แจ้ง (24)

24.

'ซวยล่ะ'

ท่านยายอุทานในใจพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงเรียบเฉยตามความเคยชิน นางไม่เคยส่งเสียงอุทานมานานแล้ว มันถูกจัดให้เป็นหนึ่งในการกระทำที่ไม่ค่อยเหมาะสมนัก เพราะจะถูกเชื่อมโยงเข้ากับเหตุการณ์ที่นางไม่ได้คาดคิดเอาไว้ ซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นได้กับท่านยาย ถึงแม้ว่ามันจะเกิดกับนางอยู่ทุกวัน วันละหลายครั้งก็ตาม

นางอาจจะคว้าเชือกส่วนที่เหลือไว้ แต่ในเมื่อเด็กสาวได้ปลดมันออกจากตัว และไม่ได้ผูกไว้กับสิ่งใด การทำอย่างนั้นก็ไม่อาจช่วยอะไร นอกจากจะยิ่งทำให้นางดูทุลักทุเลมากขึ้น ตัวเลือกต่อมาคือการพยายามเกาะขอบประตูเอาไว้ แต่นางไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นอย่างไรเมื่อร่างของนางได้ผ่านเข้าไปในช่องประหลาดนั้นแล้ว นางจึงยังรู้สึกลังเล และน่าเสียดายที่วันนี้นางไม่ได้นำเชือกตะขอติดมาในเสื้อคลุมด้วย 'คนเราก็ต้องมีพลาดกันบ้าง' นางแค่ต้องทำเป็นว่าไม่จำเป็นต้องใช้ในสิ่งที่นางไม่มีอยู่ ก็เท่านั้น

'คนที่ออกแบบประตูบ้านี่ ตั้งใจจะให้ใช้งานมันอย่างไรล่ะ' นางคิดอย่างรวดเร็ว 'มันน่าจะต้องมีที่จับอยู่อีกด้านของประตูแน่' และนางคงมีเวลาเพียงชั่วพริบตาที่จะมองหา และคว้ามันเอาไว้ให้ได้

'ว่าแต่ประตูเปิดออกเองได้อย่างไร'

มันเป็นคำถามที่สำคัญ และคำตอบนั้นก็เด่นชัดขึ้นมาในระหว่างที่ปลายเท้าของนางกำลังเริ่มถูกยืดออกเป็นเส้นยาวๆ แล้วหมุนวนผ่านเข้าไปสู่อีกด้านของประตู ดวงตาของนางพลันเป็นประกาย พร้อมกับรู้สึกแปลกใจที่ตนเองไม่ทันได้นึกถึงเรื่องง่ายๆ นี้ตั้งแต่แรก

ในชั่วพริบตาที่กำลังผ่านไป ในชั่วขณะที่ร่างของนางติดอยู่ในระหว่าง ขอบฝาไม้กระดาน (ขอบฟ้าเหตุการณ์) ซึ่งไม่ใช่ทั้งด้านนอก หรือด้านใน ไม่ใช่ทั้งการมีอยู่ หรือการไม่มีอยู่ นางก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ได้หลงลืมไปเนิ่นนานมาแล้ว

ในสมัยที่นางยังเป็นเด็กสาว ถึงแม้ว่าชาวบ้านส่วนใหญ่อาจไม่เชื่อว่านางเองก็เคยมีช่วงเวลาเช่นนั้นเหมือนกัน นางเคยออกเดินทางผจญภัยไปยังสถานที่ใกล้ไกลมาแล้วมากมาย และในทุกครั้งที่ได้เหยียบย่างเข้าสู่ดินแดนแห่งใหม่ที่ไม่เคยไปมาก่อน เด็กสาวผู้นั้นจะเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น ทั้ง ตื่นเต้น อ่อนไหว ไม่มั่นใจ ในสถานที่แปลกหน้า ซึ่งอันที่จริงแล้วเป็นตัวเด็กสาวเองต่างหากที่นับเป็นสิ่งแปลกหน้าของสถานที่เหล่านั้น ในภายหลัง นางคิดว่ามันคือความรู้สึกไม่มั่นคงภายในใจประเภทหนึ่ง เมื่อคนผู้นั้นไม่รู้ถึงตำแหน่งแห่งที่ของตนเองในสถานที่เหล่านั้น ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเด็กสาวเคยชื่นชอบมาก่อน

การเป็นท่านยายนั้นต่างออกไปจนเกือบจะเป็นตรงกันข้ามเลยทีเดียว นางอาจอธิบายได้ว่าที่มาของพลังของการเป็นท่านยายนั้น คือการทำความรู้จักกับตำแหน่งแห่งที่ของตนเองได้อย่างถ่องแท้นั่นเอง

แต่แม้การเป็น ท่านยาย ก็ไม่ได้ทำให้ใครคนหนึ่งสามารถสังเคราะห์พลังงานขึ้นมาใช้เองได้ พวกนางเพียงแต่สามารถ รู้สึก และ ชักนำ เอาพลังงานที่มีอยู่แล้วรอบกาย พลังงานที่ถูกสะสมอยู่ภายในขอบเขตพื้นที่หนึ่ง ซึ่งรวมไปถึง พลังงานจากชีวิตชนิดต่างๆ พลังงานจากสิ่งแวดล้อม ความร้อน ความเย็น ความดัน กระแสลม กระแสน้ำ ฝน พายุ หิมะ สายฟ้า ฯลฯ ที่ไหลเวียนไปตามฤดูกาลนับตั้งแต่อดีตจวบจนถึงปัจจุบัน หรือแม้แต่สิ่งที่อาจคิดไม่ถึงอย่าง พลังงานทางสังคม ความเชื่อ ความคิด หรือแม้แต่คำนินทา รวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับพวกมัน ไหลท่องไปกับกระแสพลังอันมหาศาล ก่อนที่จะหาวิธีชักนำพลังงานเหล่านั้นมาใช้ โดยผ่านการสร้างสมดุลที่อันตรายโดยใช้ร่างกายของตนเป็นตัวกลางในการส่งผ่านพลังงาน ซึ่งสามารถจะสร้างความเสียหายให้กับผู้ใช้ได้ทุกเมื่อหากกระทำไม่ถูกวิธี หรือไม่ระมัดระวังให้ดี

นี่จึงอาจนับเป็นครั้งแรกที่นางได้ถูกตัดขาดออกจาก พื้นที่ของนาง นับตั้งแต่ได้กลายมาเป็นท่านยาย นางไม่แน่ใจว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ออกมาได้อย่างไร

ร่างของนางไหลผ่านเข้าไปสู่อีกด้านของประตูอย่างสมบูรณ์

นับเป็นการเดินทางแสนไกล ที่เกิดขึ้น และจบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อมีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาหา แต่นางก็รวดเร็วพอที่จะคว้าจับมันไว้ด้วยตนเอง

ท่านยายย่อมไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครในแบบหมดท่าอย่างนั้น

ในช่วงเวลาที่รัตยังไม่อาจตัดสินใจได้ว่าตนควรจะรู้สึกอย่างไรกับโศกนาฏกรรมของท่านยายที่พี่งเกิดขึ้นตรงหน้า ก็มีบางสิ่งโผล่กลับขึ้นมาจากในช่องประตูกล เธอไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่หลังจากที่สิ่งนั้นค้างอยู่เหนือประตูอยู่ครู่หนึ่ง คนแรกที่ปีนกลับออกมาก็คือท่านยายอย่างไม่ต้องสงสัย นางทำท่าทางเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่จะตามมาด้วยใหญ่ อรุณ และสุดท้ายก็คือสิ่งประหลาดนั้นที่ได้ใหญ่ช่วยฉุดลากขึ้นมา

เธอคืออีกอร่าที่เป็นคนบินพาทั้งหมดกลับขึ้นมา รวมทั้งเป็นคนที่เปิดประตูออกมาจากทางด้านในด้วย

ไม่รู้ว่าเป็นเหตุบังเอิญหรือไม่ ที่เมื่ออรุณตกลงไปในประตูนั้น ใหญ่กับอีกอร่าก็กำลังบินวนเวียนอยู่แถวนั้นพอดี จากความว่างเปล่า ประตูกลที่คุ้นตานั้นก็โผล่ออกมา เหมือนกับว่ามันอยู่ตรงนั้นมาตลอด ไม่เคยหายไปไหน พร้อมกับร่างของอรุณที่ร่วงห่างลงไปอย่างรวดเร็ว อีกอร่าแทบไม่ต้องคิด หรือฟังเสียงโวยวายของใหญ่ ในการรีบบินโฉบลงไปให้ใหญ่คว้าร่างนั้นเอาไว้ ก่อนรีบบินย้อนกลับไปยังประตูอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่ามันอาจจะหายไปอีกได้ทุกเมื่อ

