เมื่อก่อนอยากมี "คนรัก"

พอมีแล้ว ก็อยากให้ "คนรักดีได้อย่างใจ"
เมื่อดีได้อย่างใจแล้ว ก็อยากให้ "คนรักเข้าใจเรา"
เมื่อเขาเข้าใจเราแล้ว ก็อยากให้....... และอยากให้....... และอยากให้........ ไม่มีที่สิ้นสุด !

เมื่อก่อนอยากมี "รถ"

พอมีแล้ว ก็อยากได้ยี่ห้อที่ดีกว่านี้อีก 
และเมื่อได้แล้ว ก็จะอยากได้..... อยากได้..... อยากได้... อยากได้อีก..... 
อยากได้มากกว่านี้อีก....... อยากไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด !

กว่าจะรู้ตัวว่า "ถูกหลอก" เราก็ตกเป็นทาสของกิเลสอยู่ตลอดเวลา
บางคนไหวตัวทัน ก็หลุดออกมาได้เร็วหน่อย บางคนไหวตัวไม่ทัน
ก็โดนหลอกไปตลอดชีวิต จนวาระสุดท้าย ก็ยังถูกหลอก !

เมื่อก่อนเคยคิดอยากรวยมากๆ
เพราะคิดว่าถ้ารวยมากๆแล้วจะมีความสุข
แต่ก็มาไหวตัวทัน ตอนที่เราได้สิ่งที่เราอยากได้มาครอบครอง
แต่ใจกลับไม่มีความสุขอย่างที่คิดไว้ ใจก็แสวงหาสิ่งอื่นๆอยู่ตลอดเวลา
เพื่อไปให้ถึงความสุขนั้น ! ความสุขที่เป็นเสมือนภาพลวงตา ไม่เคยมีอยู่จริง !

เราไม่เคยรู้สึกพอใจ ในสิ่งที่เรามีอยู่เลย
ถึงแม้วันหนึ่งเราจะร่ำรวยอย่างที่ฝันไว้
ณ เวลานั้นก็ทำนายได้เลยว่า ใจก็ยังไม่มีความสุข
เพราะใจเรามันหิวตลอดเวลา มันไม่เคยพอนั่นเอง

แล้วชีวิตที่พอเพียงมันอยู่ที่ไหน จุดไหนถึงจะเรียกว่าพอเพียง ?

เริ่มต้นง่ายๆ ด้วยคำ 3 คำ คือ พอดี, พอใจ, พอเพียง

1. ความพอดี

มีความพอดีในการใช้ชีวิต คือ เรามีปัจจัย 4 ครบครัน
และมีเครื่องอำนวยความสะดวกสบายพอประมาณ
ชีวิตของเรามีความพอดีขึ้นมา คือ ไม่มากเกินไป และ ไม่น้อยเกินไป
บ้านของเราหลังไม่ใหญ่ แต่สะอาดสะอ้านน่าอยู่
โทรศัพท์มือถือ ไม่ใช่รุ่นที่ดีที่สุด แต่ใช้งานได้คุ้มค่าที่สุด เป็นต้น

2. ความพอใจ

เมื่อ พอดีแล้ว ก็เกิด ความพอใจ คือ เราพอใจในสิ่งที่เรามีอยู่ 
ทุกอย่างที่เรามีล้วนแล้วแต่ทำประโยชน์ให้เราทั้งสิ้น 
เรามีความสุขกับปัจจุบัน ไม่ร้อนรนกระวนกระวาย ถึงสิ่งที่เราไม่มี ถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

