หนึ่งชีวิต แมวจร และน้องปูน สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขมาก ๆ มีสุขภาพกายและใจที่แข็งแรงนะคะ
หายไปนานมากอีกแล้ว จริง ๆ ก็ออกเดินทางเหมือนเช่นเคยค่ะ พอกลับมาจะเขียนบล็อกก็ยุ่งกับงานที่ถาโถมมาช่วงสิ้นปี จริง ๆ ก็เป็นแบบนี้ทุกปีนะ แต่ปีนี้พิเศษกว่านั้นเพราะมีเรื่องอื่นเข้ามาเป็นตัวช่วยให้เหนื่อยมากขึ้นอีก
เราขี้เกียจเดินทางเลยมาอยู่หอ ที่หอตอนนี้มีแมวจากที่ไหนไม่รู้มาคลอดลูก มีคนให้อาหาร แต่แม่แมวก็ยังไปคาบลูกชิ้นปิ้งจากพ่อค้าแถวนั้นมาให้ลูก ๆ เราสงสารเลยเอาอาหารแมวมาให้แม่เค้า สุดท้ายกลายเป็นให้เกือบทุกวันยกเว้นเวลาออกเดินทางนี่แหละค่ะ
เราเริ่มสังเกตเห็นว่าลูกแมวตัวนึงเดินไม่คล่องและตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา อาการแย่ลงจนเค้าก้มลงทานอาหารไม่ได้ต้องยกขึ้นป้อน ใจคิดอยากจะพาไปหาหมอ แต่อีกใจก็คิดว่าเค้าเป็นแมวจร เราเองก็ไม่สามารถที่จะเลี้ยงสัตว์อะไรใด ๆ ได้ถ้ายังมีภาระหน้าที่การงานและยังรักการเดินทางอยู่แบบนี้
2-3 วันผ่านมาเรื่องเกิด เรากลับบ้านแล้วกลับมาที่หอคืนวันอาทิตย์ พบว่าแมวที่ไม่สบายถูกแมวใหญ่กัด น้องกลิ้งมาหาเราล้มแปะนอนแน่นิ่งหายใจรวยริน เท่านั้นแหละเราร้องไห้โฮ โทรบอกน้องชายให้มารับพาไปหาหมอ ในตอนนั้นมีเด็กสามคนที่กลับมาที่หอพอดีมาช่วย เด็กกลุ่มนี้เราเคยเจอเค้าครั้งนึง เค้าเคยมาขอเล่นกับลูกแมวตอนเราให้อาหาร ปกติเราเป็นคนที่ไม่สนใจคนไม่รู้จักแม้จะเดินอยู่รอบตัว ไม่ค่อยพูดกับใครด้วย ไม่ได้หยิ่งแต่เราเหนื่อยกับชีวิตประจำวันมากพอแล้ว... (แต่ถ้าได้ออกเดินทางจะกลับกัน พูดไม่หยุด แหะๆๆ )
น้องคนนึงในนั้นรักแมวมาก ขอตั้งชื่อให้เลยดีกว่าว่าน้องปูน (นามสมมติ) เอ๊ะ!! เหมือนสำนวนข่าวอีกแล้ว น้องปูนขอตามไปที่คลินิคด้วย ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าแมวที่อยู่ตรงหน้า น้องปูนกับเพื่อนเลยแว้นเอาแมวไปก่อนเพราะเกรงว่ารถติดแล้วจะไม่รอด พอเรากับน้องชายไปถึงก็ได้ทราบว่าลูกแมวมีชื่อแล้วเรียบร้อย ชื่อ ด.ญ. คอป(เตอร์) โถวว... นั่นชื่อแมวผู้หญิงรึ??
พอทำแผลกลับมาเราจะทิ้งคอปเตอร์ไว้กับแม่เค้า ซึ่งมีสิทธิ์ไม่รอดสูงมาก แต่จะให้ทำไงล่ะในเมื่อที่หอไม่ให้เลี้ยงสัตว์ น้องปูนทนไม่ได้ขอเอากลับไปดูแลคืนนั้น (อ้อ... น้องปูนไม่ได้อยู่หอเดียวกับเรานะคะ อยู่ใกล้ ๆ กัน แต่ก็ห้ามเลี้ยงสัตว์เหมือนกัน)
สามวันผ่านไปน้องปูนเอามาคืนเพราะต้องกลับบ้านปีใหม่ เรารับช่วงต่อเพราะปีใหม่นี้ไม่ได้ออกนอก กทม อยู่แล้ว น้องปูนดูแลคอปเตอร์ดีมาก ทานได้ ดูร่าเริง แต่พบว่าอาการป่วยที่ทรงตัวไม่ได้ของน้องเริ่มมีปัญหากับการใช้ชีวิตประจำวัน น้องปูนรีบแว้นพาเรากับคอปเตอร์ไปหาหมอที่ รพ.สัตว์ ม.เกษตรฯ และก็พบว่าวันนั้นรับแต่เคสฉุกเฉิน หมอตรวจคร่าว ๆ ให้ว่าคอปเตอร์มีปัญหาเกี่ยวกับระบบประสาท ความเครียดเข้าครอบงำเลยคราวนี้ สภาพคอปเตอร์ตอนนั้นคือทำอะไรไม่ได้ เหลือบตามองได้อย่างเดียว
เราจะปล่อย ค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา แต่การดูแลสัตว์ป่วยไม่ง่าย แล้วยิ่งเกี่ยวกับระบบประสาท ไม่ใช่ว่าจะหายในวันสองวันแน่ ๆ แต่น้องปูนอยากให้รักษา สุดท้ายน้องขอ... รักษาเค้าเถอะนะครับ เดี๋ยวปูนหาบ้านให้เค้าเอง
วันต่อมาเรากับน้องชายพาคอปเตอร์ไปตรวจละเอียดอีกครั้ง พบว่ามีการติดเชื้อ ค่าเม็ดเลือดขาวที่ลูกแมวควรจะมีคือ 19,000 แต่ของคอปเตอร์ปาไป 45,000 คุณหมอสั่งวิธีปฏิบัติ 1..., 2..., 3..., 4..., 5... อยากจะกรี๊ด พอเถอะคุณหมอ เค้าแมวจร ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นมั้ยอ่ะ
ตอนนั้นเด็ก ๆ กลับบ้านด้วยนะ ภาระหนักตกอยู่ที่เรา ชีวิต!! ป้อนอาหาร ป้อนยา ทำความสะอาด คอยดู คอยอยู่เป็นเพื่อน เก็บไว้ในที่ปลอดภัยตอนกลางคืน ฯลฯ แวะกลับบ้านได้แค่แป๊บ ๆ ก็ต้องรีบกลับมา คือช่วงปีใหม่นี่ใครเข้ามาที่หอจะเห็นเราอุ้มแมวนั่งขลังอยู่หน้าหอตลอดอ่ะ ไม่มีใครมาจุดธูปไหว้ขอเลขท้ายสองตัวนี่นับว่าบุญ
ถึงอาการน้องจะดีขึ้นมาก แต่ก็เร่งให้เปิดปีใหม่เร็ว ๆ จะได้มีคนมาช่วยดูแล เราไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อยมาก งานทำไม่ทัน และเพราะพักผ่อนน้อย เราหมดแรงจนน็อคถึงขั้นอาเจียน แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด เปิดปีใหม่มาเด็ก ๆ มีสังคม ก็เข้าใจ เคยเป็นเด็กมาก่อน ยังดีที่มีนัดกับหมอเมื่ออาทิตย์ก่อนน้องปูนเป็นคนพาไป เราไม่ต้องกวนน้องชาย ค่าเม็ดเลือดขาวลดลงเหลือ 23,000 บวกกับอาการของคอปเตอร์ดีขึ้นเยอะมาก เราเบาใจขึ้น
แต่ๆๆ... คุณหมอให้ป้อนยาต่ออีก ยาใหม่ที่คุณหมอให้มาคอปเตอร์ไม่กินเลย แล้วเด็ก ๆ ก็หายไปกับสังคมของตัวเอง จนวันศุกร์ที่ผ่านมาเราไม่ไหว ในเมื่อไม่ดูแลก็พอแค่นี้เถอะ เราเองก็อยากมีชีวิตของเรา คนที่ไม่เคยอยู่ติดที่ รักอิสระ ให้มานั่งดูแลแมวป่วย มันไม่ใช่มั้ยอ่ะ ห้าทุ่มวันนั้นน้องปูนโดนเรางอแงใส่ไปเต็ม ๆ น้องไม่มีปฏิกิริยาที่ไม่ดีหรือต่อต้าน แต่กลับรีบมาจากหอที่อยู่ใกล้ ๆ กันเพื่อนั่งป้อนยาแมว เราถามแบบยังเคืองอยู่นิด ๆ จะเก็บไว้มั้ย น้องตอบ... ทำอะไรต้องทำให้สุด เดี๋ยวปูนมาช่วยป้อนยาตอนเย็นครับ เรานั่งมอง ทำไมหนูอยากเก็บเค้าไว้ขนาดนี้ น้องตอบ... ชีวิตหนึ่งชีวิตเนาะ จะปล่อยไป...(แล้วน้องก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ)
