WWR 6 : ออนเรียว รวมเรื่องสยองของญี่ปุ่น
ออนเรียว รวมเรื่องสยองของญี่ปุ่น
ฮิรายาม่า ยูเมะอากิ เขียน
พรทิพย์ แปลและเรียบเรียง
สำนักพิมพ์อนิเมทกรุ๊ป
214 หน้า 150 บาท*** Spoil !! Spoil !! Spoil !! เล่มนี้ Spoil ถึงที่สุดสามารถข้ามได้โดยไม่ต้องมีความเห็น ***
"เรื่องทุกเรื่องในเล่มนี้เป็นเรื่องน่ากลัวจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในญี่ปุ่น"
คำโปรยบนปกหน้าที่ดึงดูดสายตาจากการหลอกล่อของหน้าม้าร้านมือสอง (หุหุ)
รวมเรื่องสั้นที่สุดสยอง 49 เรื่องจากประสบการณ์จริง
แรกเริ่มที่อ่านไปประมาณ 10 กว่าเรื่องมีความรู้สึกว่าน่ากลัวตรงไหนไม่เข้าใจ
แต่ก็ยังมองในแง่ดีว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะวัฒนธรรมของเรากับชาวญี่ปุ่นมั๊งที่ทำให้เราไม่ได้มีความรู้สึกกลัวไปด้วย
หรืออีกอย่างอาจจะเป็นเพราะว่าเรามีภูมิต้านทานเรื่องเหล่านี้ได้ดีกว่าคนทั่วไปเลยไม่ได้สะกิดต่อมกลัวสักเท่าไหร่
แต่พอยิ่งอ่านไปยิ่งมีความรู้สึกว่า เรื่องจริง จริงหรือ ?? ทำไมเหมือนเรื่องแต่ง ?? แล้วมันจะเกิดได้จริงอ่ะ ??
จนกระทั่งมีความรู้สึกว่า บ้า ไม่มีเหตุผล ไร้สาระ เว่อร์ โรคจิตและกลายเป็นความน่ารำคาญแทนน่ากลัวไปซะ
โดยเฉพาะในช่วงท้ายๆเล่ม เจอแต่ตาโบ๋ เบ้าตากลวง ตาถลน
หรือบางเรื่องที่จบลงแบบห้วนๆโดยที่ยังไม่มีความรู้สึกเลยว่า อ้าว มันเจอแล้วเหรอ ??
ยกตัวอย่าง เช่น
เรื่องเล่าที่ 49 : แวะเวียนเข้ามา
เรื่องราวของหนุ่มคนหนึ่งที่ขี่มอเตอร์ไซด์ ไม่รู้ขี่อีท่าไหนดันไปชนกับอุโมงค์ซะเฉยๆอย่างงั้น
จนทำให้ไปเห็นเจดีย์หินและตุ๊กตาคนวางไว้ ไม่รู้ด้วยความบ้าหรืออะไรเค้าเอามือไปกดที่จมูกของตุ๊กตาตัวนั้น
ทำให้จมูกหลุดเมื่อจะใส่จมูกกลับที่เดิม หน้าตุ๊กตาดั๊นบวมออก สุดท้ายไม่รู้จะยังไงก็เลยเอาจมูกใส่กระเป๋าเอากลับบ้าน
ระหว่างนั้นก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดจนในที่สุดเมื่อขี่รถรู้สึกแปลกๆบริเวณท้อง พอมองดูเห็นมือสีขาว
โผล่ออกมาจากแขนเสื้อกิโมโนกำลังลูบไล้ตรงหน้าท้องเมื่อขี่ผ่านกระจกธนาคารจึงเห็นภาพสะท้อน
เป็นผู้หญิงในชุดกิโมโน ตรงกลางหน้ากลวงโบ๋ ....... โอโมโตะสะดุ้งสุดตัวราวถูกไฟฟ้าช็อต
เขาทิ้งมอเตอร์ไซด์แล้ววิ่งหนีไปตามทางเท้า ( มันขี่อยู่ไม่ใช่เหรอแล้วมันทิ้งรถลงมาวิ่งได้ไง )
มอเตอร์ไซด์ของเขายังคงทรงตัวอยู่ได้โดยไม่ล้มแม้จะไร้คนขับ ( นั่นเด่ะแล้วมันโดดลงจากรถมาวิ่งได้ไงถ้าจอดอยู่ว่าไปอย่าง ) ......
ยังไม่จบนะครับสุดท้ายเป็นเหมือนบทสัมภาษณ์ของคนเล่ากับคนเขียน
"แล้วเอาจมูกตุ๊กตาไปคืนที่เก่ารึเปล่า"
"เอ่อ ยังเก็บไว้ที่บ้านเลย คิดว่าจะเอาไปคืนครั้งหน้าน่ะ" ( ขนาดมันกลัวจนทิ้งรถวิ่งหนีก็ยังอุตส่าห์เก็บไว้ได้เน๊อะ)
"จะดีเหรอแบบนั้นน่ะ"
"ถ้างั้นช่วยเอาไปให้หน่อยได้มั๊ย?"
"ไม่เอาอ่ะ"
"ดีจะตายไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ไม่กลายเป็นวัตถุดิบให้เขียนเรื่องได้ไง...ใจแคบชะมัด" ( โถ .. ไอ้โรคจิต !!!)
นึ่แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น จากจำนวนเรื่องเล่าทั้ง 49 เรื่อง
ไม่กลัวเลยสักเรื่อง มีเฉยๆไม่กี่เรื่องและน่ารำคาญแทบขว้างหนังสือทิ้งมากกว่าครึ่ง
ถ้าเห็นโปรดกรุณาอย่าหยิบขึ้นมา ทิ้งไว้อย่างนั้นเป็นดีที่สุดครับ 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [