ซิ้มใบ้ : ประภัสสร เสวิกุล
คนแก่ที่เดินเรื่อยๆ ไปตามทางเดินริมถนน จนกลืนหายไปกับฝูงชนนั้น....
ใครเลยจะรู้ว่าแกได้ต่อสู้กับชีวิตของตัวเองมานานเท่าไหร่และต่อสู้กับตัวของตัวเองเพียงไร
....
ซิ้มใบ้--เสี้ยวหนึ่งของภาพชีวิตวัยชราที่ดำรงอยู่อย่างชอกช้ำ เปลี่ยวเหงา ไร้ความอบอุ่น
ท่ามกลางผู้คนมากมายรอบตัว แต่กลับไม่มีใครรู้จัก ให้ความสำคัญ.....
ไม่มีใครสนใจในคำพูด เสียงร้องขอ เป็นเหมือนคนบ้าใบ้ในสังคม
หนังสือรวมเรื่องสั้นเล่มที่ 8 ของประภัสสร เสวิกุลที่เขียนเกี่ยวกับคนจีนและคนแก่เข้าไว้ด้วยกัน
เผื่อตีแผ่เรื่องราวและความหวังสุดท้ายขอคนชราที่ต้องการเพียงได้รับความห่วงใยเอาใจใส่จากลูกหลานเท่านั้น
11เรื่องสั้นกับ 3 บทกลอนที่เน้นตัวละครเป็นคนจีนและคนแก่ที่ต้องตรากตรำลำบากมาชั่วชีวิตที่ไขว่คว้าหาความเข้าใจ อ่านแล้วก็ทำให้เกิดคำถามขึ้นในใจเหมือนกันครับว่าถ้าเราแก่ตัวไป....ใครจะดูแล
จาก 11 เรื่องสั้น ซิ้มใบ้ เป็นตอนที่สะเทือนใจที่สุด อ่านแล้วมองย้อนกลับมาดูตัวเองแล้วต้องบอกว่าเรายังมีความโชคดีมากกว่าบางคนในโลกนี้อีกเยอะ ที่เกิดมาแล้วยังมีสังคมเพื่อน ยังมีครอบครัวที่รักและยังมีพลพรรคให้เฮฮา ไม่ได้อยู่เปล่าเปลี่ยว เดียวดายและต่อสู้กับความยากลำบากมาตลอดชีวิตเหมือนกับซิ้มใบ้รายนี้
วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:11:25:45 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [