...เมื่อเราเอาหัวใจไปวางไว้ที่ใครอีกคน... เมื่อเราเอาหัวใจ....ของเรา ไปวางไว้ที่ใครอีกคน โดยไม่รู้ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร.... เสียงสะอื้นเล็กเล็ก...ที่มาตามสาย ของคนที่เป็นทั้งเพื่อนรัก...คนที่เป็นทั้งน้องสาวตัวเล็กของเรา...ที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าเมื่อใด... ทำเอาหัวใจของฉันสั่นหวั่นไหวได้ไม่น้อย...เสียงสะอื้นยังไม่ขาดสาย ฉันได้แค่เพียงปลอบโยนเธอ ผ่านโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กเล็ก ถ้าหากตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ฉันสามารถไปอยู่ใกล้ใกล้เธอได้ก็คงจะดี เราสองคนคงจะกอดกันแน่น ร้องไห้ไปด้วยกัน จับมือกันไว้ ปลอบโยนอย่างที่เพื่อนรักสองคนจะคอยดูแลซึ่งกันและกันได้ น้องสาวจ๋า...คนดี ถ้าร้องไห้จนพอแล้ว เช็ดน้ำตานะคะ เพราะน้องต้องไปเจอกับคนสองคนที่เค้ารักและห่วงใยน้องที่สุด เสียงน้องสาวตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ ฉันยังคงบอกสิ่งที่ฉันพอจะดูแลน้องได้ในเวลานี้...โดยไม่ถาม โดยไม่ตัดสิน เพียงทำให้น้องสาวตัวเล็กได้ทบทวนสิ่งที่อยู่ในใจตัวเอง ตอนนี้ ด้วยคำไม่กี่คำ เรารับฟังกันเสมอ...น้องสาวตัวเล็กส่งเสียงขอบคุณและบอกว่าเช็ดน้ำตาจนแห้งแล้ว แล้วบอกเล่าความรู้สึกในหัวใจตอนนี้... ให้ฉันได้รับรู้..... ฉันวางหูจากน้องสาวไปแล้วพักใหญ่ แต่ความรู้สึกของฉัน ยังคงไม่คลายความหวั่นไหว เรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดให้ใจฉันรู้สึกมาถึงตอนนี้ คงไม่พ้นเรื่องความรัก....ความรู้สึกพิเศษ ที่ใครต่อใคร เฝ้ามองหา เฝ้าตามหา โดยที่ฉันเองมองว่า หากไม่ใช่เป็นการตั้งหน้าตั้งตา หรือทำทุกทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้ได้มา จนต้องสูญเสียคุณค่าของความเป็นตัวเอง ความเป็นคน มันก็คงไม่ผิดนักที่ใครคนหนึ่งจะเฝ้าคอยมองหา ความรัก...ความรู้สึกพิเศษ เช่นเดียวกัน...เรื่องราวความรักที่ฉันได้รับรู้ รับฟังมาตลอด และที่คงไม่ต่างกันในความรู้สึกของฉันเองด้วย ในบางขณะ...ความรักที่อยู่บนความไม่แน่ใจ ความรักที่ไม่เคยอยากคาดหวัง บอกตัวเองทุกครั้งว่า...รักเถอะ ชอบเถอะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ได้คาดหวังอะไรนี่นา แค่อยากมีอะไรให้กระชุ่มกระชวยหัวใจเท่านั้นเอง ถ้าเขาคนนั้นคิดตรงกันคงเป็นความพิเศษจริงจริง ที่ฉันจะได้รับจากการที่รัก เป็นคนที่ถูกรักบ้าง... แต่มันไม่จริงเลย...หัวใจเจ้ากรรม หัวใจตัวดี มักจะแอบคิด แอบหวัง แอบฝัน อยู่ตลอดเวลา โดยที่ตัวเราเองก็รู้ว่า บางครั้งแทบจะคาดหวังอะไรไม่ได้จากอีกฝ่ายหนึ่ง มีแต่เราเท่านั้นที่คอยเจ็บปวดจากความคาดหวังของตัวเองแบบไม่เลิกไม่ลาอยู่ตรงนี้....แต่เราก็ยังไม่เลิกรักแบบคาดหวังอยู่นั้นเอง มีข้ออ้างกับตัวเองอย่างนั้น อย่างนี้ เราไม่ได้ต้องการอะไรมากมายนี่นา แค่โทรหากันสักครั้ง แค่บอกเราสักนิด แค่นั้นพอ...แค่นั้น แค่นี้ นี่เรียกว่าคาดหวังใช่ไหมนะ..... บางครั้งบางที ที่เราคาดหวัง แล้วเราได้บางสิ่งบางอย่างจากเขากลับคืนมา หัวใจเราก็พองโต ใจเต้นตึ๊กตั้ก ยิ้มได้ทั้งวี่ทั้งวัน แล้วแอบไปคิด แอบไปฝันเอาเองว่า ...บางทีนะ บางที...เขาคงรับรู้ความรู้สึกของเรา และคิดแบบเดียวกับเราบ้างเหมือนกันสินะ....แค่คิดก็เป็นสุข จนไม่อยากถอย ไม่อยากถอนตัวออกจากความรู้สึกนั้นเลย แต่เมื่อหากไม่ได้เป็นอย่างที่เราคาดหวัง....บ่อยครั้งเข้า เราก็มักจะบอก จะถามกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าไม่เหนื่อยเหรอที่เป็นแบบนี้ คอยวิ่งไปตามความรู้สึกของคนอื่น ถ้าหากเขาดีใจ ให้ความรู้สึก ทำบางอย่างให้ คำพูด บางคำพูด แบบที่เราเองแอบคิดแอบคาดหวัง เราดีใจจนอยากกระโดด หากเราไม่ได้รับอะไรเลย แม้แต่การอธิบายหรือคำตอบเล็กเล้กน้อยน้อย จากสิ่งที่เราคาดหวัง เราเองก็ได้แค่เพียงเสียใจร้องไห้ กับมันไปเพียงลำพัง เหมือนกับเราเอาหัวใจเราไปวางไว้ให้ใครสักคน...โดยที่เราเองเป็นไปวางไว้ตรงนั้นเอง เขาอาจเห็น อาจเพียงชำเลืองมอง เมื่อหัวใจส่งเสียงเรียก เขาอาจหันมามองแค่สักครั้งสองครั้ง หัวใจพองโต...แต่บางครั้งส่งเสียงเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ไม่ แม้แต่จะเพียงชำเลืองตามามอง...หัวใจก็เหนื่อย เหนื่อย แสนเหนื่อย ทำได้เพียงร้องไห้ไม่หวังให้เขาหันมาเห็น...แค่เพียงสงสารกันบ้างก็ยังดี แค่นี้ได้ไหม....ลงท้าย จบลงด้วยความคาดหวัง แค่นั้น แค่นี้ แค่ไหน มองเห็นหัวใจที่วางไว้ตรงนี้บ้างไหมเธอ... ถ้าเหนื่อย...อยากให้พักหัวใจตัวเองบ้าง แล้วทบทวน ถ้ายังรักถ้ายังไหว คงต้องกลับไปวางหัวใจไว้ที่ตรงนั้นอีกครั้ง...และอีกไม่รู้กี่ครั้ง ถ้าหากเหนื่อยจนเกินจะกลับไป อยากให้ค่อยค่อยถอยออกมาทีละก้าว ที่ละก้าว ไม่รีบไม่ร้อน เพื่อเรียนรู้กับสิ่งที่เรียกว่าความรัก...ให้ชัดเจน บอกตัวเองในวันที่มีความรัก...หากแต่ว่าวันนี้ ความรักของฉันยังมาไม่ถึง หรืออาจไม่มี ก็ไม่อาจรู้ได้เลย.....
"ฉันจะอยู่ตรงนี้
คอยซับน้ำตาในวันที่เธอร้องไห้ จะคอยเป็นกำลังใจ ในวันที่เธอหวั่นไหว..หวาดกลัว และจะอยู่เคียงข้าง ในวันที่เธอยิ้มกว้างแจ่มใส จะเฝ้าดูความเป็นไป และเก็บไว้เป็นความทรงจำที่แสนงาม  โดย: aenew
 วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:11:22:28 น.สองสามวันที่ผ่านมา น้ำตามันไหลไม่ขาดสาย ไหลไม่หยุด การที่จะตัดใครสักคนออกไปจากใจ มันไม่ได้อย่างที่เคยคิดเลย คำพูดที่ออกมาจากปากเขาและความจริงที่ได้รู้มันเหมือนมีดที่กรีดหัวใจให้เป็นแผลเพิ่มเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่เริ่มจะทำใจได้บ้างแล้ว คราวนี้...มันทำให้ตัวเราทรุด จนลุกขึ้นไม่ไหว การที่ไม่รู้ความจริง บางครั้งมันยังจะดีกว่า วันนี้เขาจากไปพร้อมกับหัวใจของเรา เมื่อไหร่กันที่เราจะได้หัวใจเราคืน
มีคนบอกว่า เมื่อรักใคร อย่าให้ใจเขาไปทั้งหมด เหลือไว้ให้ตัวเองบ้าง แต่เมื่อเวลาผ่าน เรามักจะไม่รู้ตัวหรอกว่าเราให้ใจเขาไปทีละน้อยๆ จนมารู้สึกตัวอีกครั้งว่าได้ให้ใจเขาไปทั้งหมด ก็เมื่อวันที่เขาจากไป โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:19:50:45 น.
