=i= โอ้!! อลิซ : Annonymous =i= โอ้ อลิซ [ Go Ask Alice ] Annonymous เขียน โรจนา นาเจริญ แปล สนพ.มติชน ; 202 หน้า เรื่องจริง ! บันทึกก่อนตายของเหยื่อยาเสพติด อลิซ เด็กสาววัย 15 ปี มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้รับความรักจากพ่อแม่ น้อง และ ตายาย แต่ด้วยวัยอยากรู้อยากลองทำให้เธอก้าวเข้าสู่วังวนของการเสพยา เริ่มต้นจากบุหรี่ เป็นกัญชา สู่เฮโรอีนและสิ่งเหล้านี้ล้วนแล้วทำให้เธอพบกับประสบการณ์การมีเซ็กซ์ครั้งแรกพร้อมทั้งการก้าวเข้าสู่วังวนของการเป็นผู้ค้าซะเอง แต่เมื่อเธอขายยาให้กับเด็กประถมต้น ด้วยความรู้สึกผิด เธอจึงหนีไปพร้อมกับเพื่อนสนิทและตั้งหน้าตั้งตาหาเงินสร้างตัว และทั้งสองได้ปฏิญานกันว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับยาเสพติดอีก แต่แล้วเธอทั้งสองก็เพลี่ยงพล้ำก้าวล้ำเข้าสู่งานปาร์ตี้ไฮโซ โดยหารู้ไม่ว่านั่นเป็นเพียงมายาที่พาเธอก้าวสู่สิ่งโสมม ... เธอทั้งสองกลับไปเสพยาและโดนข่มขืน !!!! จากบาดแผลและความเสียใจเธอทั้งสองจึงได้ตกลงหนีจากไปอีกครั้ง พร้อมความมานะพยายาม..จนทำให้เธอทั้งสองมีร้านเล็กๆเป็นของตัวเอง และเพียงไม่นานเธอทั้งสองตัดสินใจติดต่อกับครอบครัวอีกครั้ง และกลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง เมื่อเธอกลับไปเรียน แต่สิ่งที่ตามมาหลอกหลอนคือการหวาดระแวง ไม่ให้พาตัวเองให้ไปข้องแวะกับสิ่งเหล่านั้นอีก แต่เธอก็แพ้ใจตัวเอง เธอกลับไปเสพยาอีกครั้งและเริ่มต้นหนีออกจากบ้านอีกที หนีไปด้วยเงินเพียงไม่กี่เหรียญ เสื้อผ้าชุดเดียวที่ใส่อยู่ ไม่มีแม้กระทั้งผ้าอนามัยและใช้ชีวิตตามยถากรรม ไดอารี่ของเธอมี 2 เล่ม และตามเศษกระดาษต่างๆที่หาได้ ไม่เว้นแม้แต่ซองบุหรี่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไดอารี่หมดลงก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเพียง 3 สัปดาห์ 3 สัปดาห์นั้นไม่รู้ว่ามีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นกับเธออีกบ้าง แต่ที่พอจะรู้คืออลิซที่นอนเสียชีวิตด้วยเหตุเพราะกินยาเกินขนาดหรือจงใจกินเพื่อฆ่าตัวตาย --------------------------------------------------------------------------------------- อ่านแล้วสะเทือนใจและย้อนกลับมาคิดว่าเรื่องราวที่คิดว่าอยู่ไกลตัว ที่จริงแล้วมันอาจอยู่ใกล้มากกว่าที่เราคิด วัยรุ่น วัยลอง ถือเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่เราต้องทำความเข้าใจให้มากที่สุด ต้องปรับตัวให้เข้ากับเขาได้ รองรับอารมณ์ความต้องการของเขาได้ แต่ในเวลาเดียวกันเราก็ต้องควบคุมเขาได้เช่นกัน ถือว่าเป็นโจทย์ที่ยากสำหรับพ่อแม่ผู้ปกครองในทุกยุคทุกสมัย การดูแลเอาใจใส่ต้องไม่มากไป ไม่น้อยไป แต่มันดูแลกันยากเหลือเกิน สำหรับคนที่มีลูกคงต้องคิดอย่างนี้เช่นเดียวกัน อ่านไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ ให้ตื่นตัวกับปัญหาสังคมใกล้ตัว เคยซื้ออ่านน่าจะซักสิบกว่าปีได้แล้ว ชอบมากคิดไว้ว่าถ้าลูกสาวเป็นวัยรุ่นจะให้อ่าน..ถึงเวลาแล้วสิ
โดย: Lelo IP: 10.218.229.142, 202.149.25.201 วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:2:21:00 น.
ผมได้อ่านไดอารีเรื่องนี้นานมาแล้ว จนถึงทุกวันนี้ปัญหายาเสพติดก็ยังไม่ได้ลดน้อยลง กลับจะมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ น่าเสียดายอนาคตของเยาวชน ที่พลัดหลงเข้าไปในวงวลนี้ ทำลายตัวเอง ทำลายผู้อื่น...
โดย: p_pyai วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:11:31:04 น.
อ่านแล้ว เศร้า สะเทือนใจค่ะ
คิดเหมือนคนที่เขียนคำนิยมหลาย ๆ คนที่บอกว่าอยากให้เด็ก ๆ ได้ใช้อ่านเป็นหนังสืออ่านนอกเวลา และอยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ได้อ่าน เพื่อเตรียมรับสถานการณ์หากวันใดวันหนึ่ง บุตรหลานของพวกเขาอาจจะพลัดหลงเข้าไปในวังวนแบบนี้บ้าง โดย: แม่ไก่ วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:15:27:02 น.
เราได้อ่านก็ตอนเล่นเกม RRR นั่นแหละ
เรื่องยาเสพติด ...จะกำจัดให้หมดไป ก็คงต้องอาศัยครอบครัวที่มีความเข้าใจและเอาใจใส่ซึ่งกันและกันเป็นหลักอ่่ะนะ ยังคงอยากเป็นหนังสื่อที่ควร "ต้อง" อ่าน โดย: นัทธ์ วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:21:47:03 น.
ท่าจะเศร้าแฮะเล่มนี้
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์อ่านอะไรที่เศร้าๆเท่าไหร่ เดี๋ยวทำใจไม่ไหว ร้องไห้ขึ้นมา ฮ่าๆ ปล.ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่มีให้นะครับ โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:23:03:33 น.
|
บทความทั้งหมด
|