางเหมือนเช่นเคยค่ะ พอกลับมาจะเขียนบล็อกก็ยุ่งกับงานที่ถาโถมมาช่วงสิ้นปี จริง ๆ ก็เป็นแบบนี้ทุกปีนะ แต่ปีนี้พิเศษกว่านั้นเพราะมีเรื่องอื่นเข้ามาเป็นตัวช่วยให้เหนื่อยมากขึ้นอีก 

เราขี้เกียจเดินทางเลยมาอยู่หอ ที่หอตอนนี้มีแมวจากที่ไหนไม่รู้มาคลอดลูก มีคนให้อาหาร แต่แม่แมวก็ยังไปคาบลูกชิ้นปิ้งจากพ่อค้าแถวนั้นมาให้ลูก ๆ เราสงสารเลยเอาอาหารแมวมาให้แม่เค้า สุดท้ายกลายเป็นให้เกือบทุกวันยกเว้นเวลาออกเดินทางนี่แหละค่ะ

เราเริ่มสังเกตเห็นว่าลูกแมวตัวนึงเดินไม่คล่องและตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา อาการแย่ลงจนเค้าก้มลงทานอาหารไม่ได้ต้องยกขึ้นป้อน ใจคิดอยากจะพาไปหาหมอ แต่อีกใจก็คิดว่าเค้าเป็นแมวจร เราเองก็ไม่สามารถที่จะเลี้ยงสัตว์อะไรใด ๆ ได้ถ้ายังมีภาระหน้าที่การงานและยังรักการเดินทางอยู่แบบนี้

2-3 วันผ่านมาเรื่องเกิด เรากลับบ้านแล้วกลับมาที่หอคืนวันอาทิตย์ พบว่าแมวที่ไม่สบายถูกแมวใหญ่กัด น้องกลิ้งมาหาเราล้มแปะนอนแน่นิ่งหายใจรวยริน เท่านั้นแหละเราร้องไห้โฮ โทรบอกน้องชายให้มารับพาไปหาหมอ ในตอนนั้นมีเด็กสามคนที่กลับมาที่หอพอดีมาช่วย 

เด็กกลุ่มนี้เราเคยเจอเค้าครั้งนึง เค้าเคยมาขอเล่นกับลูกแมวตอนเราให้อาหาร ปกติเราเป็นคนที่ไม่สนใจคนไม่รู้จักแม้จะเดินอยู่รอบตัว ไม่ค่อยพูดกับใครด้วย ไม่ได้หยิ่งแต่เราเหนื่อยกับชีวิตประจำวันมากพอแล้ว... (แต่ถ้าได้ออกเดินทางจะกลับกัน พูดไม่หยุด แหะๆๆ )

น้องคนนึงในนั้นรักแมวมาก ขอตั้งชื่อให้เลยดีกว่าว่าน้องปูน (นามสมมติ) เอ๊ะ!! เหมือนสำนวนข่าวอีกแล้ว 

น้องปูนขอตามไปที่คลินิคด้วย ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าแมวที่อยู่ตรงหน้า น้องปูนกับเพื่อนเลยแว้นเอาแมวไปก่อนเพราะเกรงว่ารถติดแล้วจะไม่รอด พอเรากับน้องชายไปถึงก็ได้ทราบว่าลูกแมวมีชื่อแล้วเรียบร้อย ชื่อ ด.ญ. คอป(เตอร์) 

โถวว... นั่นชื่อแมวผู้หญิงรึ?? 

พอทำแผลกลับมาเราจะทิ้งคอปเตอร์ไว้กับแม่เค้า ซึ่งมีสิทธิ์ไม่รอดสูงมาก แต่จะให้ทำไงล่ะในเมื่อที่หอไม่ให้เลี้ยงสัตว์ น้องปูนทนไม่ได้ขอเอากลับไปดูแลคืนนั้น (อ้อ... น้องปูนไม่ได้อยู่หอเดียวกับเรานะคะ อยู่ใกล้ ๆ กัน แต่ก็ห้ามเลี้ยงสัตว์เหมือนกัน)

สามวันผ่านไปน้องปูนเอามาคืนเพราะต้องกลับบ้านปีใหม่ เรารับช่วงต่อเพราะปีใหม่นี้ไม่ได้ออกนอก กทม อยู่แล้ว น้องปูนดูแลคอปเตอร์ดีมาก ทานได้ ดูร่าเริง แต่พบว่าอาการป่วยที่ทรงตัวไม่ได้ของน้องเริ่มมีปัญหากับการใช้ชีวิตประจำวัน น้องปูนรีบแว้นพาเรากับคอปเตอร์ไปหาหมอที่ รพ.สัตว์ ม.เกษตรฯ และก็พบว่าวันนั้นรับแต่เคสฉุกเฉิน หมอตรวจคร่าว ๆ ให้ว่าคอปเตอร์มีปัญหาเกี่ยวกับระบบประสาท ความเครียดเข้าครอบงำเลยคราวนี้ สภาพคอปเตอร์ตอนนั้นคือทำอะไรไม่ได้ เหลือบตามองได้อย่างเดียว 

