...ฉันคนเดียวก็อยู่ได้... อีกคืน...กับตัวฉันตรงนี้...คนเดียว... กลับจากการเดินทาง trip สั้นสั้น แต่ระยะทาง ที่ออกเดินทางไม่น้อยเลย จากเมืองใหญ่ทางใต้ สู่เมืองเหนือสุดชายแดนประเทศ ข้ามสู่...บ้านเพื่อน ที่ห่างแค่โขงกั้น ก่อนกลับมาสู่เมืองใหญ่...ที่สำหรับฉันแล้ว อยากเรียกมันว่า...เมืองเหงา....ตามความรู้สึกของตัวเอง เมื่อไหร่ฉันจะเคยชินกับมันซะที กลางคืน...ยังคงเป็นช่วงเวลาของความรู้สึก...ที่ไม่อยากพูดถึง...ไม่อยากบอกใครอีกครั้งแล้วครั้งเล่า กับความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่...แต่หัวใจก็ดูเหมือนมันจะทำหน้าที่แยกชัดจากสมอง ที่เต็มไปด้วยเหตุผลพันล้านอย่าง ชัดเจนจนต้องรู้สึกกับความเหงา...อีกครั้งแล้วครั้งเล่า...อีกแล้ว... กว่าที่ฉันจะเงยหน้า พักสายตาจากงานตรงหน้า ก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่แล้วซะทุกครั้งไป เงยหน้ามองนาฬิกาที่ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างสม่ำเสมอ เตียงใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมอนหลายใบ ผ้าห่มอุ่น ยังรอให้เจ้าของอย่างฉันเอนตัวลงนอน อยู่จนค่อนคืนอย่างนั้นเอง... ยิ้มกับเรื่องราวรอบตัว และความรู้สึกเดิมเดิมของตัวเองอีกครั้ง อีกซักคืน... ที่ฉันจะพาตัวเองรู้สึกซะให้พอ อีกซักคืน...ที่ฉันจะเหงา...อีกซักคืน ฉันไม่ใช่คนที่ใครต่อใคร...จะได้เห็นภาพฉันคนนี้ ที่เหงา ที่กอดตัวเองเพียงเพื่อหวังให้อุ่น...อุ่นที่ใจได้อีกซักนิด ที่น้ำตาเต็มสองตา เพียงแค่มีความรู้สึกมากระทบใจ ไม่ใช่ใครจะได้เห็นฉันในภาพนี้ได้ง่ายนัก...ไม่ใช่เพราะฉันไม่จริงใจ ไม่เปิดเผย หากแต่ช่วงเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกัน ไม่ว่าใครก็ตาม ครอบครัว เพื่อนฝูง เด็กเด็ก...หากแต่เป็นเพราะ ช่วงเวลาที่ฉันได้อยู่ตรงนั้น สุขจนฉันยิ้มได้ไม่เลิก เพลินจนฉันไม่อยากลุกออกมา และมีค่าอยากรักษาไว้นานเท่านาน ช่วงเวลากับทุกคนพิเศษซะจน ฉันที่ใครต่อใครรู้จัก...จึงเป็นภาพของหน้าที่เปื้อนยิ้มอยู่เสมอ พูดคุยออกรส เพลินกับทุกเรื่องตรงหน้า แต่นั่น...ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะทุกคนนะ เป็นเพราะทุกคนที่ให้...ให้จนใครคนนี้ ยิ้มอย่างเป็นสุขอยู่เสมอ...ขอบคุณนะคะทุกทุกคน... แต่ฉันที่เป็นแบบนั้น จึงมีใครอีกหลายหลายคน ยังคงสงสัย และมักจะมาด้วยคำถามพร้อมเสียงหัวเราะเล็กเล็กอยู่เสมอ...อย่างฉันเอาเวลาที่ไหนมาเหงาได้อีก...นั่นสินะ...แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ล่ะ เหงาคงไม่ต้องใช้เงื่อนไขของเวลามาเป็นตัวกำหนดสินะ...เหงา... มือเอื้อมไปเปิดเพลงเบาเบา จากเครื่องเสียงเล็กเล็ก ดังแค่พอให้กล่อมความเหงาของฉันคนเดียว...ในคืนนี้ มือกอดหมอนหลับตา ร้องตามบางเพลง แล้วเพลงหนึ่งก็ทำให้ฉันรู้สึก.............................. ฉันเล่นเพลงนี้เพลงเดียวอยู่หลายต่อหลายรอบ บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย เหมือนมีใครมานั่งเอากระจกมาสะท้อน ตัวเราเอง ให้ตัวเราเองได้เห็น คอยบอกคนอื่นๆ เสมอว่า...ไม่มีเวลา ทำงาน ขนาดนอนยังไม่ได้นอนเลย ทำงานจนเช้าทุกวัน... ชอบเดินทางคนเดียวจะตาย อิสระดี เต็มที่ ไม่ต้องตามใจใคร จริง ๆ นะ มองฟ้ากว้างกว้างคนเดียว สบายตา สบายใจ จะตายไป อีกสารพัดอย่าง ที่ฉันทำ เพื่อกันตัวเองออกจากการยอมรับ...