ย้อนกลับไปในวัยเด็ก........

เราต่างมีการ์ตูนเรื่องโปรดของตัวเอง

สำหรับฉัน การ์ตูนเรื่องโปรดในวัยเยาว์ คือ "โดราเอมอน"

แม้ตอนนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่ และไม่ได้ดูการ์ตูนเหมือนเดิมแล้ว แต่สิ่งที่ยังอยู่ในความทรงจำเสมอมา

ก็คือ ภาพที่พ่อของฉัน ซื้อหนังสือการ์ตูน "โดราเอมอน" กลับมาที่บ้าน หนังสือการ์ตูนเล่มนั้นอยู่ในถุงพลาสติกใส พ่อซื้อมาจากแผงหนังสือแถวที่ทำงาน บางครั้งมี 1 เล่ม บางครั้งมี 2 เล่ม ! แต่จะกี่เล่ม ฉันก็ดีใจทุกครั้งที่ได้อ่าน

และ พ่อ มักจะมีคำพูดติดปากก่อนยื่นถุงการ์ตูนให้ฉันทุกที...

"ทำการบ้านให้เสร็จก่อนนะลูก แล้วค่อยอ่าน" และมันก็ได้ผลทุกครั้ง ฉันรีบทำการบ้านอย่างเร่งด่วน เพียงเพื่อจะได้นั่งอ่านโดราเอมอน อย่างสบายใจ

ดังนั้น หนังสือการ์ตูนที่เยอะที่สุดที่ฉันมีในวัยเด็ก ก็คือ โดราเอมอนนี่แหละ

เสียดายที่ตอนย้ายบ้าน ฉันขายทิ้งให้กับร้านขายของเก่าไปเยอะเลย เลือกเพียงตอนที่ชอบเก็บไว้ไม่ถึง 20 เล่ม

เมื่อวันก่อน ฉันเดินไปห้องเก็บของ เพื่อจะค้นหาการ์ตูนโดราเอมอนที่พ่อเคยซื้อให้ ไม่ใช่เพราะฉันอยากอ่าน แต่เพราะฉันอยากกลับไปซึมซับความรู้สึกถึงความรักที่พ่อมีให้ฉันในวัยเด็กอีกครั้ง

ฉันค้นมาได้เกือบ 10 เล่ม แต่ละเล่มนั้นเก่าตามกาลเวลา บางเล่ม ปกหน้าหายไปแล้ว บางเล่ม ปกหลังไม่มี !

พ่อถามฉันว่า "เข้าไปหาอะไรในห้องเก็บของเหรอลูก ?"

"ไปหา การ์ตูนโดราเอมอนค่ะ !"

พ่อยิ้มและถามต่อว่า "ยังอยากอ่านการ์ตูนอยู่อีกเหรอ ?"

 "หนูคิดถึงความรู้สึกในตอนเด็กที่พ่อซื้อการ์ตูนให้น่ะค่ะ !"

 "พ่อจำได้ไม๊ ตอนที่พ่อซื้อการ์ตูนให้หนู พ่อคิดยังไง ?"

พ่อทำหน้าคิด และตอบฉันว่า "จำไม่ได้หรอก มันนานมากแล้วนะ !"

.....

ฉันเงียบไป ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ในความเงียบนั้น ทำให้ฉันได้คิดว่า ความรักที่พ่อและแม่มีให้ลูก ช่างบริสุทธิ์งดงาม เพราะท่านให้ โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆจากลูกเลย ท่านไม่ได้จำว่าให้อะไรไปบ้าง ให้ไปแล้วเท่าไหร่ แล้วลูกจะต้องตอบแทนกลับมาขนาดไหน

คิดถึงบทกลอนที่เคยอ่าน อ่านทีไร ก็น้ำตาซึมได้เกือบทุกครั้ง...

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน

ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป

ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน

ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ

เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน

เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม

ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย

ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่ทนได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

คนใกล้ตัวฉันบอกว่า "การกอด" เป็นการแสดงความรักที่อบอุ่น

ดังนั้น ทุกเช้าก่อนออกไปทำงาน หลังจากที่พ่ออวยพรฉัน ให้ฉันขับรถอย่างปลอดภัย ทำงานสำเร็จ สมหวังทุกอย่างที่ฉันต้องการ ฉันจะกอดพ่อ และบอกกับพ่อว่า "หนูรักพ่อค่ะ"

ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป แสดงความรักให้ท่านได้ทราบนะคะ

เมื่อวันใด ที่ต้องจากกัน คุณจะไม่รู้สึกวังเวงใจเลย...

เพราะคุณทำหน้าที่ของลูก ได้สมบูรณ์ที่สุดแล้ว