...ข่มตานอน ในวันที่หัวใจอ่อนล้า... ...นอนไม่หลับ ทั้งคืน... นอนไม่หลับ...เมื่อคืนตื่นขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง พลิกตัวไปมาบนเตียงใหญ่ ข่มตาให้ยังคงปิดสนิท ข่มใจให้ผ่อนคลายและบอกตัวเองให้พักบ้าง นอนเถอะนะ...หลับเถอะตัวฉันเอง แต่ฉันพบว่าตัวเอง ก็ยังคงไม่อาจหลับได้...ทำไมนะค่ำคืนนี้ หลับตาลง ปิดใจ มันจึงยากเย็นนัก ฉันค่อยค่อยลืมตา...เห็นไฟสีฟ้าดวงเล็กเล็กที่พอเห็นจากเครื่องปรับอากาศ ผุดลุกขึ้นนั่งกลางเตียง ชันเข่าขึ้นชิดอกโอบแขนรอบเข่า กอดตัวเองไว้...อุ่น อุ่นใจขึ้นได้บ้าง ตอนนี้ใจของฉันตะเลิดไปไกลเกินกว่า...ที่จะหลับตาลงได้ ลุกขึ้นเปิดเพลงเบาเบา หวังให้เพลงกล่อมเผื่อให้ค่ำคืนนี้ ผ่อนคลาย...เปิดไฟหัวเตียงแสงเหลืองนวล นั่งลงบนเก้าอี้นอนตัวยาวใกล้ใกล้เตียง เหงานะ...ฉันบอกกับตัวเองอย่างนั้น ทั้งทั้งที่แต่ละวันก็คร่ำเคร่งกับงานมากมาย จนไม่มีเวลามานั่งบันทึกความรู้สึกให้ได้ระบายผ่อนคลายมาหลายวัน ได้เพียงแค่แวะเวียนมาทักทายเท่านั้นเอง ตอนเย็นเย็นฉันก็ใช้เวลากับเพื่อนฝูง ทานข้าว พูดคุย ยิ้มแย้ม แม้กระทั่งเมื่อคืนที่ผ่าน เพื่อนยังมานั่งคุยกันออกรสที่ห้องของฉัน ก่อนกลับไป...ก่อนเที่ยงคืนแค่เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง แต่ทำไมฉันยังมานั่งเหงาอยู่อย่างนี้นะ... ความรู้สึกแบบนี้ เชื่อว่าคงมีใครต่อใครอีกหลายหลายคนที่เคยเป็นเหมือนเหมือนกันกับฉัน พวกเขาทำยังไงนะ...ให้กลับเข้านอนได้อย่างเป็นปกติอีกครั้ง... หยิบหมอนอิงใบใหญ่ขึ้นมากอด...เอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มเดิมที่อ่านก่อนนอนจากโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ขอบตาร้อนร้อน พยายามไล่สายตาไปตามตัวอักษร รับรู้เรื่องราวในหนังสือเล่มเล็กนั้นอีกครั้ง...เรื่องราวของความรู้สึก ที่บรรยายถึงความเหงาไว้อย่างน่าสนใจ "ความเหงาในใจก็เป็นเรื่องปกติ อย่างที่ใครหลายๆ คนก็คงเป็น...แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีเลย หากจะปล่อยให้ความเหงานั้นเกาะติดอยู่ที่ใจ แล้วคอยกัดกร่อนความสดใสของเราไปทีละนิด ทีละนิด จนหมด"...ฝนตกเป็นรอยยิ้ม... เคยไหม...เวลานั่งอยู่คนเดียว เงียบ... เหงา... เหมือนกับว่า โลกทั้งโลก... มีเราอยู่เพียงแค่คนเดียว ต้องอยู่กับตัวเอง อยู่กับความอ่อนล้า จากหลายสิ่งที่ผ่านมา ไม่มีใคร ที่แม้แต่ชำเลืองมอง เห็นเรา... ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ยอมรับว่าหัวใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะอธิบาย ทิ้งไดอารี่เอาไว้ให้ร้างไม่เปลี่ยนแปลง... ใจคิดถึงการเดินทางที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หวังเล็กเล็กในใจว่า...การเดินทางที่เราเองมีความสุขกับมันมาตลอด คงพอช่วยทำให้หัวใจอ่อนล้าของใครคนนี้ ได้กลับมามีเรี่ยวมีแรง พอที่จะเห็นโลกด้วยตาที่เปิดกว้าง และใจที่เปิดกว้างกว่า....ขอให้เป็นอย่างนั้น เกินรับไหวกับ ความรู้สึกเหงาที่ยาวนานอย่างนี้ พอซะที...ไม่มีน้ำตาจะไหลให้กับความเหงาอีกแล้ว ไม่มีใจจะคอยคัดค้านต้านทานกับความรู้สึกนี้อีกแล้ว ได้โปรด...พอซะที ...นอนไม่หลับ อย่างเคยกับความรู้สึกเดิม เหงา...