เราจะปล่อย ค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา แต่การดูแลสัตว์ป่วยไม่ง่าย แล้วยิ่งเกี่ยวกับระบบประสาท ไม่ใช่ว่าจะหายในวันสองวันแน่ ๆ แต่น้องปูนอยากให้รักษา สุดท้ายน้องขอ... “รักษาเค้าเถอะนะครับ เดี๋ยวปูนหาบ้านให้เค้าเอง” 

วันต่อมาเรากับน้องชายพาคอปเตอร์ไปตรวจละเอียดอีกครั้ง พบว่ามีการติดเชื้อ ค่าเม็ดเลือดขาวที่ลูกแมวควรจะมีคือ 19,000 แต่ของคอปเตอร์ปาไป 45,000 คุณหมอสั่งวิธีปฏิบัติ 1..., 2..., 3..., 4..., 5... อยากจะกรี๊ด พอเถอะคุณหมอ เค้าแมวจร ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นมั้ยอ่ะ 

ตอนนั้นเด็ก ๆ กลับบ้านด้วยนะ ภาระหนักตกอยู่ที่เรา ชีวิต!! 

ป้อนอาหาร ป้อนยา ทำความสะอาด คอยดู คอยอยู่เป็นเพื่อน เก็บไว้ในที่ปลอดภัยตอนกลางคืน ฯลฯ แวะกลับบ้านได้แค่แป๊บ ๆ ก็ต้องรีบกลับมา คือช่วงปีใหม่นี่ใครเข้ามาที่หอจะเห็นเราอุ้มแมวนั่งขลังอยู่หน้าหอตลอดอ่ะ ไม่มีใครมาจุดธูปไหว้ขอเลขท้ายสองตัวนี่นับว่าบุญ 

ถึงอาการน้องจะดีขึ้นมาก แต่ก็เร่งให้เปิดปีใหม่เร็ว ๆ จะได้มีคนมาช่วยดูแล เราไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อยมาก งานทำไม่ทัน และเพราะพักผ่อนน้อย เราหมดแรงจนน็อคถึงขั้นอาเจียน 

แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด เปิดปีใหม่มาเด็ก ๆ มีสังคม ก็เข้าใจ เคยเป็นเด็กมาก่อน ยังดีที่มีนัดกับหมอเมื่ออาทิตย์ก่อนน้องปูนเป็นคนพาไป เราไม่ต้องกวนน้องชาย ค่าเม็ดเลือดขาวลดลงเหลือ 23,000 บวกกับอาการของคอปเตอร์ดีขึ้นเยอะมาก เราเบาใจขึ้น

แต่ๆๆ... คุณหมอให้ป้อนยาต่ออีก ยาใหม่ที่คุณหมอให้มาคอปเตอร์ไม่กินเลย แล้วเด็ก ๆ ก็หายไปกับสังคมของตัวเอง จนวันศุกร์ที่ผ่านมาเราไม่ไหว ในเมื่อไม่ดูแลก็พอแค่นี้เถอะ เราเองก็อยากมีชีวิตของเรา คนที่ไม่เคยอยู่ติดที่ รักอิสระ ให้มานั่งดูแลแมวป่วย มันไม่ใช่มั้ยอ่ะ 

ห้าทุ่มวันนั้นน้องปูนโดนเรางอแงใส่ไปเต็ม ๆ น้องไม่มีปฏิกิริยาที่ไม่ดีหรือต่อต้าน แต่กลับรีบมาจากหอที่อยู่ใกล้ ๆ กันเพื่อนั่งป้อนยาแมว เราถามแบบยังเคืองอยู่นิด ๆ จะเก็บไว้มั้ย

น้องตอบ... “ทำอะไรต้องทำให้สุด เดี๋ยวปูนมาช่วยป้อนยาตอนเย็นครับ”

เรานั่งมอง ทำไมหนูอยากเก็บเค้าไว้ขนาดนี้

น้องตอบ... “ชีวิตหนึ่งชีวิตเนาะ จะปล่อยไป...(แล้วน้องก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ)”

ขึ้นห้องเรารู้สึกแย่ แย่กับตัวเราเองที่ความอดทนเราน้อยมาก พอเหนื่อยก็ทิ้งคอปเตอร์ ทิ้งหนึ่งชีวิตเลย แล้วคือเอาจริง ๆ ถ้าเราพูดดี ๆ กับเด็ก ๆ ขอให้เค้าช่วยกันดูแล เค้าก็คงจะช่วยนั่นแหละ แต่เรามองไปก่อนแล้วไงว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่อง เราประเมินความตั้งใจของเด็ก ๆ ต่ำไป ที่สำคัญ เราลืมคิดถึงตอนที่น้องปูนเอาคอปเตอร์ไปดูแล ซึ่งอาการเค้าแย่กว่านี้อีก น้องไม่บ่นซักคำ เราไลน์หาน้องปูนบอกว่าอาทิตย์ถัดไปหนูสอบ เดี๋ยวเราดูให้ก่อนก็แล้วกัน 