ขึ้นห้องเรารู้สึกแย่ แย่กับตัวเราเองที่ความอดทนเราน้อยมาก พอเหนื่อยก็ทิ้งคอปเตอร์ ทิ้งหนึ่งชีวิตเลย แล้วคือเอาจริง ๆ ถ้าเราพูดดี ๆ กับเด็ก ๆ ขอให้เค้าช่วยกันดูแล เค้าก็คงจะช่วยนั่นแหละ แต่เรามองไปก่อนแล้วไงว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่อง เราประเมินความตั้งใจของเด็ก ๆ ต่ำไป ที่สำคัญ เราลืมคิดถึงตอนที่น้องปูนเอาคอปเตอร์ไปดูแล ซึ่งอาการเค้าแย่กว่านี้อีก น้องไม่บ่นซักคำ เราไลน์หาน้องปูนบอกว่าอาทิตย์ถัดไปหนูสอบ เดี๋ยวเราดูให้ก่อนก็แล้วกัน
วันต่อมาน้องปูนมาที่หอเราหลังเลิกเรียนเพื่อป้อนยาแมว น้องบอก... มันเป็น commitment และเป็นการฝึกตัวเองด้วยครับ
น้องสัญญาว่าจะมาทุกวัน แล้วน้องก็มาทุกวันจริง ๆ ติดอ่านหนังสือสอบ ติดซ้อมกีฬา ติดนัดเพื่อน น้องก็พยายามมาป้อนยาคอปเตอร์ก่อน วันไหนเราไม่ว่าง น้องก็มาป้อนให้เองเลยทีเดียว ไม่ใช่แค่มานั่งป้อนยา แต่ดูไปถึงความสะอาดและสุขภาพอื่น ๆ เช็ดหน้าเช็ดตาให้แมว ทำไมน้องช่างเป็นคนละเอียดอ่อนเช่นนี้ เรากราบบบ... มีนัดกับหมออีกทีอาทิตย์หน้า น้องปูนรับปากว่าจะพาคอปเตอร์ไปหาหมออีกด้วยนะ
เราไม่รู้หรอกนะว่าเด็กคนนี้นิสัยจริง ๆ เป็นยังไงเพราะเราเองก็ใช่ว่าจะรู้จักมานาน ก็แค่เจอกันตอนแมวป่วยนี่ แต่สิ่งที่น้องทำให้ลูกแมวตัวนี้ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ รวมถึงการพยายามรักษาคำพูดกับเรา เราชื่นชมน้องจริง ๆ และทำให้เราชื่นชมไปถึงการเลี้ยงดูและอบรมจากที่บ้านด้วย ภาพวันที่คอปเตอร์ต้องถอยจากแม่และพี่ ๆ เพราะต่างจากคนอื่น ทรงตัวก็ลำบากเดินเซจนล้มกลิ้ง ภาพวันที่คอปเตอร์กลิ้งมานอนแน่นิ่งหายใจรวยรินเพราะถูกแมวตัวใหญ่กัด เป็นภาพที่หดหู่นะ
แต่วันนี้ ด.ญ. คอปเตอร์ ไม่มีภาพหดหู่แบบนั้นอีกแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้คอปเตอร์อวบเป็นชั้นแล้วจ้ะ ถึงหนูจะยังเดินไม่คล่อง แต่หนูก็บานเต็มกล่องนะคะ...คอปเตอร์ได้กล่าวไว้
และบางทีก็รู้สึกหมั่นไส้... พลิกตัวมานอนกินน้ำแบบนี้ไม่ใช่ป่วยเดินไม่ได้นะคะ แค่ขี้เกียจลุกค่ะ ขอบคุณน้องปูนที่เอาเค้าไปดูแลคืนนั้น ขอบคุณที่ขอให้รักษาเค้าต่อ ถ้าไม่มีน้องปูน คอปเตอร์จะไม่มีชีวิตอยุ่ในวันนี้ และเราก็จะไม่ได้เรียนรู้ว่าโลกนี้ยังมีความรักความเมตตากระจายอยู่เต็มไปหมด หนูให้ชีวิตใหม่กับคอปเตอร์ หนูสร้างความสวยงามให้กับโลกใบนี้แล้ว หนูก็ต้องยิ้มอย่างมีความสุขให้กับโลกใบนี้และความสวยงามที่หนูมีส่วนสร้างขึ้นมาด้วยนะคะน้องปูน
Note to N Poon & friends (ถ้าได้ผ่านมาเจอ) : - ถึง mission จะจบลง แต่ความประทับใจในสิ่งที่พวกหนูทำยังคงอยู่เสมอนะคะ เราอาจจะได้พบกันอีกที่ไหนซักแห่งในโลกใบนี้ ไม่ว่าจะบนดิน...หรือบนฟ้า ก็ทักทายกันบ้างนะครับ ป.ล. เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการเดินทางเนอะ แต่เราเอามาไว้ในบล็อกหมวดนี้ของเราเพราะเรารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง ถือว่าเป็นการเดินทางเพื่อพบและลาจากที่สวยงามก็แล้วกันเนอะ ป.ล. อีกครั้ง... ลืมค่ะ ส่วนเรื่องเดินทางจะกลับมาอัพบล็อกเร็ว ๆ นี้แน่นอนค่ะ ^^
โหวตครับ
อ่านไป ลุ้นไป ชื่นชมครับ โลกนี้ไม่ได้โหดร้ายเลย มีมุมน่ารักๆเสมอ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 9 มกราคม 2562 เวลา:23:03:59 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับ
ทุกข์ของใคร คนนั้นก็ว่าทุกข์ของตัวเองหนักหนาสาหัสที่สุด ทุกๆความทุกข์ จึงทุกข์แทนกันไม่ได้จริงๆนะครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 10 มกราคม 2562 เวลา:22:21:58 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวดครับ
ช่วงนี้ผมชอบอ่านบทสัมภาษณ์มากเป็นพิเศษเลยครับ จริงๆมีเป็นคลิปด้วยก็มี แต่ก็ยังชอบอ่านมากกว่าดูหรือฟังครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 11 มกราคม 2562 เวลา:22:19:41 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับ
การเมืองแม้จะดูรุนแรง แต่เปิดใจกว้างๆ ผมว่ามันก็มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีปนๆกันอยู่จริงๆครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 12 มกราคม 2562 เวลา:23:03:48 น.
น้องเหมียวได้รับน้ำใจดีๆ
น้ำใจยังมีอยู่ทุกที่ครับ โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 13 มกราคม 2562 เวลา:0:26:48 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวดครับ
ผมก็ไม่เชื่อครับ ว่าจะมีความสมบูรณ์แบบอยู่จริง โดย: กะว่าก๋า วันที่: 13 มกราคม 2562 เวลา:21:54:42 น.
น่ารักมากค่ะ
ดีใจแทนน้องแมว โลกนี้น่าอยู่ขึ้นทันใด ... เมตตาธรรมค้ำจุนโลก นะคะ โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 14 มกราคม 2562 เวลา:6:21:57 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวดครับ
คนที่ประสบความำสเร็จ มักมีคุณสมบัติพิเศษ คือเป้นคนที่อดทนและใจสู้นะครับ นักกีฬาทั้งหลาย ไม่มีใครเก่งจากพรสวรรค์อย่างเดียว การเคี่ยวกรำตัวเองอย่างหนัก ก็สำคัญมากจริงๆครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 14 มกราคม 2562 เวลา:20:16:20 น.
สวัสดียามเช้าครับ ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวดด้วยนะครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 มกราคม 2562 เวลา:6:29:52 น.
สวัสดียามเช้าครับ ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ โลกทุกวันนี้ มันบีบให้ชีวิตเราต้องเร็วขึ้นจริงๆครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 มกราคม 2562 เวลา:6:25:45 น.
ผมชอบคำคม
เพราะมันเป็นประโยคสั้นๆ แต่คิดได้นานเลยว่าซ่อนความหมายอะไรไว้ ชอบอ่านมากครับ เจอที่ไหนก็ซือ้เก็บเกือบทุกเล่มเลย โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 มกราคม 2562 เวลา:22:42:00 น.
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับ
ส่วนใหญ่เล่มที่อ่านไม่จบของผมจะเป็นนิยายครับ อ่านแล้วไม่สนุกผมก็วางเลย โดย: กะว่าก๋า วันที่: 31 มกราคม 2562 เวลา:21:03:10 น.
สวัสดีวันพฤหัสค่ะ
มารอบล็อกท่องเที่ยวนะคะ อิอิ ป่าวกดดันน้าาาา รักษาสุขภาพด้วย โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2562 เวลา:9:16:51 น.
|
บทความทั้งหมด
|
ที่ได้เจอคุณและเด็กๆโดยเฉพาะน้องปูน
สมัยนี้คนมีน้ำจิตน้ำใจเช่นนี้หายากมากขึ้น
ทุกวัน เจอสักคนเหมือนสวรรค์มาโปรด
ให้ได้สำนึกความดีงามนี้ค่ะ
ขอบคุณที่แวะไปส่งกำลังใจให้พี่ด้วย
แล้วตอนนี้คอปเต้อร์อยู่ที่ไหนกับใครคะ