|
|
|
เขียนขึ้นในคืนที่ตาค้าง
ต้องกล่าวขอโทษคุณๆ ทั้งหลายที่ผมห่างหน้าไปจากบ๊อกแก๊งค์
นานมากจนผมก็ลืมไปแล้วว่ายังมีความผูกพันของผมบังเกิดขึ้นที่นี่
เข้ามาอ่านหลายข้อความที่อ่านแล้วซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง
ผมช่างไม่ดีจริงๆ เลยนะครับ
ที่มองข้ามผ่านความบริสุทธิ์และความจริงใจที่มีให้กันเสมอ
ณ ที่แห่งนี้
อารัมบทมานานแล้วนะครับ
ก็ถึงคราวที่ผมต้องระบายความรู้สึกของผมอีกครั้งหนึ่ง
บางครั้งผมก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่
แต่บางครั้งผมก็ตอบโจทย์ตัวเองได้ว่า
ผมกำลังแสวงหา
หรือว่าผมกำลังหนีปัญหา
หรือผมกำลังสร้างปัญหากันแน่ ?
สิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาเหล่านั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า
ผมควรจะบันทึกเรื่องราวของผมออกมาเป็นตัวอักษรเสียที
เพราะถ้าขืนผมเก็บไว้โดยที่ผมไม่ได้เขียนออกมา
ผมคิดว่าในไม่ช้าผมอาจจะหายตัวไปอีก
และนี่เองทำให้ผมคิดถึงคุณขึ้นมา
คิดถึงมิตรภาพจากบ๊อกแก๊งค์อีกคำรบหนึ่งครับ
และนี่แหละคือทั้งหมดที่ผมอยากสื่อสารกับคุณ
และคุณจึงได้อ่านบันทึกของความผูกพันของผมในคืนนี้
ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ผมมีคุณ
และผมก็โมเม...เออ-ออเอาเองว่าคุณคิดถึงผม
แต่อย่าถามถึงวันข้างหน้า
ผมรู้แต่เพียงว่าตอนนี้ผมทำช่วงเวลานี้ให้ดีที่สุดแล้วครับ
โดยที่ผมไม่สนใจว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
ผมจึงขอบคุณจริงๆ ที่คุณเข้ามาอ่านบันทึกของคนตาค้างอย่างผม
ในคืนที่ผมนอนไม่หลับ
ขอขอบคุณ : คุณ Nilz เป็นอย่างมากครับ
สำหรับเพลงของคิว วงฟลัวร์ : เธอคือดวงตะวัน
|
Chansai.BlogGang.com
SertPhoto
 ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [ ?]
|
|
|
|
|
และขอบคุณ : คุณนกที่ไม่มีเสียงสำหรับสิ่งดีดีที่มีให้
และขอบคุณ : คุณ b3atnik_mad ที่แวะมาทักทายครับ
และขอขอบคุณเป็นที่สุดสำหรับพี่โรส
เพราะการเขียนมันก็คือการคุยกับตัวเองแหละค่ะ
วันที่ไม่มีใคร เสี้ยวก็มี bloggang เป็นเพื่อนนี่แหละค่ะ
แล้วก็ยังเชื่อมั่นตลอดว่า
โลกไซเบอร์จะชั่วๆดีๆอย่างไร
"มิตรภาพ" ที่แท้จริง ก็ยังคงหาได้เสมอ
จะรออ่านสิ่งที่คุณจะเขียนค่ะ
ป.ล.ชอบรูปข้างบนนั้นจังค่ะ