หัวใจเราเป็นของเรา
เอาวางไว้กับเราที่เป็นเจ้าของมัน น่าจะดีกว่าเอาไปวางไว้ให้คนที่ไม่เห็นค่า เพราะอย่างน้อยๆ ถ้าวันใดวันนึงเกิดเจ็บขึ้นมา ก็จะได้ไม่ต้องโทษใคร... โดย: Traumerei
วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:0:41:51 น.ถึงที่ทำงานเมื่อ 07.30 น. เดินกางร่มมาเรื่อย ๆ
เดินมาครึ่งทาง อ้าว...ลืมของที่จะส่งให้ป้าซะงั้น เดินกลับไปก็ได้ ขากลับเจอน้องหมาข้างทาง หมามองหน้า เราก็เลยยิ้มให้ เป็นยิ้มแรกของเราเช้านี้เลยน่ะนั่น (เจอคนไม่ค่อยยิ้มหรอก พอเจอหมาแล้วยิ้ม แปลกคนจริงเรา  )หมามันเหมือนยิ้มตอบด้วยหล่ะ  มันมองหน้าเราอยู่นานแล้วจากไปเมื่อคืนไม่ได้ห่มผ้านอน หลับก่อนผ้ามาถึงตัว มาห่มตอนตี 5 นี้เอง หนาว ๆ หวัดดีตอนเช้าค่ะ...ซานซ.. โดย: aenew
วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:8:01:32 น. รู้ว่าซานซ....ยังไม่มีโอกาสได้ดูโฆษณาชุดนี้ เลยเอามาฝากไว้ให้ดูยามว่างเน้อ โดย: aenew
วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:14:13:38 น.กลับมาจากงานหรือยังค่ะ
กลับดึกทุกคืนเลยเหรอซานซ ไม่เป็นไร มาเจอกันตอนเช้าก็ได้เนอะ.... สู้สู้น่ะเพื่อน ต้องดื่มแบรนด์ ด้วยหรือเปล่าเนี้ย  ประชุมยาวนานเหมือนเมื่อวาน แอบหลับด้วยหรือเปล่า ไปนอนก่อนน่ะค่ะ กู๊ดไนท์เจ้า โดย: aenew
วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:22:26:46 น.เห็นด้วยคะ
ตอนนี้เราก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน ถ้าเราคาดหวังจากเค้ามากเเล้วเราไม่ได้รับกลับมา เราเองนี่แหละจะเป็นคนเสียใจเอง ตอนนี้เราก็พยายามหางานอดิเรกทำ อ่านหนังสือ เล่นเนต ทำงาน โทรหาครอบครัว เพื่อน มันทำให้เราได้รู้ว่าเเต่ก่อนไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ เเต่ตอนนี้มีเค้าเข้ามาเป็นส่วนนึงที่ทำให้หัวใจ ได้ชุ่มชืน เเต่อย่าให้ถึงกับขาดเค้าเเล้วเราจะอยู่ไม่ได้เลยเนอะ โดย: fordear
วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:21:51:54 น.BooBoo....เพื่อนจ๋า เป็นยังไงบ้าง ด้วยภาระหน้าที่ช่วงนี้ตารางงานแน่นไปหมด แทบไม่มีเวลาได้เข้ามาทักทายกันเลย
เป็นยังไงบ้างนะ...สองวันแล้วสินะที่ BooBoo มาทิ้งข้อความไว้ ...น้ำตาแห้งไปบ้างหรือยังเพื่อนจ๋า...ไม่รู้ว่าความจริงอะไรบางอย่างที่เพื่อนรับ เพื่อนรู้มา ทำให้เพื่อนเราเป็นยังไงบ้าง แต่ความจริงมันยังคงเป็นความจริงนะเพื่อนจ๋า อาจต้องพาตัวเราเองไม่สู่การยอมรับ ในความรู้สึกของเรา คิดไปว่าเพื่อนเราคงเจ็บร้าวกับมันไม่ใช่น้อยเลย ถ้าเป็นไปได้อยากให้กำลังใจทั้งหมดที่ตัวเองมีตอนนี้ กับเพื่อนทั้งหมด อย่างน้อยน้อยให้ BooBoo...ได้กอดตัวเองให้อุ่นขึ้นอีกนิด รักตัวเองมากมากนะ เชื่อว่าในบางขณะ BooBoo ก็ยังคงยิ้มได้กับเรื่องรอบรอบตัว แต่ถ้าเมื่อไหร่อยู่คนเดียวหรือมีมีเรื่องบางเรื่องมากระทบใจ คงทำให้เพื่อนเราเจ็บมันได้อย่างที่สุดเหมือนกัน ค่อยค่อยดูแลหัวใจไปนะเพื่อนนะ มันอาจยังไม่หายสนิทแต่มันจะดีขึ้น เราเชื่ออย่างนั้น เรายังเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้ ข้างข้างเสมอนะ ยิ้มกับตัวเองหน่อย อย่างน้อยเราก็มีความรัก ให้รู้ว่าเรารักใครคนหนึ่งได้มากมายแค่ไหน....ความรัก ความรู้สึกพิเศษ... โดย: changnon
วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:0:21:09 น.หวัดดีตอนเกือบสายจร้าซานซ...