วันต่อมาน้องปูนมาที่หอเราหลังเลิกเรียนเพื่อป้อนยาแมว น้องบอก... “มันเป็น commitment และเป็นการฝึกตัวเองด้วยครับ”

น้องสัญญาว่าจะมาทุกวัน แล้วน้องก็มาทุกวันจริง ๆ ติดอ่านหนังสือสอบ ติดซ้อมกีฬา ติดนัดเพื่อน น้องก็พยายามมาป้อนยาคอปเตอร์ก่อน วันไหนเราไม่ว่าง น้องก็มาป้อนให้เองเลยทีเดียว 

ไม่ใช่แค่มานั่งป้อนยา แต่ดูไปถึงความสะอาดและสุขภาพอื่น ๆ เช็ดหน้าเช็ดตาให้แมว ทำไมน้องช่างเป็นคนละเอียดอ่อนเช่นนี้ เรากราบบบ...

มีนัดกับหมออีกทีอาทิตย์หน้า น้องปูนรับปากว่าจะพาคอปเตอร์ไปหาหมออีกด้วยนะ 

เราไม่รู้หรอกนะว่าเด็กคนนี้นิสัยจริง ๆ เป็นยังไงเพราะเราเองก็ใช่ว่าจะรู้จักมานาน ก็แค่เจอกันตอนแมวป่วยนี่ แต่สิ่งที่น้องทำให้ลูกแมวตัวนี้ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ รวมถึงการพยายามรักษาคำพูดกับเรา เราชื่นชมน้องจริง ๆ และทำให้เราชื่นชมไปถึงการเลี้ยงดูและอบรมจากที่บ้านด้วย

ภาพวันที่คอปเตอร์ต้องถอยจากแม่และพี่ ๆ เพราะต่างจากคนอื่น ทรงตัวก็ลำบากเดินเซจนล้มกลิ้ง ภาพวันที่คอปเตอร์กลิ้งมานอนแน่นิ่งหายใจรวยรินเพราะถูกแมวตัวใหญ่กัด

เป็นภาพที่หดหู่นะ 

แต่วันนี้ ด.ญ. คอปเตอร์ ไม่มีภาพหดหู่แบบนั้นอีกแล้ว

เพราะเดี๋ยวนี้คอปเตอร์อวบเป็นชั้นแล้วจ้ะ  ถึงหนูจะยังเดินไม่คล่อง แต่หนูก็บานเต็มกล่องนะคะ...คอปเตอร์ได้กล่าวไว้ 

และบางทีก็รู้สึกหมั่นไส้... พลิกตัวมานอนกินน้ำแบบนี้ไม่ใช่ป่วยเดินไม่ได้นะคะ แค่ขี้เกียจลุกค่ะ 

ขอบคุณน้องปูนที่เอาเค้าไปดูแลคืนนั้น ขอบคุณที่ขอให้รักษาเค้าต่อ ถ้าไม่มีน้องปูน คอปเตอร์จะไม่มีชีวิตอยุ่ในวันนี้

และเราก็จะไม่ได้เรียนรู้ว่าโลกนี้ยังมีความรักความเมตตากระจายอยู่เต็มไปหมด 

หนูให้ชีวิตใหม่กับคอปเตอร์ หนูสร้างความสวยงามให้กับโลกใบนี้แล้ว หนูก็ต้องยิ้มอย่างมีความสุขให้กับโลกใบนี้และความสวยงามที่หนูมีส่วนสร้างขึ้นมาด้วยนะคะน้องปูน

Note to N’ Poon & friends (ถ้าได้ผ่านมาเจอ) : - 

ถึง mission จะจบลง แต่ความประทับใจในสิ่งที่พวกหนูทำยังคงอยู่เสมอนะคะ เราอาจจะได้พบกันอีกที่ไหนซักแห่งในโลกใบนี้ ไม่ว่าจะบนดิน...หรือบนฟ้า ก็ทักทายกันบ้างนะครับ

ป.ล. เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการเดินทางเนอะ แต่เราเอามาไว้ในบล็อกหมวดนี้ของเราเพราะเรารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง ถือว่าเป็นการเดินทางเพื่อพบและลาจากที่สวยงามก็แล้วกันเนอะ 

ป.ล. อีกครั้ง... ลืมค่ะ ส่วนเรื่องเดินทางจะกลับมาอัพบล็อกเร็ว ๆ นี้แน่นอนค่ะ ^^

Create Date : 08 มกราคม 2562 Last Update : 9 มกราคม 2562 18:08:09 น. Counter : 975 Pageviews.		24 comments
Share Tweet

	ep 4 ขับรถบนถนนเริ่มจะประมาท โอพีย์ (10 เม.ย. 2567 05:03:14 น.)		ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 349 "วันใดที่เธอ...." จันทราน็อคเทิร์น (8 เม.ย. 2567 14:18:13 น.)
	ความรักของพ่อ (ความประทับใจของลูก) chobkid (5 เม.ย. 2567 09:42:49 น.)		:) peaceplay (4 เม.ย. 2567 00:24:23 น.)