แต่เธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อดึงคันโยกให้ประตูเปิดออก แล้วมีร่างของท่านยายหล่นลงมาตรงหน้า ที่สำคัญ นางกลับเป็นฝ่ายที่คว้าเธอเอาไว้ได้ก่อน ราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีพวกเธออยู่ตรงนั้น และนางก็ยังรีบปีนกลับออกไปเป็นคนแรกอีกด้วย

รัตกระพริบตาสองสามครั้งอย่างมึนงง ชีวิตนี้ช่างน่าประหลาดได้อย่างคาดไม่ถึง เมื่อครู่ทุกสิ่งยังดูเลวร้าย ปมเชือกที่น่าเกลียด มือที่น่าเกลียด กับความคิดของเธอเองที่อาจจะน่าเกลียดที่สุด แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงความดีใจที่ไม่อาจอธิบาย ทุกคนต่างค่อยๆ ปีนลงมาจากที่นั่งคนขับรถม้าซึ่งดูคับแคบขึ้นมาในทันใด และแน่นอนที่ท่านยายจะต้องลงมาก่อนเสมอ

“รัต” ใหญ่ตะโกนเรียกชื่อที่คิดถึงพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเหลือบมองไปทางอีกอร่าอย่างไม่ตั้งใจ เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น

“ใหญ่ อรุณ เป็นอะไรกันหรือเปล่า” รัตรีบถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับวิ่งเข้ามาหา

ท่านยายที่ยืนคั่นอยู่ระหว่างทั้งสองฝ่ายส่งเสียงกระแอมขึ้นเหมือนไม่ได้ตั้งใจ รัตที่ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้านางก็ไม่กล้าที่จะผ่านไป หรือแม่แต่จะสบสายตา เธอจึงก้มหน้าพร้อมกับบอก “หนูขอโทษค่ะ” ออกมาเบาๆ

“จะขอโทษอะไร” นางทำสีหน้าเรียบเฉย “ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ข้าคาดไว้นั่นแหละ” ถึงแม้ว่าจะมีเพียงเรื่องเดียวคือทุกคนสามารถกลับออกมา ที่เป็นไปตามต้องการเท่านั้น และก็ไม่ได้เกิดจากฝีมือของนางโดยตรงเลยด้วยซ้ำ

สามหนุ่มสาวต่างแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่แต่ละคนได้เผชิญมาด้วยความดีใจ ในขณะที่อีกอร่าเองก็หันไปคุยด้วยเสียงดังโวยวายผ่านช่องสนทนากับเจ้านายที่อยู่ภายในตัวรถโดยสารเช่นกัน

ท่านยายเฝ้าดูสิ่งที่ดำเนินไปเหมือนไม่ใส่ใจ อีกเหตุการณ์หนึ่งกำลังจะผ่านพ้นไป แต่มันไม่เคยมีตอนจบ ปัญหาต่างๆ ไม่เคยหมดไปจากชีวิต เหมือนกับครั้งหนึ่งที่นางเคยไปยืนอยู่ที่ริมทะเล ณ เส้นแบ่งระหว่างแผ่นดิน ผืนน้ำ และท้องฟ้ากว้าง มองดูคลื่นลูกแล้วลูกเล่าที่สาดซัดเข้าสู่ฝั่ง

คลื่นนั้นไม่เคยหยุด และไม่เคยหมดสิ้น

“ว่าไง แล้วรุ่งไปไหนเสียล่ะ” ใหญ่ถามพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง หวังที่จะแซวเพื่อนในเรื่องที่แซวค้างเอาไว้ แต่เมื่อพูดถึงชื่อนั้นออกมา ทุกอย่างก็สะดุด พร้อมกับเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นในใจของเขา

คลื่นนั้นไม่เคยหยุด และไม่เคยหมดสิ้น ท่านยายแอบถอนใจเบาๆ อย่างลืมตัว

“...ใครกัน” อรุณถาม หัวใจพลันเต้นรัว เหงื่อออกอย่างไม่อาจควบคุม

“...ฉันรู้จักชื่อนั้น...หรือเปล่านะ” รัตพึมพำ ในความทรงจำที่หม่นมัว เธอมองเห็นกระจกเงา กับใครอีกคน ราวกับเป็นเงาสะท้อนของเธอที่ยิ้มตอบกลับมา รอยยิ้มที่เยียบเย็น ยิ้มที่บีบหัวใจของเธอให้ปวดร้าวจนอยากจะหยุดเต้น

“...ฉันกำลังพูดถึงใคร หรืออะไรอยู่นะ...” รอยยิ้มได้จางหายไปจากใบหน้าของใหญ่เช่นกัน เหมือนกับความทรงจำถึงใครคนหนึ่งที่มีอยู่ก่อนหน้า ใครคนที่เขาพึ่งเอ่ยชื่อออกมาเมื่อครู่ เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับใครคนนั้นต่างไหลผ่านความทรงจำของเขาออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเม็ดทรายที่ไม่อาจคว้าจับไว้ได้แม้แต่เม็ดเดียว

ท่านยายเฝ้าดูอยู่เงียบๆ รอว่ามันจะจบลงอย่างไร โดยยังไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว บางทีนางอาจไม่จำเป็นต้องทำอะไร บางทีคลื่นลูกนี้อาจจะสลายไปเองก็เป็นได้

“รรุ่ง งไงล่ะ เธธอคนนั้นก็น่าจะมากับพวกเธอด้วยไม่ใช่หรือ” อีกอร่าที่พึ่งเสร็จสิ้นการพูดคุยกับเจ้านายของเธอหันมาตอบทั้งสามคนที่ดูเหมือนจะพร้อมใจกันยืนงงโดยไม่มีสาเหตุ ในระหว่างที่ติดอยู่ภายในความว่างเปล่าด้วยกัน ใหญ่ได้เล่าเรื่องของตนให้เธอฟังมาบ้าง “พเพื่อนอีกคนของพวกเธอ พพี่สาวฝาแฝดของรัต คคนที่บอกว่าเหมือนกันอย่างกับแกะคนนั้นไง” ซึ่งเธอพึ่งรู้ว่ามันไม่ได้หมายถึงว่าพวกแกะจะมีหน้าตาเหมือนๆ กัน เพราะใหญ่บอกว่าที่จริงแล้วแกะแต่ละตัวนั้นไม่เหมือนกัน และเจ้าของของพวกมันก็สามารถแยกออกได้ไม่ยาก แต่มันหมายถึงการแกะพิมพ์ หรือการลอกลายที่ทำให้ได้ชิ้นงานที่เหมือนกันจนแยกไม่ออกนั่นเอง

“...รุ่ง...”

ทั้งสามต่างพึมพำชื่อนั้นออกมาเกือบพร้อมกัน และโดยไม่รู้ตัว ใหญ่ และอรุณ ต่างก็ยกมือขึ้นเกาะกุมหินของตนที่ห้อยคอไว้ด้วย

“เรากลับกันได้แล้ว”

ท่านยายเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ แต่ทรงพลัง “ไม่ต้องไปสนใจเรื่องชื่อนั้น พวกเจ้าทุกคนปลอดภัย หมู่บ้านก็ปลอดภัย ทุกอย่างจบแล้ว” นางหันไปทางอีกอร่า “เจ้าเองก็กำลังจะจากไปแล้วสินะ ไปไล่ตามเป้าหมายของเจ้านายคนนั้นต่อ”

“นนั่นก็ใช่...คค่ะ” อีกอร่าที่ได้ศึกษาเรื่องราวของหมู่บ้านแถบนี้มา พอจะเดาได้ว่าหญิงชราผู้นี้จะต้องเป็นท่านยายแน่ 'แตต่นางรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร จจะว่านางฟังภาษาของเจ้านายรู้เรื่องก็ไม่น่าจะเป็นไปได้' เมื่อได้มาพบกับตัวจริง เธอก็เริ่มยอมรับว่าเรื่องราวที่ได้ยินมา ที่ในตอนแรกคิดว่าถูกเล่าลือจนเกินความจริงนั้น คงจะไม่ได้เกินความเป็นจริงไปมากนัก 'หหรือบางที ออาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ'

'แตต่นี่มันเรื่องอะไรกัน' เพราะจากที่เธอได้ยินมา พวกเขาไม่น่าจะลืมเลือนเพื่อนของตน คนพิเศษของอรุณ พี่สาวฝาแฝดของรัตไปได้ ทำไมพวกเขาจึงทำท่าทางเหมือนกับไม่เคยได้ยินชื่อ ไม่เคยรู้จักกับคนคนนั้นมาก่อน และแม้แต่ใหญ่เองก็มีท่าทีแปลกๆ หลังจากที่กลับออกมาจากภายในความว่างเปล่าได้เพียงไม่นาน

“ฉฉันได้ยินมาว่า...” เธอตัดสินใจจะหาคำตอบเรื่องนี้

“ข้าคิดว่านั่นเป็นเรื่องภายในของพวกเรา” สายตาของท่านยายที่มองมานั้นบอกเธออย่างชัดเจนถึงสิ่งที่นางไม่จำเป็นต้องพูดออกมา “คนนอกไม่เกี่ยว” สัญชาตญาณของเธอกรีดร้องเตือนถึงอันตรายอย่างโหยหวน เธอรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร เธอคืออีกอร่า เธอคือผู้ช่วยมืออาชีพ งาน และเจ้านายคือความรับผิดชอบสูงสุดของเธอ

“ฉฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เธอตอบอย่างที่ควรต้องทำ

“ดี” ท่านยายยิ้ม ยิ้มที่ไม่มีใครอยากเห็น “พวกเจ้าก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว กลับบ้านไป ชีวิตยังมีเรื่องอีกมาก”

บ้านที่รัตรู้สึกมาตั้งแต่เมื่อคืนว่าขาดใครไปบางคน บ้านที่อรุณรู้สึกว่านอกจากปู่ที่พึ่งจากไปแล้วยังมีใครอีกคนที่ไม่ใช่ใหญ่ ไม่ใช่รัต ที่เขาคิดถึง บ้านที่ใหญ่ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากรูโหว่ในความทรงจำที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ กับเรื่องบางเรื่องที่รบกวนจิตใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ท่านยายรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเบาๆ จากใต้พื้นดินอีกครั้ง อะไรก็ตามที่เคยเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงไปเมื่อก่อนหน้านี้กำลังจะทำงานของมันให้เสร็จสมบูรณ์ ความผิดพลาดเล็กเล็กน้อยน้อยที่เกิดจากการที่มีใครบางคนไม่อยู่ในสนามความเป็นจริงในตอนที่มันถูกปรับเปลี่ยนกำลังจะได้รับการแก้ไขแล้ว

คลื่นนั้นไม่เคยหยุด และไม่เคยหมดสิ้น แต่ในบางครั้งเมื่อคลื่นสองลูกที่มีขนาดเท่ากัน ปะทะชนกันจากทิศทางตรงกันข้าม ก็อาจทำให้เกิดเป็นความสมดุลโดยที่นางไม่จำเป็นต้องออกแรง

“รรุ่ง ออรุณของวันพรุ่งนี้เป็นเวลาที่ดี รรุ่ง ชเช้าของวันพรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทาง” ถึงแม้ว่าเจ้านายจะเร่งให้ออกเดินทางโดยทันที เพราะอะไรก็ตามแต่ที่นายท่านติดตามมาตลอดนั้นได้จากหมู่บ้านแห่งนี้ไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา “ขขอความ รรุ่ง รเรืองจงมีแด่พวกท่าน รรุ่ง รเรือง รรุ่ง รเรือง รรุ่ง รเรือง” เธออวยพรสามครั้ง เน้นคำทั้งหมดนั้นอย่างจงใจ

'เปรี๊ยะ'

บางทีอาจมีเพียงท่านยายที่ได้ยินเสียงนั้น บางทีอาจเป็นเพียงเสียงที่ท่านยายคิดขึ้นมาเอง จินตนาการว่าสนามความเป็นจริงบางส่วนได้ถูกพลังบางอย่างที่แหลมคมทำให้เกิดเป็นรอยแยกขึ้น

ท่านยายมองไปยังดวงตาคมคู่นั้น กับดาบสั้นที่ด้ามของมันถูกกำไว้แนบแน่นโดยเจ้าของโดยชอบธรรม มันไม่ได้ถูกชักออกมา มันไม่ได้ถูกกวัดแกว่งฟาดฟัน แต่นางรู้ว่าคมดาบนั้นได้ทำหน้าที่ของมันเสร็จสิ้นลงแล้ว

คลื่นนั้นไม่เคยหยุด และไม่เคยหมดสิ้น แต่ในบางครั้งเมื่อคลื่นสองลูกที่มีขนาดเท่ากัน ปะทะชนกันจากทิศทางตรงกันข้าม ก็อาจทำให้เกิดการเสริมกันจนกลายเป็นคลื่นลูกใหญ่กว่าเดิมก็เป็นได้

Create Date : 18 มิถุนายน 2560		1 comments
Last Update : 18 มิถุนายน 2560 21:42:05 น.
Counter : 827 Pageviews.
Share Tweet