วันนี้วันหยุด ของเราเจ้า เลยแวะเข้ามาสายหน่อย อยู่เชียงของเหรอ ตากฝนอีกแล้วหรือเปล่าเนี้ย... กินข้าวและดูแลตัวเองด้วยน่ะ แหะ แหะ กินข้าวและกับน่ะ เดี๊ยวหิวจนตาลายกินแต่ข้าวอย่างเดียว เดินทางเป็นว่าเล่นเลยซานซ.... ชีวิตนี้ไม่เหงาแล้ว เพราะมี สายลม...และท้องฟ้าเป็นเพื่อน (อยากไปบ้างอ่ะ แงๆๆๆๆ) เราอ่ะทำงานหน้าจอคอมฯ ตลอดเลย ไม่ได้จอเดียวน่ะ 3จอ กับอีก 2 เครื่องที่ใช้ remote ควบคุมระยะไกล คือหันไปทางไหนก็มีคอมฯ เป็นเพื่อน (ทำไมเราใช้คอมฯ เปลืองจังนิ รวมแล้ว 4เครื่องค่ะ) เปรียบได้ว่า ซานซ..มีขุนเขา อยู่รายล้อม มองซ้ายขวา เจอแต่สีเขียว และฝน อิอิ ส่วนเอ๋ มีคอมฯ รายล้อม มองไปซ้ายขวา เจอแต่คอมฯ ๆๆๆ เป็นสิ่งไม่มีชีวิตทั้งนั้น บางวันจ้องมากไป คลื่นไส้ อาเจียน กันไปข้างหนึ่ง วันนี้กรุงเทพฯ แดดออกหล่ะ ถ่ายรูปมาลงบล็อกบ้างน่ะ ถ้าซานซ..มีเวลา เราจะได้รู้ว่าเพื่อนอยู่จุดไหนของโลกแล้ว โดย: aenew
วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:11:11:01 น.^
^ เราอ่านข้อความของคุณ BooBoo คิดแล้วว่า ข้อความข้างบนของซานซ...กับของคุณ BooBoo ทำไมมันแมทซ์กันเลย ขอให้คุณ BooBoo หายเจ็บเร็ว ๆ น่ะค่ะ ช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ  โดย: aenew
วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:11:18:34 น.มาตามยัยเอ๋ ลูกร้องหิวข้าวบ้านแตกไม่ยอมดูแล
มาที่นี่ยังกับบ้านตัวเอง วันก่อนไปรื้อบ้านเราทุกห้อง เม้นท์ข้ามชาติ แอบมาเม้าอย่าไปบอกมางนะ ตะเองต้องมีอะไรน่าสนใจ ขอเราเป็นเพื่อนด้วยคน วันหลังจะมารื้อค้นทำความรู้จักนะคะ แอมอร โดย: peeamp
วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:14:27:21 น.อืม"รู้สึกว่าเรามีความรู้สึกดีดีให้ได้รู้สึกได้บ้าง...แค่นี้ก็มีความสุขแล้วล่ะ..."
