หวั่นไหว...ในวันเหนื่อยล้า ล้า...เหนื่อย พักกาย ...หวั่นไหว พักใจ... อีกแล้วสินะ เงยหน้าขึ้นมาจากจอคอมพิเตอร์ครั้งใด ก็จะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่านิดนิด ทุกที สงสัยนาฬิกาชีวิตอย่างร่างกายคนเราจะเที่ยงตรง และบอกกับเราได้เสมอว่าเมื่อไหร่ ที่น่าจะหยุด เมื่อไหร่ที่ล้าเต็มทีแล้ว ต้องพักซะที พัก...ผ่อน...อ่อนแรง...อ่อนใจ วันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหวั่นไหว กับเรื่องต่างต่างใกล้ตัวได้ง่ายง่าย ไม่เหมือนฉันคนเดิมเท่าไหร่ ที่ดูเหมือนจะรับมือกับเรื่องอะไรอะไรที่ผ่านเข้ามา ได้ดีในระดับที่ตัวเราเองพอใจ แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่า...หัวใจมันล้า ล้า ยังไงชอบกล รู้สึกเหมือนใจลอยลอย ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระ ทั้งที่ผ่านมาแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ทั้งเรื่องที่อยากให้เป็นดั่งที่ใจหวังในอนาคต ที่ก็ยังมาไม่ถึง จนฉันไม่รู้ตัวเลย ว่าไม่ได้อยู่กับปัจจุปันของชีวิต ปล่อยให้สมองทำงานของมันไปเหมือนคนไร้ความรู้สึก อยากวางงานตรงหน้า ก็รู้สึกผิดจนวางไม่ลง เราเองต้องทำในสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ ความฝัน ความหวัง ของใครต่อใคร การมีความรู้สึกหนักหนัก ในหัวใจไม่ใช่เหตุผลของการละทิ้งสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ถึงแม้บางทีหัวใจก็ลากเรื่อยไปคิดถึง ใครหลายคน ความผูกพันบางอย่าง ในบางขณะ แต่อิทธิพลความชื่นหัวใจของมัน ก็ไม่สามารถลบล้างความรู้สึกที่หนักอึ้งนี้ไปได้เลย... เราเองอาจอ่อนล้าจากการทำงานทั้งช่วงวัน ช่วงค่ำคืน ลืมช่วงเวลาที่ต้องดูแลตัวเอง ดูแลใจตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อให้มันมีแรง มีใจ ทำหลายสิ่งหลายอย่าง เพื่อใครหลายคน รวมทั้งทำเพื่อตัวเราเองไปแล้วหรือยังนะ หรือนี่เป็นสัญญาณของการต้องพักผ่อน ถึงเวลาในการออกเดินทางสู่โลกภายนอก และเดินทางเข้าสู่ใจภายในตัวเอง...ถึงเวลาแล้วสินะ กำลังคิดถึงสิ่งที่อยากทำ แต่ยังไม่ได้ทำของเรา กำลังคิดถึงเรื่องสนุกสนุกที่ไม่ได้ทำมานาน กำลังคิดถึงหนังสือหลายหลายเล่ม ที่วางไว้ที่เดิมไม่ได้เปิดอ่านตั้งแต่ซื้อมา และเล่มที่ยังอยากอ่านอีกครั้ง กำลังคิดถึงเพื่อนบางคน ที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน กำลังคิดถึงคำพูดบางคำ ที่อยากพูดแต่ไม่ได้บอกอย่างใจ ...กำลังคิดถึงใครบางคนที่อยากพูดอยากคุยด้วย แต่ไม่มีโอกาส หรือไม่เคยเปิดโอกาส... เพราะฉัน...หวั่นไหวเกินไปหรือเปล่านะ...
สู้ๆนะคะ เข้าใจจริงๆเลยว่า เวลาที่อยากจะพัก อยากจะทำอะไรที่อยากทำจริงๆบ้าง แต่ทำไม่ได้ เพราะความรับผิดชอบกับงานตรงหน้ามันค้ำคออยู่ อดทนค่ะ เมื่อผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เราจะภูมิใจกับมัน โดย: เกะกะจัง
 วันที่: 8 กันยายน 2552 เวลา:6:04:43 น.ใครๆก็เป็นกัน แต่ขอให้หายไว้ๆๆ
เดี๋ยงเซ็งน่ะ เป็นนานๆ  โดย: pran (myroom_pu
) วันที่: 8 กันยายน 2552 เวลา:10:13:25 น.ขอบคุณอีกครั้งและอีกครั้งนะ แมวอ้วนที่แวะมาให้กำลังใจกัน ตอนนี้ก็สดชื่นยิ้มได้ งานที่ทำอยู่ก็เป็นส่วนความสุขของเราด้วย ดีขึ้นทีละนิดด้วยกำลังใจจากทุกคนนะคะ
  โดย: chance (changnon
) วันที่: 8 กันยายน 2552 เวลา:11:47:48 น.นั้นแสดงว่าเพื่อนเรากำลังอ่อนล้าอยู่มาก หันมองมาทางนี้บ้างก็ได้ เห็นไหมมีคนเป็นห่วงซานซ์ อยู่กันเต็มบล็อกเลย เหนื่อย ล้า ก็มาเล่าให้ฟังนะ เราช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่รับรองว่า ช่วยอยู่เป็นเพื่อนได้แน่ โดย: aenew
วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:22:17:35 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เหนื่อยนักก็พักซะก่อน..
สู้ ๆค่ะ