ช่วงนี้ก็นอนไม่หลับเหมือนกันค่ะ เลยลุกมาอัพบล๊อคตอนตีหนึ่งตีสอง
 โดย: Summer Flower
 วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:15:30:10 น.ทุกคนก็มีปัญหา เหงา รู้สึกโดดเดี่ยว
แต่ยังไงเราก็ต้องสู้มันต่อไป ผ่านมันไปให้ไดนะค่ะ  โดย: fordear
วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:19:50:05 น.เราเองก็เป็นอยู่เหมือนกันค่ะ
ปัญหาหลายเรื่อง จนไม่รู้ว่า จะกลุ้มใจเรื่องไหนดี ตอนนี้เลยเป็นอาการแบบลอยๆ ทั้งวัน โดย: หง่าวซ่า (คุโระโกะ
) วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:19:57:31 น.อ่านแล้วรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก
เพราะมันโดนเข้าอย่างจัง ถูกแล้วค่ะ คุณไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกแบบนี้... เพราะเราเองก็เป็น มีเพื่อน มีผู้คนอยู่รอบกายมากมาย... แต่ทำไมมันรู้สึกเหงาอย่างนี้นะ... เหอๆ โดย: Traumerei
วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:21:37:39 น.เป็นเหมือนกันค่ะจนต้องหาเวเลียมมากินช่วงนึง
 โดย: Thairabian
วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:23:45:26 น."นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนาน และทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน"
^_^ โดย: blue passion
วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:0:57:47 น.ลองเล่นกับหลานๆเด็กๆดุสิคะ อาจช่วยได้นะคะ
โดย: poonimm IP: 112.142.29.39 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:22:37:27 น.
คืนนี้นอนหลับหรือยังค่ะ....
ต้องพักผ่อนบ้างน่ะ อีกวิธีหนึ่ง ดื่มนมอุ่น ๆ ก่อนนอน  ถ้าไม่หลับก็ปลุกเราด้วยแล้วกัน เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อน   โดย: aenew
วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:23:47:18 น.poonimm เราชอบกอด ชอบหอมเด็กเด็ก เราว่าเด็กเด็กเค้ามีกลิ่นหอมหอมประจำตัวด่วยเนอะ คนไกลบ้านอย่างเรา ก็คงทำได้แค่คิดถึงไปก่อน...เราว่าสิ่งที่ทำให้หัวใจอ่อนโยน ได้ ก็คือการได้อยู่กับเด็กเด็ก คนแก่...ปู่ ย่า ตายาย...แล้วก็สัตว์เลี้ยง อึมมม...คิดถึงจัง...บ้าน
โดย: chance (changnon
) วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:1:19:38 น.เมื่อคืนเราก็นอนประมาณตี 1 กว่า ตื่นตอนเช้า ตี 5 ครึ่ง
up blog เสร็จ ก็นอนไม่หลับซะงั้น... คิดถึงยายที่จากไป (ปีนี้ครบ 10 ปี แล้ว) ของขวัญที่ยายให้ ก็ยังติดตัว เอ๋ อยู่ตลอดค่ะ *เราก็เป็นคนไกลบ้าน ปลายเดือนหน้าได้กลับบ้านแล้วเย้....  --การคิดถึงบ้าน ทำให้เรามีกำลังใจที่จะทำงานต่อค่ะ คุณว่างั้นไหม--- โดย: aenew
วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:9:42:22 น.ชื่อคุณอ่านว่าอะไรค่ะ chance
ตารางเดินทางถึงปลายปี แน่นเลยเหรอค่ะ.... (น่าอิจฉาจัง เดินทางท่องเที่ยว หรือทำงานค่ะ) ของเราว่างเป็นหย่อม ๆ แต่เดือนหน้าต้นเดือน อาจจะแวะขึ้นเหนือ ปลายเดือนแวะลงใต้ (บ้านอยู่ใต้ค่ะ) วันนี้ไม่ง่วงน่ะ แปลกจัง  เก่ง เก่ง งานมันเยอะด้วยน่ะค่ะโดย: aenew
วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:11:13:09 น.อย่ามาชวนให้ยาก กาแฟน่ะ
 หักห้ามใจอยู่ค่ะ อยากดื่มเหมือนกัน เมื่อเช้าดื่มไปแก้วหนึ่งแล้ว ถ้าต่อแก้วสองมีหวังเอ๋เอ่ย คืนนี้ตี 1 อีกแน่ ดื่มกาแฟ..ระวังเหอะคุณchance คืนนี้ตาค้างน่ะ โดย: aenew
วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:15:17:05 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขืนนอนต่อ จิตใจจะยิ่งว้าวุ่น
หากิจกรรมทำวันนี้กัน
ไปออกกำลังกายตอนเย็นด้วยกันไหมค่ะ
ได้เหงื่อและหายบ้าได้เยอะเลย