   พระพุทธองค์ทรงแนะนำชาวโลกให้หาความสุขโดยการถือสันโดษ

สันโดษ คือ ความยินดี ความพอใจ คือความรู้จักพอดี ความรู้จักพอเพียง

มีลักษณะ 3 อย่าง คือ

1. ยินดีพอใจในสิ่งที่มีที่ได้มา ด้วยเรี่ยวแรงของตนในทางชอบธรรม ไม่ดิ้นรนอยากได้จนทำให้เกิดความเดือดร้อน
2. ยินดีพอใจกำลังของตน ใช้กำลังที่มีอยู่ เช่นความรู้ ความสามารถให้เกิดผลเต็มที่ ไม่ย่อหย่อนบกพร่อง
3. ยินดีพอใจแต่ไม่เกินเลย คือรู้จักพอเป็น อิ่มเป็น และแบ่งปันส่วนที่เกินเลยไปเอื้อเฟื้อผู้อื่นตามสมควร

สันโดษ เป็นแนวปฏิบัติเพื่อให้เกิดความพอดีในชีวิตประจำวัน
ไม่ฟุ้งเฟ้อเกินไป ไม่เขียมเกินไป ไม่ฟุ้งซ่านจนเกิดเดือดร้อน เป็นต้น
เป็นแนวปฏิบัติกลางๆ เพื่อให้ชีวิตมีความอิ่ม ไม่พร่อง
อันเป็นเหตุให้มีความสุขดังคำกล่าวที่ว่า "รู้จักพอก่อสุขทุกสถาน"

(ขอบคุณข้อมูลความหมายของ สันโดษ จาก วิกิพีเดีย )

3. ความพอเพียง

จาก "ความพอใจ"  ก็เข้าสู่โหมด "ความพอเพียง" โดยอัตโนมัติ 
เราจะมีชีวิตที่พอเพียง อยู่บนทางสายกลางในทุกด้าน
ทั้งด้านเศรษฐกิจ ด้านความรัก-ครอบครัว ด้านสุขภาพ 
เรียกได้ว่าทุกมิติของการใช้ชีวิตเลยทีเดียว เราไม่แสวงหาให้มากเกินความจำเป็น
เพราะเราเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า สิ่งที่มากเกินความพอดี ไม่ได้ทำให้ใจเรามีความสุข
ในขณะที่ น้อยเกินไป ก็ทำให้เราเป็นทุกข์เช่นกัน
ทุกอย่างดำรงอยู่เป็นปกติ ได้ด้วยทางสายกลาง

ดังนั้น เมื่อใจรู้จักคำว่า "พอดี"
จนก่อเกิดเป็น "ความพอใจ"
และเข้าสู่วิถีชีวิตของ "ความพอเพียง"
ใจก็สัมผัสกับความสุข 
เพราะไม่นึกถึงเรื่องในอดีต ไม่กังวลถึงอนาคต 
แต่จดจ่อกับปัจจุบันด้วยสติรู้ตื่นและเบิกบาน

ลองสำรวจใจตัวเองดูนะคะ
ตอนนี้เรายังแสวงหาอะไรที่เกินพอดีหรือไม่ ?
ลองถามต่อไปว่า ถ้าได้มาแล้ว จะมีความสุขอย่างที่ฝันไว้จริงหรือ ?

และ ลองย้อนกลับมาดูใจตัวเอง ว่าเราละเลยสิ่งที่เรามีอยู่ในปัจจุบันไปหรือเปล่า ?
บุคคลที่เรารัก ที่เรามัวแต่คาดหวังให้เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ วันนี้เราดูแลเขาได้ดีหรือยัง ? 
หรือวัตถุที่เราครอบครอง เมื่อได้มาแล้ว
เรากลับไม่สนใจ ปล่อยปละละเลย อยากได้ของใหม่ๆอยู่ร่ำไป 
เราไม่เคยชื่นชมคุณค่าคุณประโยชน์ของมันอย่างแท้จริงเลย !

บางทีเมื่อลองสำรวจดูแล้ว
คุณอาจพบว่า ชีวิตของคุณมีส่วนที่เกินพอดีอยู่มากจนคุณคาดไม่ถึง
และคุณอาจพบความสุขจากสิ่งที่คุณมีในปัจจุบันอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียวค่ะ

 " ใจที่รู้จักพอ เป็นใจที่มีความสุข "

  - ท่าน ว. วชิรเมธี -