เพื่อนราม เพื่อนราม " เนปาล ครับ เราจะกลับไปที่เนปาลอีกครั้ง " เสียงเจ้าบ่าวเป็นฝ่ายตอบเมื่อพิธีกรบนเวทีถามว่าจะไปฮันนิมูนที่ไหน ส่วนเจ้าสาวร่างเล็กในชุดราตรีสีขาว ยืนยิ้มหวานข้างๆเจ้าบ่าวของเธอ ช่องว่างระหว่างกันถูกเชื่อมโยงด้วยมือของทั้งสอง จับกระชับมั่น เจ้าบ่าวนั่นฉันรู้จักเป็นอย่างดี เพื่อนสนิท ใช่ๆเพื่อนสนิท เรียน กิน เที่ยว สนิทยิ่งกว่าปาท่องโก๋ อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่ต่างเป็นเด็กต่างจังหวัดที่พลัดหลงเข้ามาสู่เมืองกรุง เด็กบ้านนอกย่อมมองเด็กบ้านนอกด้วยกันออก เพื่อนราม ฉันมักจะเรียกเขาอย่างนั้น เพื่อนเจี๊ยบ เขามักจะเรียกฉันอย่างนั้น ความแตกต่างระหว่างเพศไม่อาจแยกความเป็นเพื่อน เพื่อนสนิท เราสองคนชอบเหมือนกันในหลายๆเรื่อง ชอบเหมือนกันมากในเรื่องเที่ยว เที่ยวป่า ปีนเขา ลงทะเล ปีสุดท้ายของการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย จำได้ว่าเราไปเที่ยวภูกระดึงกัน ตอนนั้นฉันมีใครบางคนที่พิเศษไปด้วย นอกจากเขาจะคอยดูแล ก็มีเพื่อนรามอีกคนคอยดูแลช่วยเหลือ เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆมีองครักษ์ซ้ายขวา วันที่เรียนจบต่างต้องแยกย้ายกันไปทำงาน สำนึกรักบ้านเกิด ฉันร้องไห้จนตาบวม เพื่อนราม ก็ซึมๆ จากเป็นไม่ใช่จากตาย ฉันยังอยู่ในประเทศ อยู่บนโลกเดียวกันกับเธอ คิดถึงก็โทร.หา คิดถึงมากก็ไปหากันได้แล้วยังไง เธอจะร้องไห้อะไรนักหนาหา เขาว่า ก็ฉันกลัวไม่มีเพื่อนเที่ยวนี่นา ฉันว่า โธ่เอ๊ย..ฉันมีค่าแค่นั้นเองเหรอ เอาเถอะๆ.. แล้วฉันจะชวนเธอละกัน หลังจากแยกย้ายกันไปทำงาน ช่วงปีแรกๆ เราก็ขยันโทรศัพท์คุยกัน ขยันนัดเที่ยวด้วยกัน พอหลายปีเข้า เวลาว่างที่ตรงกันกลายเป็นของหายาก จะมีก็เพียงเสียงการพูดคุยทางโทรศัพท์และโปสการ์ดจากที่ต่างๆที่ยังเดินทางไปมาหาสู่กันอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งสองปีก่อน เพื่อนเจี๊ยบ ไปเทร็คกิ้งเนปาลกันมั้ย เขาโทรศัพท์ทางไกลชวนฉัน 10 วัน ไปกันเองเธอกับฉัน ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง เธอไม่ต้องยุ่งยากอะไร เตรียมแค่ความพร้อมของร่างกายอยางเดียวพอ อยากเห็นไม่ใช่เหรอพระอาทิตย์ขึ้นที่ยอดเขา Annapurna และอีกอีกสารพัดที่เขายกมาอ้าง ชักชวน ชี้ชม ชวนเชื่อ แต่ ฉันไปไม่ได้ คำตอบเดียว ฉันยังไม่พร้อม ทั้งวันหยุด ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจนั่นแหละ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการปฏิเสธครั้งนั้นของฉันจะทำให้เขาไปเนปาลเพียงลำพังและเงียบเหงา และฉันไม่รู้เลยว่าการปฏิเสธครั้งนั้นทำให้เพื่อนรามแปลกไป แม้โปสการ์ดจะส่งให้อย่างสม่ำเสมอ แต่ฉันสัมผัสบางสิ่งบางอย่างได้ บางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป หนึ่งปีต่อมา ฉันได้รับโปสการ์ดอีกใบจากเนปาล แน่นอน เพื่อนราม ไม่ได้เอ่ยปากชวน และฉันเพิ่งรู้วันนี้ ในวันแต่งงานของเขา ว่าเนปาลครั้งนั้นเพื่อนรามไปกับใคร เจ้าสาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มน้อยๆตลอดเวลา จะเป็นใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ เธอ เธออดทน ไม่บ่น ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยได้ดูแลเธอนักตลอดการเดินทางครั้งนั้น ทำให้ผมรู้สึกประทับใจ ผู้หญิงตัวเล็กๆท่ามกลางอากาศหนาวเย็นออกซิเจนเบาบาง ทุกครั้งที่ผมมองกลับหลังผมจะพบรอยยิ้มจากเธอเสมอ เสียงเจ้าบ่าวกล่าวถึงความประทับใจ วันนี้ เพื่อนราม กลับมาเป็น เพื่อนราม คนเดิมของฉัน ความใกล้ชิดที่เหินห่างเมื่อปีที่แล้วกลับมาใกล้ชิดและชิดใกล้เหมือนเดิม ระหว่างฉันกับเขาเรายังคงเป็นเพื่อน ดีใจด้วยนะ เจอคนที่ใช่ซะที ฉันยิ้มให้เขา เมื่อไหร่เธอจะเจอคนที่ใช่ล่ะ อย่าให้นานนัก ฉันเป็นห่วง กลัวเพื่อนเจี๊ยบไม่มีเพื่อนเที่ยว เขาว่า แน่นอน เขารู้ว่าคนพิเศษคนนั้นกับฉัน ถึงวันนี้เราต่างเป็นเพียงเพื่อนกัน เพื่อนสามัญธรรมดาไม่พิเศษ ฉันหัวเราะเบาๆ แซวกลับไปว่า คงต้องรอให้มีใครสักคนมาชวนไปพิสูจน์รักที่เนปาลกระมัง เขาเงียบไปครู่ ก่อนระบายรอยยิ้มอีกครั้ง ก็ตอนนั้นชวนแล้วเพื่อนเจี๊ยบไม่ไปเองนี่นา เขาว่า ฉันมองหน้าเขา แววตาระยิบนั่น แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะให้แก่กัน เป็นเพื่อนกันนี่ดีจริงๆ เป็นเพื่อนกันนี่ดีที่สุดแล้ว เพื่อนราม
แวะมาอ่านค่ะ แล้วลงชื่อให้รู้ว่ามาแล้ว แล้วก็อ่านแล้วด้วยไม่ใช่เพื่อนราม แต่เป็นเพื่อนโอ๋ อิอิ (เป็นบุคนที่ 3 เปล่าหว่า)
โดย: โซดา IP: 118.173.59.19 วันที่: 3 สิงหาคม 2553 เวลา:20:55:32 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [