ความทรงจำครั้งเก่า....ความจริงในหัวใจ ความรัก...จดจำ...ชัดเจนในใจ น้ำตาไหลลงมาเปื้อนแก้มไม่ขาดสาย หัวใจเต้นระรัวเร็วเหมือนใจจะขาดตรงนี้ ตอนนี้ ปวดร้าวไปทั้งใจ....ฉันก้มหน้าร้องไห้อย่างอ่อนล้า ไม่มีแม้เรี่ยวแรง แม้แค่จะเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าจอคอมพิวเตอร์ ที่ยังคงเปิดค้างอยู่ตรงหน้าเดิม...เพียงหน้าเดียว มานานนับชั่วโมง ภาพที่เห็นตรงหน้าจอ....แจ่มชัด แต่ที่ชัดเจนยิ่งกว่าภาพตรงหน้า คือหัวใจ.....ของฉันเอง ไม่น่าเชื่อเลย...ว่าหัวใจที่เคยคิดว่ามันลืมเลือน หัวใจที่คิดว่าลบภาพเขาคนนั้นไปจากใจจนหมด จนสิ้น หัวใจที่คิดว่าจบแล้วกับความรู้สึกที่มีให้ หัวใจที่ด้านชามานานนับหลายหลายปี มาวันนี้ภาพความจริงที่ปรากฎตรงหน้ากลับ ทำเอาหัวใจของฉัน บอกความจริงบางอย่างที่มันได้ถูกฝังไว้ลึกกว่าลึก...ที่มันถูกกดไว้ ซ่อนไว้อย่างมิดชิด จนไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของความรักในครั้งนั้น ให้ฉันได้รู้ ได้ระวังหัวใจของฉันมาก่อนเลย...จนกระทั่งวันนี้ ความรักของฉันกับเขาคนนั้น จบลงมานานกว่าห้าปี เราสองคนพยายามอีกหลายครั้ง เพื่อที่จะกลับมา เพื่อที่จะรักกันอีกครั้ง...และครั้งแล้วครั้งเล่า แต่...มันไม่เคยสำเร็จ ด้วยความไม่ลงตัวหลายหลายอย่าง ด้วยความเหมือนที่บางครั้งก็ทำให้เรามีความสุขจนคิดไปว่าคงไม่มีใครที่จะแทนที่ได้อีกแล้ว และด้วยความเหมือนที่กลายมาเป็นกำแพงหนา แผ่นเดียวกันสร้างขึ้นมา เหมือนเหมือนกัน ในเวลาเดียวกัน และต่างก็คาดหวังว่าใครอีกคนจะเป็นคนทะลาย หรือข้ามกำแพงนั้นมาหาอีกฝ่าย แต่ท้ายที่สุด...ต่างคนต่างยืนหยัด อยู่ในฝั่งของตัวเอง จนกำแพงมันหนาจนมองไม่เห็นแม้กระทั่ง...ความรักที่ซ่อนเอาไว้ข้างหลังกำแพงหนานั่น....ความรักครั้งนั้นจึงจบลง โดยที่ฉันมองเห็นแค่ตัวฉันเอง ร้องไห้อยู่หลังกำแพงหนา และค่อยค่อยลุกขึ้น เดินไป...โดยคิดว่าได้ทิ้งความรู้สึกทั้งหมดฝังลงไปพร้อมกับกำแพง เชิดหน้า ก้าวต่อไป... เราเองยังคงคุยกันบางครั้ง ทักทายผ่านเทคโนโลยีบ้างบางที เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อสองปีก่อน ฉันยังคงได้รับข่าวคราวของเขา จากปากเขาเองบ้าง จากคนอื่นอื่นบ้าง หรือจากเทคโนโลยีที่เขาเคยบอกรหัสผ่านเมื่อครั้งรักยังคงอยู่ แต่ฉันไม่เคยได้แวะเวียนไปบ่อยเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย จะมีบ้างบางครั้งในวันที่ฉันคิดถึงเขา....แต่เราไม่เคยพูดถึงความรักของเราอีกเลย...เพียงแต่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เหมือนคนเคยรู้จัก...เคย แค่รู้จัก เท่านั้น.... แล้ววันนี้...หัวใจของฉันมันเหมือนเล่นตลก กลับไปคิดถึงความรักครั้งนั้น ของฉันกับเขาคนนั้น อีกครั้ง....เพราะเป็นความรักที่ตอนเริ่มต้นมันดูจะพิเศษ จนไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้ หวานจนถึงตอนนี้ แค่คิดถึงฉันก็ยังคงยิ้มกับมันได้ ....เริ่มจากที่เรารู้จักกันครั้งแรก ในค่ำคืนของวันแห่งความรัก เพลงของค่ำคืนนั้นที่กลายมาเป็นเพลงของเรา ความรู้สึกรัก...ที่ทำเอาช่วงวันเวลานั้น เป็นความสุขที่ฉันไม่อยากแลกกับอะไรเลย จากผู้หญิงเข้มแข็ง ที่ไม่เคยเชื่อในความรักที่หวานหยด บางครั้งยังมองเพื่อน สาวสาว ที่มีความรักแล้วมีอาการโลกสีชมพู ว่าเป็นเรื่องเด็กเด็กซะเหลือเกิน...แต่ความรักของเขาคนนั้นทำให้ฉันกลับกลายเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลก มองเห็นโลกสีชมพูอย่างที่เขาว่ากัน ยอมรับ ยอมแพ้ ให้กับความรู้สึกรักและถูกรัก เพ้อเพ้อ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...อย่างหมดทั้งหัวใจ ทั้งสุขในรัก ทรมานกับความคิดถึง เข้าใจคำว่าคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกว่าเป็นอย่างไร...ยิ้มในหน้าตลอดเวลาอย่างไม่รู้ตัว หอมหวานจนไม่อยากละทิ้งมันไป เมื่อเวลาผ่านภาพความรักในความฝันกับความรักในความจริง ไม่สามารถซ้อนทับกันได้สนิท ทั้งความรักและความฝัน จึงจบลง จึงจากลา และทิ้งความเจ็บปวดที่ทุรนทุราย ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างแสนสาหัสเช่นเดียวกัน แต่...ฉันลืมมันไปหมดแล้ว...ไม่ใช่เหรอ...ใช่ไหม...ถามตัวเองอีกครั้ง อีกครั้ง... ฉันเปิดโปรแกรมบางโปรแกรมที่คนทั่วไปนิยมแบ่งปันภาพถ่าย ให้หลายคนได้ติดต่อกัน รหัสผ่านผุดขึ้นมาในความทรงจำ ฉันกรอกมันลงไปอย่างรวดเร็ว....รับรู้และกำลังเข้าสู่หน้าใหม่ ที่ความเป็นจริงกำลังจะแจ่มชัด ฉันยิ้มเล็กเล็ก...เขาไม่เคยเปลี่ยน...หรือเขาไม่เปลี่ยน...ใจแอบคิดไปเองอย่างไม่ควรที่จะเป็น ฉันรีบสะบัดความคิดนี้ออกจากหัวอย่างรวดเร็ว และเชิดหน้า...ผ่านมาแล้ว ผ่านไป แค่สนุกที่ได้รู้ข่าวคราวของเขาบ้างเท่านั้นเอง...บอกตัวเองอย่างนั้น แล้วรีบหันกลับไม่มามองหน้าจอ ที่ตอนนี้ความจริงตรงหน้า เต็มทั้งสองตา เต็มทั้ง...ใจ..... รูปของเขากับใครอีกคน ถูกจัดวางไว้ให้เห็น ตามสถานที่ที่เขาและเธอคนนั้นไปเยี่ยมเยียน หรือตามงานต่างต่างที่เขาทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกัน มือของฉันสั่นน้อยน้อยอย่างที่ควบคุมมันไม่ได้ ฉันบังคับมันให้กดคลิกไปตามรูปต่างต่าง อ่านหลายหลายข้อความ...หลายครั้ง ใจสั่นมากกว่ามือที่พยายามบังคับมันให้ได้ในตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนหายไปในหลุมอากาศหลุมใหญ่ รู้สึกอีกครั้งเมื่อน้ำตาหยดลงถูกหลังมือที่ว่างนิ่งตรงแป้นพิมพ์...... ลืมเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ... ความรักมันจบไปนานแล้วนี่นา... แล้วทำไมตอนนี้น้ำตาของฉันมันยังไหลไม่หยุด หัวใจของฉันมันร้าวจนไม่รู้จะทำอย่างไร ทำไม ทำไม ทำไม.... . . . . . นานกว่านาน กว่าที่ฉันจะเงยหน้า ปาดน้ำตา ที่เปื้อนหน้าในตอนนี้ให้กับตัวเอง หัวใจบอกอะไรกับฉันอย่างชัดเจนในคราวนี้....ฉันยอมรับอย่างพ่ายแพ้ราบคาบ ต่อความจริงที่เป็นอยู่ กับหัวใจที่บอกชัด....ฉันปล่อยให้ความรู้สึกนี้เป็นของฉัน ยอมรับกับตัวเอง ยอมรับกับความจริง ค่อยค่อยดูแลหัวใจตัวเองอีกครั้ง พอแค่นี้ก่อนเถอะนะใจ...ขอเวลาให้ฉันได้เข้มแข็งอีกสักนิดเถอะนะ ฉันไม่ได้ทิ้งข้อความใดใดไว้ ฉันไม่คิดที่จะสื่อสารกับเขาคนนั้นแม้ทางใดทางหนึ่ง ฉันปล่อยให้ความรู้สึกในใจทำหน้าที่ของมันให้พอ ฉันจะขอกลับมาเป็นผู้หญิงเข้มแข็งคนเดิมอีกครั้ง ปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปข้างหน้า ปล่อยให้ความรักเป็นเรื่องที่เรียนรู้ไม่จบสิ้น ยอมให้หัวใจได้เปลี่ยนแปลงด้วยตัวของตัวเอง.... ที่ทำได้ในตอนนี้ ก็คงเป็นเพียงยินดีกับความรักครั้งใหม่ของเขาคนนั้นอย่างจริงใจ ผ่านไปในความคิดถึง...เท่านั้นพอ อยากบอกเขา.... "ยินดี และขอบคุณที่ทำให้รู้จักความรัก และการเป็นคนถูกรัก ที่พิเศษที่สุด...ขอให้ความรักครั้งใหม่เติมเต็มด้วย ความรักและความเข้าใจ ยินดี" โอ๊ย เเขยนเก่งมากเลย ทำใจเท่านั้นที่จะช่วยได้ เน๊อะ
โดย: ไหมสีตอง IP: 203.107.198.22 วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:8:09:00 น.
ไหมสีตอง ขอบคุณนะคะ คงทำได้เท่านั้นจริงจริง...ทำใจ...ยิ้มได้ กอดตัวเองให้อุ่น ดูแลหัวใจตัวเองด้วยนะคะ
โดย: chance (changnon ) วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:9:34:19 น.
ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ
ยังไงก็จะขอเป็นกำลังใจให้คุณเช่นกันนะคะ โดย: ^o^ (Auraee ) วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:17:27:00 น.
เฮ้อ ...เคยเป็นเหมือนกันอาการแบบนี้ ตอนนี้เลยทำได้แค่เพียงแข็งใจ ไม่ไปเยี่ยมเยียนอะไร ที่เป็นโลกส่วนตัวของเค้า
กลัวเจอความจริง กลัวรับไม่ได้เฮ้อ.!! โดย: onizukaen วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:17:47:00 น.
แวะมาหา มาเป็นกำลังให้นะจ๊ะ
โดย: สายรุ้ง (Triumph Patavee int ) วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:20:22:52 น.
ความรู้สึกเดียวกันเลย เพียงแต่ต่างตรงที่ว่าของเราเพิ่งเกิดสดๆ ตอนนี้เจ็บเหมือนจะบ้า ไม่รู้จะทำยังไงให้ความเจ็บมันลดลงได้ ห้ามไม่ให้รักก็ไม่ได้ ตัดใจก็ยังไม่ได้ ต้องจากกันทั้งที่เรายังรักแต่เพราะความแตกต่างจึงไม่อาจเดินไปด้วยกันได้อีก ตอนนี้ยิ่งเจ็บหนัก เพราะเขามีคนอื่นแล้ว...เพียงแค่ไม่กี่วัน เขาก็สามารถมีคนใหม่มาแทนที่เราได้แล้ว แต่เราสิ ใจมันยังไม่ไปไหนเลย...เจ็บจริงๆ
โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 21 กันยายน 2552 เวลา:12:53:14 น.
บางทีความรักมันก็เป็นอะไรที่เราเองไม่เคยเข้าใจมันได้อย่างลึกซึ้งซะที บางเรื่องความรักก็ทำให้ความแตกต่างมันแทบไม่มีความหมายเลย และลงตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่บางทีความแตกต่างก็ทำให้รักเดินต่อไปไม่ได้...เราอยู่ได้ แต่อาจต้องทรมาณกับมันสักนิด เป็นกำลังใจไปด้วยกันอยู่ตรงนี้นะ เออ...หรือมันถึงเวลาต้องออกเดินทางไปพักกายพักใจ กันได้แล้วนะ BooBoo นะ แวะมาคุยกันนะ
โดย: chance (changnon ) วันที่: 21 กันยายน 2552 เวลา:13:06:05 น.
ขอบใจนะ changnon สำหรับกำลังใจ เราได้รับกำลังเยอะเยอะจากเพื่อน มันช่วยได้ในช่วงเวลาหนึ่ง แล้วพอช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว มันเป็นช่วงที่หัวใจมันหวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา คิดถึงสิ่งดีๆ ที่เขามอบให้และ..สิ่งที่เขาให้มาซึ่งความทรมานใจ แต่ก็ยังบอกได้ว่า "ยังรัก" อยู่ เจ็ดปีที่ผ่านมา มันทำให้เรารักเขามาก และมากยิ่งขึ้น ผูกพันจนเราแก้เชือกที่ผูกเขาไว้ในใจไม่หลุด แรกๆ ที่คบ เราเคยคิดว่าเราไม่เป็นไรหรอก หากเราสองคนจะต้องเลิกกันสักวันหนึ่ง หากไปกันไม่ได้ ก็แค่เลิกกันไปเท่านั้น แต่ช่วงเวลาเจ็ดปี มันไม่ได้สั้นเลย หลายสิ่งหลายอย่างที่เราทำร่วมกัน ที่เขาทำให้เรา มันสร้างความผูกพันที่ยากจะตัดมันขาด และสร้างความรักที่เรามีให้ให้มากขึ้นๆ ที่ละน้อยโดยที่เราไม่รู้ตัวเอง จนวันนี้..วันที่ั "วันและเวลาของเรา" ได้จบลงแล้ว วันนี้..เรารู้ตัวว่าเรารักเขาหมดทั้งใจ เรารู้ว่าไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ เรารู้ว่าเราต้องอยู่ต่อไปพร้อมกับความเสียใจนี้ เพียงแต่เราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับมันยังงไง ต้องอยู่กับความรู้สึกรัก ที่ยังคงอยู่พร้อมกับความทรมานใจที่เกิดขึ้นนี้ให้ได้ และพยายามหาความสุขให้กับตัวเอง
เราได้อ่านเรื่องราวที่ changnon เขียน มีหลายๆอย่างที่ตรงกับความคิดและความรู้สึกของเราเลยที่เดียว มันทำให้เรามีกำลังขึ้น และมีแรงที่จะอยู่กับความเจ็บ ความเหงา ความทรมานใจนี้ มันก็เป็นเรื่องทั่วๆ ไป ที่เกิดกับหลายๆ คน สำหรับเรา เขาเป็นคนรักคนแรก เป็นคนแรกที่เรารักและคิดว่าจะเดินคู่กัน เคียงข้างกันไปจนตลอด เป็นคนที่เราฝันไว้ว่าเราจะสร้างครอบครัว และมีตัวเล็กด้วยกัน แต่...ความจริง ก็คือความจริง ขอบใจนะ changnon สำหรับเรื่องราวที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากๆ เลย โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 22 กันยายน 2552 เวลา:6:03:20 น.
บางครั้งถ้าเราผ่านมันไปได้เราจะรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่เขา
เป็นกำลังใจนะคะ โดย: Buanida วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:0:29:44 น.
BooBoo เรารู้สึกดีนะที่เรื่องราวของเรา ทำให้เพื่อนคนหนึ่งที่เข้ามาทักทายกันเสมอ รู้สึกดีขึ้นจากการได้แบ่งปันเรื่องราวในหัวใจของผู้หญิงสองคน สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่เราเองคิดอยู่เสมอ คือ เขาคนนั้นคนสำคัญหายไปจากชีวิตเรา แต่เรายังมีชีวิต มีลมหายใจ มีค่า มีตัวเราเอง มีคนที่รักเราและเรารักในความรักรูปแบบอื่นอื่น ที่ต้องดูแลและห่วงใย ไปกันต่อเนอะ ชีวิตมันไปอีกไกล ยิ้มหน่อยเพื่อนจ๋า...สวยเลยเวลายิ้มน่ะ
โดย: chance (changnon ) วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:0:52:20 น.
ยิ้ม.... :) ทั้งน้ำตา ขอบใจหลายเด้อออ อิอิ
โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:20:01:55 น.
BooBoo ถึงจะยิ้มทั้งน้ำตา แต่ก็ยังเรียกว่ายิ้มได้เนอะเพื่อนเนอะ...ไม่เป็นไรเลย เราเองอยากขอบคุณ BooBoo ด้วยเหมือนกันนะ ที่จริงใจบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เพื่อนคนหนึ่งได้รับรู้ และทำให้เธอได้เรียนรู้ด้วยเหมือนกัน ว่าในขณะที่ตัวเราเองรู้สึกทรมานแทบทนไม่ไหวอยู่ตรงนี้ ก็มีเพื่อนอีกคนที่รุ้สึกไม่แพ้กันอยู่ตรงโน้น และยังมีอีกหลายหลายคนที่มีความรู้สึกไม่ต่างกับเราสองคน ถ้าคิดว่าเราอยู่ในห้องใหญ่ใหญ่...ร้องไห้ไปด้วยกัน หันมายิ้ม เป็นเพื่อนกัน แค่นี้ก็ทำให้ความรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลยนะ ...ยิ้มให้เพื่อนเสมอนะ BooBoo... และเชื่อว่าเพื่อนเพื่อนและคนรอบข้าง ครอบครัว เป็นแรงหนุนและความรักสำคัญที่อยู่ข้างเพื่อนเสมอนะ ยิ้ม ยิ้ม
โดย: chance (changnon ) วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:1:29:32 น.
ตามเข้ามาอ่านค่ะ.... เริ่มมารื้อบ้านเพื่อนอีกแล้วเรา โดย: aenew วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:21:40:36 น.
ถึงมาอ่านรอบสอง แต่ก็ทำเราถึงกับอึ้ง กับบทความตรงหน้าเลยนะ ขอให้เวลาต่อจากนี้ไป ให้เพื่อนเราพบเจอกับความสุข นะคะ..... อยากลืมกลับจำ หรือเปล่าค่ะ โดย: aenew วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:22:37:31 น.
|
บทความทั้งหมด
|