ความเหงา...ที่ฉันมี...ที่แท้ ส่วนลึกในใจมันเหงาเหลือเกิน... ....................... ใครเขาก็คงรู้ ฉันมันดูไม่ใส่ใจ ไม่ชอบจริงจังกับใคร อยากตามใจตัวฉันเอง ไม่เหงา ไม่อยากซึ้ง ถึงคนเดียวก็อยู่ได้ ฉันบ้าทำงานจะตาย แบ่งเวลาไปให้ใคร...คงไม่พอ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถ้าได้ดูหนังรักดีดี พอถึงฉากบอกรักกันทุกที ฉันต้องร้องไห้ * น้ำตาก็ไหล ไม่เข้าใจสักที จะมัวมาซึ้งอะไร มาเศร้าทำไมหนอเรา หรือใจดวงนี้มันต้องการรักใคร ที่แท้ส่วนลึกในใจมันเหงาเหลือเกิน ตบตา คนอื่นไป ลึกในใจมันสุดเหงา ที่บ้าทำงานถึงเช้า เพื่อคลายเหงาเท่านั้นเอง ไปไหนก็อมทุกข์ เที่ยวคนเดียวสนุกตาย ท้องฟ้ามันงามแค่ไหน แต่ไม่มีคนรู้ใจมาร่วมมอง พอมานั่งดูหนังคนเดียว ถ้าได้เจอหนังรักดีดี พอถึงฉากบอกรักกันทุกที ฉันก็ร้องไห้ ................................ เพลงจบ...หากความรู้สึก ยังคงอยู่ เสียงดนตรีไม่ได้เศร้าสร้อย อ้อยอิ่งให้รู้สึกเศร้าจนปางตาย เนื้อเพลงไม่ได้บรรยายความรู้สึกยืดเยื้อ คร่ำครวญ ...แต่ "เป็นจริง" ทุกคำ เป็นจริงซะจนฉันเองเหมือนโดนหมัดฮุก จุกตรงอกซ้าย ตรงหัวใจนี่แหละ ที่มันทำให้...ยอมรับ...ความเป็นจริง ที่ฉันคนนี้ เป็น.... ที่คนคนนี้ รู้สึก.... ที่ตัวเราเอง....ที่ทำ เพื่อกันตัวเองออกจากความเจ็บปวด... ฉันบ้างานจนถึงเช้า เพื่อคลายเหงา ฉันชอบออกเดินทาง เพื่อคลายเหงา ฉันชอบอยู่ท่ามกลางผู้คน ก็เพื่อคลายเหงา.....และอีกมากมายที่ฉันทำเพื่อ ...คลายเหงา... แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ตัวเองอยู่เสมอ คือ...ใจของฉันที่มันต้องการรักใคร ฉันแน่ใจ...ว่าไม่ได้เพื่อต้องการคลายเหงา หากแต่...ฉันต้องการรักใครสักคน และเป็นคนที่ถูกรักของใครสักคน...ต้องการ "ความรัก" ให้หัวใจได้มีรัก...ความรัก ความรู้สึกพิเศษ... สวัสดีตอนเช้าค่ะซานซ์ อ่ะ อ่ะ มาเจิมไม่ทัน มีคนที่เช้ากว่าเราอีกเหรอเนี้ย ถึงที่ทำงานแล้วเจ้า.... เราว่าซานซ์เขียนหนังสือได้เลยน่ะเนี้ย...อ่านแล้วจินตนาการตามไปเหมือนเราอยู่ตรงนั้นด้วยเลย "มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ" หลายครั้งที่เหนื่อยและท้อ ขอยังมีเธอยิ้มให้ ก่อเกิดพลังแรงใจ พร้อมจะสู้ต่อไปอย่างอดทน โดย: aenew วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:7:02:25 น.
มานั่งเหงาเป็นเพื่อนด้วยอีกคนค่ะ...
เวลาที่เราเหงา จะนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้เลย ต้องขับรถออกไปที่ไหนสักแห่ง ขับไปเรื่อยๆ ข้ามจังหวัดก็เคยมาแล้ว.... โดย: NuHring วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:10:22:07 น.
เราเป็นเหมือนคุณ NuHring เลยค่ะ
เวลาเหงาจะไม่ชอบอยู่กับที่ จะชอบไปขับรถเล่นบนถนนที่มันโล่งๆ แล้วก็จะไปจบที่สวนสาธารณะค่ะ ไปนั่งเล่น ดูคนนู้น คนนี้ จริงๆการอยู่คนเดียวมันก็ดีไปอีกแบบนะคะ โดย: Traumerei วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:15:10:03 น.
เดี๊ยวค่ำ ๆ จะแวะมาทักทายใหม่น่ะค่ะ วันนี้ต้องรีบไปให้ยาแมว ที่สวนลุมฯ โดย: aenew วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:17:14:24 น.
แวะมาทักทายยามเย็นค่ะ
ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มที่ส่งไปให้ถึงบล็อคนะคะ ...เวลาไหนที่รู้สึกเหงาขึ้นมา แนะนำว่าให้เขียนบล็อคค่ะ...ช่วยได้เยอะจริงๆ...แล้วจะยังไงตามมาอ่านและเม้นให้นะคะ ^__________________^ ยิ้มกว้างๆให้หนึ่งที โดย: Traumerei วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:19:13:38 น.
กู๊ดไนท์ค่ะ...ซานซ์ ภาระกิจให้ยาแมวสิ้นสุดไปสองวันแล้วน่ะ ซานซ์ช่วงนี้ยังนอนดึกใช่ไหมค่ะ ร่างกายจะไม่ไหวเอาน่ะ เดี๋ยวไม่สบาย รักษาเนื้อรักษาตัวหน่อย.... เพราะเดี๊ยวอาทิตย์หน้าซานซ์ก็ต้องเดินทางอีกแล้ว ไม่เป็นไรถึงจะเดินทางหมื่นลี้ แต่ความเป็นห่วงจากเพื่อนก็ไปถึงเสมอ คืนไหนนอนไม่หลับก็มาเรียกเดี๊ยวเฮาจะอยู่เป็นเพื่อน เราไม่ทิ้งซานซ์ให้เหงาหรอก จะอยู่จนเพื่อนรำคาญเลยหล่ะ มาตอนเช้า ตอนเที่ยง ตอนดึก โดย: aenew วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:21:19:26 น.
สวัสดีตอนเช้าค่ะซานซ์ เพื่อนเค้าไม่เรียกว่าดึกแล้วนั้น 02.58 น. ตามบ้านเราเค้าเรียกเช้ามืดแล้วนะ อีกสองชั่วโมงครึ่งเราก็ตื่นแล้ว (05.30 น.) อ่านแล้วมันตรงกับเราหมดเลยอะซานซ์ (กรุ๊ปเลือด) นั่งนึกขำ ที่บางครั้งทำอะไรไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน เป็นเพราะกรุ๊ปเลือดนี้เองเนอะ "คนเลือดกรุ๊ป B ถ้าใครชี้ไปทางขวา จะเดินไปทางซ้าย" เอ๋เองหล่ะ หุหุ โดย: aenew วันที่: 8 ตุลาคม 2552 เวลา:7:41:11 น.
เดินทางเหนื่อยมั๊ยเอ่ย...แต่คงมีความสุขมากกว่าอีกตามเคยสินะ
วันนี้ก็เหงาอีกเหรอ เรามาเหงาเป็นเพื่อน ช่วงนี้...ไม่มีวันไหนที่เราไม่เหงาเลย คืนวันนึง ความรู้สึกหนึ่งซึ่งไม่เคยเจอมาก่อนเลยในชีวิต ค่ำคืนที่ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้อง และสายฟ้าแล่บ ในห้องที่ว่างเปล่า มีเราคนเดียว ความรู้สึกเหงาและอ้างว้างวิ่งเข้ามาในตัว ในใจหวิวและสั่น และตามมาด้วยความกลัว จนทนไม่ได้ต้องรีบเข้าไปซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม หาความอบอุ่นและความปลอดภัย แต่ความเหงายังตามเข้ามา ทั้งห้องเงียบ.........รู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าไม่เคยเหงา ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่คนเดียว เพียงแต่ตอนนี้ วันนี้...มันไม่เหมือนเดิม วันที่ไม่มีใครคนนั้น คนที่อยู่ข้างๆ คนที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย คนที่คอยปกป้องเราจนเราไม่เคยรู้สึกอ้างว้างแม้เวลาอยู่คนเดียว เคยได้ยิน เคยได้อ่านมามากมาย แต่เพิ่งจะรู้สึกและเข้าใจ ว่ามันเป็นยังไง ก็เมื่อเจอเข้ากับตัวเอง ................................. changnon จ๋า ขอให้ค่ำคืนแห่งความเหงา (อันแสนจะยาวนาน) ที่เรากำลังเจออยู่ หมดไปโดยเร็วสักทีเนอะ โดย: BooBoo IP: 122.104.34.87 วันที่: 8 ตุลาคม 2552 เวลา:16:23:08 น.
กู๊ดไนท์ค่ะ..ซานซ์ วันนี้งานยุ่งชมัดเลยซานซ์ ตั้งแต่เช้าถึงเย็น เราเหมือนจะเป็นไข้มาหลายวันแล้ว อากาศเริ่มเปลี่ยน ต้องรีบหายเหงานะเพื่อน....เพราะว่า...น่าหนาวกำลังมา ลมเริ่มพัดแรงขึ้น กลางคืนก็มืดเร็วลง ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง ถึงเวลาเปลี่ยนแต่เราไม่เคยเปลี่ยนนะ (555 พาวกเข้ามาหาตัวเราจนได้) ตอนนี้ไปสวนลุมฯ ทุกวันเพราะจะไปให้ยาแมวจรค่ะ... ตามปกติแล้วเราจะไปวิ่งแค่ เสาร์-อาทิตย์ อย่านอนดึกมากนักนะ... โดย: aenew วันที่: 8 ตุลาคม 2552 เวลา:21:03:59 น.
BooBoo ดีใจจังที่เพื่อนแวะมาส่งข่าวคราว ใจนึกห่วงอยู่ว่า BooBoo จะเหงาไหมนะ จะดีขึ้นบ้างไหม...หรือยังทรมานกับความรู้สึกเหงา...กับรักของใครบางคน ใครสักคนที่มีอิทธิพลกับใจเพื่อนหายไป...จะไม่ถามถึงเรื่องราวเก่าเก่า ให้รื้อฟื้น ให้ฝันถึง ให้ผูกพันคุ้นเคย...
แต่เราจะถามเพื่อนว่า...ยังไหวใช่ไหม ยังเช็ดน้ำตาให้ตัวเองได้อยู่ใช่หรือเปล่า ยังตื่นเช้าแล้วลุกไปทำตามภาระหน้าที่ได้อยู่ไหม... อาจได้ไม่ดีเท่าเดิม อาจตื่นขึ้นมาว่างเปล่า แต่อย่างหนึ่งที่อยากให้ BooBoo ยังคงทำได้คือก้าวต่อนะเพื่อนนะ.... เราเองให้คำตอบกับเพื่อนไม่ได้เลยว่า...ค่ำคืนของความเหงา อ้างว้างที่เพื่อนทรมานกับมันอยู่ตอนนี้จะจบลงเมื่อไหร่ แต่สิ่งที่เราให้คำตอบกับเพื่อนได้ ก็คือ...ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ขอให้เพื่อนรู้อย่างหนึ่งว่า มีเพื่อนคนนี้คอยอยู่เป็นเพื่อนและเป็นกำลังใจอยู่ข้างข้างเสมอ ร้องไห้ไปด้วยกัน ยิ้มให้กัน เมื่อไหร่เหงาก็บอกกัน ระบายให้กันฟัง เมื่อไหร่รู้สึกดีขึ้น ก็จับมือกันไปหาเรื่องสนุกสนุกทำให้หัวใจได้ยิ้มบ้าง...ขอแค่บอกนะเพื่อนนะ...ไม่ว่าเมื่อไหร่ ถ้าอยากคุย...ข้อความหลังไมค์เป็นอีกที่หนึ่งที่เพื่อนแวะมาบอกเราได้ ให้เชื่อเถอะว่าเรื่องที่คุยกันสองคนก็จะอยู่ที่คนสองคนนี้เท่านั้น หรืออยากได้ยินเสียงเพื่อนให้รู้สึกใกล้ขึ้นอีกซักนิด ทรมานแทบทนไม่ไหวเมื่อไหร่...ได้คุยได้ระบายบ้างก็ยังดี...หมายเลขที่เราจะดูแลเพื่อนได้ทิ้งไว้ที่หลังไมค์...ยินดีเสมอ ด้วยจริงใจ... เวลาอาจเป็นตัวช่วยให้อะไรอะไรดีขึ้น...แต่ถ้าเราเข้าใจ ยอมรับได้มากขึ้น กับเรื่องที่เกิดขึ้น จากการได้ระบาย ปรับความคิด บางทีที่เป็นอยู่ตอนนี้อาจไม่ยาวนานอย่างที่คิดก็ได้นะ... เพื่อนจ๋า...อีกนิดนะ ทนอีกสักนิด พร้อมกับรักตัวเอง กอดตัวเองให้อุ่นอยู่เสมอนะ.....ยิ้มให้อยู่ตรงนี้... โดย: chance (changnon ) วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:1:18:59 น.
คุณBooBoo สู้ ๆ .....รู้สึกเหงาหรือท้อ ก็แวะเข้ามาในห้องซานซ์อีกน่ะ เราจะมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ซานซ์หวัดดียามเช้าค่ะ... เจ็บคอ แต่เราก็ยังไปนู่นไปนี้ได้น่ะ และขอบอกว่าทั้งปีเราไม่เคยใช้สิทธิลาป่วยเลย ร่างกายแข็งแรงหรือก็เปล่าน่ะ แต่บางครั้งมาทำงานทั้งที่ไม่สบาย ไม่อยากเอาภาระเราไว้ให้ใครอย่างเมื่อวาน ตัวร้อน และเป็นไข้ด้วย มาทำงานโคตรเบลอเลยค่ะ หลง ๆ ลืม ๆ ไปหลายอย่าง วันนี้ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว....ไปดื่มกาแฟก่อนน่ะค่ะ.... (พอจะดื่มกาแฟ อาการดีขี้นมาทันที อิอิ) อยากไปเที่ยวแถวริมฝั่งโขงด้วยจัง โดย: aenew วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:8:16:18 น.
สวัสดีจ๊ะ... หายเหงาหรือยังเอ่ย
มีเราเหงาเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้นะจ๊ะ ขอบคุณเช่นกันนะค่ะ โดย: กล้วยน้ำ วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:13:15:40 น.
ซานซ์หวัดดีตอนดึก และกู๊ดไนท์ค่ะ อาการหวัดทำท่าจะหาย มันมาอีกแล้วซานซ์ เราตากฝนช่วงค่ำ ไปให้ยาแมวจรที่สวนลุม นึกว่าฝนหยุดแล้ว ไปถึงตกซ้ำอีกรอบ วิ่งตากฝนเลยค่ะไม่มีร่ม ไปเจอภาพที่ประทับใจมาภาพหนึ่ง...ตอนวิ่งไปตรงที่แมวตัวนั้นเคยอยู่ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเห็นผู้ชายแต่งตัวดีกำลังกางร่มให้ตัวเองและให้แมวน้อยที่เป็นขี้เรื้อนตัวนั้นกินข้าว เป็นภาพที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในรอบหลายเดือนนี้ รู้ไหมมันทำให้เราอึ้งอยู่นาน ไม่คิดว่ากลางสายฝนและมืดแล้วแบบนี้ (19.30 น.) จะมีใครที่จะมาให้ข้าวแมว เหมือนกับคนบ้าอย่างเรา 555 อยากขอบคุณชายคนนั้น ที่ทำให้เรายิ้มได้ท่ามกลางสายฝน ทำให้เราปลื้มยืนยิ้มคนเดียว ไม่น่าเชื่อสายตากับภาพที่พบเห็น ซึ่งหาไม่ได้ง่าย ๆ ในเมืองใหญ่แบบนี้ หลังจากชายคนนั้นจากไป เราพูดกับเจ้าเหมียวว่า โชคดีน่ะเราเจ้าเหมียวที่มีคนเป็นห่วงอีกคน ปลื้มจนน้ำตาเกือบไหลออกมา..... นำสิ่งดี ดี วันละนิดมาแบ่งปันค่ะเพื่อน โดย: aenew วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:22:28:00 น.
changnon จ๋า ขอบใจที่เป็นห่วงนะ
ช่วงนี้อารมณ์แปรปรวนจ๊ะ ขึ้นสูงสุด แล้วก็ลงต่ำสุด บางครั้งก็เป็นเหมือนคลื่นความถี่สูงเลย แต่ก็ยังดีหน่อยที่บางคืนสามารถหลับได้โดยไม่รู้สึกตัวตื่นกลางดึก เมื่อคืนก็หลับยาวจนเช้า (อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่พี่คนนึงผสมให้เมือ่คืน) ตอนนี้...บางครั้งก็รู้สึกมีความสุขเวลาที่คิดถึงเขา บางครั้งก็เศร้าที่คิดถึงเพราะเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ บางครั้งก็ยิ้มให้กับความรู้สึกทั้งหลายที่ก่อตัวขึ้นมา ในบางครั้งที่พยายามกอดตัวเอง อย่างที่ changnon บอก เพื่อหาไออุ่น แต่มันไม่ค่อยได้ผล ต้องเข้าไปกอดใครสักคนให้รู้สึกอุ่นในหัวใจ ให้พอรู้สึกดีขึ้น .... เหนื่อยเหมือนกันนะจ๊ะ เหนื่อยจริงๆ.... เราเข้าไปคุยกับ changnon หลังไมค์ไม่ได้หรอกจ๊ะ เพราะเราไม่ได้สมัครเข้าเป็นสมาชิก แต่ก็ขอบใจมากๆนะ ขอบคุณในความห่วงใย ดีใจที่รู้สึกว่ามีใครคอยห่วงเราอยู่ไกลๆ เราก็เป็นกำลังใจให้ changnon เหมือนกันนะ เราจะมาอยู่เป็นเพื่อนเวลาที่เหงา นั่งอยู่ข้างๆ เงียบๆ รอให้หลับและขอให้ฝันดี @^ _ ^ @ โดย: BooBoo IP: 122.104.34.87 วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:5:45:28 น.
หวัดดีเช้าวันเสาร์ค่ะ วันนี้จะมานั่งเป็นเพื่อนทั้งวันเลย
โดย: kwan_3023 วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:8:13:25 น.
ซานซ์วันนี้วันหยุดเอ๋ค่ะ.... เลยนอนตื่นสายซะเลย ซานซ์ยังทำงานยุ่งอยู่ใช่ไหม จริง ๆ แล้วมันมีเรื่องราวเยอะกว่านั้นน่ะ เอ๋จดไว้เป็นไดอารี่ค่ะ เราส่งให้ซานซ์หลังไมค์แล้วน่ะ หนึ่งหน้า A4 พอดี (เหมือนบังคับให้อ่านเลยวุ้ย... ถ้าซานซ์อ่านก็อ่านคราว ๆ แล้วกันนะเพื่อน มันเป็นการบ่น ๆ ของเราเองมากกว่า) คือเราไม่ได้อยากโอ้อวดหรืออะไรน่ะ แต่ที่เราเขียนไว้เพื่อเอาไว้เตือนสติเราเอง เมื่อยามท้อ เราคิดว่าเราจะกลับมาอ่านใหม่ เพื่อให้พลังกับเราเอง ว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้ เราเห็นงานที่ซานซ์ทำและที่ซานซ์ออกไปตามท้องถิ่นต่าง ๆ แล้วเราก็ปลื้มไม่แพ้กันน่ะเพื่อน รอยยิ้ม การต้อนรับที่ซานซ์ได้กลับมามันทำให้ซานซ์ พร้อมใจที่จะทำงานตรงนั้นต่อไป ถามว่าซานซ์เหนื่อยไหมกับการเดินทาง เราว่าซานซ์เหนื่อยน่ะ แต่เมื่อซานซ์ได้ไปพบเด็ก ๆ เหล่านั้น ที่เค้ากำลังรอความหวังอยู่ ซานซ์ก็พร้อมที่จะทำต่อไป ความสุขมันอยู่ตรงนี้ ตรงนี้เลยค่ะซานซ์ หน้าอกซีกซ้ายที่มันเต้นตุ๊บ ๆ อยู่เนี้ย ขอบคุณซานซ์และทีมงาน ที่ดั้นด้นไปเพื่อเด็ก ๆ เหล่านั้น...สิ่งนั้นก็ทำให้เรายิ้มได้เหมือนกันนะที่ได้อ่านข้อความการเดินทางของซานซ์ แอบปลื้มอยู่ไม่ใช่น้อย อิอิ (สรุปแล้วก็ยอกันไป ยอกันมาอยู่เนี้ยหล่ะ หุหุ) ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเพื่อนนะค่ะ โดย: aenew วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:9:07:55 น.
คุ้นเคยกับบทความกับความรู้สึก ที่ถูกบันทึกไว้
เมื่อครั้งยังเยาว์วัย เหมือนถูกถ่ายทอดลงในไดอารี่สักเล่ม เหงาไปถ้าใจเหงา บางครั้งความเหงาความฟุ้งกระจายก็ทำให้เกิดบทกวี กลอนซึ้ง เพลงหวาน นิยายรักสักเล่ม พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว และมันจะผ่านไปอีกวันและอีกวัน แอมอร โดย: peeamp วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:11:51:28 น.
มากู๊ดไนท์ค่ะ กว่าซานซ์จะมาเห็นข้อความนี้ เราคงหลับไปสามตลบแล้ว ซานซ์อย่านอนดึกมากนัก เพื่อนเป็นห่วงน่ะค่ะ ออมแรงไว้ใช้ในวันพรุ่งนี้บ้าง หรือว่าพรุ่งนี้กะจะหลับถึงสายเหรอน้อ โดย: aenew วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:21:57:47 น.
เราว่าจิงๆแล้วม่ายเหงาหรอกมั้งเนอะ
เพื่อนเต็มไปหมดเรยอ่า -_-" ที่มาให้กะลังใจคุณ chance และอยู่เป็นเพื่อนกาน ... เราก็แวะมาบ่อยๆ น๊า แต่บางทีแอบอ่านเวลางาน ก็อาจไม่ได้ตอบแหล่ะ อิอิ ยังไงก็ยังมีเพื่อนคนนี้อีกคนน๊า ที่จาแวะเข้ามาทักทายบ่อยๆค่า เต็มที่กับความเหงา...เพราะเราเป็นเพื่อนกะมันค่า ^_^ โดย: heartedly IP: 61.90.82.93 วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:20:05:28 น.
^ ^ ^ เพื่อนเต็มนี้หมายถึงเราหรือเปล่าน้า เพราะเราคนเดียวก็กินพื้นที่หน้าบล็อกของซานซ์ไปมากกว่าครึ่งแล้ว คือเรามาบันทึกไดอารี่ไว้ที่ห้องนี้น่ะค่ะ ห้องเราตัวหนังสือน้อยกว่าที่นี้มาก แปลกใจทำไม เราไม่เขียนอะไรทิ้งไว้ที่บล็อกเราบ้างน่ะมาเขียน บ่นนั้น บ่นนี้ บล็อกคนอื่นแบบนี้ ไม่ดีเลยเอ๋ ---ก็กลัวเพื่อนเหงาน่ะ เลยตามมาก่อกวนทุกวัน หวัดดีและกู๊ดไนท์น่ะคะซานซ์ และคุณ heartedly โดย: aenew วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:21:03:52 น.
...heartedly...เพื่อนเรากลับมาแล้ว คิดถึงจัง...ยิ้มดีใจ อ่านข้อความอยู่หลายรอบ สิ่งที่อยากถามหายไปหมดแล้ว...เพราะเพื่อนเรากลับมาแล้ว มาทักทายเป็นเพื่อนกันเหมือนเคย อีกหนึ่งความอุ่นใจที่คุ้นเคย...ดีใจ...
เพราะเราอ่านข้อความของ heartedly เพื่อนที่แวะเข้ามาแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันเสมอ ว่ายังคงมาอ่านเพียงแต่ไม่ได้ตอบ...แค่รู้ว่า แวะมาและนั่งเป็นเพื่อนอยู่ตรงนั้นก็ดีใจมากแล้วจ๊ะ แต่อาจจะเสียดายที่ไม่ได้แบ่งปันเรื่องราวระหว่างเพื่อนเหมือนเคย เท่านั้นเอง...แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ารู้ว่าเพื่อนยังอยู่ตรงนั้น...ดีใจ... มิตรภาพเป็นความรู้สึกที่ดีเสมอเลย ทำให้อุ่นใจ ทำให้ยิ้มได้เสมอ ถ้ามีโอกาสส่งข่าวให้เพื่อนรู้ ได้ดีใจ ได้เป็นกำลังใจ ได้ห่วงใยกัน ได้บอกความรู้สึกแค่นั้นก็...ดีใจ... ...คิดถึง... โดย: chance (changnon ) วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:22:45:18 น.
ซานซ์ท่องเที่ยวทั่วไทยเหรอค่ะ อย่าตากฝนน่ะ แถวนี้ฝนมักจะตกเป็นระยะ ให้เปียกเล่น กู๊ดไนท์อีกรอบเน้อ รักษาสุขภาพด้วย เราหายเจ็บคอแล้ว หายไข้แล้วด้วย พรุ่งนี้เริ่มงานเช้าด้วยกันค่ะ (16-18 ต.ค. ไปเชียงใหม่ค่ะ) (23-26 ต.ค. กลับบ้านไปกินเจที่พังงาค่ะ) โดย: aenew วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:23:02:56 น.
กลับบ้านพังงาจะไปดูดาวเผื่อเน้อ
พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยน่ะค่ะ ไปอาบน้ำนอนแล้ว.... อ้อ...ห้ามนอนดึกเกินตีหนึ่งน่ะเพื่อน เพราะเราหลับแล้ว เดี๊ยวไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนซานซ์ โดย: aenew วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:23:59:42 น.
^
^ ^ ที่บอกว่าไปนั่งดูดาวที่หาดทรายสุดลูกหูลูกตา ไปที่หาดไหนของพังงาค่ะ ซานซ์เคยลงเรือไปถึงเกาะยาวน้อย จ.พังงาไหมค่ะ ที่นั่นผู้คนน่ารัก และเป็นกันเองมาก เชียงใหม่ฝนตกช่วงเย็นเหมือนกับกรุงเทพฯ เอาร่มติดตัวไปจากกรุงเทพฯ สักคันไหม หรือว่าใส่ชุดกันฝน ชุดกันฝนที่ใส่ เอาแบบสีเจ็บ ๆ หน่อยน่ะ เท่ห์ดี!!! โดย: aenew วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:0:03:56 น.
แวะมาทักทายยามดึกค่ะ หลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน
พอดีพึ่งสอบเสร็จเลยนอนตายไปสองวันเต็มๆ... T_T ช่วงนี้ฝนตกเกือบทุกวัน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ^_______________^ โดย: Traumerei วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:0:10:04 น.
BooBoo....ไม่เป็นไรเลยนะ ฝากข้อความหลังไมค์ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ความเป็นเพื่อน ความห่วงใยดูแลกัน กำลังใจของเพื่อนจะส่งถึงกันไม่ได้นี่นะเพื่อนจ๋า...
เราดูแล BooBoo เหมือนกับที่ BooBoo ดูแลเรานั่งอยู่ข้าง ๆ รอให้หลับ และขอให้เพื่อนหลับสนิทเสมอนะ... มีคนเคยบอกเราว่า...เราจะลืมเลือนความเจ็บร้าวครั้งเก่าข้างในใจได้ก็ต่อเมื่อ มีรักครั้งใหม่ ความหวังครั้งใหม่ ไม่ว่าจากใคร คนใหม่ คนเดิม หากแต่เป็นครั้งใหม่ ..เราเองก็รอให้ถึงวันนั้นอยู่เหมือนกัน...ไม่ใช่เพื่อพิสูจน์คำพูดของบางคน แต่เพื่อให้หัวใจได้ชื่นกับความรัก...แต่อย่างหนึ่งที่เราจะแบ่งปันกับ BooBoo ได้ก็คือ ความทรงจำกับความรักครั้งไหนไหน มันไม่เคยหายไป แต่ความทรมาน เจ็บร้าวมันเลือนลาง จางไปได้จริงจริง.... อยากให้เพื่อน...คอยวันที่ความทรมานจางลง ยิ้มได้กับความคิดถึง ที่มีกับความรัก... ห่วงใยและดูแลกันอยู่ตรงนี้เสมอนะ BooBoo.... โดย: chance (changnon ) วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:0:23:45 น.
นอนซะนะ พี่จะฝันว่านอนมองฟ้ากับซานซ์ รักจ้ะดูแลตัวเองด้วย แอมอร โดย: peeamp วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:0:24:09 น.
ดี ใ จ ... เหมือนกันนะ ...
ที่เพื่อนคนนี้แสดงความดีใจจนเรารู้สึกและสัมผัสได้ ห่ ว ง ... เหมือนกันนะ ... ว่าเพื่อนคนนี้จะเหงาอย่างนี้ไปอีกนานไหม เชื่อ ... เหมือนกันนะ ... ่ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่ได้เหงาอย่างนี้ตลอดไป หวัง ... เหมือนกันนะ ... ว่าอย่างน้อยเราคงได้เจอใครคนนั้นของเรา เนอะเนอะ โดย: heartedly IP: 203.130.134.132 วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:8:40:31 น.
heartedly....
ขอบคุณนะเพื่อน... สำหรับที่เพื่อนรับรู้ว่าเพื่อน...ดีใจ...แค่ไหน สำหรับที่เพื่อนรู้สึก...ห่วง...ที่เหงาอยู่อย่างนี้ สำหรับที่เพื่อนวางใจจน...เชื่อ...ว่าคงอีกไม่นานความเหงาจะจางไป สำหรับที่เพื่อนร่วมความรู้สึก...หวัง...ถึงใครคนนั้นไปด้วยกัน สำหรับเพื่อนคนนี้...อุ่นใจ...เสมอเมื่อรู้ว่าเพื่อนอยู่ตรงนั้น อย่างให้รู้สึกอย่างเดียวกัน โดย: chance (changnon ) วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:11:17:51 น.
มาแว๊ว++++ กว่าจะเอาตัวออกมาจากงานได้เล่นเอาเย็นเลยเรา หวัดดีค่ะซานซ์ อยู่เชียงใหม่แล้วละซิ การเดินทางคืองานของเรา ไปหล่ะ เดี๊ยวกลางคืนมากู๊ดไนท์ใหม่ โดย: aenew วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:17:12:59 น.
ประชุมสองวันเลยเหรอ ไปอ่านหลังไมค์แล้วน่ะ ขอบคุณค่ะซานซ์ ตัวหนังสือซานซ์ อ่านแล้วอบอุ่น ซานซ์เป็นคนเขียนหนังสือ อ่านแล้วเข้าใจง่ายเลยหล่ะ ถ้าได้เขียนสารคดีหรือนิยาย ท่าจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทุกวันที่นอนดึก ซานซ์ต้องเขียนร่าง เกี่ยวกับรายงานใช่ไหม มิน่าหล่ะตัวเอง ภาษาที่ซานซ์เขียน มันดูสละสลวย และทำให้คนอยากอ่านมากเลย "โดยเฉพาะเรา อ่านแล้วรู้สึกว่าทุกตัว อักษรที่เขียนออกมา มันดูมีความห่วงใย และความผูกพันตามมาด้วย" มีหลายสิ่งที่อ่านในบล็อกแล้วได้ เรียนรู้จากซานซ์เยอะเลยหล่ะ (อ่ะอ่ะ อย่าตัวลอย ชมมากไป เดี๊ยวลอยไปติดฝาห้อง แล้วไม่มีคนช่วยเน้อ) กู๊ดไนท์น่ะค่ะ วันนี้ออกจากเน็ตเร็ว ปวดตาค่ะ โดย: aenew วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:19:05:06 น.
จะดูให้ค่ะซานซ์ คืนนี้พักผ่อนไวๆนะ
พรุ่งนี้จะได้สดชื่น รีบคืนคอมคุยนานไม่ได้ค่ะ ของตัวเองทิ้งไว้ที่ทำงาน หลับสนิทสบายสบายตลอดคืนนะจ๊ะ แอมอร โดย: peeamp วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:20:26:59 น.
อีกนิด สนใจหนังสือทำมือไหม
แวะไปดูที่บล๊อคคุณสายลมอิสระนะ เผื่อซานซ์จะมีอะไรเขียนไปลง พี่เครียร์ข้อความแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคนดี แอมอร โดย: peeamp วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:20:34:52 น.
เปียกมาเลยค่ะวันนี้ เสื้อกับกางเกงทำงาน รองเท้าด้วย เราก็เลยถอดถุงเท้า รองเท้า สวมแตะอยู่เนี้ย หุหุ ได้กลับบ้านเหรอค่ะ แหมถึงจะได้กลับบ้านแต่ก็รักษาระดับ เวลานอนได้เป็นมาตรฐานมากเพื่อน ได้กลับไปชาร์ตไฟที่บ้านด้วย ดีจัง โดย: aenew วันที่: 13 ตุลาคม 2552 เวลา:8:13:42 น.
วันนี้มาเร็ว เพราะว่ากลัวว่าตัวเองจะข้ามประเทศ ไปฝั่งนู่นซะก่อนได้อ่านข้อความของเรา หรือข้ามไปแล้วน่ะ ซานซ์ไม่อยู่ที่กรุงเทพ ฝนตกทุกวันเลย วันนี้ตกหนักขอบอก เราเดินกางร่มไปทำงาน นึกว่าร่มรั่วหละตัวเอง เพราะมันเปียกทั้งด้านหน้า ด้านหลัง หน้าก็เปียกนิดหน่อย จึงหยุดใต้สะพานลอย ขอดูร่มหน่อยเถอะ มันรั่วไหมหว่า ทำไมตูเปียก หมดเนี้ย สรุปแล้วคือ ฝนตกหนักช่วงนั้นพอดี ร่มไม่สามารถจะต้านเม็ดฝนเหล่านั้นได้ จึงทำให้เราเปียกตามสภาพ อิอิ กู๊ดไนท์คืนวันอังคารจร้าซานซ์ โดย: aenew วันที่: 13 ตุลาคม 2552 เวลา:20:15:50 น.
|
บทความทั้งหมด
|
หาอะไรที่เราชอบทำค่ะ
หรือออกไปพบปะเพื่อนฝูง
ก็ช่วยได้เหมือนกันนะคะ