เราก็คิดอย่างนั้นเเหละค่ะ เเม้ว่ามันจะไม่ค่อยได้รับผลกลับมาก็ตาม  โดย: fordear
วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:20:28:22 น.อ่านข้อความที่ซานซ..ส่งมาให้อยู่ 5-6 รอบ ตั้งแต่ระบบ internet เข้ามาในชีวิตประจำวัน เราไม่เคยได้รับการ์ดมาตั้งแต่ ปี 43 คืออ่านเมื่อเช้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง อ่านใหม่อีกรอบ และอีกรอบ แล้วก็ยิ้ม ยิ้ม ขอบคุณคะ ขอบคุณความเป็นเพื่อน ที่เข้ามาลบเลือนความเศร้าได้เสมอ...  เราส่งข้อความไปหลังไมค์ให้แล้วน่ะค่ะ (แต่เราจะตอบแทน ซานซ์อย่างไรคะ เอาการ์ด กรุงเทพฯ ไปแทนได้ไหม...อยากเขียนเหมือนกัน) ---------------------------------- หวัดดียามเช้าค่ะ เช้าตอน 10.00 น. ซานซ..ยังไม่ตื่นแน่เลย เมื่อคืนนอนดึกซะขนาดนั้น คือ หลับจริง จริง กี่โมงคะ เมื่อวานเราไปวิ่งที่สวนลุมฯ มา นึกขึ้นมาก็แหงนมองฟ้า แล้วก็คิดขึ้นมาแว๊บหนึ่ง เอ้...ซานซ อยู่แถวไหนของ ประเทศนะ ตอนนี้คงกำลังเดินทางอยู่ หรือนั่งกินข้าวกับชาวบ้าน มันเป็นมิตรภาพระหว่างเพื่อนนะคะ เพราะทุกเช้า เราเปิด blog มาก็จะเจอซานซ...มาบอกเล่าเรื่องราว ให้ฟัง กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว ตั้งแต่เรารู้จักกับซานซ...ได้อ่านข้อความที่ซานซ.. บันทึกไว้ใน blog ทำให้เรามีกำลังที่จะสู้ต่อไปได้อีกหน่อย ทำงานบางครั้งเหนื่อยและท้ออยู่เหมือนกัน มานั่งคิดว่า ซานซ์ ทำงานเหนื่อยกว่าเรา ต้องเดินทางตลอดเวลา แต่ซานซ์ก็ยังยิ้มได้ โอ้...เราได้สายสะพานด้วยเหรอ 555 ท่าทางจะหนักน่ะ มาเป็นสะพานเลย.... บางครั้งการคุยใน blog ก็สามารถมีมิตรภาพที่ดีได้ อย่างซานซ์ว่ามานั้นหล่ะคะ เราเริ่มรู้จักพี่ พี่หลายคนเค้ามีมิตรภาพที่ดีให้เราก่อน ทำให้เราไม่เหงาทุกครั้งที่เข้ามาในนี้ ขอบคุณซานซ์ที่เข้ามาเป็นเพื่อนกันนะค่ะ พี่แอมอรจาก blog ด้านบนมาตามเราไปเลี้ยงลูก (meaw meaw) แล้ว ไปก่อนเจ้า พรุ่งนี้เจอกันใหม่จร้า  โดย: aenew
วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:10:43:39 น.เห็นด้วยค่ะ
เราต้องรักตัวเอง ให้มากที่สุดอ่ะเนอะ คนอื่นเเค่เป็นคนทีเข้ามาร่มให้ความอบอุ่น แต่ถ้าเค้าทำให้เรากลายเป็นร้อนแทนละก้ คลายออกจากกัน สักนิดเราอาจจะรู้สึกดีกว่า  โดย: fordear
วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:11:30:25 น.ผ่านมาค่ะ อ่านแล้ว...ทำไมมันตรงกับฉันอย่างงี้ละ เลย ment ให้ซะ ถ่ายทอดออกมาได้ตรงกับความรู้สึกมากเลยค่ะ
โดย: k_tickka
วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:19:41:22 น.กู๊ดไนท์คืนวันอาทิตย์ค่ะซานซ์ กลับมาห้องแล้ว หาอะไรอุ่น ๆ ทานน่ะ จะได้นอนหลับฝันดี  โดย: aenew
วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:20:26:35 น. หวัดดีเช้าวันจันทร์จร้าซานซ์.....
แวะมาทักทาย ก่อนจะไปทำงานค่ะ ถึงที่ทำงานตั้งแต่ 07.00 น. (แหม...ทำไม เราช่างขยันแบบนี้ 555)  โดย: aenew
วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:8:12:11 น.changnon....ขอบใจนะ (ขอบใจ aenew ด้วยนะ)ขอบคุณมากๆ เลยจ้ะ สำหรับคำปลอบใจและกำลังใจอันมากมาย รู้มั๊ย อ่านไป น้ำตามันรื้นขึ้นมา หัวใจสั่น อ่อนไหว แต่เพราะรู้สึกดีใจต่างหากกับกำลังใจที่ให้มา ตอนนี้พอจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ว่ามันต้องใช้เวลา และเราก็คิดว่ามันคงต้องขอความช่วยเหลือจากเวลามากหน่อย คงจะนานเลยทีเดียว ในใจลึกๆ ยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับมา ทั้งๆที่อีกส่วนของใจไม่อยากจะหวังอย่างนั้น อยากให้เขามีความสุขกับอะไรก็ตามที่เขาเลือก และก็หวังว่าเราจะมีความสุขกับโลกของเราได้เหมือนเมื่อก่อน และเปิดใจรับสิ่งใหม่ อะไรใหม่ๆ เราอยากเจออะไรใหม่ๆ ในชีวิตจัง changnon
หลายปีก่อน ที่ยังไม่มีใคร เรามีความสุขกับชีวิตอิสระ คิดถึงท้องฟ้ากว้างๆ แดดใสๆ ตอนที่ขับรถบนทางระหว่างต่างจังหวัด มันมีความสุข ถึงจะเหงาเพราะต้องเดินทางคนเดียว แต่มีความสุขจริงๆ คิดถึง และคิดถึง changnon เดินทางบ่อย ขอให้เดินทางปลอดภัย คุณพระคุ้มครองนะ เราขอแอบตามไปห่างๆ ไม่ให้รู้ตัวนะจ๊ะ @^ O ^@ โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:8:21:42 น.
BooBoo เวลาป็นสิ่งที่ทำให้เราผูกพันและเคยชินกับอะไรได้มากมาย แล้วเวลาก็จะทำให้เพื่อนค่อยค่อยคุ้นเคยกับสิ่งที่ไม่มีและมีอยู่ในตอนนี้ได้ดีขึ้น เราเชื่ออย่างนั้นนะ ถ้าคิดถึงท้องฟ้ากว้างแดดใสๆ ก็ออกเดินทางไปทำให้ความคิดถึงน้อยลงหรือให้เกิดความคิดถึงครั้งใหม่ เมื่อมีโอกาสทำเลยนะ BooBoo เราว่าท้องฟ้ากับแดดใส ก็รออยู่ตรงนั้นที่นั่นแหละ มองฟ้าไปบางทีน้ำตามันก็แห้งเร็วกว่าที่คิดอีกนะ
เพื่อนจ๋า BooBoo อยู่ด้วยความหวังได้นะให้ใครสักคนกลับมา การตัดสินอาจไม่ใช่อยู่ในมือเรา แต่อยากให้BooBoo หวังและรอคอยด้วยความสุขนะ อย่างรักและคิดถึงเขาคนนั้นด้วยความรู้สึกที่กลับไปคิดถึงได้ ก็มีความสุขทุกครั้ง ปล่อยให้หัวใจได้เป็นสุขกับความรักแบบสบายสบายบ้าง แบบไม่คาดหวัง..แต่จริงใจ ไม่เป็นไร...ถ้าไม่รัก ไม่กลับมา...อาจทำยากหน่อยแต่ถ้าทำได้บางทีความสุขรอบรอบตัวเพื่อนคงมากขึ้นนะ เพื่อนคนนี้อยากให้เป็นอย่างนั้น แอบตามเพื่อนมาห่างห่างเหรอเนี๊ยะ...ตามมาใกล้ใกล้ก็ได้นะ เดี๋ยวหลงทางนะ เพื่อน BooBoo คนนี้ชอบเดินทางในที่แปลกแปลกซะด้วยสิ ตามแนวะตเข็บชายแดนบ้างล่ะตามภูเขาลูกนั้นนี่ หรือไม่ก็กลางแม่น้ำ ทะเลใหญ่ บ้างล่ะ แต่ขอบคุณนะคะ คุณเพื่อนจะพยายามไม่โก๊ะจนพระท่านปวดหัวนะคะ ยิ้มหน่อย...เพื่อนจ๋า BooBoo...ชอบที่บอกว่าเปิดใจรับสิ่งใหม่อยู่เสมอ นั่นแหละที่ทำให้คนเราไม่จมอยู่กับเรื่องเดิมเดิมมากจนเกินไป เปิดใจแล้วอย่าลืมลองเรียนรู้กับมันเลยด้วยนะจ๊ะ ห่วงเสมอ... โดย: chance (changnon
) วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:14:04:03 น. หวัดดีตอนเที่ยงค่ะ
วันนี้ว่างแน่เลยซานซ์... ไปเปิดหลังไมค์มาแล้วค่ะ...เป็นคนเชียงใหม่นี้เอง เป็นจังหวัดที่เราอยากไปอยู่ค่ะ แต่ยังหาโอกาสไปไม่ได้ เพราะตั้งใจจะหอบไปทั้งบ้าน ....ลูก ๆ อีกเพียบ ไปบ่อยเหมือนกันน่ะเชียงใหม่ 3-4 เดือน/ ครั้ง เพื่อนรัก อยู่ที่นั่นค่ะ คุณ BooBoo เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เดี๊ยวแวะมาใหม่น่ะค่ะ ไปทำงานก่อนเจ้า โดย: aenew
วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:14:33:59 น. มาแล้วค่ะ ถึงห้องแล้ว ที่ทำงาน-ห้อง อยู่ระยะพอ ๆ กับที่พักซานซ์ เชียวค่ะ เดินมา 10-15 นาทีก็ถึงแล้ว
นี่นี่ ไปกินกุ้งอบวุ้นเส้นกัน มื้อเย็นวันนี้ที่แยกอโศก ราคา 13 บาทเอง....อ่ะ อ่ะ ฝีมือเราเองค่ะ มื้อเย็นวันนี้ หอมเชียวหล่ะ กุ้งอบวุ้นเส้นตราเกษตร เติมน้ำร้อนอีกหน่อยก็อร่อยแล้ว กำลังรอให้วุ้นเส้นอืดอีกหน่อย..... ข้าวต้มปลา ของชอบเลย บรรยายซะเห็นภาพ น่าตามไปกินที่ซู๊ด!!!!  แต่บรรยากาศนี้สิ เจ๋งสุดยอด นั่งอยู่ริมฝั่งโขง.... เคยได้ข่าวว่าแถวนั้น เคยมีปรากฏการณ์บั้งไฟพญานาคด้วยน่ะ แต่ไม่รู้ริมฝั่งโขงเดียวกันหรือเปล่า คุณ BooBoo จะเป็นอย่างไรบ้างน้อ จะได้กินข้าวหรือยัง.... กลั้นใจกินหน่อยน่ะ.....คุณยังมีเรากับเจ้าของห้อง เป็นห่วงอยู่น่ะค่ะ โดย: aenew
วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:19:35:37 น.เราปลูกต้นไม้ต้นใหม่ทุกวันได้
แต่มันไม่มีหลักประกันใดใดที่จะมารับรองว่า ต้นไม้เหล่านั้นจะเจริญเติบโตและแข็งแรงได้อย่างที่เราต้องการ ตราบใดที่เราไม่เรียนรู้ความต้องการของต้นไม้ชนิดนั้นๆ ความรักก็เหมือนกัน... เราไม่มีวันเป็นคนรักที่ดีได้ ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจตัวเอง ตราบใดที่เรายังรักตัวเองไม่มากพอ และที่สำคัญ ความรักไม่อาจงอกเงย งอกงาม และเติบโตได้ ภายใต้เงื้อมเงาของความคาดหวัง ความรักไม่ใช่ความคาดหวัง ไม่ใช่ความคิดถึง ไม่ใช่ความโหยหา ความรัก คือ ความรัก ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจความรัก เราจะไม่มีวันเข้าใจตัวเอง . เห็นพูดกันเรื่องความรัก การคาดหวัง ไปเจอที่บ้านคุณก๋า ขอเขาเอามาฝาก นี่คือบางส่วน มันยาวมาก ว่างๆก็บอกให้น้องคนนั้นไปลองอ่านดูนะคะ เผื่อจะมีแง่คิดดีดี เขาคนนั้นคู่ควรกับความรักของเราแน่หรือ ประโยคโดนใจ เขาดีพอที่เราจะรัก มั๊ย แอมอร โดย: peeamp
วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:20:38:04 น.กู๊ดไนท์ค่ะซานซ์... นอนหลับฝันดีน่ะค่ะ พี่แอมอร มาฝากคำคมไว้ได้น่าอ่านเลย ต้องตามไปกู๊ดไนท์โดยทันที ไปแย้วน้า.... V V V ป้าเพชราอีกรอบ กับหนังสือ LiPS "บะใจ้รุ่นเดียวกั๋น แต่เป๋นรุ่นป้าเจ้า ช่วงนี้ปามาเจี่ย"  โดย: aenew
วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:22:07:56 น.หวัดดีเช้าวันอังคารค่ะซานซ์ ต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยกาแฟ 1 แก้ว อร่อย สุด สุด มีไก่จ้อ แอบไว้ด้านหลัง 2 ไม้ หมดทั้งสองอย่างแต่ยังไม่อิ่มเลย หุหุ  โดย: aenew
วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:8:04:38 น.โยเกิร์ต ต้องสองค่ะถึงจะอยู่ แอบมาบอกอาหารเย็นวันนี้ อิอิ เดี๋ยวช่วงบ่าย ๆ จะแอบแว๊บไปซื้อยาหยอดขี้เรือน จะเอาไปหยอดให้แมวจรที่สวนลุมพินี ตอนเย็น ไปวิ่งวันอาทิตย์ไปเห็นแมว 1 ตัว เป็นขี้เรือนเต็มหลังเลย และดูเหมือนไม่ค่อยสบายด้วย ไม่รู้ว่าจะหยอดได้ไหม ยาแพงจัง 580-680 บาท  ยาถูกหลอดละ 50 บาท ก็ไม่กล้าหยอดกลัวมันตาย แต่ถ้าหยอดแล้วมันเกิดตายขึ้นมาหล่ะซานซ์ทำงัยดี เพราะมีคนบอกว่า แมวไม่สบายไม่ให้หยอด (ตายหายคัน ดีกว่า คันแล้วค่อย ๆ ตายน่ะ ตัวเองว่าไหม เสี่ยงจัง!!!) โดย: aenew
วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:13:18:48 น.กินอะไรหรือยังซานซ์.... เมื่อเช้าจะมาแบ่งไก่จ้อเรา เสียใจด้วย เพราะตอนที่มาทักซานซ์ในบล็อกน่ะ เราอิ่มไปแล้ว ขืนมาตอนท้องว่าง จะพาลเป็นลม ตอนเช้ามีอะไรก็ต้อง กิน กิน ไปก่อน วันนี้แอบหนีงาน 30 นาทีไปซื้อยาที่คลีนิกสัตว์แถวประตูน้ำ ซ.จารุรัตน์ เนื่องจาก เอ๋ไปเห็นแมวที่เป็นขี้เรื้อนที่สวนลุม อยากเอายาไปให้ จะได้หาย หมอไม่จ่ายยาหยอด คือหยอดทีเดียวจบ หมอบอกมันอันตราย แมวไม่แข็งแรงไม่อยากให้ หมอให้ยากินมา...กินติดต่อกัน 7 วัน งานเข้าเลยเพื่อน เลิกงานปุ๊บ รีบพาตัวเองไปสวนลุมฯ ทันที วันนี้สำเร็จไปหนึ่งวัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ให้ยา พร้อมอาหารแมวหนึ่งซอง มันไม่กินน่ะ จะตามเราอย่างเดียว เราเลยต้องวิ่งไปแอบดูอยู่ห่าง ๆ ใจหายอ่ะ...คิดถึงแมวที่บ้านขึ้นมาเลย... กู๊ดไนท์จร้า...ซานซ์ ((ตอนนี้เรากำลังอ่านเรื่อง เก่า ๆ ของซานซ์อยู่น่ะ อีกไม่กี่เรื่องก็จะหมดบล็อกแล้ว ได้รู้จักซานซ์ ขึ้นอีกเยอะเลย)) โดย: aenew
วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:21:09:07 น.น่าอิจฉาจังเลยนะคะที่มีเพื่อนที่น่ารักคอยเป็นห่วงกันและกันอยู่เสมอ งัยก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะแล้วจะแวะมาเยี่ยมอีกนะคะ
โดย: Cherry IP: 118.115.67.223 วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:10:39:48 น.
cherry มาเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็สนุกดีนะ มากมากด้วย แวะมาบ่อยบ่อยนะคะ รักษาสุขภาพด้วยเหมือนกัน
โดย: chance (changnon
) วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:1:32:05 น.ขออนุญาติเรียกคุณว่าซานซ์เหมือนคุณเอ๋ได้มั๊ยคะซานซ์เป็นคนเหนือเหรอ เราก็เป็นคนเหนือเหมือนกันจ้าอยู่ใกล้ๆเชียงใหม่แหละห่างกันประมาณเก้าสิบกว่ากิโลเอง
อ่านบทความของซานซ์แล้วทำให้เราอยากลองท่อง เที่ยวคนเดียวดูบ้างจังกลับไปคราวนี้ลองทริปใกล้ๆภายในประเทศดูก่อนคงจะดี ฝากบอก BooBooด้วยนะคะว่าถ้าเหงาไปด้วยกันก็ได้นะคะจริงๆแล้วถ้าซานซ์เป็นหัวหน้าทริปก็คงยอดไปเลยเนอะ แล้วจะมาใหม่นะคะอย่าเพิ่งเบื่อกันซะก่อนนะ โดย: Cherry IP: 118.115.72.166 วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:19:44:51 น.
Cherry...หวัดดีเจ้า ม่วนใจ๋แต้แต้ ที่ได๋ปะกั๋น ได้ฮู้จั๋กกั๋นน๊อ เป๋นเปื้อนกั๋นน๊ออออ.....
ขอพิมพ์ไทยนะ เพราะถ้าพิมพ์เป็นภาษาเหนือ รับรองเราต้องนั่งสะกดคำแต่ละคำ ทีละคำไม่เลิกไม่ลาแน่แน่ ไปด้วยกันไหม...กลุ่มผู้หญิงออกเดินทาง แบกเป้ แบ่งปันรอยยิ้ม ทักทายผู้คน สนุกไปด้วยกัน ไม่มีวันเบื่อแน่แน่ เหมือนที่...ถ้า cherry แวะมาบ่อยเท่าไหร่ ก็เพิ่มความผูกพันของเพื่อนมากขึ้นเท่านั้น คำว่าเบื่อสะกดไม่เป็น มันสะกดยังไงเหรอ... โดย: chance (changnon
) วันที่: 12 ตุลาคม 2552 เวลา:1:05:45 น.เดี๊ยวนี้คำว่าเบื่อสะกดไม่เป็นแล้วเหรอซานซ์ ร้ายจริง ๆ  โดย: aenew
วันที่: 30 ตุลาคม 2552 เวลา:15:13:33 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จะมันมักจะลำบากเมื่อรู้ว่าการทุ่มเทนั้นขาดทุน
แต่ก็นั้นแหละสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิต....